ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Γράφει η Μαίρη Καρά

     Μια νοσταλγική επιθυμία μου να ξαναδώ τα μέρη που έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, οδήγησε τα βήματά μου στον τόπο καταγωγής μου. Εκεί στην μικρή μου πόλη όπου γεννήθηκα κι έζησα τα ανέμελα παιδικά μου χρόνια, μέσα στην θαλπωρή της οικογένειας και την φιλική ζεστασιά της γειτονιάς. Εκεί όπου πήρα τις πρώτες γνώσεις κι εμπειρίες μου, που μου άνοιξαν τα μάτια στον λόγο της ύπαρξής μου. Εκεί όπου πήρα τα πρώτα ακούσματα της παράδοσής μας απ' τους γονείς και τους δασκάλους μου. Εκεί όπου είδα τον ήλιο να ανατέλλει με τις χρυσές ακτίνες του να χαϊδεύουν το παράθυρό μου. Εκεί  που κάθε πρωί με ξυπνούσαν για να πάω στο σχολείο… μα και την Κυριακή; Γιατί ανατέλλει πάντα απ' το ίδιο σημείο; Η πρώτη "φυσική" απορία μου, μα ποιος να μου απαντήσει; "Σήκω, είναι ώρα για την Εκκλησία" φώναζε επιτακτικά η μάνα μου… 
     Στο Δημοτικό σχολείο μας ο εκκλησιασμός των μαθητών ήταν μέσα στο πρόγραμμα μαζί με το Κατηχητικό. Θυμάμαι πόσο χαιρόμασταν όλα τα παιδιά, που τις Κυριακές φορούσαμε τα "καλά" μας για να λειτουργηθούμε κι έπρεπε να είμαστε σοβαροί. Τα αστεία τα κάναμε στα διαλείμματα του σχολείου και ση συνέχεια στην μικρή μας πλατεία, αφού βγάζαμε την ΠΟΔΙΑ… Ναι τότε ήταν υποχρεωτικό το ομοιόμορφο ντύσιμο με τις σχολικές ποδιές για τα κορίτσια και το πηλίκιο για τα αγόρια. Περνάει "η μαθητιώσα νεολαία" έλεγαν οι μεγάλοι με σεβασμό, όταν μας έβλεπαν στον δρόμο κι εμείς καμαρώναμε. Απ' τις οικογένειές μας μαθαίναμε πώς να σεβόμαστε και να τιμάτε τους δασκάλους και οι δάσκαλοι μάς μάθαιναν, πώς να είμαστε ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθάμε όσους είχαν ανάγκη. Να γινόμαστε χρήσιμοι πολίτες και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ!
     Αξέχαστες κι ευχάριστες αναμνήσεις απ' τις σχολικές μου διακοπές κρατάω στο μυαλό μου. Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, οι μαθητές μέναμε στο σχολείο μετά το μάθημα και "σκηνοθετούσαμε" με την επιμέλεια της δασκάλας μας την αναπαράσταση της Γέννησης του Χριστού. Ετοιμάζαμε μια παράσταση για τους γονείς και συγγενείς μας, που αποτελούσε κοσμικό γεγονός για όλη την πόλη. Εκείνη την ημέρα τα σπίτια άδειαζαν και γέμιζαν τα σχολεία. Κι εμείς βάζαμε τα δυνατά μας για να αναδείξουμε το ταλέντο μας και να ικανοποιηθούμε εισπράττοντας χειροκρότημα και καλλιτεχνική αναγνώριση. Μετά αποχαιρετούσαμε το σχολείο για δυο εβδομάδες, που θα ζούσαμε ξέγνοιαστα, χωρίς διάβασμα και πρωινό ξύπνημα.
     Οι γιορτές μπορεί να ήταν χαρούμενες μέρες για τα παιδιά, μα πολύ κουραστικές για τις μανάδες. Μέρες πριν άρχιζαν τις προετοιμασίες με γενική καθαριότητα του σπιτιού, με το ασβέστωμα της αυλής, με το ζύμωμα του ψωμιού, με  το ψήσιμο των γλυκών και το γέμισμα της γαλοπούλας. Η δική μας ευχαρίστηση ήταν να στολίζουμε το δέντρο και να λέμε τα ΚΑΛΑΝΤΑ. Με την "είσπραξη" αγοράζαμε δώρα για τους γονείς μας και το βράδυ, που μαζευόμασταν όλοι μπροστά στο δέντρο, ανταλλάσσαμε τα δώρα μας, ευχαριστώντας τον Θεό για τα καλούδια που μας έδωσε. Μέσα σε κλίμα οικογενειακής ευτυχίας κυλούσε η βραδιά της παραμονής των Χριστουγέννων.
     Το πρωί πηγαίναμε στην Εκκλησία για την Θεία Λειτουργία και στην επιστροφή ετοιμάζαμε το γιορταστικό τραπέζι, όπου καθόμασταν μαζί με τους καλεσμένους. Το γεύμα άρχιζε πάντα με ΠΡΟΣΕΥΧΗ κι ευχές κι όταν τελειώναμε τα "τυπικά", εμείς τα παιδιά ανοίγαμε το πικ-απ, δίνοντας το σύνθημα του γλεντιού. Η μουσική συλλογή μας στα μικρά δισκάκια της εποχής περιελάμβανε τα δημοτικά μας τραγούδια, εκτελεσμένα από γνήσιους λαϊκούς ερμηνευτές και οι χοροί μας ανάλογοι με τους παραδοσιακούς ήχους των οργανοπαιχτών. Ακόμα δεν μας διακατείχε καμιά ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ, παραμένοντας πιστοί στις μουσικές μας προτιμήσεις. Δεν υπήρχε πρόσφορο έδαφος για εισροή ξενόφερτων μουσικών απ' την Ευρώπη και την Αμερική. Πολύ αργότερα επιβλήθηκαν στο μουσικό στερέωμα. Εμείς όμως δεν είχαμε "εκμοντερνιστεί" και δεν είχαν αλλοιωθεί οι επιλογές μας. Ζούσαμε και νιώθαμε ως περήφανοι ΕΛΛΗΝΕΣ. 
     Οι γιορτινές μέρες ήταν ξεχωριστές και τις περίμεναν με λαχτάρα κι οι πλούσιοι κι οι φτωχοί και τα παιδιά, για να πάρουν τα δώρα τους. Δε νοούνταν γιορτές χωρίς να ανταλλαγή ευχών και δώρων, χωρίς να ευχαριστούμε όσους μας φρόντιζαν, χωρίς να επαινούμε όσους δούλευαν και τη νύχτα αυτή, χωρίς να συμπονούμε τους άρρωστους στα νοσοκομεία και τους γιατρούς που τους φρόντιζαν, χωρίς να βοηθήσουμε ένα ορφανό, χωρίς να γεμίσουμε το τραπέζι μιας χήρας με μικρά παιδιά, χωρίς να δοξάζουμε ευχαριστημένοι τον Θεό για όσα καλά μας έδινε. Έτσι νιώθαμε πως εκπληρώναμε τις υποχρεώσεις μας σαν καλοί χριστιανοί κι αυτό πιστεύαμε πως ήταν και το βαθύτερο ΝΟΗΜΑ των Χριστουγέννων.
     Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι ετοιμασίες άρχιζαν από νωρίς με τον πατέρα να κουβαλάει τα ψώνια και την μητέρα να ετοιμάζει τις γιορταστικές λιχουδιές. Το απόγευμα κατέφταναν οι γείτονες στο μεγαλύτερο σπίτι της γειτονιάς. Τον πρώτο λόγο στην επικαιρότητα είχε το ραδιόφωνο, το οποίο έκανε αναδρομή στα γεγονότα όλης της χρονιάς. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα έσβηναν τα φώτα, για να αποχαιρετήσουν τον παλιό χρόνο με το γνωστό τραγουδάκι "Πάει ο παλιός ο χρόνος". Τα μεσάνυχτα το ραδιόφωνο έκανε επίσημη αναγγελία για τον ερχομό του ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ και τα φώτα άναβαν ξανά, για να το υποδεχτούν χαρούμενοι. Μετά έκοβαν την ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ της νοικοκυράς κι άρχιζε το φαγοπότι και το γλέντι ως το πρωί…
     Αυτές οι γνήσιες ελληνικές συνήθειες έχασαν πια το νόημά τους, σήμερα που όλα παγκοσμιοποιήθηκαν. Κι αυτές οι τρυφερές αναμνήσεις μου απομακρύνονται τόσο πολύ και τόσο γρήγορα απ' τις σκέψεις μου, που μοιάζουν σα να συνέβαιναν σε άλλους ανθρώπους και σε άλλους άγνωστους πλανήτες. Όσο για τον δικό μας… τον αφιλόξενο για ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ  λαούς και υποταγμένο στις διαθέσεις των διεφθαρμένων ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ… έγινε τόσο μικρός και τόσο ασήμαντος… που μοιάζει σαν μια σπηλιά, που χωράει όλους τους λαούς στοιβαγμένους, δίχως φως και έξοδο… ανθρώπους χωρίς ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ, χωρίς ΧΩΡΑ, χωρίς ΘΡΗΣΚΕΙΑ, χωρίς ΓΛΩΣΣΑ, χωρίς ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, χωρίς ΠΑΡΕΛΘΟΝ, χωρίς ΜΕΛΛΟΝ… Μια μάζα ανθρώπων που αιωρούνται σε ανύποπτο ΧΡΟΝΟ… ούτε καν στο 2016 πριν του ΤΕΛΟΥΣ!