ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΣ.

Γράφει το σποράκι  

Να φύγω θέλω… να φύγω μακριά σας… Δεν το χωράει το μυαλό μου! Να έχετε την πιο πλούσια κα δοξασμένη πατρίδα και να μην την εκτιμάτε! Να προτιμάτε να γίνετε ΣΚΛΑΒΟΙ, αντί να πολεμάτε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σας… τι άνθρωποι είστε; Να ικανοποιείτε τις απαιτήσεις τροικανών, αντί να ξεσηκωθείτε και να τους διώξετε; Όχι, δεν μπορώ να φυτοζωώ ανάμεσά σας. Είμαι ένα ελεύθερο σποράκι κι έτσι θέλω να ζω. Δεν θα μου αλλάξετε εσείς τις ΑΡΧΕΣ μου. Εσείς πρέπει να επανεκτιμήσετε τις δικές σας και να απαιτήσετε την χαμένη σας ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Μα δεν παίρνω τέτοιο μήνυμα από την συμπεριφορά σας. Αντίθετα, βλέπω πως μόνο για την οικονομική σας αφαίμαξη ενδιαφέρεστε. Για την κατεχόμενη πατρίδα σας, δεκάρα δεν δίνετε. Κακό δικό σας, εσείς σύντομα θα ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΤΕ! 

Μαύρο σκοτάδι σκεπάζει τον ορίζοντα της σκέψης μου, που περιστρέφεται με αγωνία γύρω απ' τον αγνώμονα ΛΑΟ. Με απασχολούσε έντονα το άγνωστο μέλλον του και ζήτησα απ' τον Δημιουργό μου να δείξει την μεγαλοσύνη του αφυπνίζοντάς τον. Αυτόματα ο νους μου είχε αρχίσει να με ταξιδεύει σ' άλλους τόπους και χρόνους. Μόνο όταν με προσγείωσε απότομα σε μια άγνωστη περιοχή, συνήλθα. Άρχισα να παρατηρώ το τοπίο και να περιδιαβαίνω ανάμεσα από μισογκρεμισμένα κτίρια, που μόλις διακρίνονταν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Ερείπια που φάνταζαν σαν ακίνητα φαντάσματα και θύμιζαν απομεινάρια ενός ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ μακρινού παρελθόντος, που πάνω στην ΑΚΜΗ του μια φυσική καταστροφή τον εξαφάνισε. ΄Η μήπως δεν ευθύνεται η ΦΥΣΗ, αλλά κάποιος κατακτητής ροκάνισε τις ρίζες του; Κάτι μου θυμίζει αυτό… κάτι σαν ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ! 

Τι είναι αυτά που σας λέω; Είμαι σκεφτόμενο σποράκι κι ό,τι θέλω λέω… Εσείς; Φωνή βοώντος και οι πρώτες αχτίνες του ζωοδότη ήλιο άρχισαν να ξεπροβάλλουν απ' το βάθος του ορίζοντα. Κι ενώ το σκοτάδι αρχίζει να διαλύεται, ανακαλύπτω πως βρίσκομαι σε μια ΠΛΑΤΕΙΑ από όπου διέρχονται κάποιες ανθρώπινες φιγούρες σκυθρωπές, περπατώντας αμίλητες και με απλανές βλέμμα. Τίποτα στην εμφάνισή τους δεν πείθει, πως είναι μέλη μιας ζωντανής πόλης. Ανάμεσα τους όμως διακρίνω την μορφή μιας ηλικιωμένης ΓΥΝΑΙΚΑΣ, που αντίθετα με τους άλλους περπατάει αποφασιστικά και με περήφανο βλέμμα. Την παρατηρώ με ευχαρίστηση κι αναρωτιέμαι τι κάνει αυτή η λυγερόκορμη γυναίκα μέσα σ' αυτό τον χαλασμό. Και ω του θαύματος κι εκείνη αφουγκράστηκε την απορία μου και με πλησιάζει χαρούμενη. Την χαιρετίζω με ένα ευγενικό χαμόγελο κι εκείνη κάθεται δίπλα μου στα σκαλάκια της Πλατείας. Κι αρχίζουμε αυτό τον διαφωτιστικό διάλογο μεταξύ μας.

- Γιατί με κοιτάς περίεργα ξένε; Είναι τόσο περίεργη η παρουσία μου ανάμεσα σ' αυτά τα δουλικά της δικτατορίας;
- Φυσικό δεν είναι, αφού εσύ μόνο ξεχωρίζεις και λειτουργείς σαν πραγματικός άνθρωπος;
Δεν γνωρίζω όμως που βρίσκομαι και δεν μπορώ να κρίνω, γιατί ζείτε σαν παράσιτα.
- Γιατί έτσι μας κατάντησε η σατανική δικτατορία της Νέας Τάξης, που φθονούσε την πλούσια πατρίδα μας και την χτύπησε στις ρίζες του Πολιτισμού της για να τον εξαφανίσει. Μαζί μ' αυτόν όμως διέφθειρε και τον λαό της με την οικονομική ΚΡΙΣΗ, που σχεδίασε σκόπιμα. Και δυστυχώς τα κατάφερε…
- Μα καλά πως είναι δυνατόν να δεχτήκατε παθητικά τέτοια ΕΘΝΙΚΗ συμφορά και να μην αντιδράσατε;
- Να αντιδράσει ποιος; Οι προδότες πολιτικοί ή ο ψεκασμένος και τρομοκρατημένος λαός απ' τις κάθε είδους επιθέσεις των ισχυρών δυναστών όλου του πλανήτη; Είναι δυνατόν;
- Πιστεύω πως αν ένας λαός με κοινά ΙΔΑΝΙΚΑ και Εθνικά χαρακτηριστικά, ενώνεται μπροστά στον κοινό εχθρό και αγωνίζεται για την Ελευθερία του και την Ανεξαρτησία του.
- Φυσικά θεωρητικά έτσι είναι. Μα στην πράξη αποδείχτηκε, πως με τα αργύρια της προδοσίας των πολιτικών και την τρομοκρατία που έσπερναν καθημερινά τα εξαγορασμένα Κανάλια τους… τα κατάφεραν μια χαρά και μας ΔΙΕΛΥΣΑΝ! 
- Λυπάμαι αυτό τον λαό, που έπεσε ΘΥΜΑ της μοίρας του...

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου κι ακούστηκαν παιδικές χαρούμενες φωνές, που πλησίαζαν. Έβλεπα παιδιά απ' όλες τις φυλές να χοροπηδάνε και τα πολύχρωμα ρούχα τους με παρέπεμπαν σε αφρικανικές και ασιατικές χώρες άλλων εποχών. Η γυναίκα έδειξε πρόθυμη να μου εξηγήσει.

- Ξέρω τι σκέφτεσαι. Πώς βρέθηκαν εδώ αυτά τα παιδιά, αφού η ΚΑΤΑΓΩΓΗ τους είναι από άλλες ηπείρους. Αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο της πρόσμιξης των φυλών με τους γηγενείς κατοίκους αυτής της χώρας. Την προξένησαν σκόπιμα οι κατακτητές με ελεύθερη λαθραία μετανάστευση προσφύγων.
- Μα πού είναι οι ντόπιοι κάτοικοι της χώρας; Δεν βλέπω…
- Εμείς οι ΓΗΓΕΝΕΙΣ δεν ζούμε στον… ήλιο. Κρυβόμαστε μέσα σε σπηλιές, γιατί μας κυνηγάνε τα πειθήνια ΡΟΜΠΟΤ της ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, για να μας αφανίσουν. Μείναμε λίγοι απ' τους αγωνιστές που αντισταθήκαμε τότε, μα ΔΕΝ ΕΝΩΘΗΚΑΜΕ! 
- Και πού μένουν αυτοί οι δικτάτορες με τα στρατιωτάκια τους;
- Στις καλύτερες περιοχές της χώρας, που κατέλαβαν με το… σπαθί τους, πετώντας στο δρόμο τους ιδιοκτήτες των σπιτιών, των επιχειρήσεων, των ξενοδοχείων… νεοταξική λεηλασία…
- Μα πως επιβιώσατε εσείς οι αγωνιστές; Πώς ζείτε εδώ;
- Είμαστε στοχευμένοι και δεν μας επιτρέπουν να εργαζόμαστε, αν δεν φορέσουμε το βραχιολάκι τους… έτσι επιστρέψαμε αναγκαστικά και βίαια στην εποχή των σπηλαίων…

Ένα διαφορετικό παιδί τράβηξε την προσοχή μου. Πλησίαζε και διέκρινα τα χαρακτηριστικά λευκής φυλής, όπως τα ξανθά μαλλιά του. Μόλις το είδε και η γυναίκα ανασκίρτησε και με αγωνία αναφώνησε: Ο ΕΓΓΟΝΟΣ ΜΟΥ! Πριν προλάβει όμως να τον σταματήσει, είχε μπει ήδη μέσα στον κύκλο των παιδιών. Εκείνα το κοίταξαν περίεργα και το ρώτησαν: "ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;" Κι εκείνο με περηφάνια απάντησε: "Είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ από την ΕΛΛΑΔΑ". Ακούστηκαν τα κοροϊδευτικά τους πειράγματα και πριν η γυναίκα τρέξει για να το σώσει, πρόλαβα και την ρώτησα. "Ποια είσαι; Πώς σε λένε; Και ποια είναι αυτή η Χώρα;" Κι εκείνη περήφανα απάντησε: "Είμαι η ΖΩΗ που αγωνίστηκε σ' αυτά τα χώματα της ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΗΣ. Εδώ κάποτε ζούσε ένας λαός που λεγόταν ΕΛΛΗΝΕΣ. Κι αυτό το μέρος είναι ό,τι απόμεινε απ' την ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ. 

Το σποράκι

(της Μαίρης Καρά)