Η Επανάσταση της Ευρωπαϊκής «Πλέμπας»

Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Κάτι συμβαίνει στην Δύση. Όποιος δεν έχει αντιληφθεί ότι ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς είναι το λιγότερο μύωψ. Η τρομοκρατία ανθεί και ουδείς μπορεί να την αναχαιτίσει. Κανείς δεν μπορεί να αναχαιτίσει κάποιον ο οποίος είναι αποφασισμένος να χάσει την ζωή του για έναν «ιερό» σκοπό, μία «ιερή» ιδέα. Κάποιον ο οποίος είναι έτοιμος να θυσιάσει την ατομικότητά του διότι ο Αλλάχ του προσδίδει νόημα στην «συνηθισμένη» ζωή που διαβιεί.

Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι η Δύση και οι ελίτ της φοράνε παρωπίδες. Αυτό θα ήταν μία εύκολη εξήγηση. Στην Δύση «ο Θεός πέθανε» αλλά κανείς δεν αντιπρότεινε κάποιον ή κάτι για να τον αντικαταστήσει. Έχει άραγε ο μέσος Δυτικός άνθρωπος ένα δικό του όραμα ζωής, βρίσκει νόημα στην συνηθισμένη ζωή που διαβιεί; Κάποτε ίσως να πίστεψε ότι η απόκτηση μίας πολυτελούς επαύλεως με γκαζόν και σκύλο θα τον έκανε ευτυχισμένο. 

Τώρα όμως, μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 αδυνατεί να πλησιάσει το υλιστικό όνειρο που του προσέφεραν «αντί Θεού». Η ανεργία στην Δύση μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη όσο στον Ισλαμικό κόσμο αλλά στην Δύση λείπει κάτι πολύ σημαντικότερο: μία ζωή που να έχει νόημα να την ζει κανείς.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα, οι ελίτ της Δύσης προσπαθούν να κλέψουν το μοναδικό απάγγειο των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων: την ιστορία τους, την εθνική τους ταυτότητα και το αίσθημα του ανήκειν. Οι ελίτ αυτές δεν έχουν αίσθηση του ανήκειν. Μεγάλωσαν σε ιδιωτικά σχολεία, σπούδασαν σε ακριβά πανεπιστήμια στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο και ανέλαβαν τις επιχειρήσεις των προγόνων τους. Οι επιχειρήσεις τους δεν έχουν σύνορα και η πίστη τους στην ιδιαιτερότητα του Έθνους από το οποίο κατάγονται ωχριά μπρος στα ιδικά τους συμφέροντα. 

Ζώντας στις πανάκριβες γειτονιές τους, αισθανόμενες ασφάλεια από την επ’ αμοιβή ιδιωτική φρουρά τους, τούς είναι εξαιρετικά εύκολο να αρλουμπολογούν για την συναδέλφωση των λαών, για το πόσο ανοικτές οφείλουν να είναι οι Δυτικές κοινωνίες στους μετανάστες και για την ανάγκη δημιουργίας ενός Ευρωκράτους το οποίο θα παρακάμψει την «πλέμπα» όλων των Ευρωπαϊκών Εθνών ενώ την ίδια ώρα θα αφήσει τις ίδιες τις ελίτ να διαφεντεύουν τις τύχες της Ευρώπης για να «μορφώσουν» την «αδαή μάζα». 

Στις ελίτ αυτές ανήκουν τα ΜΜΕ της Δύσης και για αυτόν ακριβώς τον λόγο εξηγείται η ομοιογένεια των απόψεων σε διαφορετικές χώρες. Δικάζουν και καταδικάζουν στον αέρα όποιον είναι αντίθετος με την άποψή τους, επιβάλλοντας μία Πολιτική Ορθότητα που εάν κάποιος παρεκκλίνει από αυτήν χαρακτηρίζεται από ακραίος και ρατσιστής ως λαϊκιστής και ομοφοβικός. 

Η ηγεμονία τους πριν λίγα χρόνια ήταν αδιαμφισβήτητη. Το αισθητήριο της «πλέμπας» όμως είναι πολύ ισχυρότερο από ό,τι οι ίδιες οι ελίτ μπορούν να αντιληφθούν. Έτσι, το πρώτο χαστούκι που τους έριξαν ήταν η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το δεύτερο, και ηχηρότερο χαστούκι, ήταν το BREXIT. Και πιθανώς έπονται και άλλα. Όμως αυτό που τις χτυπά πιο αλύπητα από όλα είναι η ίδια η σκληρή πραγματικότητα: τα τρομοκρατικά κτυπήματα ως απόρροια του αγαπημένου τους ονείρου, της πολυπολιτισμικότητας. 

Πολλοί θα προσπαθήσουν να σας πείσουν ότι ο εθνικισμός ξανανεβαίνει στην Ευρώπη και ότι λαϊκιστές δημαγωγοί εκμεταλλεύονται τις άσχημες οικονομικές συνθήκες. Το κυριότερο που έχετε να κάνετε είναι να αναρωτηθείτε από ποιους εκπορεύονται τέτοιες αναλύσεις. Όταν όλων των Δυτικών το βιωτικό επίπεδο πέφτει ραγδαία, η τρομοκρατία είναι ανεξέλεγκτη και όλα τα ΜΜΕ ζητούν επιτακτικά να φέρουν στις Ευρωπαϊκές γειτονιες μαζικά μετανάστες η ιστορική αναλογία που έρχεται στο μυαλό κάποιου ιστορικού δεν είναι ο Μουσολίνι. Είναι η Μαρία Αντουαννέτα και το παντεσπάνι της.

*Πολιτικός Επιστήμων, Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών 

πηγή