Πείτε μου αν αυτά στη Συρία μοιάζουν με σχέδιο…

Στη Συρία παίζονται πολλά και περίεργα παιχνίδια, βλέπεις οι παίκτες είναι πολλοί και ο καθένας έχει δική του ατζέντα. Οι μάχες δεν έχουν ξεκαθαρίσει το τοπίο, δεν υπάρχει ξεκάθαρο πολεμικό μέτωπο γιατί οι αντίπαλοι είναι πολλοί και αλλάζουν συνεχώς όνομα, συμμάχους, στρατόπεδα, παρατάξεις, στόχους κ.λπ. 

Γράφει ο… ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ 

Οι μάχες τη μία μέρα κερδίζονται εδώ και την επομένη χάνονται κάπου αλλού. Και δεν είναι μόνο αυτοί που πολεμούν στο έδαφος αλλά και τόσοι άλλοι που συμμετέχουν στη σύγκρουση με διάφορους έμμεσους και άμεσους τρόπους, χρηματοδοτικά, εξοπλιστικά, επιμελητειακά, με βομβαρδισμούς, με μικρές ομάδες «εκπαιδευτών» και φαντάζομαι αν ήταν ανοιχτή επιστολή θα μπορούσατε να προσθέσετε και εσείς οι αναγνώστες πολλά άλλα. 

Υπάρχουν όμως κάποιες πρωτοτυπίες για τα σημερινά κλασσικά δεδομένα των πολεμικών επιχειρήσεων, που θυμίζουν πολέμους και τον τρόπο που αυτοί γινόντουσαν την εποχή των σταυροφοριών και όχι πολεμικές επιχειρήσεις του 21ου αιώνα: 

>Από τις ίδιες τις γειτονικές χώρες που εισέρχονται στη Συρία οι διάφορες αντικαθεστωτικές ομάδες, οι οποίες και υποστηρίζονται επιμελητειακά και οικονομικά από αυτές τις χώρες, ξεκινούν οι αεροπορικές επιδρομές της Δυτικής Συμμαχίας. Ονόματα; Τουρκία, Ιορδανία, ΗΑΕ, Κουβέιτ, Κατάρ. 

>Οι αντικαθεστωτικές ομάδες που πολεμούν τον Μπασάρ Αλ Άσαντ, συγχρόνως αλληλοσκοτώνονται την μία μέρα και συμμαχούν την επόμενη. 

>Επίσης, στην πλειοψηφία τους έχουν μαζί τους τις οικογένειές τους και μετά τη μάχη πάνε σπίτι στη γυναίκα τους και τα παιδιά τους. Λες και κάνουν 9 με 5 γραφείο. 

>Όταν δε εγκλωβιστούν σε κάποιο σημείο από τους καθεστωτικούς, κάνουν συμφωνία κυρίων να αποχωρήσουν με τον ατομικό τους οπλισμό και τις οικογένειες τους για προορισμό της επιλογής τους, λες και δεν θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι μετά από λίγες μέρες. 

Είναι καταστάσεις όχι απλά να απορείς αλλά να τρελαίνεσαι. Ο απόλυτος παραλογισμός, μετά τον πόλεμο της Συρίας όλες οι Στρατιωτικές Ακαδημίες πρέπει να ξαναγράψουν όλα τα πολεμικά εγχειρίδια. Πάμε όμως και παρακάτω: 

>Οι αντικαθεστωτικοί μαχητές χωρίζονται σε αυτούς που προορίζονται να γίνουν βομβιστές αυτοκτονίας και σε αυτούς που πολεμούν στο πεδίο της μάχης. Νέα ειδικότης κτηθείσα εν το στρατεύματι: Βομβιστής Αυτοκτονίας. 

>Φαίνεται από τις φωτογραφίες των νεκρών που δημοσιεύονται, ότι πρέπει να υπάρχει μεγάλη έλλειψη σε άρβυλα και στις δύο παρατάξεις, όλοι οι νεκροί είναι… ξεπαπούτσωτοι; 

>Οι εκ των έξω εμπλεκόμενοι τη μία μέρα κάνουν δηλώσεις κατά του Άσαντ, την επομένη το ξανασκέπτονται και λένε να μείνει… μέχρι να φύγει ο Άσαντ και την μεθεπόμενη δηλώνουν ότι αν δεν φύγει ο Άσαντ, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στη Συρία. Η απόλυτη σχιζοφρένεια και όποιος μου πει ότι αυτά εξυπηρετούν υψηλούς σχεδιασμούς και διπλωματία, να πάει να τον κοιτάξει κανένας γιατρός. 

>Οι Ιρανοί ξαφνικά αποφάσισαν… να την κάνουν με ελαφρά πλάγια βηματάκια (ελιγμός μέχρι να αρθεί το Εμπάργκο; Ή αποφάσισαν ότι η κατάσταση είναι πλέον ελεγχόμενη στη Συρία και θέλουν να επικεντρωθούν στην Υεμένη;).

Δεν μπορεί μετά από τρία χρόνια μαχών να μην μπορεί να βρει άκρη κανείς με το τι γίνεται εκεί. Τα δήθεν αρχικά σχέδια περί Σιιτών και Σουνιτών, πολυδιάσπασης χωρών, πόλεμος πετρελαίου (παράγουμε παραπάνω απ’ όσο χρειαζόμαστε), Αραβικής Άνοιξης ή Φθινοπώρου, δείχνουν να έχουν πλέον ακυρωθεί. Φαίνεται ότι απλά η Δύση «έχει χάσει τη μπάλα» και δεν έχει στην πραγματικότητα κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για τη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. 

Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η αμφιλεγόμενη πολιτική του Ομπάμα, σχετιζόμενο ενδεχομένως και με το ότι η προεδρία του βαίνει προς το τέλος της και τα… κάστανα θα κληθεί να τα βγάλει από τη φωτιά ο επόμενος πρόεδρος. Προς το παρόν μία ευχή μέρες που είναι, ας τους λυπηθεί ο Θεός τους Σύρους, να τελειώσει το μαρτύριό τους μία ώρα αρχύτερα.

πηγή