 |
| μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα |
Γράφει η +Ioanna Mpourdouvali
Χαίρεται. Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε
την επέτειο της 25ης Μαρτίου και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Δύο
γιορτές για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα μας. Δύο γιορτές που,
ευτυχώς ακόμα γιορτάζουμε, αλλά αναρωτιέμαι αν πραγματικά γνωρίζουμε τι
σημαίνουν για την χώρα μας. Γιορτάζουμε την ελευθερία μας από τους
Τούρκους, γιορτάζουμε την Επανάσταση μας, γιορτάζουμε την εμφάνιση του
Αρχαγγέλου στην Παναγιά μας για το χαρμόσυνο νέο της Θεοτοκίας, του
Μεσσία που θα έσωζε τον κόσμο, που θα άλλαζε τον ρου της μέχρι τότε ζωής
και θα μάθαινε στους ανθρώπους την αγάπη, την κατανόηση, την βοήθεια,
την φιλανθρωπία και τόσα ακόμη που ο ίδιος ο Χριστός μας δίδαξε μέσα από
την δική του ζωή.
Αναρωτιέμαι λοιπόν και εγώ αν για όσα μας μάθαιναν μέχρι τώρα στο
σχολείο μας εξακολουθούν να μαθαίνουν στα δικά μας παιδιά. Αν αυτό το
αίσθημα της περηφάνιας και της πνευματικότητας περνάει και στις νέες
γενιές. Δεν έχω επαφή με πολλά παιδιά δημοτικού σχολείου. Ούτε μπορώ να
κρίνω το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μπορώ όμως να νιώσω περήφανη σαν
ακούω την σχεδόν πέντε ετών κόρη μου να τραγουδάει τον Εθνικό μας ύμνο,
σαν βλέπω τα νέα παλικάρια και τα νέα κορίτσια να παρελαύνουν με
περηφάνια, να κρατούν την Ελληνική μας σημαία. Σαν βλέπω την νεολαία να
κάνει όμορφα τον σταυρό της, σαν βλέπω την νεολαία μας να μεταλαμβάνει
στην Εκκλησία, να προσεύχεται και να κάνει τον Σταυρό της πριν μπει μέσα
στον σχολείο, σαν φύγει από το σπίτι της. Συγκινούμαι γιατί ενώ όλα
αυτά ίσως να αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα νιώθω ότι εύκολα
στις δυσκολίες του τόπου μας θα ορθώναμε το ανάστημά μας.
Πολλοί θα πουν ότι δεν το ορθώνουμε. Ότι τώρα ο τόπος μας περνάει μια
δυσκολία και εμείς καθόμαστε στον σύγχρονο ζυγό, με σκυμμένο το κεφάλι,
και για να είμαι ειλικρινής πολλές φορές το έχω σκεφτεί. Από την άλλη
εμπιστεύομαι την ιστορία μας, δεν πέθαναν οι πραγματικοί Έλληνες ούτε το
1821 ούτε το 1940. Είμαστε εδώ. Και είναι ίσως από τις πιο όμορφες
συζητήσεις που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά μας, σε έναν περίπατο,
στην διαδρομή ενός ταξιδιού, σαν θέμα συζήτησης την ώρα του φαγητού, σαν
παραμύθι το βράδυ. Είμαστε Έλληνες, είμαστε Χριστιανοί, είμαστε
περήφανοι για τον τόπο μας και όσο είμαστε Χριστιανοί και αγαπάμε τον
Θεό τόσο θα βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Και την προσφυγιά και την
φτώχεια και την αδύναμη οικογένεια. Και όλα αυτά ας τα μάθουμε να τα
κάνουν σιγανά και ταπεινά έτσι όπως σε κάθε Χριστιανό αρμόζει. Καλή
Κυριακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.