Η τριπλή κατάρρευση θέτει το αμείλικτο δίλημμα: "Εξέγερση ή αφανισμός"

Η κοινωνία βρίσκεται σε καθεστώς γενικευμένης παράλυσης και το πολιτικό σύστημα καρκινοβατεί στην απόλυτη αφασία. Το μεγάλο δυστύχημα σ αυτό τον τόπο, είναι πως οι πρωταίτιοι της καταστροφής έχουν αφεθεί να μοιράζουν την τράπουλα κατά το δοκούν, διαχειριζόμενοι τη συγκάλυψη της συνενοχής τους, την κοινωνική δυστυχία και τα πρωτόκολλα της υποτέλειας...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Κι από την άλλη μεριά, ένας ολόκληρος λαός, επιχειρεί σπασμωδικά να επιβιώσει, καταγράφοντας και απαριθμώντας τις συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών, και δυστυχώς αρκείται σ αυτή την καταγραφή βιώνοντας τον προσωπικό του Γολγοθά. 

Κομβικό συμπέρασμα το οποίο οι μεν πολιτικοί διαχειριστές επιχειρούν όπως - όπως να συγκαλύψουν, και η κοινωνία υφιστάμενη κατατεμαχισμένα τις συνέπειες, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει, είναι πως το συνολικό μεταπολιτευτικό ψευδοαξιακό οικοδόμημα πάνω στο οποίο ακούμπησε όλα όσα της σέρβιρε η κατευθυνόμενη επικοινωνία, έχει καταρρεύσει συνολικά και με πάταγο. 

Η οικονομική κρίση αποκαθήλωσε το ψευδολόγημα των "ευκαιριών που προσφέρει απλόχερα ο καπιταλισμός και τις οποίες οι ικανοί αξιοποιούν και πετυχαίνουν". 

Τα πακέτα της υποτέλειας που τη συνόδευσαν, αποκαθήλωσαν το πολυδιαφημισμένο «ευρωπαϊκό πλαίσιο αξιών» της αλληλεγγύης και της αλληλοϋποστήριξης, αποδεικνύοντας πως πίσω από τις φανταχτερές διακηρύξεις, αυτό που κρύβεται είναι συμμοριακά οργανωμένα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, που δε διστάζουν να καταπιούν κοινωνίες και κρατικές οντότητες προκειμένου να...

υπηρετήσουν αυτή την  ιδιότυπη βουλιμία.

 

Η έκρηξη του λαθρομεταναστευτικού και ο συνδυασμός του με στοχευμένες γεωστρατηγικές επιδιώξεις μέσα σε ένα περιβάλλον διακεκαυμένο γεωπολιτικά, οδήγησε στην απόλυτη κατάρρευση και τη θεωρία του υποτιθέμενου "περιβάλλοντος προστατευτισμού" που εξασφαλίζει στα κράτη - μέλη της τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και ο πολιτικοστρατιωτικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ.

 

Αυτή η τριπλή κατάρρευση της μεταπολιτευτικής επικοινωνιακής φούσκας στη βάση της οποίας οικοδομήθηκε ένα στυγνό καθεστώς καταδυνάστευσης της ζωής και του μυαλού των ανθρώπων, κατέδειξε με τρόπο δραματικό τα παρακάτω: 

 

Η χώρα είναι τραγικά μόνη μέσα στις «συμμαχίες» της και η διαχρονική ευθύνη των πολιτικών της διαχειριστών είναι εγκληματική, γιατί στα πλαίσια του εξωραϊσμού του παραπάνω τρίπτυχου (καπιταλιστική ανάπτυξη, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ), παρέδωσαν στο σήμερα μια χώρα αποκομμένη από τις διεθνείς εν δυνάμει συμμαχίες της, αποδιοργανωμένη παραγωγικά, ξεχαρβαλωμένη αμυντικά και χωρίς σαφείς και αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες. 

 

Η χώρα είναι πολιτικά ακέφαλη. Ο ορισμός του εθνικού ηγέτη χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για να παραπέμψει σε μούμιες του παρελθόντος, κι ένας συρφετός από προσκυνημένα ανδρείκελα εναλλάσσεται στη διαχείριση των πρωτοκόλλων της υποτέλειας, χωρίς σχέδιο, χωρίς εθνικό στόχο, και με υπέρτατη αξία την υλοποίηση συγκεκριμένων εντολών που καταστρέφουν τον τόπο. 

 

Από την άλλη μεριά, αυτή ακριβώς η τριπλή κατάρρευση, διευκόλυνε τις επιπτώσεις του δόγματος του σοκ, και εξασφάλισε με σχετικά ομαλό τρόπο το οριζόντιο πέρασμά τους σε ολόκληρη την κοινωνία. 

 

Είναι φανερό ότι η πύλη της κολάσεως έχει ήδη ανοίξει. Η Ελλάδα πλέον δε βρίσκεται απλά στην περιδίνηση μιας οικονομικής κρίσης πολυεπίπεδης και δυσκολοξεπέραστης. Βρίσκεται αντιμέτωπη με κορυφαίες εθνικές προκλήσεις που ακουμπούν την ίδια της την ύπαρξη, την ακεραιότητά της και την πολιτισμική της φυσιογνωμία, και η διέξοδος από αυτό το στροβιλισμό, δυστυχώς αλλά δε θα είναι αναίμακτη.  Αλλά επίσης δυστυχώς, το ίδιο αιματηρό θα είναι και το ακριβοπληρωμένο τίμημα της προσμονής και της απάθειας. 

 

Δυστυχώς η ευτυχώς, έχουμε ιστορική υποχρέωση να μη παραβλέψουμε, πως αν αυτή η κοινωνία θέλει να δραπετεύσει από το πεπρωμένο που της επεφύλαξαν, διαφυλάσσοντας την πατρίδα της και τον εαυτό της, δεν έχει περισσότερες, παρά μία και μοναδική επιλογή, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, με συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, με συγκεκριμένη ταυτότητα και συγκεκριμένη φυσιογνωμία. 

 

Αυτή η διαδρομή αντικειμενικά, είναι διαδρομή εξέγερσης και όχι απατηλής προσμονής μέχρι να καταπιεί τα πάντα το μοιραίο. 

 

Αυτή η εξέγερση πρέπει να είναι εθνικοαπελευθερωτική και αντικαπιταλιστική, έτσι ώστε όχι μόνο να ανακτηθεί άμεσα η παραδομένη εθνική κυριαρχία, αλλά να τεθούν οι βάσεις μιας διαφορετικής οικονομικής και παραγωγικής ανάπτυξης, με την κοινωνία πρωταγωνιστή και αποκλειστικό αποδέκτη του παραγόμενου πλούτου της. 

 

Αυτή η απόδραση από το στάτους του αφανισμού, δεν μπορεί παρά να κουρελιάσει στην πράξη το σύστημα της αυταπάτης πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η μεταπολιτευτική ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της ευημερίας, και να δρομολογήσει άμεση ρήξη και πλήρη αποχώρηση, τόσο από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και από το ΝΑΤΟϊκό κολαστήριο, που κατατεμαχίζει την πατρίδα μας, στη βάση της εξυπηρέτησης των δικών του στρατηγικών προτεραιοτήτων. 

 

Αυτή η εξέγερση, οφείλει να είναι απαλλαγμένη από ιδεολογήματα και επικίνδυνες πλάνες, και να απαιτήσει την άμεση απομάκρυνση από τη χώρα του συνόλου των ισλαμικών πληθυσμών που εισέβαλαν σ αυτή τα τελευταία χρόνια, χωρίς ολιγωρία, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς εκπτώσεις και αμφιταλαντεύσεις. 

 

Αυτή η εξέγερση οφείλει να επιβάλει στην πράξη ένα διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης που θα υπηρετεί το λαό, και ως τέτοιο θα διέπεται από διαφορετικές διαδικασίες ανάδειξης των αιρετών και διαφορετικές διαδικασίες ελέγχου και ανακλητότητας. 

 

Κάθε χαμένη ώρα από την ανάγκη έμπνευσης και οργάνωσης αυτού του ξεσηκωμού, προσθέτει καινούρια εμπόδια, δημιουργεί καινούρια τετελεσμένα, αφαιρεί δυνατότητες και σύντομα θ αρχίσει να αφαιρεί και κομμάτια τυπικής κυριαρχίας και διαμελισμένης πατρίδας. 

 

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"