Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

Γράφει ο Χρίστος Γούδης 

Ο τίτλος του άρθρου δεν αναφέρεται στον «ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκυ, που δεν ήταν καθόλου ηλίθιος, αλλά στον κυρίαρχο και αποχαυνωμένο ελληνικό λαό, τον ψεκασμένο από τα μελίρρυτα σταγονίδια του (τ)σύριζα περί ανθρωπισμού, νεκρών παιδιών, εγκύων γυναικών, «πεινώντων και διψώντων», προσφύγων, αναξιοπαθούντων, χειμαζομένων, πασχόντων, και ου συμμαζεύεται. Όλων αλλοδαπών φυσικά. Στην Ελλάδα του (τ)σύριζα δεν έχουμε τέτοιες κατηγορίες ανθρώπων...

Είναι απορίας άξιο πώς η τόσο απλή και διαυγής αλήθεια γύρω από τα τεκταινόμενα στην ασιατική γειτονιά μας μπορεί τόσο εύκολα να διαστρεβλωθεί, να διαστραφεί, μεταστραφεί, μασκαρευτεί και παραμορφωθεί, και τελικά όλη αυτή η αλλοίωσή της να γίνεται ευρέως και αδιαμαρτύρητα αποδεκτή από έναν λαό στο σύνολό του, λες και αυτή η ημετέρα λαϊκή συλλογικότητα διακατέχεται από σύνδρομο μογγολοειδούς ιδιωτείας (πόσο ακόμα Down θα πρέπει να πέσει άραγε για να πιάσει πάτο;).

Έτσι, οι λιποτάκτες της Συρίας, που δραπετεύουν αντί να πολεμήσουν για να σώσουν τη χώρα τους – στρατός ολόκληρος από νέους και ακμαίους άνδρες που θα έπρεπε να κρατούν τα όπλα μαχόμενοι υπέρ της δικής τους πίστεως και πατρίδος – βαφτίζονται πρόσφυγες, και επιδιώκουν, αυτοί και οι συμβίες τους, να παρασιτήσουν στην Ευρώπη, και όχι να βρούν καταφύγιο, εργασία, και διέξοδο στις όμαιμες, ομόδοξες, ομόθρησκες, και πάμπλουτες αραβικές πετρελαιοπαραγωγές χώρες που με θράσος κρατούν όμηρο τον πλανήτη μας στο θέμα της ενέργειας (και όχι μόνον). 

Πρόσφυγες λοιπόν, με προορισμό όχι τα εμιράτα, όπου πολιτισμικά, φυλετικά και θρησκευτικά ανήκουν, αλλά την ψωροκώσταινα, γιατί εμείς τελικά θα τους λουσθούμε όλους. Οι «άλλοι», οι ευρωπαίοι που θεωρούμε δικό μας πρότυπο και δικό μας όραμα, ξέρουν καλά και από όρια ανοχής και αντοχής, και από το πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα «δικαιώματα» του καθενός που τα επικαλείται, αλλά και από καρπαζώματα ημετέρων πολιτικών της δεκάρας που βγάζουν γλώσσα για να τους την κόψουν. Ξέρουν επίσης και από φράχτες, και από ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, και από στρατόπεδα συγκεντρώσεως, και, άμα λάχει, και από φούρνους και κρεματόρια.

Πρόσφυγες λοιπόν, δι’ ημάς τους κουτούς, μια «λέξη-ψέμα» συναισθηματικά φορτισμένη ακριβώς για να συγκινεί όλους ημάς τους αφελείς, και ορολογία υπερκαλύπτουσα ούτως ή αλλιώς καταχρηστικά και τον αφγανικό αρμαγεδώνα μαζί με τους πάσης φύσεως αφροασιανούς που ενσκήπτουν μαζικά ως σμήνη πράσινων ακρίδων στην χώρα μας, με συνέπεια σταδιακά να την εξισλαμίσουν- μουσουλμανοποιήσουν- «εκμωαμεθανίσουν», να την υποβαθμίσουν πολιτιστικά και να την πτωχοποιήσουν (περαιτέρω) οικονομικά, κοινώς «να της αλλάξουν τα φώτα και τα πετρέλαια», μετά την απόφαση της κάθε παρακμιακής (καθότι δεν έχει πλέον ακμή στην θάλλουσα επιδερμίδα του προσώπου της) και ξοφλημένης βιολογικά κυρά Τασίας να τους μπάσει μέσα για να «λιάζονται», σε μια χώρα που τόσα και τόσα δεινά υφίσταται στην καθημερινότητά της.

Η άρνηση της περιφρούρησης των συνόρων μας, πάντως, δεν βαρύνει το κάθε «τσιπρόνι» και το κάθε «καμίνι» που συγκυριακά καβάλησαν το κύμα της εξουσίας, με μικρή λαϊκή στήριξη λόγω της άρνησης των πολιτών να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες, επιτρέποντας έτσι την διαρπαγή της εξουσίας από εφήμερα πολιτικά όντα της στιγμής που δεν έχουν τα άντερα να εξολοθρεύσουν το όποιο χαμερπές χαμίνι επιδίδεται στην λαθραία διακίνηση μεταναστών, όπως κομψά ονομάζουν την σύγχρονη δουλεμπορία. Η άρνηση τη περιφρούρησης των συνόρων μας βαρύνει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, οι οποίες, προφανώς, δεν διοικούνται από προσωπικότητες έχουσες συναίσθηση της ιστορικής τους ευθύνης απέναντι σε μιαν Ελλάδα που χάνεται. 

Οι διοικήσεις των ενόπλων μας δυνάμεων –  των στερουμένων της φυσικής ηγεσίας των, καθότι οι «πολέμαρχοί» τους ετεροκαθορίζονται σε πολιτικά κονγκλάβια με κριτήρια κομματικής υποταγής – αρκούνται εσχάτως σε επιδείξεις γελοίων αεροπορικών ακροβασιών κατά την διάρκεια παρελάσεων, όπου η κάθε μαθήτρια επιδεικνύει με τον τρόπο της αναίσχυντα το φύλο της προς τέρψιν των ηδονοβλεψιών, και όπου οι υπόλοιποι εμείς γινόμαστε ακροατές πιλότων που μας βομβαρδίζουν με θορυβώδεις αέρινες πιρουέτες και εξίσου εκκωφαντικούς αέρινους δεκάρικους (λόγια του αέρα, κατά πως λέει η λαϊκή θυμοσοφία), τη στιγμή που μετά από τόσες και τόσες προκλήσεις στο Αιγαίο κανείς τους δεν έχει κατορθώσει να καταρρίψει έστω και ένα τουρκικό αεροπλάνο, έτσι για δείγμα.

Η τήρηση, πάντως, του Συντάγματος, η διασφαλίζουσα την ακεραιότητα και την ομοδοξία της χώρας δεν επαφίεται μόνο στον «πατριωτισμό» της πάσης φύσεως και πάσης αποχρώσεως προοδευτικής ή οπισθοδρομικής, εαμίτικης ή μη, κουκουεδίας ή αριστεροληψίας, η οποία μας έπαιρνε συνεχώς και αδιαλείπτως τα αυτιά με το παλαιό εκείνο άρθρο 114 που επικαλούνταν τον πατριωτισμό μας. Πατριωτισμό οφείλουν να έχουν και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας, ειδάλλως δεν τις χρειαζόμαστε ως συμβιβασμένες συνοικιακές μικροεπιχειρήσεις συνιστάμενες από υπαλληλάκους γραφείου και μουσικάντηδες σε μπάντες τελετών και κηδειών «υψηλών προσώπων». Καλύτερα να μεταλλαχθούν σε ΜΚΟ κοινωνικής πρόνοιας, αν και πολλές ΜΚΟ μας στοιχίζουν και αυτές πολλά για να εκτρέφουν τους κηφήνες τους στο όνομα ένος δήθεν κοινωνικού έργου.

Τούτων όλων λεχθέντων, το κάθε τσιπρόνι, πάντως, βαρύνεται με την ηθική αυτουργία της δολοφονίας των τόσων και τόσων παιδιών που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο και τα οποία θα ήταν σήμερα εν ζωή αν αποφάσιζε να περιφρουρήσει, ως όφειλε, τα σύνορά μας και απέτρεπε έτσι την απέλπιδα θαλάσσια επέλασή τους, την οποία το ίδιο μεθόδευσε με σκοπό να πλήξει την Ευρώπη!!! Ο μόνος τελικά που θα πληγεί από την (τ)συ(π)ριζαίϊκη τρόπος του λέγειν «πολιτική» είναι ο ελληνικός λαός, ο οποίος, αντί να νιώσει τον θανάσιμο κίνδυνο επιβίωσης που επικρέμαται στον αυχένα του, τον κύπτει δουλοπρεπώς προ του επερχόμενου ισλαμικού τζιχάντ για να του πάρουν μια και καλή το κουτό του κεφάλι. Ίσως αυτό του αξίζει. 

Χρίστος Γούδης

Δημοτικός Σύμβουλος

με την «Ελληνική Αυγή»

στο Δήμο Αθηναίων