ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ"

Γράφει η Μαίρη Καρά

     Το χριστιανικό Πάσχα μπορεί να κατάγεται απ' το εβραϊκό, μα οι Έλληνες του έδωσαν νέο νόημα. Γιορτάζουν το  πέρασμα του Θεανθρώπου απ' την γήινη ζωή, το μαρτυρικό θάνατο και την ένδοξη Του Ανάσταση. Η πασχαλινή περίοδος αρχίζει τρεις εβδομάδες πριν απ' την Μεγάλη Σαρακοστή, με την αρχή του Τριωδίου και τελειώνει με την Πεντηκοστή. Αυτές τις μέρες ο πιστός προετοιμαζόταν με ΝΗΣΤΕΙΑ, για να παραστεί "καθαρός" στο ΘΕΙΟ ΔΡΑΜΑ. Το κυρίως Πάσχα εννοείται απ' την Ανάσταση του Λαζάρου ως την Κυριακή του Θωμά. Η εβδομάδα των ΠΑΘΩΝή Μεγάλη Εβδομάδα (για τα μεγάλα γεγονότα) και την Εβδομάδα της Λαμπρής ή Λαμπροβδομάδα.
     Την Μεγάλη Εβδομάδα οι πιστοί βίωναν μέσα απ' την Εκκλησία την πορεία του Σωτήρα απ' τα Πάθη στην Ανάσταση κι εξαγνίζονταν με την Προσευχή και την Θεία Μετάληψη απ' τις αμαρτίες τους. Με τον ορισμό δε ΛΑΜΠΡΗ, σκιαγραφείται η λαμπρότητα αυτής της γιορτής. Η Πασχαλινή ατμόσφαιρα διέλυε το μίσος των ανθρώπων και παρότρυνε όλους στην συμφιλίωση της ΑΓΑΠΗΣ. Ο χαιρετισμός των χριστιανών για 40 μέρες μετά το Πάσχα ήταν «Χριστός Ανέστη» κι "Αληθώς Ανέστη" εκφράζοντας την συμμετοχή τους στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ! 
     Τα πασχαλινά έθιμα της Ρούμελης έλκουν την καταγωγή τους απ' τον περασμένο αιώνα κι όχι μόνο δεν ξεθώριαζαν με  το πέρασμα του χρόνου, αλλά διατηρήθηκαν ζωντανά μέχρι τα δικά μας παιδικά χρόνια, ακόμα και στα χωριά με λιγοστούς κατοίκους, που το Πάσχα γίνονταν πόλος έλξης για επισκέπτες απ' τις πόλεις. Κι εκείνα τα χρόνια τα σπίτια ήταν ανοιχτά και οι νοικοκυραίοι τιμούσαν μέσα τους την ιδιότητα του ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΑ. 
     Το πιο φημισμένο Πάσχα εκείνες τις εποχές ήταν της Λειβαδιάς, γιατί όλη η πόλη μεταβαλλόταν σ' έναν απέραντο ξενώνα και… ψησταριά δωρεάν μεζέδων για όλους. Όταν τα ξενοδοχεία γέμιζαν, ο Δήμος μάς ζητούσε να φιλοξενήσουμε στα σπίτια μας "τουρίστες" απ' την Αθήνα. Απ' το σπίτι μας είχαν περάσει πάρα πολλοί Αθηναίοι, που έρχονταν για να γιορτάσουμε μαζί το Πάσχα. Για την δική μας οικογένεια ήταν αδιανόητες οι γιορτές, χωρίς ανταλλαγή ευχών και δώρων με τους συγγενείς και τους φιλοξενούμενούς μας, γύρω απ’ το γιορταστικό τραπέζι, για να τιμήσουμε τον Χριστό μας. 
     Ευχαριστούσαμε τον Θεό για όσα αγαθά μας παρείχε και του ζητούσαμε να βοηθήσει και τους ανήμπορους γείτονες μας. Αναγνωρίζαμε την προσφορά όσων κουράστηκαν, για να έχουμε εμείς αυτές τις ανέσεις και συμπονούσαμε κι εκείνους τους εργάτες, που δούλευαν σε παγωμένα εργοστάσια, για να μην πεινάσει η οικογένειά τους. Πηγαίναμε στα νοσοκομεία για να δώσουμε δώρα στους αρρώστους και να συγχαρούμε και τους ακούραστους γιατρούς, που φρόντιζαν τους ασθενείς τους ακόμα και το ΠΑΣΧΑ με τις προσωπικές τους ΘΥΣΙΕΣ! 
     Το Μεγάλο Σάββατο ξεκινούσε με την "Πρώτη Ανάσταση" και το βράδυ γινόταν η Ακολουθία της Αναστάσεως. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας έσβηναν έβγαινε ο Ιερέας απ' την Ωραία Πύλη με την λαμπάδα του αναμμένη ψάλλοντας το "Δεύτε λάβετε φως..." κι έδινε το ΑΓΙΟ ΦΩΣ στους πιστούς. Κατόπιν έβγαιναν όλοι έξω, όπου διάβαζε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και μόλις τελείωνε, όλοι έψαλλαν το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, που έδινε το σύνθημα, για να αρχίσουν οι πιστοί τους ασπασμούς. Αυτό το ΦΙΛΙ της Αγάπης δινόταν σε εχθρούς και φίλους και συμβόλιζε την αληθινή ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. 
     Μετά την Ανάσταση οι πιστοί έφερναν στα σπίτια τους το Άγιο Φως κι έκαναν το σχήμα του ΣΤΑΥΡΟΥ με τον καπνό της λαμπάδας στην είσοδο του σπιτιού. Με την λαμπάδα άναβαν το καντήλι, για να το κρατήσουν 40 ημέρες αναμμένο. Κύρια χαρακτηριστικά του Αναστάσιμου Δείπνου ήταν η ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ και το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών, που συμβόλιζαν το αίμα του Χριστού. Μετά την διασκέδαση, τα μικρά παιδιά πήγαιναν για ύπνο, η μητέρα στην κουζίνα και ο πατέρας έξω στην αυλή, όπου είχε το μόνιμο ραντεβού του με τον… ΛΑΚΚΟ! 
     Άγρυπνοι έμεναν οι οικογενειάρχες τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, για να ετοιμάσουν τον Λάκκο, όπου θα ψήνονταν τα αρνιά της Λαμπρής. Πριν ξημερώσει είχαν ετοιμάσει τον σωρό με τα κλαδιά και ο γηραιότερος τα άναβε με το Αναστάσιμο Φως. Με αρκετή υπομονή, ραντίσματα νερού και χτυπήματα στα φλεγόμενα κλαδιά, η θράκα ετοιμαζόταν κι έμπαιναν πάνω τα αρνιά. Το ψήσιμο κρατούσε μερικές ώρες, κατά την διάρκεια των οποίων οι γυναίκες έφερναν τα "χειροτεχνήματά τους" όπως κουλουράκια, τσουρέκια, μεζεδάκια και κερνούσαν τους "ψήστες" και τους παρευρισκόμενους καλεσμένους φίλους.
     Το Πάσχα της Λειβαδιάς έγινε ξακουστό, χάρις στην συνήθεια του Δήμου, να διαμορφώνει την πλατεία - το φημισμένο ΖΑΠΠΕΙΟ - σε μια απέραντη ψησταριά, με τους λάκκους και τα τραπέζια για τους καλεσμένους. Το περίφημο φαγοπότι άρχιζε με κοκορέτσι και κοντοσούβλι σαν μεζεδάκια και συνεχιζόταν με το κυρίως πιάτο το σουβλιστό αρνί. Το κέφι άναβε με το ντόπιο κρασί, που τα συνόδευε και στην συνέχεια με τα Δημοτικά τραγούδια, που έπαιζε η Δημοτική Ορχήστρα και χόρευαν τα παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, που ξεσήκωναν τον κόσμο για χορό… Το γλέντι κρατούσε ως το βράδυ και η γιορτή τελείωνε με το φαντασμαγορικό για την εποχή θέαμα των πυροτεχνημάτων, που με τον θόρυβο και την λάμψη τους πίστευαν, πως έδιωχναν τα κακά ΠΝΕΥΜΑΤΑ… 
     Αυτά που προσπαθούμε κι εμείς σήμερα να διώξουμε απ' την πατρίδα μας, μα τα  διεθνιστικά ανθρωπάρια δεν το' χουν κατά νου φαίνεται. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η επιμονή τους να κατακτήσουν κάθε σπιθαμή της Ελλάδας και κάθε ψυχή του Ελληνισμού. Παρόλες όμως τις άνισες επιθέσεις τους στις ρίζες του Πολιτισμού μας… μας βλέπουν τώρα και σκάνε απ' το κακό τους, γιατί ο Έλληνας δεν σκοπεύει να παραιτηθεί απ' τα ΗΘΗ και τα ΕΘΙΜΑ του, που κράτησαν ζωντανή την ΛΑΜΠΑΔΑ του Ελευθερίας του στην Ιστορία. Κι όσο και να του προσθέτουν βάρη και να του αφαιρούν δικαιώματα… τόσο πιο πολύ θα πεισμώνει και τόσο πιο πολύ θα τους απαντάει με ΕΞΩ ΚΑΡΔΙΑ! Μάλιστα απολίτιστα σκουλήκια του Πλανήτη. Εμείς οι Έλληνες Ελεύθεροι γεννηθήκαμε κι έτσι θα μείνουμε! Κι εσείς μεταλλαγμένα άψυχα σαρκοβόρα θα  αιωρείστε στο ΧΑΟΣ της ανυπαρξίας σας. Γιατί ο Έλληνας έχει ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ!