Ποτέ συμφορὰ δέν ἔπληξεν ἔθνος, ὅσον ἔπληξεν ἡ τουρκικὴ δουλεία τὴν Ἑλλάδα!

Ποτέ συμφορὰ δέν ἔπληξεν ἔθνος, ὅσον ἔπληξεν ἡ τουρκικὴ δουλεία τὴν Ἑλλάδα. Οἱ Ἕλληνες ἐσφάγησαν ἤ ἐπωλὴθησαν ὡς δοῦλοι ἤ ἐξηναγκάσθησαν νὰ γίνουν μωαμεθανοί.

Ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὁς ὠλιγόστευσε πολύ. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ὡμιλεῖτο πλέον ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς. Ἡ φωνή της ἠκούετο μόνον εἰς τὴν κυρίως Ἑλλάδα. Καὶ ἦτο αὕτη δειλὴ, ἀπόκρυφος. 

α) Πιέσεις καὶ ἐξευτελισμοί. Αἱ έλληνικαὶ περιουσίαι ἀφῃρέθησαν. Τὰ καλύτερα καὶ εὐφορώτερα κτὴματα ἔγιναν τουρκικά.

Ὁ σουλτᾶνος τὰ ἐχάρισεν εἰς τοὺς στρατιωτικοὺς ἀρχηγούς. Ἔπρεπε νὰ ζοῦν καλὰ μὲ αὐτὰ καὶ νὰ διατηροῦν στρατόν. Ἄλλα πάλιν ἀπὸ αὐτὰ ἐδὁθησαν εἰς τὰ τζαμία καὶ ὠνομάσθησαν«βακούφια».

Εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀπέμεινε νὰ καλλιεργοῦν τὰ κτὴματα τῶν Τούρκων καὶ νὰ λαμβάνουν ἀπὸ τὰ εἰσοδὴματα τὰ ἀπαραίτητα διὰ μίαν ἀθλίαν ζωὴν. Ἠμποροῦσαν ἀκὸμη νὰ καλλιεργοῦν τὰ ἀπόμερα καὶ ἄγονα ὀρεινὰ μέρη. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὰ ἔπρεπε νὰ πληρώνουν τὴν «δεκάτην». 

Οὔτε ἡ γῆ ἡ ἰδία ἀπέφυγε τὴν καταστροφήν. Τὰ δάση ἐκόπησαν ἤ ἐκάησαν. Οἱ ἀγροὶ ἠρημώθησαν. Οἱ ἀρχαῖοι ναοί, τὰ μνημεῖα καὶ τὰ ἀγάλματα κατεκρημνίσθησαν.

Μὲ τὰ μάρμαρά των ἔκτισαν κατοικίας ἤ φρούρια. Αἱ ὡραιὸτεραι χριστιανικαὶ ἐκκλησίαι ἔγιναν τζαμία. Τὰ μοναστὴρια ἔχασαν τὰ κτήματά των.

Μέ «φιρμάνι» τοῦ σουλτάνου ἀπηγορεύθη εἰς τοὺς σκλάβους νὰ φοροῦν πολυτελεῖς ένδυμασίας, νὰ ἔχουν εὐσταλῆ ἐμφάνισιν καὶ ἀρχοντικὸν παράστημα. Ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἦτο ἐνδεδυμένος μέ χρωματιστὰ καὶ ὁμοιόμορφα ένδύματα. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον διεκρίνετο ὁ δοῦλος ἀπὸ τὸν ἀφέντην του.

Τοὺς ἦτο ἀπηγορευμένον νὰ ἀνεβαίνουν εἰς ἄλογα. Τὁ ταπεινὸν γαϊδουράκι ἔμεινεν ὁ πιστός των σύντροφος. Καὶ πάλιν, ὅταν συνὴντων Τοῦρκον, ἔπρεπε νὰ σκύψουν καὶ νὰ τὸν προσκυνὴσουν :«Πολλὰ τὰ ἔτη σου, ἀφέντη μου». 

Δικαιοσύνην ποτέ δὲν εὕρισκαν οἱ Ἕλληνες. Οἱ Τοῦρκοι δικασταὶ ἐδικαίωναν πάντοτε τοὺς Τούρκους. Πολιτικὰ δικαιώματα δὲν εῖχον. Ἐθεωροῦντο ζῶα («ραγιάδες») καὶ ὠνομάζοντο ἄπιστοι («γκιαούρηδες»). Μέ τὴν παραμικρὰν ἀφορμὴν ἔπρεπε νὰ θανατώνωνται οἱ πρὁκριτοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς των, διὰ νὰ μένουν ἀκέφαλοι. 

β) Κεφαλικὁς φόρος. Οἱ σκλάβοι Ἕλληνες ἐπρεπε νὰ πληρώνουν χρηματικὸν ἀντὶσὴκωμα («μπεντέλι»), διὰ νὰ ἀπαλάσσωνται άπὸ τὴν στρατιωτικὴν ὑπηρεσίαν.

Ἔπρεπε νὰ δίδουν πλούσια δῶρα εἰς τοὺς Τούρκους διοικητὰς (πασάδες ἤ μπέηδες), διὰ νὰ ἀποφεύγουν τὰς πολλὰς ἀγγαρείας. Διότι ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ κάμουν οἱανδήποτε ἀγγαρείαν τῶν Τούρκων. Ἔπρεπε ἀκόμη νὰ δωροδοκοῦν τοὺς δικαστὰς (καδῆδες), διὰ νὰ ἀποφεύγουν τὰς κακοποιὴσεις.

Περισσὁτερον ἀτιμωτικὸς ἧτο ὁ κεφαλικὸς φόρος («χαράτσι»). Μόνον οὕτω εἶχον τὸ δικαίωμα νὰ φέρουν τήν κεφαλὴν ἑπὶ τῶν ὤμων των ἐπὶ ἕν ἔτος.

Ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε νὰ ἐπιδείξῃ τὴν ἀπόδειξιν τῆς πληρωμῆς του. Ἀλλὰ καὶ μέ τὴν πληρωμὴν δέν τὴν εἶχον πάντοτε ἑξησφαλισμένην. Ὁ πρῶτος τυχὼν Τοῦρκος ἠδύνατο νὰ τὴν ἀφαιρέσῃ μὲ οἱανδἦποτε ψευδῆ πρὁφασιν. 

γ) Τὸ παιδομάζωμα . Βαρύτερος ὅμως ὅλων ἦτο ὁ φόρος τοῦ αἵματος, τὸ παιδομάζωμα . Ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν Τοῦρκοι ἀξιωματικοὶ περιὴρχοντο τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία, διὰ νὰ στρατολογὴσουν τὰ Ἑλληνόπουλα. Ἁπὸ αυτὰ τὰ καλύτερα, τὰ ὑγιέστερα, ὡδηγοῦντο εἰς ἰδιαιτέρους στρατῶνας.

Ἐμάνθανον τὴν τουρκικὴν γλῶσσαν καὶ ἐγυμνάζοντο ὡς στρατιῶται. Ἤσαν μικρὰ (ἡλικίας 6 – 14 ἐτῶν) καὶ ἐλησμόνουν εὐκὁλως γονεῖς καὶ γλῶσσαν, θρησκείαν καὶ πατρίδα. Ἤσαν οἱ γενίτσαροι . Αὐτοὶ ἐθεώρουν ὡς οἰκογένειαν τὸ τάγμα, ὡς πατέρα τὸν σουλτᾶνον καὶ ὡς σκοπὸν τῆς ζωῆς των τὸν πόλεμον κατὰ τῶν ἀπίστων. Δέν ἐνυμφεύοντο, οὕτε ἠσχολοῦντο μέ ἄλλον ἐπάγγελμα, ἐκτὸς τοῦ στρατιωτικοῦ.

Εὐτυχῶς τὸ παιδομάζωμα κατηργήθη ἀπὸ τὸν Μουρὰτ τὸν Δ’ (1638). Ἔκτοτε γενίτσαροι ἐγίνοντο μὸνον τὰ τέκνα τῶν Τούρκων.

Ἀλλὰ καὶ τὰ κοράσια δέν εἶχον καλυτέραν τύχην. Τὰ ἥρπαζον οἱ Τοῦρκοι διὰ νὰ τὰ κλείσουν εἰς τοὺς γυναικωνίτας (χαρέμια) ἤ νὰ τὰ ὁδηγήσουν εἰς τὰ σκλαβοπάζαρα τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς.

Οἱ Ἕλληνες οὕτως ἐθεώρουν ὡς συμφορὰν τὸ νὰ ἔχουν ὡραῖα καὶ εὔρωστα τέκνα. Πολλαὶ μητέρες προσηύχοντο εἰς τὸν Θεὸν νὰ τοὺς τὰ πάρῃ, διὰ νὰ μὴν τὰ πάρουν οἱ Τοῦρκοι. 

δ) Ὁ ἐξισλαμισμός . Οἱ Τοῦρκοι μὲ διαφόρους τρὁπους ἐξηνάγκαζον τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀλλάξουν τὴν θρησκείαν των καὶ νά ἀσπασθοῦν τὸν μωαμεθανισμόν, νὰ ἐξισλαμισθοῦν.

Πολλοὶ ἠναγκάζοντο νὰ ἐξισλαμισθοῦν, διὰ νὰ ἀποφύγουν τὰς διαρκεῖς πιέσεις καὶ τοὺς κινδύνους. Ἄλλοι πάλιν, διὰ ν᾽ἀποκτὴσουν πλούτη, ἀξιώματα, τιμάς. Δυστυχῶς δἑ οἱ ἐξισλαμιζόμενοι ἐγίνοντο πλέον φανατικοὶ μουσουλμᾶνοι καὶ ἐπικίνδυνοι δὶῶκται τῶν χριστιανῶν. 

ε) Ὁ ἐκπατρισμός . Ἀφοῦ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθὰ τοῦ ἀνθρώπου (ἐλευθερία, ζωὴ, τιμή, περιουσία κ.λ.π.) ἦσαν εἰς τὴν διάθεσιν καὶ τοῦ τελευταίου Τούρκου, ἡ ζωὴ τῶν ὑποδούλων Ἑλλὴνων ἦτο ἀφὁρητος.

Οἱ σκλάβοι ἔχασαν κάθε χαρὰν τῆς ζωῆς. Δέν ἠδύναντο νὰ χρησιμοποιὴσουν τοὺς κώδωνας τῶν ἐκκλησιῶν, οὔτε νὰ τοποθετὴσουν σταυρὸν ἔξω ἀπὸ τὰς ἐκκλησίας των. Ἀπέφευγον κάθε ἐπίδειξιν. Δὲν ἐτόλμων νὰ κτίσουν ὡραίας οἰκἱας. Ἐφοβοῦντο νὰ ἀνοίξουν τὰ παράθυρά των πρὸς τὸν δρὸμον. Δἐν ἔπρεπε νὰ φορέσουν ὡραῖα ἐνδύματα, οὔτε νὰ στολίσουν τὰ τέκνα των.

Ὁσοι λοιπὸν εὕρισκαν τρόπον, ἑφευγον πρὸς τὴν Εὐρώπην.Αὐτοὶ ἦσαν βεβαίως οἱ πλουσιώτεροι καὶ 0ἱ μορφωμένοι. Οἱ ἄλλοι,οἱ πτωχοὶ καὶ οἱ ἀμόρφωτοι, ἦσαν καταδικασμένοι νὰ μείνουν καὶ νὰ ὑποφέρουν.

Αἱ σφαγαί, αἱ διώξεις, ὁ ἐξισλαμισμός, τὸ παιδομάζωμα, ὁ ἐκπατρισμὸς συνετέλεσαν νὰ ἐλαττωθῇ κατὰ πολὺ ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμός. Ἀλλὰ τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος δὲν ἐχάθη. Ἐσώθη χάρις εἰς τὴν πίστιν του, τὴν ἐργατικὸτητά του, τὴν δύναμιν νὰ ζὴσῃ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
ΚΩΝ/ΤΙΝΟΥ ΣΑΚΚΑΔΑΚΗ
ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
1969 

Αντιγραφή για «το σπιτάκι της Μέλιας» /εδώ

Αντέχουμε