Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 22 Νοεμβρίου 2015.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Θ΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιβ΄ 16-21

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύ­­­την· ἀνθρώπου τι­νὸς πλουσίου εὐφό­ρησεν ἡ χώρα· καὶ δι­ελο­γίζετο ἐν ἑαυτῷ λέ­γων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀ­ποθήκας καὶ ­μείζονας οἰκοδο­μήσω, καὶ συ­­νά­ξω ἐκεῖ πάντα τὰ γε­­νήμα­τά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔ­­­χεις πολ­­λὰ ἀγαθὰ ­κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. εἶπε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θεός· ἄ­­φρον, ταύτῃ τῇ νυ­­­κτὶ τὴν ψυχήν σου ­ἀ­­­παιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμα­σας τίνι ἔσται; οὕτως ὁ θησαυ­ρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέ­­γων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

1. Ἡ τραγωδία τοῦ πλούτου 

Πολλοὶ ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι τὰ χρήματα μποροῦν νὰ τοὺς ἐξασφαλίσουν ἄνεση καὶ εὐτυχία. Στὴν πρα­γματικότητα ὅμως τὰ πλούτη ἀπὸ μόνα τους δὲν ἀποτελοῦν ἐγγύηση γιὰ εὐτυχισμένη ζωή. ­Ἀντίθετα, μᾶλλον προβλήματα δημιουργοῦν καὶ ἀπαιτοῦν πολ­λὴ σύνεση καὶ προσοχὴ στὴ διαχείρισή τους. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος μὲ τὴν πολὺ ἐκφραστικὴ Παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου.

Ζοῦσε κάποτε ἕνας πολὺ πλούσιος ἄνθρωπος, ἰδιοκτήτης μεγάλων ἐκτάσεων γῆς ποὺ τοῦ ἀπέδιδαν πολλοὺς καρπούς. Κάποια χρονιὰ λοιπόν, ποὺ ἡ γῆ παρουσίασε ἰδιαίτερα μεγάλη εὐφορία, τὰ κέρδη τοῦ πλουσίου πολλαπλασιάστηκαν. Ἄρχισαν τότε νὰ τὸν βασανίζουν οἱ σκέψεις γιὰ τὸ πῶς θὰ διαχειριστεῖ τὰ πλούτη ποὺ ἀπέκτησε. Τί νὰ κάνω;... ἀναρωτιόταν, «ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;...». Ποῦ θὰ ­συγκεντρώσω τοὺς καρπούς μου; Δὲν ἔχω τόσο χῶρο γιὰ νὰ τοὺς ἀποθηκεύσω. Ἀφοῦ σκέφθηκε ὅμως πολύ, τελικὰ κατέληξε: Αὐτὸ θὰ κάνω. Θὰ γκρεμίσω τὶς ἀποθῆκες μου καὶ θὰ κτίσω μεγαλύτερες καὶ πιὸ εὐρύχωρες κι ἐκεῖ θὰ συνάξω ὅλη τὴ σοδειά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου. Ἔπειτα θὰ πῶ στὴν ψυχή μου: Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, ποὺ εἶναι ἀποθηκευμένα καὶ σοῦ φτάνουν γιὰ πολλὰ χρόνια. Μὴ σκοτίζεσαι πλέον γιὰ τίποτε, ἀλλὰ «ἀνα­­παύου, φάγε, πίε, εὐ­φραί­νου»· ζῆσε ξένοιαστα καὶ ἀναπαυτικά· φάε, πιές, γέμισε χαρὰ καὶ ἀπόλαυση...

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ πλούσιος εἶχε πλέον στὴν κατο­χή του μεγάλη περιουσία. Μὲ τὴν τελευταία σοδειὰ ἀπέκτησε χρήματα πολλά. Ἀλλὰ τί κέρδισε τελικά;... Ἀγωνία καὶ ταραχὴ γιὰ τὸ πῶς θὰ τὰ ἀσφαλίσει καὶ ἐμπλοκὴ σὲ ἀναπάντεχη ταλαιπωρία, καθὼς ἡ πλεονεξία του τὸν ὁδήγησε στὴν ­ἀπόφαση νὰ γκρεμίσει τὶς ἀποθῆκες του καὶ νὰ κτίσει ἄλλες μεγαλύτερες. Αὐτὸ τὸ γκρέμισμα καὶ τὸ κτίσιμο, ὅμως, σημαίνει ἐντατικὴ ἐργασία, ἀγωνιώδη μέριμνα καὶ περισσότερο ἄγχος. Πῶς νὰ ἀπολαύσει τὰ πλούτη του κάτω ἀπὸ τέτοιες συνθῆκες;... Πῶς νὰ αἰσθανθεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀνάπαυση ποὺ ὀνειρευόταν, ἐνῶ παρέμενε ἐγκλωβισμένος στὴν πλεονεξία καὶ τὸν ἀτομισμό του;...

Ἂς ἔρθουν τώρα αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν ὅτι ὁ πλοῦτος κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο· ἂς παρατηρήσουν ὄχι μόνο τὴν ἱστορία τοῦ ἄφρονος πλουσίου τῆς Παραβολῆς, ἀλλὰ καὶ τὴ ζωὴ αὐτῶν ποὺ προβάλλονται ὡς οἱ πλουσιότεροι ἄν­θρωποι τοῦ κόσμου. Καὶ θὰ διαπιστώσουν μὲ θλίψη πόση δυστυχία κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ παραπέτασμα τοῦ πλούτου: διχασμένες οἰκογένειες, ­δικαστικὲς περιπέτειες, κληρονομικὲς διαμάχες, ἀτελείωτες δολοπλοκίες καὶ φοβερὰ ἐγκλήματα. Ποιὸς θὰ ἤθελε τέτοια ζωή; Τί εἶναι καλύτερο; Νὰ ἔχεις τὰ ἀπαραίτητα γιὰ νὰ ζήσεις ἢ νὰ κυνηγᾶς ὅλο καὶ περισσότερα καὶ τελικὰ νὰ μὴ βρίσκεις ποτὲ ἀνάπαυση καὶ ἡσυχία; Τί νὰ τὰ κάνεις τὰ πλούτη, ὅταν δὲν μπορεῖς νὰ ἠρεμήσεις ἀπὸ τὸν φόβο τῆς κλοπῆς, τὴν ἀγωνία τῆς χρεωκοπίας, τὸ ἄγχος γιὰ τὶς ἐπενδύσεις καὶ τὴν αὐξομείωση τῶν δεικτῶν τοῦ Χρηματιστηρίου;... Τί νὰ τὰ κάνεις τὰ χρήματα, ἀφοῦ δὲν πρόκειται νὰ τὰ πάρεις μαζί σου ὅταν περάσεις στὴν αἰωνιότητα; Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους θὰ ἔρθει αὐτὴ ἡ ὥρα, ὅπως ἦρθε καὶ γιὰ τὸν ἀσύνετο ἐκεῖνο πλούσιο. 

2. Ὁ οὐράνιος θησαυρὸς 

Ἐνῶ ὁ πλούσιος σκεφτόταν τὰ πλούτη του καὶ ὀνειρευόταν νὰ τὰ ἀπολαύσει γιὰ πολλὰ χρόνια, ἄκουσε μέσα του τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ τοῦ λέγει: «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»· ἀ­­νόητε ἄνθρωπε, νόμισες ὅτι ἡ εὐτυχία σου ἐξ­αρτᾶται ἀπὸ τὰ ­πλούτη σου!

Ὁρίστε λοιπόν, τὴ νύχτα αὐτή, ἐνῶ ἐσὺ φαντάζεσαι διασκεδάσεις καὶ ἀπολαύσεις, ἔρχονται οἱ φοβεροὶ δαίμονες καὶ ἀπαιτοῦν νὰ πάρουν τὴν ψυχή σου. Σὲ λίγο δηλαδὴ θὰ πεθάνεις. Αὐτὰ λοιπὸν ποὺ ἑτοίμασες καὶ ἀποταμίευσες, τώρα σὲ ποιὸν θὰ ἀνήκουν;

Καὶ ὁ Κύριος κατέληξε στὸ συμπέρασμα: «οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυ­τῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν».

Αὐτὸ θὰ πάθει καὶ τέτοιο τέλος θὰ ἔχει καὶ καθένας ποὺ θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐγωιστικὰ αὐτὸς καὶ μόνο τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, καὶ δὲν ἀπο­ταμιεύει μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης στὸν οὐρανὸ θη­σαυ­ροὺς πνευματικούς.

Ἀφυπνιστικὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς Παραβολῆς. Μᾶς ἀφυπνίζει διότι μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι δὲν θὰ μείνουμε γιὰ πάντα στὴ γῆ. Μᾶς περιμένει ἕνας ἄλλος κόσμος: ἡ αἰωνιότητα!

Ἐκεῖ συμφέρει νὰ ἐπενδύουμε. Ἐκεῖ νὰ ἀποταμιεύουμε τοὺς θησαυρούς μας. Τί νόημα ἔχει νὰ κρατᾶμε τὰ χρήματα γιὰ τὸν ἑαυτό μας; Πουθενὰ δὲν εἶναι ἀσφαλισμένα, οὔτε στὰ σεντούκια οὔτε στὶς τράπεζες καὶ τὰ χρηματιστήρια.

Ἡ μόνη ἀσφαλὴς ἐπένδυση εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ προσφέρει ἁπλόχερα τὴν ἐλεημοσύνη, ἀπολαμβάνει πολ­λα­πλὴ ὠφέλεια: τὴ χαρὰ τῆς ­προσφο­ρᾶς, τὴν εὐγνωμοσύνη τοῦ πτωχοῦ ἀ­δελφοῦ καί, τὸ κυριότερο, τοὺς θησαυροὺς τοῦ οὐρανοῦ ποὺ ὑπόσχεται ὁ δωρεοδότης Κύριος νὰ ἀποδώσει στοὺς ἐλεήμονες πλουσιοπάροχα, κατὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιο ἔλεός Του. 

πηγή 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Θ΄ Λουκᾶ: ΚΕ΄ Κυριακῆς: Ἐφ. δ΄ 1-7 

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. ῾Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ 

1. ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΛΗΣΕΩΣ 

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης παρακαλεῖ τοὺς Ἐφεσίους στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νὰ πολιτευθοῦν ἀξίως τῆς κλήσεως στὴν ὁποία ὁ Θεὸς τοὺς κάλεσε. Καὶ παραθέτει κάποιες ἀρετὲς ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν σ’ αὐτὴ τὴ νέα ἐν Χριστῷ πολιτεία τους. Νὰ ζοῦν δηλαδὴ μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ πραότητα, μὲ μακροθυμία καὶ ὑπομονή, ἀνεχόμενοι μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου.

Προκαλεῖ ἰδιαίτερη ἐντύπωση σὲ ὅλους μας ὅτι ὁ φυλακισμένος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ δὲν ζητάει ἀπὸ τοὺς Ἐφεσίους κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό του, δὲν ζητάει κάποια βοήθεια γιὰ τὶς στερήσεις του μέσα στὴ φυλακὴ οὔτε ζητάει ν’ ἀποφυλακισθεῖ. Ἀλλὰ ζητάει ἀπὸ αὐτοὺς κάτι πολὺ μεγάλο, τὸ μεγαλύτερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ζητήσει: νὰ ζοῦν ἀξίως τῆς κλήσεώς τους. Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτὴ ἡ κλήση ποὺ ἔκανε στοὺς Ἐφεσίους καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς ὁ Θεὸς καὶ πῶς θὰ πολιτευθοῦμε ἀξίως τῆς κλήσεως;

Ὁ Θεὸς μᾶς ἔκανε τὴν πλέον τιμητικὴ κλήση ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ δεχθοῦμε. Μᾶς κάλεσε νὰ γίνουμε υἱοὶ Θεοῦ, παιδιά του ἀγαπημένα. Καὶ μᾶς ἀξίωσε νὰ ἔχουμε τὸ πιὸ τιμημένο ὄνομα, τὸ δικό του ὄνομα. Νὰ ὀνομαζόμαστε Χριστιανοί. Καὶ μᾶς προόρισε νὰ γίνουμε πρίγκιπες τοῦ οὐρανοῦ, συμπολίτες στὴ Βασιλεία του, σύνθρονοι καὶ συμβασιλεῖς του. Νὰ γίνουμε κατὰ χάριν θεοί.

Ἐμεῖς ἄραγε πόσο συχνὰ σκεπτόμαστε τὴ μεγάλη αὐτὴ κλήση ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Θεός; Καὶ κατὰ πόσο συμπεριφερόμαστε ὡς κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ; Βέβαια εἴμαστε πολιτογραφημένοι πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὀφείλουμε αὐτὴ τὴν ἰδιότητά μας νὰ τὴ ζοῦμε. Νὰ μᾶς συνοδεύει αὐτὴ παντοῦ, σὲ ὁποιαδήποτε συναναστροφὴ καὶ ἔργο μας. Νὰ εἴμαστε ὄχι Χριστιανοὶ μόνο τῆς Κυριακῆς ἀλλὰ κάθε ἡμέρας καὶ ὥρας, πάντοτε καὶ παντοῦ. Νὰ ζοῦμε ὡς πρόσωπα ποὺ πρόκειται σύντομα νὰ κληθοῦμε στοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦμε στὴν ἑτοιμασμένη ἐκεῖ κληρονομιά μας.

Κι ὅταν τὸ αἰσθανθοῦμε αὐτό, δὲν θὰ προσκολλᾶται ἡ καρδιά μας στὴ γῆ οὔτε θ’ ἀναζητοῦμε πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ὅταν αἰσθανθοῦμε ὅτι ἴσως καὶ αὔριο θὰ βρισκόμαστε στοὺς οὐρανούς, θὰ περιφρονήσουμε τὰ μάταια καὶ ἁμαρτωλὰ καὶ θὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ γίνουμε ἄνθρωποι πνευματικοί, ἅγιοι. Ἅγιοι ὄχι στὰ λόγια οὔτε μόνο στὶς πράξεις μας, ἀλλὰ σὲ κάθε πλευρὰ τῆς ζωῆς μας. Στὶς διαθέσεις μας, στὶς σκέψεις μας, στὶς ἐπιθυμίες μας. Στολίζοντας τὴν ψυχή μας μὲ τὶς ἀρετὲς ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Κι ἔτσι θὰ θεμελιώνεται σιγά - σιγὰ μέσα μας ἡ ἐν Χριστῷ πολιτεία καὶ ἁγιότητα. Διότι ἡ ἁγιότητα δὲν ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια τῶν μαρτύρων ἢ τὶς αἱματηρὲς ἀσκήσεις τῶν ἀναχωρητῶν. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν καθημερινό μας ἀγώνα καλλιεργώντας λίγο - λίγο τὶς πρακτικὲς ἀρετές. Ἔτσι πολιτευόμαστε ἀξίως τῆς κλήσεώς μας. 

2. ΕΝΟΤΗΤΑ 

Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ἰδιαιτέρως τὴν ἑνότητα ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ πιστοὶ μεταξύ τους. Καὶ λέει: νὰ φροντίζετε νὰ διατηρεῖτε τὴ μεταξύ σας ἑνότητα μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἕνωσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀποτελεῖτε ἕνα πνευματικὸ σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ζωοποιεῖ τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι σας μία ἐλπίδα ἔχετε, διότι ὁ Θεὸς σᾶς κάλεσε ὅλους γιὰ τὴν ἴδια Βασιλεία καὶ τὰ ἴδια ἀγαθά.

Ποῦ λοιπὸν θεμελιώνεται ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν; Οὔτε σὲ ἰδεολογικὴ οὔτε σὲ ψυχολογικὴ βάση, ἀλλὰ σὲ μυστηριακή.

Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτή; Ἡ πηγὴ τῆς ἑνότητός μας εἶναι ὁ ἕνας Κύριος, ἡ μία πίστη, τὸ ἕνα Βάπτισμα. Ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουμε βαπτισθεῖ καὶ πιστεύουμε στὸν ἕνα καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό. Κι ὅλοι μας ἀποβλέ-πουμε στὸν ἴδιο οὐρανὸ κι ἐλπίζουμε στὴν ἴδια εὐτυχία, στὸν ἴδιο Θεό. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀρχηγὸς ὅλων μας, ὁ συνδετικὸς κρίκος καὶ ὁ ἐγγυητὴς τῆς ἑνότητος. Μὲ τὸ δικό του αἷμα μᾶς ἐξαγόρασε. Μέσα σ’ ὅλους μας ὁ Ἴδιος κατοικεῖ. Αὐτός μᾶς δένει σφιχτὰ μεταξύ μας. Ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ζοῦμε εἰρηνικὰ καὶ γιὰ ν’ ἀγαποῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία του ὅλοι ἕνα πνευματικὸ σῶμα, ἕνα πνεῦμα, μία ψυχή.

Μπορεῖ βέβαια οἱ πιστοὶ νὰ διαφέρουμε στὰ σωματικὰ ἢ διανοητικὰ χαρίσματα, νὰ ἔχουμε διαφορετικὴ καλλιέργεια στὴν ἀρετή, διαφορετικοὺς χαρακτῆρες, κλίσεις ἢ προτιμήσεις. Ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς ἑνώνει ὅλους σὲ μιὰ ἀδιάσπαστη ἑνότητα. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα δὲν δημιουργεῖ ἀνταγωνισμοὺς καὶ διαιρέσεις μεταξύ μας. Διότι δὲν ἔχει ἄλλον Θεὸ ὁ πλούσιος καὶ ἄλλον ὁ πτωχός, ἄλλον ὁ μορφωμένος καὶ ἄλλον ὁ ὀλιγογράμματος. Ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὰ ἴδια ἀγαθὰ ἀπολαμβάνουμε. Ἀλλὰ καὶ στὴν οὐράνια Βασιλεία του ὅλοι θὰ ἀπολαύσουμε τὰ ἀνεξάντλητα οὐράνια ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὑπόσχεται ὁ Θεός στὰ παιδιά του.

Ἂς καλλιεργοῦμε λοιπὸν μεταξύ μας οἱ πιστοὶ τὴν ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὴν ἀνεκτικότητα. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ μᾶς κάνει πιὸ δυνατοὺς στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὸν πνευματικὸ πόλεμο. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ μᾶς πλουτίσει μὲ τὶς ἀνεξάντλητες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς καταστήσει μετόχους τῆς αἰώνιας Βασιλείας του. 

πηγή