Κάτω από ξένους Ουρανούς... (μια παρότρυνση στους νέους μας να μην αφήσουν την πατρίδα από έναν Ελληνα μετανάστη)

Γράφει ο Γιάννης Δημήτρουλας
Μελβούρνη Αυστραλίας
(απόσπασμα αυτοβιογραφίας)

“.....όταν απωλέσεις τα προσφιλή σου πρόσωπα, γονείς, αδέλφια, συγγενείς, όταν απωλέσεις την γλυκιαν και τρυφερην υπαρξιν, την αγαπημενην σου, τους φίλους σου, τον τόπο που γεννήθηκες, το περιβάλλον σου, τη γειτονια σου και τους δρόμους που περπάτησες, όπου κάθε γωνιά σου θυμίζει και μιαν αγάπη, όταν χάσεις από τα μάτια σου το τοπίο που αντίκρυζες κάθε μέρα, τον περήφανο Ταΰγετο, όταν σταματήσουνε να τσιρίζουν στις σκεπές των σπιτιών και να σε ξυπνούν τα σπουργίτια, και τα χελιδόνια σταματήσουν να φέρνουν την άνοιξη, όταν σου λείψει η Ελληνική Κυριακή με τις καμπάνες της Μητροπόλεως να ηχούν χαρμόσυνα, όταν σου λείψει το, “...Χριστος γεννάται σήμερον” και το “Χριστός Ανέστη” όταν σου λείψει η γλυκιά Θεία Λειτουργία, όπως αυτή εδώ που έφερα σήμερα 2006 χαριν της τεχνολογίας, 

.... όταν... όταν... όταν λέγω απωλέσεις οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, είναι και μια νοσταλγία, πόσο μάλλον όταν τα απωλέσεις όλα αυτά ταυτοχρόνως, τότε η νοσταλγία γίνεται μελαγχολία, πόνος, πλήξις αφόρητη που σε πνίγει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. 

Οταν βλέπεις έναν χαρούμενο κόσμο γύρω σου να ατενίζει τη ζωή με χαμόγελο, με θάρρος και αισιοδοξία γιατί δεν του λείπει τίποτα απ’ όλα αυτά που έχεις χάσει εσύ, τότε είναι που αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος και ξένος προς τον αλλόγλωσσον αυτόν λαόν. 

Δεν αισθάνεσαι καμια συγγένεια, συγγενεια γλώσσης και φυλής, είσαι ένα παράσιτο που δεν ανήκεις στην κοινωνίαν τους, στον κόσμο τους, το νοιώθεις, το βλέπεις, το ζεις κάθε μέρα, διότι πολλάκις σου το υπενθυμίζουν αυτοί οι ίδιοι, ίσως άθελα τους και όχι επί σκοπού, πλην όμως, να..... σε αγνοούν ή και σε αποστρέφονται ευθύς ως αντιληφθούν πως δεν ομιλείς τη γλώσσα τους, δεν είσαι δικός τους. Τότε νοιώθεις την υπερηφάνειαν σου να ταπεινώνεται, να ισοπεδώνεται με αυτήν του οποίου σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Τι κι’ αν έχεις σπουδάσει Ομηρο, Σωκρατη, Σοφοκλή, Γαλλικά, Λατινικά; Ολα αυτά δεν έχουν καμιά αξία γι’ αυτόν εδώ τον κόσμο αφού δεν ομιλείς τη γλώσσα του.

Τότε η θύμηση και νοσταλγία προς την Πατρίδα σου γίνεται ενας τεράστιος και διακαής πόθος, και θέλεις να το βροντοφωνάξεις προς όλους αυτούς εδώ ότι έχεις κι’ εσύ μια Πατρίδα σ’ αυτόν τον πλανήτη, μικρή αλλά υπερήφανη όσο καμιά άλλη στον κόσμο, μια πατρίδα που δίδαξε όλους τους λαούς τι θα πει αγάπη και υπερηφάνεια προς αυτήν. Κανένας άλλος λαός δεν εδίδαξε "Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων, τιμιότερον εστίν η πατρίς….” καθ’ ήν στιγμήν η δική μου υπερηφάνεια υποφέρει εδώ σήμερα.. 

Οταν ακόμη γνωρίζεις πως μια μάνα σε περιμένει εκεί πίσω στην γαλανή Πατρίδα με την ελπίδα να γυρίσεις τώρα ακόμη πριν κλείσει τα δακρυσμένα μάτια της, σπαράζει την καρδιά σου που της δίνεις έναν τέτοιο πόνο με το να της στερείς την παρουσίαν σου εκεί. Το νοιώθω, το αισθάνομαι πως με περιμένει, με περιμένει με πίστη στην ελπίδα της, πως ίσως “αυτή την άνοιξη / αυτό το καλοκαίρι / που οριμάζουν οι καρποί / και τα γλυκά σταφύλια” χωρίς να ξέρει η δόλια Μάνα πόσο μακρυά είναι αυτή η χώρα που έχω φύγει. 

Σε μια χώρα τελείως διαφορετική στην όψη, στο χρώμα, στον χαρακτήρα. Σε μια χώρα που ο ήλιος τη φωτίζει από το Βορά, τα λουλούδια δεν ανθίζουν τον Απρίλη, η άνοιξις δεν έρχεται το Μάη και τα χελιδόνια ποτέ δεν φτάνουν ως εδώ. 

Τότε μέσα σε όλα αυτά, σ’ αυτή τη σκληρή σου μοίρα, ο ύπνος έρχεται ως ο καλλίτερος σου φίλος, είναι ο παρήγορος σύντροφος σου, είναι ένα πρόσκαιρο βάλσαμο, τόσο πρόσκαιρο όσο είναι και η διάρκειά του. Σε παίρνει στα ανάλαφρα φτερά του, σε ταξιδεύει πίσω σε ευτυχισμένους καιρούς και στα αγαπημένα σου μέρη και πρόσωπα, βλέπεις όλους εκεί να είναι μαζύ σου ως να μην σου…… λείψανε ποτέ. 

Ναι, απαλήνει το πόνο σου μόνον και εφ’όσον είναι μαζύ σου! Οταν σ’ αφήσει όμως και οι αισθήσεις σου επανέλθουν και ανοίξεις τα μάτια σου τότε είναι που βλέπεις πως τα πάντα δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά ένα... όνειρο!!! Οχι, δεν ήταν από εκείνα τα όνειρα τα πραγματικά που πλάθουμε να ομορφαίνουμε τη ζωή μας, ούτε κανένα όνειρο της νεανικής ….. φαντασίας μας, αλλά ένα όνειρο απατηλό, κενό και ψεύτικο. Ενα όνειρο που σου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές, τώρα σε αφίνει σε μια απότομη πτώση, ως ένα άλμα στο χάος.

Ετσι αισθάνεσαι το βλέμμα σου να πλανάται ακυβέρνητο, η σκέψις σου να αιχμαλωτίζεται για μια ακόμη σκληρή, και ψυχοφθόρο ημέρα που έρχεται χωρίς συνοδό την ελπίδα πως η επόμενη θα είναι καλλίτερη. Ενα βάρος αισθάνεσαι στην καρδιά σου, ένας πόνος να πνίγεται στα στήθη σου και ως ένας κατάδικος σκύβεις το κεφάλι, αδύνατος να αντιδράσεις, δέχεσαι τη μοίρα σου να σε οδηγεί όπου θέλει αυτή.  

Προτιμώ να δουλεύω μέρα και νύχτα αν είναι δυνατόν διότι έτσι και μόνον έτσι ευρισκόμενος τουλάχιστον μεταξύ ανθρώπων, “ξεχνώ” την πλήξη και “σκοτώνω» την μονοτονία του δωματίου μου το οποίον δεν διαφέρει από κελί δεσμωτηρίου όπως εξ’ άλλου και ολόκληρη η Αυστραλία για μένα δεν διαφέρει από ένα δεσμωτήριο, μια φυλακή απέραντη χωρίς τοίχους, χωρίς σίδερα και χωρίς …… δεσμοφύλακες”.