ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΠΡΟ ΚΡΙΣΗΣ…

Γράφει η Μαίρη Καρά 

     Τα ΕΘΙΜΑ είναι κάθε συνήθεια που διατηρεί ένας λαός και προέρχεται απ' την ΕΘΝΙΚΗ παράδοσή του. Διασώζεται δε και στις επόμενες γενιές αν τα σέβεται και τα διατηρεί η πλειοψηφία του λαού. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο έθιμον-έθος που σημαίνει συνήθεια, έθιμο. Το έθιμο αποτελεί πηγή ΔΙΚΑΙΟΥ, είναι το άγραφο Δίκαιο, που προϋπήρξε του Νόμου. Διαφέρει απ’ το Νόμο ως προς το ότι ο Νόμος επιβάλλεται με την ισχύ και τον καταναγκασμό, ενώ το ΕΘΙΜΟ επιβάλλεται απ' την γενική κατακραυγή και την ΗΘΙΚΗ απόρριψη, κοινωνικές εκδηλώσεις που συνοδεύουν τον περιφρονητή των ΕΘΙΜΩΝ. 
     Το Έθιμο λειτουργούσε στις πρωτόγονες ή αρχαϊκές κοινωνίες ως βασικός ρυθμιστικός παράγοντας, σε σημείο τέτοιο, που να μην χρειάζεται να τεθούν καν σε κίνηση μορφές κοινωνικού ελέγχου. Σ' αυτές τις κοινωνίες υπήρχαν τυπικότητες αλλά ο τυπικός ΝΟΜΟΣ δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί. Από πολλές απόψεις η αποτελεσματικότητα του εθίμου ήταν πολύ ισχυρή απ' ό,τι είναι σήμερα του Νόμου. Η εξήγησή του είναι πως, ο τρόπος που γινόταν αποδεκτός ο ΚΑΝΟΝΑΣ, που είχε παγιοποιηθεί σε έθιμο (η εσωτερίκευση δηλαδή) η εσωτερική ταύτιση μαζί του ήταν τόσο απόλυτη, ώστε δεν χρειάζονταν παρά μόνο ελάχιστα ιδιαίτερα εξωτερικά μέσα επιβολής.
     Οι ρίζες των εθίμων χάνονται στα βάθη των αιώνων και κυρίως στις ανάγκες που είχαν οι κοινωνίες για να αυτοκαθορισθούν, αυτορυθμιστούν και να επιβιώσουν εξασφαλίζοντας μια αναγκαία υποστήριξη μεταξύ των μελών τους. Το έθιμο ρύθμιζε καθημερινά τι είναι καλό και αναγκαίο ή όχι.  Καθόριζε δηλαδή την σωστή δράση της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ. 
     Στις προ ΚΡΙΣΗΣ εποχές οι κανονιστικές δυνατότητες των εθίμων φαίνεται να είχαν ατονήσει, ιδιαίτερα σε κοινωνίες που είχαν έντονα τα χαρακτηριστικά της εκβιομηχάνισης, της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Στις πολιτισμένες κοινωνίες το έθιμο ως συνήθεια ή Κοινή Γνώμη αλλά και η αμοιβαιότητα, εξακολουθούσαν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Όμως κάποιες κύριες μορφές συμπεριφοράς ρυθμίζονταν πιο αυστηρά και με ακρίβεια απ' το Δίκαιο, την Θρησκεία και την Ηθική. Επειδή όμως τα έθιμα είναι η ζωντανή ιστορία ενός τόπου, δεν πρέπει να είναι φορείς συντηρητισμού και να μην γίνονται τροχοπέδη στην εξέλιξη και στην κοινωνική ΠΡΟΟΔΟ. 
     Τα έθιμα πρέπει να προσαρμόζονται στις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας και να εφαρμόζονται ουσιαστικά και όχι μηχανιστικά. Έτσι μόνο θα διασώζουν την ΠΑΡΑΔΟΣΗ δηλαδή την ιδιαιτερότητα ενός τόπου ή και ενός Έθνους ανάλογα με το αν έχουν τοπική ή γενική ισχύ. Να έχουν μια αμεσότητα, μια βιωματικότητα, γιατί σχετίζονται με τις ανάγκες της καθημερινής ζωής. Ο όρος παράδοση εφαρμόζεται επίσης σε ορισμένα απ’ τα στοιχεία της Κουλτούρας, που μεταβιβάζεται μ’ αυτό τον τρόπο αλλά όχι σε όλα της τα στοιχεία. 
     ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ είναι η βαθιά καλλιέργεια των διανοητικών ικανοτήτων του ανθρώπου σε συνδυασμό με την ψυχική και ηθική του καλλιέργεια. Είναι η σύνθετη ολότητα που περιλαμβάνει την ΓΝΩΣΗ, την ΘΡΗΣΚΕΙΑ, την ΤΕΧΝΗ, τα ΗΘΗ, το ΝΟΜΟ, τα ΕΘΙΜΑ κι όποιες άλλες ικανότητες και συνήθειες απέκτησε ο άνθρωπος ως μέλος μιας συνολικής κοινωνίας.  Η λέξη επίσης χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά με την σημασία ενός ανώτερου πνευματικού πολιτισμού, που μπορεί να περιλαμβάνει σύνολο καλλιεργημένων ανθρώπων.
     Καλλιέργεια είναι αυτό που απομένει όταν ξεχάσεις ό, τι έμαθες. Πρώτα μαθαίνει κανείς κι ύστερα ξεχνάει. Αν ξεχάσει να μάθει, περιπίπτει αυτόματα στην κατάσταση του ακαλλιέργητου. Αν δεν ξεχάσει να μάθει, το κέρδος δεν θα είναι μόνο μια σκέψη ή μια γνώση, αλλά η μεθοδική προετοιμασία του νοητικού οργάνου (του μυαλού) να παράγει έγκυρη σκέψη. Μα και να αφομοιώνει γρήγορα την γνώση που παρήγαγαν και οι άλλοι, που δούλεψαν με τον ίδιο τρόπο. Η καλλιέργεια δημιουργεί ανθρώπους με ισχυρή πνευματική ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. 
     Έτσι εξηγείται το απεριόριστο μίσος των ακαλλιέργητων για τους καλλιεργημένους, που τους θεωρούν επικίνδυνους. Και τι σημαίνει εκείνη η γελοιότητα του νεοελληνικού βαρβαρισμού, που εκφράζεται με την παρεξηγημένη λέξη «κουλτουριάρης» και τα παράγωγά της. Στον χώρο της αναπτύσσονται όλες οι πιθανές κι απίθανες πρακτικές των δρώντων κοινωνικών μελών ατομικά ή και συλλογικά. Είναι η πράξη, νοούμενη τόσο κάτω από μια καθημερινή αντίληψη, όπως αυτή μπορεί να διαμορφωθεί στον καθένα μέσα απ’ την καθημερινή ζωή, όσο και κάτω απ’ την όποια φιλοσοφική της ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. 
     Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ αναπτύσσεται με την κουλτούρα και μέσα σ' αυτή, γιατί είναι δυναμικό στοιχείο της. Αποκρυσταλλώνεται και επενεργεί με την πράξη στην ίδια την πράξη, δηλαδή στην κουλτούρα, που είναι ο χώρος μέσα στον οποίο διαμορφώνεται, παράγεται, μεταβάλλεται και κυριαρχεί. Κουλτούρα και ιδεολογία βρίσκονται σε συνεχή σχέση αλληλεπίδρασης στον χώρο ανάπτυξής τους, που είναι ο άνθρωπος με το σώμα, την σκέψη και το συναίσθημά του σε ένα αδιαίρετο όλον και η οποία εξωτερικεύεται με κάθε μορφή συμπεριφοράς του.
     Επίσης μέσα σ' αυτό τον χώρο ξεσπάνε και εξελίσσονται οι οικονομικές και πολιτικές ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ που υφίστανται τα Εθνικά Κράτη στον Αιώνα μας. Αυτές που είναι αποτέλεσμα επεκτατικών σχεδιασμών, γεννημένων στα διεστραμμένα μυαλά των παγκοσμιοποιητών. Αυτών των επίδοξων Εξουσιαστών μας, που για την ικανοποίηση των αιμοβόρων ενστίκτων τους δεν επιτρέπουν τίποτα πια να γίνεται τυχαία στον ΠΛΑΝΗΤΗ. 
     Αυτές ήταν σε γενικές γραμμές οι βασικές αρχές πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε και στηρίχτηκε η πορεία της Ανθρωπότητας. Αυτά τα θετικά στοιχεία των πολιτισμένων λαών της Ευρώπης ίσχυαν και διατηρούσαν οι λαοί και ανέπτυξαν ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ… Αυτά όμως φθόνησαν τα αρνητικά στοιχεία εχθρών άλλων υπάρξεων του πλανήτη κι αποφάσισαν και διέταξαν εξαγορασμένους πολιτικάντηδες να τα διαλύσουν. Αυτά τα απάνθρωπα κτήνη που βάλθηκαν να ξεριζώσουν όχι μόνο την Κουλτούρα των λαών αλλά και τις καρδιές των Ανθρώπων… από απύθμενο μίσος επειδή αυτά είναι άκαρδα και απολίτιστα εγκληματικά στοιχεία του ΠΛΑΝΗΤΗ. Τι θα κάνει η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ; Θα επιτρέψει την ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ;