Μήνυση και διαζύγιο για χάρη του... ερντογάν;

Η είδηση: “Μήνυση εναντίον της συζύγου του για εξύβριση του επικεφαλή του τουρκικού κράτους, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατέθεσε στη Σμύρνη ένας οδηγός φορτηγού, ο οποίος γινόταν… έξω φρενών κάθε φορά που άκουγε τη σύζυγό του να καταριέται τον πρόεδρο της Τουρκίας. 

 

Ο Αλί, ηλικίας 40 ετών, παντρεμένος εδώ και τρία χρόνια με μία γυναίκα 38 ετών –τα στοιχεία της οποίας δεν έγιναν γνωστά- είχε ζητήσει επανειλημμένα από τη σύζυγό του να σταματήσει να εξαπολύει μύδρους εναντίον του Τούρκου προέδρου, σύμφωνα με τη φιλοκυβερνητική εφημερίδα Yeni Safak.

 

Η ίδια φέρεται να εκνευρίστηκε από την επιμονή του συζύγου της, απαντώντας του «να με ηχογραφήσεις και να καταθέσεις επίσημα μήνυση».

 

Εκείνος φαίνεται πως πήρε… τοις μετρητοίς τα λόγια της, καταγράφοντας τις «προσβολές» της συζύγου του για να έχει αποδεικτικά στοιχεία, προτού προσφύγει εναντίον της σε δικαστήριο της Σμύρνης.

 

Όπως εξήγησε ο ενάγων, την είχε προειδοποιήσει επανειλημμένα, ενώ υπογράμμισε μιλώντας στην εφημερίδα ότι ο κ. Ερντογάν «είναι ένας καλός άνθρωπος που έχει κάνει καλά πράγματα για την Τουρκία».

 

«Κι ο πατέρας μου να ήταν που έβριζε ή προσέβαλε τον πρόεδρο, εγώ δεν θα τον συγχωρούσα και θα κατέθετα μήνυση» συμπλήρωσε.

 

Όσο για την απάντηση της συζύγου του; Προσέφυγε με τη σειρά της στη Δικαιοσύνη για να ζητήσει διαζύγιο…”

 

Ο.. προβληματισμός: «Από πού να ξεκινήσω;» 

 

Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο, δεν ήξερα σε τι από όλα να εστιάσω και από «πού να το πιάσω». Στην αρχή, δεν θα σας κρύψω πως γέλασα κιόλας με αυτήν την ιστορία. Είναι από εκείνες τις οποίες απλά παραθέτεις και αφήνεις τον αναγνώστη να προβληματιστεί για πολλά πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να πεις τίποτα.

 

Έχουμε ακούσει, κατά καιρούς, για μηνύσεις και αιτήσεις διαζυγίων όλων των λογιών, αλλά σαν και αυτόν, εγώ προσωπικά, ποτέ. Έπειτα, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ και να αναλογιστώ όλα τα ενδιαφέροντα σημεία, άξια προβληματισμού ή μη, τα οποία αποδείχθηκαν, εν τέλει, αρκετά. Ελευθερία λόγου και άποψης, ηθικολογία, πολιτικός φανατισμός, πολιτική επιρροή, κοινή λογική, παραλογισμός, ισότητα, τι είναι ένας «καλός πολιτικός» κλπ, κλπ, κλπ. Επειδή όμως η περίπτωση του κράτους στο οποίο έγινε το περιστατικό είναι ιδιάζουσα -όπως και το «μήλο της έριδος» για την ιστορία αυτή- αποφάσισα ότι η είδηση χρήζει ειδικής μεταχείρισης και οφείλω να την αντιμετωπίσω διαφορετικά. Ας δούμε εν τάχει τις 2 πλευρές της ανωτέρω διαμάχης, μήπως, τελικά, βγάλουμε μαζί κάποιο συμπέρασμα. 

 

Ο.. ενάγων: Ο Αλί, θεωρεί ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «είναι ένας καλός άνθρωπος που έχει κάνει καλά πράγματα για την Τουρκία» και δεν σηκώνει κουβέντα επί του θέματος. Με αυτή την φράση εννοεί –φαντάζομαι- ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας είναι «ένας καλός άνθρωπος πολιτικός», τουλάχιστον στα δικά του μάτια. Πάνω-κάτω, καλός είναι ο πολιτικός ο οποίος ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της χώρας του, τα οποία προωθεί ακολουθώντας μια (ορθή για εκείνον) πολιτική που φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο. Άποψη που συχνά είναι άκρως υποκειμενική -θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο- παρόλα αυτά, πολλοί είναι εκείνοι, εντός και εκτός Τουρκίας, οι οποίοι θεωρούν ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ο πιο σημαντικός και χαρισματικός «αρχηγός» του κράτους αυτού, από την εποχή του Κεμάλ.  

 

Μεταξύ μας, και εγώ αν ήμουν πολίτης της γειτονικής μας χώρας και έβλεπα ότι η κυβέρνηση παράγει έργο και το κράτος «πάει μπροστά» (ή τουλάχιστον αυτό μου πλάσαραν), θα ήμουν υπέρ του Ερντογάν και θα τον επικροτούσα. Οπότε μέχρι εδώ, «όλα καλά». Έτσι, ο Αλί, μη ανεχόμενος τα συνεχόμενα υβριστικά σχόλια της συζύγου του προς το πρόσωπο του αγαπημένου του πολιτικού αρχηγού και έχοντας προσπαθήσει να την «συνετίσει» στο παρελθόν (χωρίς αποτέλεσμα), αποφασίζει να την μηνύσει(!). Ο νόμος στον οποίο βασίστηκε ο Αλί, απαγορεύει την κάθε είδους μορφή ύβρις ή προσβολής προς το πρόσωπου του Ερντογάν και  είναι νόμος που καθιερώθηκε στην Τουρκία σχετικά πρόσφατα. 

Στην απέναντι όχθη… 

 

Η.. κατηγορουμένη: Η σύζυγος του Αλί, δεν «γουστάρει» τον Ερντογάν και τον βρίζει κάθε φορά που αντικρίζει το πρόσωπο του στην τηλεόραση. Για την ακρίβεια, αλλάζει κανάλι κάθε φορά που τον βλέπει. Συμπεριφορά απολύτως φυσιολογική (και σίγουρα πολύ οικεία σε εμάς το τελευταίο διάστημα!) για κάποιον ο οποίος είναι απογοητευμένος ή αντίθετος με τις κινήσεις ενός πολιτικού προσώπου. Και ενώ ο σύζυγος της της ζητά να σταματήσει αυτήν την «συνήθεια», εκείνη συνεχίζει το ίδιο τροπάρι, μέχρι που ο ίδιος, της κάνει μήνυση. Άκουσον άκουσον! Τότε εκείνη αποφασίζει να τον χωρίσει. Λογικό.

 

Υπάρχει κάτι να σχολιάσουμε; Όχι. Μια απολύτως λογική απόφαση από πλευράς της, σε μια υπόθεση παραλογισμού. Προσωπικά, χίλια δίκια δίνω σε αυτήν την γυναίκα, αφού δεν μπορώ να μην συμφωνήσω σε όλα μαζί της και να την παραδεχτώ -και δεν αναφέρομαι (μόνο) στο γεγονός ότι έβριζε τον Ερντογάν! Από το θάρρος της γνώμης της, μέσα σε μια κοινωνία που την έχει μάθει να μην εκφράζει την άποψη της, μέχρι την αίτηση διαζυγίου και την προσφυγή της στην δικαιοσύνη (άσχετα με το αν θα δικαιωθεί ή όχι, εν τέλει), η γυναίκα αυτή αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και η περίπτωση της πρέπει να γίνει έναυσμα για να αναθεωρηθούν πολλά πράγματα στην συγκεκριμένη χώρα. 

 

Οπότε; 

 

Για την παραπάνω ιστορία, τι μπορεί να πει κανείς… "Τα λέει όλα" μόνη της. Ωστόσο, αξίζει να ρωτήσω: Είναι η επιρροή ορισμένων προσώπων τόσο ισχυρή, που μπορεί να οδηγήσει τους οπαδούς τους σε τέτοιες ενέργειες ή είναι απλά η αφορμή; Είναι η συγκεκριμένη πολιτική φιγούρα, πρόσωπο που διχάζει τόσο πολύ και αυτό και μόνο είναι αρκετό; Είναι η εντυπωμένη υπεροψία του «ισχυρού» φίλου στην Τουρκία, αυτό που δεν επιτρέπει την ύπαρξη αντίθετης άποψης από την πλευρά του «ασθενούς»; Είναι ο συγκεκριμένος κόσμος και η φιλοσοφία του που υποκινεί αυτόν τον τρόπο σκέψης; Είναι κάτι άλλο που αγνοώ; 

 

Ρωτάω διότι και στην χώρα μας έχουμε δει τσακωμούς και αντιγνωμίες με πολιτικό περιεχόμενο που άφησαν εποχή, αλλά, αν θυμάμαι καλά, ποτέ δεν πέρασαν σε τόσο προσωπικό επίπεδο (χωρισμός), ξεκινώντας από κάτι τόσο «ασήμαντο» και σίγουρα, ούτε στην Τουρκία θα ήταν η πρώτη φορά που ένα ζευγάρι έχει διαφορετική άποψη για έναν πολιτικό. Τώρα, βέβαια, θα  επικαλεστείτε, ορθώς, το τραγικό κοινωνικό status των γυναικών στην Τουρκία (σε σχέση με την Ελλάδα) -και πάλι θα έχετε δίκιο- ακόμα όμως και με αυτό κατά νου, αδυνατώ να μπω στην διαδικασία να κατανοήσω αυτήν τη νοοτροπία. Μήπως είναι και κάτι άλλο; 

 

Όπως και να έχει η κατάσταση, «πολιτικολάτρες και πολιτικομάχοι» προσώπων υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού, και σίγουρα ανήκουμε και εμείς σε μια χώρα που γνωρίζει πολύ καλά αυτό το φαινόμενο, σε πιο ήπια μορφή. Αναρωτιέμαι όμως τι θα κρατήσουμε από αυτό το περιστατικό, τελικά, και τι γεύση θα αφήσει στον καθένα.

 

Από την μια, όσο τραγικό και να ακουστεί, στα μάτια κάποιων, η κίνηση του Αλί θα μπορούσε να φανεί και ως πρόοδος για την συγκεκριμένη χώρα, αφού, σε άλλη περίπτωση, θα μπορούσε να είχε ξυλοκοπήσει την σύζυγο του για να την κάνει να σιωπήσει. Από την άλλη, στην σκέψη ορισμένών, ίσως έχουμε και εμείς ξεχάσει τι σημαίνει «πιστεύω σε κάποιον πολιτικό», -με τούτα και με εκείνα-, για αυτό μας φαίνονται «απόκοσμα» τα λόγια και τα επιχειρήματα του Αλί (όχι η κίνηση του). 

 

Τραβηγμένο; Το.. πόρισμα: δικό σας. 

 

Εις το επανιδείν… +Vaggelis Episkopou  

 

από το yannidakis.net/