ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Toῦ Ἀσώτου: Λουκ. ιε΄ 11-32 

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. 

καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐ­­­­πέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. ῏

Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

«Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρός... καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» 

Φτώχεια, πείνα, ἀνεργία, ἐκμετάλλευ­ση, στερήσεις... Δραματικὲς καταστάσεις­ ποὺ καθημερινὰ γίνονται ἁπτὴ πραγ­μα­τικότητα καὶ στὴ δική μας χώ­ρα. Αὐ­τὸ τὸ τραγικὸ κατάντημα τοῦ ἀν­θρώ­που, ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπο­τυπώ­νεται πολὺ ρεαλιστικὰ στὴν Παρα­βολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ποὺ μᾶς παρουσιάζει τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο.

Ἤθελε ἀνεξαρτησία ὁ νέος ἐκεῖνος. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ πῆρε τὸ μερίδιο τῆς περιου­σίας του, ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ σπί­τι τοῦ πατέρα του. Ποῦ κατέληξε ὅμως; Ἂς προσ­έξουμε κάπως περισσότερο τὸ θλι­βε­­ρό του κατάντημα, γιὰ νὰ ἐντο­πί­σου­με με­­ρι­κὲς ἀπὸ τὶς τραγικὲς συνέπειες τῆς ἀπο­στασίας ἀπὸ τὸν Θεό.

1. ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ 

Μία πρώτη συνέπεια τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι οἱ ὀδυνηρὲς στερήσεις. Ὁ νεότερος υἱὸς τῆς Παραβολῆς ξόδεψε ὅλη τὴν περιουσία του στὴν ἄσωτη ζωή. Ἔφτασε λοιπὸν κάποτε στὸ σημεῖο νὰ μὴν ἔχει χρήματα οὔτε γιὰ τὴν ἀναγκαία τροφή του. Συνέβη μάλιστα­ νὰ ἐπέλθει καὶ «λιμὸς ἰσχυ­ρός», δη­­λαδὴ πείνα ποὺ ἐξαπλώθηκε σὲ ὅλη τὴν περιοχή, κι ἔτσι ἡ κατάστα­σή του ἐπι­δει­νώθηκε. Τόσο πολὺ ὑπέφερε ἀπὸ τὴν πείνα, ὥστε ζητοῦσε νὰ φάει ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι. Κι ὅμως οὔτε αὐτὰ δὲν τοῦ ἔδι­ναν... Τί ἐλεεινὸ κατάντημα!

Ἀκόμη πιὸ ἄθλιο ὅμως εἶναι τὸ κατάν­τημα τοῦ ἁ­­­μαρ­­τωλοῦ. Ἐνῶ ἀρχικὰ ἀπο­λαμβάνει μία ζωὴ ἀνέσεων καὶ ἡ­­­δονῶν, σύντομα ἀρχίζει νὰ βιώνει τὶς τρα­γικὲς ἐπιπτώσεις τῆς ἁμαρτίας στὴ ζωή του. Οἱ καταχρήσεις, τὰ ξενύχτια καὶ γενικὰ ἡ ἀνήθικη ζωὴ καταστρέφουν τὴν ὑγεία του, κλονίζουν τὴ σχέση του μὲ τὰ πλέον φιλικά του πρόσωπα, δημιουργοῦν μέσα στὸ ἐσωτερικό του ἀηδία καὶ τύψεις. Αὐτὸς ποὺ νόμιζε ὅτι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ εἶχε ὅ,τι ἤθελε, τελικὰ στερεῖται τὰ πάντα! Αἰσθάνεται ἕνα τεράστιο κενὸ μέσα στὴν ψυχή του. Γιατί; Διότι τοῦ λείπει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς καὶ εὐτυχίας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Τωβίτ, ἐκεῖνος ὁ θεοσεβούμε­νος­ πατέρας, συμβούλευε τὸν γιό του: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον... ἡ γὰρ ἀ­χρει­­ότης μήτηρ ἐστὶ τοῦ λιμοῦ» (Τωβ. δ΄ 12-13). Δηλαδή: Πρόσεχε, παιδί μου, διότι ἡ κα­­κία καὶ ἡ ἀνηθικότητα γεν­νᾶ τὴ φτώχεια­ καὶ τὴν πείνα. Πόσο ἐπαλη­θεύ­­εται πρά­γματι ἡ ἀ­­λήθεια αὐτὴ στοὺς και­ροὺς ἀπο­στασίας ποὺ ζοῦμε! 

2. ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ 

Ἄλλη συνέπεια τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς­ εἶναι ἡ ὑποδούλωση στὰ πάθη. Ὁ ἄσω­-­τος υἱός, ποὺ ἀναζητοῦσε τὴν ἐλευ­θερία του μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα, τελικὰ κατέληξε νὰ γίνει δοῦλος σὲ κά­ποιον ἀπὸ τοὺς πολίτες τῆς χώρας ἐκείνης γιὰ νὰ βόσκει χοίρους!

Αὐτὸ παθαίνει καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ φεύγει μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ζήσει­ δῆθεν ἀπελευθερωμένος ἀπὸ τὰ «μὴ» καὶ τὰ «ὄχι» τῶν θείων ἐντολῶν: σταδι­α­κὰ ὁδηγεῖται στὴ χειρότερη καὶ πιὸ ἐξευ­τελιστικὴ δουλεία. Ὁ ἀπόστολος Πέ­τρος γράφει ὅτι πολλοὶ μιλοῦν γιὰ ἐλευ­θερία, ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἔχουν γίνει σκλάβοι­ τῆς δια­φ­θορᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας: «Ἐλευθερίαν αὐ­τοῖς ἐπαγγελλόμενοι, αὐτοὶ δοῦλοι ὑ­πάρχοντες τῆς φθορᾶς». Διότι στὸ πάθος­ στὸ ὁποῖο ἔχουν νικηθεῖ, σ’ αὐτὸ ἀκριβῶς­ ἔ­­­χουν ὑποδουλωθεῖ (Β΄ Πέτρ. β΄ 19). Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι «πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁ­­­μαρ­­τίας» (Ἰω. η΄ 34). Αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ ἡ πείρα τῆς καθημε­ρινῆς ζωῆς: Πόσοι­ ἄν­­­­θρωποι βρίσκον­ται ἁλυσοδεμένοι μὲ ἰσχυ­­­ρὲς ἐ­ξ­αρτή­σεις ὅπως τὸ ἀλκοόλ, τὸ τσιγάρο, τὰ τυ­χερὰ παιχνίδια... Πόσοι εἶναι αἰ­χμά­λω­τοι στὸ πάθος τοῦ θυμοῦ, τοῦ ψεύδους ἢ κάθε ἄλλης ἁμαρτωλῆς συνή­θειας... 

Μόνο ὅσοι ἀκολουθοῦν μὲ συνέπεια τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου μποροῦν νὰ ζήσουν ἐλεύθεροι κι ἀδέσμευτοι ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν παθῶν, τὴν ἐπιρροὴ τοῦ κόσμου καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου. Αὐτὸν τὸν δρόμο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας μᾶς ἔ­­­δει­­ξε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶ­­πε: «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλή­θεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. η΄ 32-36).

Καθὼς μελετοῦμε τὴν Παραβολὴ τοῦ Ἀ­­­σώτου, τὸν ἀνεκτίμητο αὐτὸ πνευματικὸ θησαυρὸ ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ θεῖος Δι­δάσκαλος, εἶναι εὐκαιρία νὰ κάνουμε μία εἰλι­κρι­νὴ αὐτοκριτική: Μήπως κι ἐμεῖς ­μοιά­ζουμε μὲ τὸν Ἄσωτο, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁμι­λεῖ ὁ Χριστός; Πράγματι· πολλοὶ ἀπὸ ἐ­­­­­μᾶς, σὰν τὸν Ἄσωτο, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀκολουθώντας τὰ ἐ­γωι­στικὰ θελήματα καὶ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη μας, ὁδηγηθήκαμε σὲ αὐτὸ τὸ τραγικὸ ἀ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­διέ­ξ­οδο. Ἂν τὸ συνειδητοποιήσουμε αὐ­τό, τότε θὰ ἀνακαλύψουμε καὶ τὴ μόνη­ διέξ­οδο στὴ σημερινὴ κρίση: τὴ μετάνοια­ καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἐκεῖ ποὺ μποροῦμε νὰ ἀ­­­πολαμ­βά­νουμε τὴν ἀναφαίρετη χα­ρά, τὴν πρα­γματικὴ ἐλευθερία, τὴν ἀδια­τά­ρακτη ψυ­χικὴ ἰσορροπία καὶ εἰρήνη.

πηγή