Εκπαιδευτική λοβοτομή

Ὅποιος γονιός ἔχει αὐτά τά χρόνια παιδί στό δημοτικό σχολεῖο, ἔχει πάρει καί μία γεύση τοῦ τί σημαίνει δημόσια ἑλληνική ἐκπαίδευση. Ἄν ἀσχολήθηκε λίγο μέ τά διαβάσματα τοῦ παιδιοῦ του θά διαπίστωσε τήν καταβαραθρωμένη ποιότητα τῶν βιβλίων, τό “περίεργο” πνεῦμα τῶν προγραμμάτων σπουδῶν καί τά καζάντια τῶν μοντέρνων παιδαγωγικῶν μεθόδων. Παράλληλα θά διαπίστωσε ὅτι συχνά καί οἱ ἴδιοι οἱ δάσκαλοι στέκονται μέ τήν ἴδιαν ἀμηχανία ἀπέναντι σέ ὅσα τούς ἔρχονται ἀπό τήν πλευρά τοῦ ὑπουργείου. 

Ἡ φτώχεια δέν ἀφορᾶ μόνο τήν ποσότητα τῶν πληροφοριῶν πού ἀποκομίζει τό παιδί στό σχολεῖο ἀλλά καί τήν σύνολη ψυχοπνευματική του ἀνάπτυξη. Μέσα στό κυριολεκτικά τρομακτικό αὐτό τοπίο ἀνακοινώθηκαν καί οἱ ὀργουελικοί σχεδιασμοί Φίλη – Λιάκου.

Μέχρι πρόσφατα, ὁμολογῶ τήν ἁμαρτία μου, πίστευα κι ἐγώ πώς πρόκειται γιά μιά πορεία ἀνησυχητική μέν, ἀναπόδραστη δέ. Ἀποδίδοντας τόν κατήφορο στά χαρακτηριστικά τοῦ καιροῦ μας (κυριαρχία τῆς εἰκόνας, μετάβαση σέ διαφορετική ἐποχή μέ καινούργιες ἀνάγκες, λογική τῆς ἥσσονος προσπάθειας, ἀπουσία ἐπαγγελματικῶν προοπτικῶν…) πίστευα πώς ἁπλῶς ἡ χώρα μας ἀκολουθεῖ νομοτελειακά μιά παγκόσμια ἐκφυλιστική τάση. Μέχρι πού ἦρθα σέ ἐπαφή μέ τά σχολικά ἐγχειρίδια τῆς γλώσσας καί μέ τίς ἀπόψεις τῶν σχεδιαστῶν τῶν προγραμμάτων σπουδῶν.

Τά τρέχοντα βιβλία φτιάχτηκαν ἐπί σημιτικοῦ “ἐκσυγχρονισμοῦ” ἀκριβῶς στό ἀποδομητικό πνεῦμα τῆς ἄθλιας ἐκείνης περιόδου. Τά τέσσερα ἀπό τά ἕξι βιβλία γλώσσας γράφτηκαν ἀπό ὁμάδες μέ ἐπικεφαλῆς πανεπιστημιακό: στῆς Α΄ τάξης ἡ Ἑλένη Καρατζόλα, στῆς Β΄ ἡ Ζωή Γαβριηλίδου καί στίς τάξεις Ε΄ καί Στ΄ ἡ Ἄννα Ἰορδανίδου. Ὅλες συναντῶνται (καί) στήν ἐπιστημονική ὁμάδα πού πλαισίωσε τό χρυσοτόκο (27 ἑκατ. εὐρώ!) Πρόγραμμα Ἐκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων τοῦ ἑλληνοφοβικοῦ διδύμου Φραγκουδάκη – Δραγώνα, πρόγραμμα πού στήν ἁπτή, σχολική πραγματικότητα …ὤδινεν ὄρος καί ἔτεκεν μῦν.

Τό πνεῦμα πού διαρρέει τήν στοιχειώδη ἐκπαίδευση μέ βάση τό Πρόγραμμα Σπουδῶν τό συνέχουν ἡ διαπολιτισμικότητα, ἡ διαθεματικότητα, ὁ μαθητοκεντρισμός, ἡ ὁμαδικότητα.

Ἕωλες ἰδέες ἑνός συρμοῦ πού ἀποδομεῖ τίς ἐθνικές κοινωνίες κόντρα στήν συνταγματική ἐπιταγή γιά “ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης”. Δέν θά μιλήσω γιά προχειρότητα, ἀνοησία, ἰδεοληψία, εἶναι ἀδύνατον νά περιγραφεῖ ἡ πραγματικότητα.

Ἄλλωστε, καθώς στή χώρα μας δέν ὑπάρχει καμμία θεσμική ἀποτίμηση ὁποιασδήποτε ἐκπαιδευτικῆς μεταβολῆς, καθένας ἔχει τή γνώμη του. Ὅμως ποιός μπορεῖ νά δηλώνει σήμερα εὐτυχής μέ τήν ψυχοπνευματική καθήλωση τῶν παιδιῶν;

Πηγή Αντιφωνητής
το είδαμε ΕΔΩ