Η Ελλάδα βουλιάζει και σταδιακά αφανίζεται.

Ζούμε το τέλος μιας χώρας. Δυστυχώς, της δικής μας, τουλάχιστον όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Η αληθινή αιτία, δεν είναι φυσικά τα –ουκ ολίγα και σαφώς καταστρεπτικά – σφάλματα της ίδιας της χώρας, όπως πολλοί θέλουν να λένε, ίσως και να πιστεύουν... 

Η αληθινή αιτία είναι ότι η Ελλάδα βρέθηκε ανέτοιμη, απροετοίμαστη, ανίκανη να αντιδράσει σε μια τεραστίων διαστάσεων κίνηση της Ιστορίας που εξελίχθηκε ολόκληρη ερήμην της και πέρα από την ίδια. 

Όλα αυτά δεν συνέβησαν λόγω της παθογένειας και της εσωτερικής κακοδαιμονίας της στις οποίες αρέσκονται πολλοί να φορτώνουν όλα τα δεινά. 

Καμία χώρα, ίσως με την εξαίρεση υπερδυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, δεν θα μπορούσε να αντιδράσει αποτελεσματικά σε όλα αυτά. Και εκεί είναι που μπαίνει ο παράγοντας «Ευρώπη», εν προκειμένω δε, η γερμανική Ευρώπη. 

Αυτή η σημερινή Ευρώπη που τη διοικεί αποκλειστικά το Βερολίνο με τις άλλες χώρες αλλά και με την ευρωπαική επιτροπή σε ρόλο κομπάρσου, υποκρίθηκε ξανά. Στην αρχή είπε ότι θα πάρει μεγάλο αριθμό προσφύγων η ίδια η Γερμανία. Μετά, έγινε εσωτερικό τσουνάμι στη χώρα και κόντεψε – ακόμα κοντεύει – να καταπιεί την κυβέρνησή της. 

Για να το αποφύγει, το Βερολίνο στράφηκε στην Αγκυρα, ενώ άλλες χώρες που παρασκηνιακά κάνουν τη… βρώμικη δουλειά, ανέλαβαν την εκστρατεία «κλείνουμε τα ελληνικά σύνορα», «τι θα γίνει με τη Σένγκεν».Η «επιχείρηση Αγκυρα» μέσα από την απόφαση για διεθνή δύναμη, κατέληξε απλώς στη de facto οριστική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Ανατολικό Αιγαίο – δηλαδή η Τουρκία πήρε τα πάντα. Εδωσε τίποτα; Ασφαλώς όχι, ενώ, τώρα, η ίδια η Αγκυρα έχει αρχίσει και παρακωλύει τη νατοική επιχείρηση αφού πρώτα έκανε τη δουλειά της!... 

Φυσικά, με το που θέλησε να παίξει το νέο στάδιο του παιγνιδιού, η Τουρκία άνοιξε και πάλι τις ροές και χιλιάδες πρόσφυγες άρχισαν εκ νέου να καταφτάνουν στην Ελλάδα. 

Οσο για την υπόθεση «κλειστά ελληνικά σύνορα», το Βερολίνο, στην αρχή, υποτίθεται ούτε να ακούσει. Τώρα, το ζήτημα είναι πλέον περίπου ανοικτά στην ατζέντα και κατ’ ουσίαν τη μονοπωλεί. 

Η μόνη ουσιαστική προσπάθεια ανάσχεσης αυτής της πολιτικής στην Ευρώπη γίνεται από τη Γαλλία, η οποία επέμεινε έντονα στο πόσο λάθος είναι αυτή η πολιτική, όπως και στο πόσο λάθος θα ήταν, για παρόμοιους λόγους, η έξωση της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Γάλλος πρόεδρος Ολαντ τα εξήγησε όλα αυτά και πίσω από τις κλειστές πόρτες των διεθνών διασκέψεων, αλλά και δημόσια. 

Όμως ο κίνδυνος όχι απλώς παραμένει, αλλά τείνει να καταστεί βεβαιότητα για την Ελλάδα: ότι η χώρα θα θυσιαστεί μετατρέποντας πλέον τα δυτικά της σύνορα σε σύνορα της Ευρώπης από τα ανατολικά της που θα έπρεπε να είναι. 

Αυτή η τραγωδία είναι διπλή: και πλήρης απομόνωση για την Ελλάδα και εγκλωβισμός σε αυτή απροσδιόριστου αριθμού προσφύγων με ότι αυτό συνεπάγεται, ειδικά σε μια χρεοκοπημένη χώρα. 

Όμως, όλα αυτά, τα έχουμε πει και ξαναπεί πολλές φορές εδώ και πολύ καιρό. Το τέλος μιας χώρας, της δικής μας χώρας, δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. 

Ερχεται όμως σε μια Ελλάδα παραδομένη, ίσως και προδομένη – από τον εαυτό της φυσικά: από εκείνους που έπρεπε να βάζουν πρώτα τη συνείδηση της ευθύνης για αυτόν τον τόπο και να μην ζουν με τις βολικές αυταπάτες μιας Ευρώπης που, φυσικά, εκείνη είναι ουσιαστικά τώρα που σταυρώνει την Ελλάδα για να απαλλαγεί η ίδια από όλα αυτά τα δεινά... 

ΤΟ ΒΗΜΑ

το είδαμε ΕΔΩ