ΑΝΟΙΞΗ-ΠΑΣΧΑ-ΕΛΛΗΝΕΣ

Γράφει η Μαίρη Καρά

     Σωτήριο έτος 2016 και οι Έλληνες καλούνται να γιορτάσουν ξανά το ΠΑΣΧΑ, κάτω απ' την Εβραϊκή Κατοχή. Το Πάσχα που οφείλει το όνομά του στην εβραϊκή λέξη "Πεσάχ", (πέρασμα) δηλαδή την απελευθέρωση των Εβραίων απ' τους Αιγύπτιους και το πέρασμα απ' την Ερυθρά Θάλασσα στην ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ. Ενώ για τους Χριστιανούς Πάσχα ή Λαμπρή σημαίνει την Ανάσταση του Χριστού και το πέρασμα απ' τον Θάνατο στην Ζωή. Δηλαδή εμείς οι πεθαμένοι Έλληνες (απ' το αβυσσαλέο ΜΙΣΟΣ των Εβραίων) θα ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ μαζί με τον ΧΡΙΣΤΟ… Αν πάνω σ' αυτές τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις στηρίζεται το Πάσχα κι επιβλήθηκε να τις γιορτάζει ο λαός…. δεν είναι παραλογισμός… τι είναι; ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ; 
     Με την ΕΛΠΙΔΑ της Ανάστασης γιορτάζουμε κάθε χρόνο το Πάσχα, αναμένοντας να χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ της πατρίδας μας. Ποια χρονιά θα είναι αυτή που θα απαλλαγούμε απ' την εβραϊκή επιρροή και θα ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ την πατρίδα μας; Πότε ο Ελληνισμός θα ξαναβρεί τον δρόμο των πεπρωμένων του; Άγνωστο… σίγουρα όμως δεν είναι το 2016, που οι προδότες υποτακτικοί των Εβραίων ξεπουλάνε ό,τι απέμεινε απ' τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. Εμείς όμως ο απλός λαός θα τηρήσουμε υποτακτικά πάλι το ΕΘΙΜΟ! 
     Ο εορτασμός του Πάσχα για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς γίνεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και συμπίπτει με τον ερχομό της ΑΝΟΙΞΗΣ… Μύρισε Άνοιξη η Φύση… ήρθε το Πάσχα… σπέρνοντας τη νοσταλγία για τα ξένοιαστα παιδικά μας χρόνια… για να μην τρελαθούμε μέσα στον παραλογισμό της δικτατορικής ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ… 
     Νοσταλγία για τα "αθώα" χρόνια της νιότης που δεν γυρίζουν πίσω… αυτά που μας "φόρτισαν" με θετικές ενέργειες, πολύτιμα εφόδια ζωής… αυτά που εκτοξεύσαμε τις παιδικές σκανταλιές μας στα ύψη της αντίδρασης στις απαιτήσεις των γονιών μας, αυτά που μας προετοίμασαν για τα ενήλικα μας χρόνια… αυτά που "συλλάβαμε" τις πρώτες ΙΔΕΕΣ ευθύνης για την ζωή μας… αυτά που "μάθαμε" να σεβόμαστε και να τηρούμε με ευλάβεια τα ΗΘΗ και τα ΕΘΙΜΑ που βρήκαμε απ' τις προηγούμενες γενιές… αυτά που απολαύσαμε έμπρακτα τις πρώτες αποδείξεις ΑΓΑΠΗΣ και ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ των ΓΟΝΙΩΝ ΜΑΣ! 
     Την πρώτη θέση στις παιδικές αναμνήσεις μας κρατούν οι διακοπές του Πάσχα. Ήταν η καλύτερη εποχή του χρόνου, γιατί  είχαμε δυο εβδομάδες "ανεξαρτησίας", για να χαρούμε τα παιχνίδια μας, χωρίς φορτικό διάβασμα. Είχαμε την ανοιξιάτικη λιακάδα για να αλωνίζουμε χαρούμενα στους αγρούς και στις αλάνες! Με τι λαχτάρα περιμέναμε την Μεγάλη Εβδομάδα! Με το μυαλό μας κάναμε σχέδια για τα παιχνίδια,  που μας έταζαν οι γονείς μας όλο τον χρόνο, αν ήμασταν καλοί μαθητές. Αυτός ήταν όρος απαράβατος με τελικό έπαθλο ΑΣΠΡΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ! 
     Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται η "πρώτη γεύση" της Μεγάλης Εβδομάδας, μέρα νίκης της ζωής επί του θανάτου και η έγερση του Λαζάρου προαναγγέλλει την Ανάσταση του Χριστού. Το έθιμο της ημέρας ήθελε τα μικρά παιδιά να γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας χαρούμενα τους «Αγερμούς» και κρατώντας στα χέρια τους ένα ομοίωμα του Λαζάρου. Ήταν τα ψωμάκια (Λαζαράκια) σε σχήμα ανθρώπινου σώματος, μια "χειροτεχνία" που έπλαθαν και έψηναν οι νοικοκυρές. Το έθιμο έλεγε: "Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις". 
     Στα δικά μας χρόνια τα μικρά κορίτσια ξεχύνονταν στα χωράφια να μαζέψουν λουλούδια για να στολίσουν τα καλάθια τους. Ξεκινούσαν πολύ πρωί ντυμένα με τοπικές φορεσιές και με το ανθοστόλιστο καλαθάκι τους χτυπούσαν χαρούμενα τις πόρτες της γειτονιάς, για να πούνε τα "κάλαντα" (Λαζαρικά). Εξιστορούσαν δηλαδή τραγουδώντας την "εκ νεκρών έγερση" του Λαζάρου κι επαινετικούς στίχους για την οικογένεια. Ως ανταμοιβή έπαιρναν αυγουλάκια, κουλουράκια, πενηνταράκια, που γέμιζαν τα καλαθάκια τους. Στο τέλος μετρούσαν τα… κέρδη τους, για να αγοράσουν δώρα για όλη την οικογένεια.
     Για τους "μεγάλους" το Πάσχα άρχιζε την Κυριακή των Βαΐων, με συνάντηση στην Εκκλησία για την "Ακολουθία του Νυμφίου", όπου έπαιρναν ΒΑΓΙΑ, που θύμιζαν την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, πριν από τα Άγια Πάθη του. Η συνέχεια στα καφενεία της Πλατείας μας, για τον καθιερωμένο σχολιασμό και για να γευτούν  θαλασσινούς μεζέδες με ουζάκια, για να πάρουν δύναμη με τα ψάρια και να συνεχίσουν για ακόμα μια εβδομάδα τη ΝΗΣΤΕΙΑ. Εμείς οι πιτσιρικάδες μέναμε στην Εκκλησία για το Κατηχητικό, μα το καλύτερο για μάς ήταν το απόγευμα, αφού μας έπαιρναν μαζί τους στην περατζάδα στον κεντρικό δρόμο της πόλης, όπου γίνονταν οι κοινωνικές συναντήσεις. Εκεί στο «νυφοπάζαρο» παρήλαυναν οι νέοι σε ηλικία γάμου, για να γνωριστούν και να καταλήξουν σε σχέση με σοβαρό σκοπό. Έτσι γίνονταν τότε τα συνοικέσια προς όφελος των κοριτσιών άνευ ΠΡΟΙΚΑΣ! 
     Πολύς κόσμος περίμενε τις γιορτές για να ξεκουραστεί, να περάσει καλά, να φάνε, να πιούνε, χωρίς να νοιάζονται αν κι ο διπλανός τους έχει να φάει. Πίστευαν - οι αδιάφοροι - πως όλοι "έχουν να φάνε, μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε". Ακόμα κι ο πιο φτωχός τις γιορτινές μέρες έχει κρέας στο σπίτι του - έλεγαν - για να έχουν ήσυχη την συνείδησή τους. Πώς ήταν δυνατόν ο χορτάτος να καταλαβαίνει τον πεινασμένο; Υπήρχαν όμως και φτωχές οικογένειες και μοναχικοί ηλικιωμένοι, που άδικα προσδοκούσαν να χτυπήσει η πόρτα τους και να δουν έναν γελαστό άνθρωπο, να τους προσφέρει κάτι, ανεκτίμητο σε ΧΡΗΜΑ. Να τους δώσει ένα χαμόγελο, μια Ελπίδα, μια ΕΥΧΗ! 
     Τελικά οι άνθρωποι όλες τις εποχές είναι ίδιοι. Και καλοί και κακοί και ηθικοί και ανήθικοι ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Κι αν πέρασαν τόσα χρόνια με ανεβασμένο το βιοτικό τους επίπεδο, παρέμειναν ίδιοι στη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Τι κι αν σήμερα αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο που μπορεί να υπάρξει για μια ΧΩΡΑ, για έναν ΛΑΟ, για ένα ΕΘΝΟΣ; Δεν βλέπουν τίποτα πέρα απ' την βολή τους και τα κεκτημένα τους… Το πότε θα ξυπνήσουν… άλλοι θα τους πιάσουν στον ύπνο και δεν θα ξέρουν από πού να φεύγουν… και που να κρυφτούν. Προς το παρόν όμως περιμένουν το Πάσχα, για να πάνε διακοπές, να φάνε, να πιούν και δεν βαριέσαι για την υπόδουλη πατρίδα. Η ίδια καραμέλα: Εμείς θα βγάλουμε την Χώρα απ' την ΣΚΛΑΒΙΑ;