Η νεκρική σιγή των νέων

«Μία κοινωνία προβάτων διοικείται νομοτελειακά, με την πάροδο του χρόνου, από μία κυβέρνηση λύκων» (Juvenal, Ρωμαίος σατυρικός). 

Χωρίς καμία αμφιβολία, τα περισσότερα μέτρα που υπαγορεύονται στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς επίσης κάποια από τα «ισοδύναμα» που επιλέγει η κυβέρνηση, είναι εις βάρος των νέων – γεγονός που αποτελεί το άκρον άωτο του εγωισμού και της ιδιοτέλειας μίας γενιάς, η οποία θέλει να μεταφέρει τα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε στα παιδιά της, καθώς επίσης στα δικά τους παιδιά.

Στο παράδειγμα του ασφαλιστικού, το οποίο μετά την «κλοπή» των αποθεματικών των ταμείων έχει μετατραπεί σε μία χρηματοπιστωτική πυραμίδα, αφού οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις παλαιότερες κρατήσεις των συνταξιούχων, αλλά από αυτούς που εργάζονται σήμερα (όλα όσα συζητούνται περί «μαθηματικών τύπων» είναι απλά ανοησίες), οι νέες προτάσεις επικεντρώνονται στην πώληση των παγίων περιουσιακών τους στοιχείων – για να μην υπάρξουν καινούργιες μειώσεις, παρά το ότι οι τιμές των ακινήτων ευρίσκονται σήμερα στο ναδίρ.

Σε κάθε περίπτωση, αφενός μεν οι νέοι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν τους ηλικιωμένους με τις κρατήσεις τους, αφετέρου θα μηδενισθούν εντελώς οι δικές τους συνταξιοδοτικές ρεζέρβες – οπότε οι προοπτικές να πάρουν οι ίδιοι συντάξεις στο μέλλον, θα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το κοινωνικό κράτος γενικότερα, το οποίο σε λίγα χρόνια θα αποτελεί παρελθόν – αφού η Υγεία θα ιδιωτικοποιηθεί, η Παιδεία επίσης, ενώ οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες θα πάψουν να υπάρχουν, λόγω της αδυναμίας χρηματοδότησης τους.

Η μεγαλύτερη επιβάρυνση όμως των νέων θα προέλθει από το δημόσιο χρέος, το οποίο σχεδιάζεται να επιμηκυνθεί, με μία περίοδο χάριτος – να μεταφερθεί δηλαδή στις επόμενες γενιές αυξημένο, αντί να επιδιωχθεί η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του, με εναλλακτική λύση τη χρεοκοπία.

Τη  ίδια στιγμή οργιάζει η παραπληροφόρηση, με τα διατεταγμένα «κυβερνητικά» ΜΜΕ να ισχυρίζονται επαίσχυντα ότι, η επιμήκυνση με χαμηλά επιτόκια είναι συνώνυμη με τη διαγραφή – όταν όλοι γνωρίζουν πως σε μία χώρα που είναι βυθισμένη στον αποπληθωρισμό, ακόμη και τα μηδενικά ονομαστικά επιτόκια αυξάνουν τους τόκους (πραγματικό επιτόκιο = ονομαστικό + αποπληθωρισμός).

Περαιτέρω η νέα κυβέρνηση έκανε ένα ακόμη μεγάλο έγκλημα εις βάρος των νέων, συνεχίζοντας την παράδοση των προκατόχων της: συμφώνησε για πρώτη φορά να δώσει εμπράγματες εγγυήσεις στους δανειστές της χώρας, υποθηκεύοντας περιουσιακά στοιχεία ύψους 50 δις €, έναντι του νέου δανείου των 86 δις €. Η πραγματική αξία τους είναι βέβαια πολύ υψηλότερη, αφού έχουν εκτιμηθεί το 2010 από το ΔΝΤ στα 300 δις € – χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα ενεργειακά μας αποθέματα (πηγή).

Συμπερασματικά λοιπόν έχουν καταδικαστεί οι νέοι σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές – σε Πολίτες τρίτης κατηγορίας που όσοι δεν μεταναστεύσουν θα κατοικούν σε ένα κράτος-αποικία, χωρίς την εθνική του κυριαρχία, υπόδουλο στους δανειστές του. Αντί δηλαδή να αναλάβει η σημερινή γενιά τις ευθύνες της, όσο επώδυνες και αν είναι, βιώνοντας τον εφιάλτη της χρεοκοπίας, επέλεξε να τις μεταφέρει στις επόμενες γενιές – χωρίς να ντρέπεται καθόλου για τις πράξεις της, καθώς επίσης εφευρίσκοντας μία σειρά έωλες δικαιολογίες, για να συγκαλυφθεί το έγκλημα.

Εν τούτοις, αυτό που μας προκαλεί εντύπωση δεν είναι τόσο τα παραπάνω, όσο η μη αντίδραση των νέων, ειδικά των φοιτητών – οι οποίοι ανέκαθεν ήταν πρωτοπόροι, όταν κινδύνευε η πατρίδα και η ελευθερία τους, όπως στην εποχή της δικτατορίας στην Ελλάδα.

Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς πως είτε δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει, είτε έχουν διαβρωθεί από τις συνθήκες που επικρατούσαν μέχρι πρόσφατα στη χώρα μας – αφού είναι αδύνατον να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα το έγκλημα που συντελείται εις βάρος τους.

Προφανώς η είσοδος των κομμάτων στα Πανεπιστήμια διέφθειρε εντελώς τις φοιτητικές οργανώσεις – όπως συνέβη επίσης με τα συνδικαλιστικά κινήματα, μέσω της διαφθοράς των ηγετικών τους στελεχών, ο μοναδικός στόχος των οποίων, εκτός από το χρηματισμό, ήταν η διεκδίκηση μίας βουλευτικής, πολύ καλά πληρωμένης «θέσης εργασίας». 

Το χάσμα των γενεών 

Συνεχίζοντας, τέτοιου είδους προβλήματα δεν διαπιστώνονται μόνο στη Ελλάδα αλλά, επίσης, στην υπόλοιπη Ευρώπη – όπου το κοινωνικό χάσμα διευρύνεται μεταξύ των εισοδηματικών τάξεων, με τη μεσαία αστική να καταρρέει, καθώς επίσης μεταξύ των πλουσίων χωρών του Βορά με αυτές του Νότου, στις οποίες κλιμακώνεται σταθερά η κοινωνική αδικία (γράφημα).

Το χάσμα αυτό συμπεριλαμβάνει πλέον και τους νέους, σε σχέση με τους ηλικιωμένους τόσο στις φτωχές, όσο και στις πλούσιες χώρες, οι οποίοι θεωρούνται ως οι μεγάλοι χαμένοι της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους – αφού αυξάνεται η φτώχεια τους, ενώ μειώνεται παράλληλα η παιδεία τους.

Ειδικότερα, στα κράτη της ΕΕ ο αριθμός των παιδιών που απειλούνται από τη φτώχεια ή από την κοινωνική περιθωριοποίηση έχει αυξηθεί στα 26.000.000 (πηγή) ή πάνω από το 25% όλων των νέων κάτω των 18 ετών – ενώ στις χώρες που μαστίζονται από την κρίση έχει αυξηθεί στα 7,6 εκ. από 1,2 εκ. το 2007.

Συνεχίζοντας, ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία της έρευνας που διενεργήθηκε είναι το ότι, οι νέοι που οι γονείς τους είναι άνεργοι, βρίσκουν πολύ πιο δύσκολα εργασία. Με απλά λόγια, διαπιστώθηκε πως η ανεργία είναι κληρονομική – γεγονός που οφείλει να μας απασχολήσει περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, αφού η ανεργία στην Ελλάδα είναι εκτός ελέγχου, συνεχίζοντας να αυξάνεται μετά από ένα πολύ μικρό διάλειμμα.

Με δεδομένο δε το ότι, η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου θα προκαλέσει τη χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που την έχουν αποφύγει μέχρι στιγμής, αυξάνοντας περαιτέρω την ανεργία, τα αποτελέσματα για τους νέους θα είναι εφιαλτικά – πόσο μάλλον όταν κλιμακώνονται τα ηλικιακά όρια των συνταξιούχων, οπότε θα μένουν όλο και λιγότερες κενές θέσεις εργασίας για να συμπληρωθούν.

Ολοκληρώνοντας, στην Ισπανία το ποσοστό των νέων μεταξύ 20 και 24 ετών που είναι άνεργοι, ενώ ταυτόχρονα δεν σπουδάζουν, έχει αυξηθεί από το 16,6% στο 24,8% – ενώ στην Ιταλία από 21,6% στο 32%. Υποθέτοντας πως οι αριθμοί αυτοί θα είναι πολύ χειρότεροι στην Ελλάδα, δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα συμβεί στο μέλλον – γεγονός που εντείνει τις απορίες μας, όσον αφορά τη μη ύπαρξη αντιδράσεων εκ μέρους των νέων Ελλήνων. 

Επίλογος 

Έχει πλέον αποδειχθεί πως τόσο το υπερδιογκωμένο δημόσιο, όσο και ο ιδιωτικός τομέας στην πολυεθνική του εξέλιξη, όπου οι μεγάλοι όμιλοι τρέφονται από τις ενώσεις των κρατών του τύπου της Ευρωζώνης, ενώ χρησιμοποιούν το μέγεθος τους για την επιβολή της δικτατορίας τους (too big to fail, θέσεις εργασίας κοκ.), οδηγούν σε αδιέξοδα τις κοινωνίες – κάτι που συμβαίνει επίσης με την κατάργηση των κανόνων, οι οποίοι προστατεύουν τις μικρότερες χώρες από τις μεγαλύτερες (δασμοί, επιδοτήσεις, συναλλαγματικές ισοτιμίες κλπ.).

Στα πλαίσια αυτά, η λύση φαίνεται να είναι η επιστροφή στην ελεύθερη οικονομία, όπου οι επιχειρήσεις θα απαγορεύεται να ξεπερνούν ένα ορισμένο μέγεθος – καθώς επίσης στα εθνικά ανεξάρτητα κράτη, τα οποία θα μπορούν να προστατεύουν τις οικονομίες τους, όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Διαφορετικά η κατάσταση θα επιδεινώνεται διαρκώς, έως εκείνο το χρονικό σημείο που το σύστημα θα διαλυθεί από μόνο του – οδηγώντας την ανθρωπότητα πολλούς αιώνες πίσω, εάν δεν την καταστρέψει ολοσχερώς.

Ειδικά όσον αφορά τους νέους, καμία κοινωνία δεν έχει μέλλον, όταν αδιαφορεί εντελώς για τα παιδιά της – αφού σε αυτά στηρίζεται τόσο η πρόοδος, όσο και η επιβίωση της. 

Υστερόγραφο: Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όσον αφορά την Ευρώπη, έχει το κείμενο αυστριακής εφημερίδας, σύμφωνα με την οποία βιώνουμε το τέλος της δημοκρατίας στην ήπειρο μας, καθώς επίσης το θάνατο των εθνικών κρατών, σε ένα βαθμό που προκαλεί τρόμο (πηγή, ελεύθερη απόδοση με πολλές παρεμβάσεις).

Ειδικότερα, θεωρεί πως επειδή η Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα αποτελούν μία μη ανατρέψιμη διαδικασία, αφού έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα σχέδια της παγκόσμιας ελίτ, ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού τέρατος, όλες οι χώρες της είναι πλέον νεκρές – κυρίως επειδή η Πολιτική έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία στη λήψη αποφάσεων, έχοντας μετατραπεί στο υποχείριο των αγορών, καθώς επίσης των εκπροσώπων τους.

Η εξέλιξη αυτή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ελεύθερη αγορά, ούτε με τη δημοκρατία – αφού σε μία λειτουργική Δημοκρατία θα ήταν αδιανόητο να κυριαρχούν τα χρηματοπιστωτικά και βιομηχανικά ολιγοπώλια σε μία ήπειρο, εάν όχι σε ολόκληρο τον πλανήτη, κάνοντας κυριολεκτικά ότι θέλουν.

Περαιτέρω, τα «μορφώματα» αυτά δολοφόνησαν την αλληλεγγύη ως αξία στις κοινωνίες μας, έχοντας την αντικαταστήσει με την ιδιοτέλεια, με το φθόνο και με την απληστία – ενώ οι πολιτικοί, οι οποίοι στο παρελθόν τοποθετούσαν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα, καθώς επίσης αυτά του κόμματος τους πίσω από τα συλλογικά, με στόχο την πρόοδο των κοινωνιών τους, είναι πλέον έμμισθοι υπάλληλοι της παγκόσμιας ελίτ.

Σήμερα η άρχουσα τάξη βυθίζει και τα δύο της χέρια στις τσέπες μας – αφενός μεν για να πλουτίσει, αφετέρου για να χρηματοδοτήσει το ταξίδι της Ευρώπης προς την καταστροφή της. Απέναντι της δε στέκονται αποχαυνωμένοι, ναρκωμένοι, ανόητοι λαοί, οι οποίοι δεν αντιδρούν καθόλου, αποδεχόμενοι τη λεηλασία τους – είτε επειδή φοβούνται μήπως χάσουν τα κεκτημένα και τον ήρεμο ύπνο τους, είτε λόγω του ότι δεν συνειδητοποιούν καν τι συμβαίνει.

Ενώ λοιπόν συζητούνται δημόσια συνεχώς μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες, δεν δίνεται καμία σημασία στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας – ενώ φυσικά δεν υπάρχει κανένα όραμα για το μέλλον. Η φοροδιαφυγή των ανίσχυρων διώκεται ποινικά, οι μικρομεσαίοι φοροφυγάδες οδηγούνται στο ικρίωμα, ενώ οι μεγάλοι όμιλοι δεν πληρώνουν καθόλου φόρους – αφού οι πολιτικοί τους έχουν εξασφαλίσει τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν δεκάδες φορολογικούς παραδείσους, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται μέσα στην ίδια την Ευρώπη: 

στη Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο, ακόμη και στην Κύπρο που κατάφερε με τη βοήθεια των χαμηλών φορολογικών συντελεστών της, κυρίως όμως με τη ληστεία των Ρώσων, να ξεφύγει από την κρίση – ανακοινώνοντας υπερήφανα το ξεκίνημα της χρηματοδότησης της από τις αγορές!

Την ίδια στιγμή τώρα που η Ελλάδα είναι βυθισμένη στην κρίση, ενώ εισβάλλουν χιλιάδες μετανάστες καθημερινά από τα σύνορα της, επειδή η Δύση βομβαρδίζει τα κράτη τους, η Ευρώπη της προσφέρει μερικά εκατομμύρια ευρώ ελεημοσύνη, για να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης – κάτι που είναι μάλλον έμπνευση της χώρας του ολοκαυτώματος, η οποία ουσιαστικά δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο. 

Αυτή η Ευρώπη είναι ντροπή για τους λαούς και τον πολιτισμό της. Σε κάθε περίπτωση, είτε αποδεχόμαστε το θάνατο της δημοκρατίας, το δικτατορικό καπιταλισμό, τον έλεγχο της ιδιωτικής μας ζωής, τη συνεχή μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών και των εισοδημάτων μας, τη δολοφονία της μεσαίας τάξης, καθώς επίσης την επάνοδο της φεουδαρχίας, είτε καταστρέφουμε το σύστημα που θέλει να μας καταστρέψει, πριν ακόμη το επιτύχει. 

Μόνο από τα συντρίμμια του μπορούν να αναδυθούν καινούργιες, αληθινές Δημοκρατίες, οι οποίες θα επαναφέρουν την πρωτοκαθεδρία της Πολιτικής, καταπολεμώντας την ελίτ του 1% – κάτι που βέβαια δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, όσο οι κοινωνίες κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. 

πηγή