Οι αθώοι νεκροί περιμένουν δικαίωση. Κι εμείς, δικαιοσύνη

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Είναι συνήθως γύρω στη Λαμπρή, κυρίως λίγο μετά το Πάσχα όταν την θυμόμαστε – όσοι ακόμα θυμόμαστε- την 5η Μαίου του 2010. Τότε που γραφόταν μια μαύρη, κατάμαυρη σελίδα, μια σελίδα αίσχους και ντροπής για τη σύγχρονη Ελλάδα που μόλις είχε γίνει «Η Ελλάδα του Μνημονίου». Τότε που ζούσαμε τις πρώτες μέρες της Μνημονιακής μας Τραγωδίας, με χιλιάδες συνέλληνες στους δρόμους, με χιλιάδες να μετέχουν στο τεράστιο, ειρηνικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Τότε που η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μπαρούτι με επεισόδια να ξεσπούν στο κέντρο, στους δρόμους, στις πλατείες με πρωταγωνιστές κάποιους «ταραξίες».

Πως τους λέγαμε τότε; «Γνωστούς Αγνώστους»; Και πως τους λέγαμε 1-2 χρόνια μετά; «Αγανακτισμένους Πολίτες»; Σήμερα, έξι χρόνια μετά πως τους λέμε; Ποιοι είναι; Τους έχουμε βρει; Τους έχουμε απομονώσει; Έχουν τιμωρηθεί για όλα όσα έκαναν;

«Και τι έκαναν τα παιδιά;» θα πουν κάποιοι, ομονοούντες ίσως, «συνοδοιπόροι» της Κοινωνικής μας ανωμαλίας προφανώς, μιας ανωμαλίας που δεν έχει όρια,  ή ίσως απλώς επιπόλαιοι που ποτέ δεν ξέρουν τίποτα γιατί αρέσκονται στις φωνές και τα συνθήματα και βγάζουν συχνά «το άχτι τους» (όχι πάντα χωρίς λόγο) καταστρέφοντας περιουσίες που κάποιοι άλλοι έφτιαξαν με κόπο. Αλλά και τραυματίζοντας αθώους περαστικούς ή αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές. Δεν θα θυμίσω τι έχουν κάνει, τι έχουν προκαλέσει, τι έχουν καταστρέψει αυτοί οι Γνωστοί Άγνωστοι Αγανακτισμένοι Πολίτες. Γιατί αν πάω να το κάνω, θα «χαθώ» μέσα στις φρικιαστικές λεπτομέρειες και τον όγκο των γεγονότων.

Στις 5 Μαίου, μέσα από την τεράστια ειρηνική διαδήλωση ενάντια στο ζοφερό μέλλον που βλέπαμε ότι ερχόταν, ξέσπασαν επεισόδια. Μας είπαν ότι διαδηλωτές προσπάθησαν να απομονώσουν τους ταραξίες που είχαν παρεισφρήσει στο συλλαλητήριο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και έγινε η πρώτη επίθεση στο βιβλιοπωλείο Ιανός. Λίγο αργότερα, ακολούθησε ο εμπρησμός στον κινηματογράφο Αττικόν και στη τράπεζα Marfin, στη Σταδίου.

Επικράτησε πανικός. Οι υπάλληλοι έτρεχαν να σωθούν από το φλεγόμενο κτίριο, μέσα σε καπνούς και αναθυμιάσεις. Τρεις νέοι άνθρωποι, ανάμεσά τους μια έγκυος, βρήκαν φριχτό θάνατο στη Μarfin όταν «κάποιοι κουκουλοφόροι», πέταξαν μέσα στο κατάστημα βόμβες μολότοφ. Τους  έκαψαν ζωντανούς. Τα τρία αθώα θύματα: η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η 35χρονη Βιβή Ζούλια και ο 36χρονος Νώντας Τσακάλης.

Μέσα στο … τόσα που συμβαίνουν, πρώτος – και παρ΄ ολίγο και μόνος- που τους θυμήθηκε ο Αδωνις Γεωργιάδης. 

Μέσα από το Twitter θύμισε τα τραγικά γεγονότα και ανέβασε μια απαίσια  φωτογραφία. Σκληρή αλλά απαραίτητη. Για να μας πονέσει. Γράφοντας: «Τραγωδίες οφειλόμενες στο μίσος κάποιων της Άκρας Αριστεράς».

Γιατί δολοφονήθηκαν οι τρεις;  Και γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη; Ρωτώ και  ξαναρωτώ. Κάθε χρόνο που ο τόπος της τραγωδίας μετατρέπεται σε τόπο προσκυνήματος με χιλιάδες πολίτες να περνούν για ν αφήσουν ένα λουλούδι. Αλλά τα λουλούδια δεν θα φέρουν τους ανθρώπους πίσω. Τι συνέβη και «πλήρωσαν» έτσι οι «3»;  Και γιατί τα χέρια που τους πήραν την ζωή δεν θα τιμωρηθούν - όπως φαίνεται-  ποτέ ;