Άλλη μια «γκέλα» πρωθυπουργική στις επαφές στη Νέα Υόρκη.

Το ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός διακρίνεται περισσότερο για την ιδεοληψία του παρά για την ιδιαίτερη… ευφυΐα του στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, είναι μια απλή εξόφθαλμη πραγματικότητα. Δεν είναι τόσο κακό αυτό, εάν έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους να σε συμβουλεύουν, αρκεί από αυτούς να ξέρεις να επιλέγεις το τι θα υιοθετήσεις, ασφαλώς όχι με κριτήριο τι ταιριάζει με τις προκατασκευασμένες αντιλήψεις σου, αλλά με το ποιος αντιλαμβάνεται καλύτερα το «παιχνίδι» στο διεθνές περιβάλλον. 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΡΥΚΑ 

Το ότι όμως θα έκανε τόσα λάθη μαζεμένα κατά το ταξίδι του στις ΗΠΑ, δεν ήταν αναμενόμενο, τουλάχιστον στον βαθμό που αποδεικνύεται. Έτσι, αφού έλυσε τα προβλήματα της χώρας, μέσω της… βαριάς του παρουσίας στα διεθνή Φόρα, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να συναντηθεί με τον «πρόεδρο της Παλαιστίνης», σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση. 

Φυσικά η ανακοίνωση τα μπέρδεψε λίγο και δεν ανέφερε ότι ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε απλώς με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούτ Αμπάς, καθώς κράτος της Παλαιστίνης, δεν υπάρχει, κάτι που είτε είναι σωστό ή λάθος, είναι ήσσονος σημασίας.

Εκεί ο Τσίπρας εξέφρασε την άποψή του για το πόσο σημαντική θεωρεί την επίλυση του Παλαιστινιακού και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα συνυπάρχει ειρηνικά με το Ισραήλ, εντός διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων, με βάση τα προ του 1967 σύνορα και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. 

Στο σημείο αυτό αποδεικνύονται κάποια… κενά σε όσα είπε, εκ μέρους του ελληνικού κράτους ασφαλώς. Παλαιστινιακό κράτος δεν υπήρχε, ούτε πριν το 1967 ούτε μετά. Του το έχουν πει; Άρα, τουλάχιστον να έχουμε συναίσθηση ότι τα όρια του 1967 δεν αντιστοιχούν σε κρατικά σύνορα. 

Πριν τον πόλεμο του 1967 (Πόλεμος των Έξι Ημερών), οι περιοχές που το Ισραήλ κατέλαβε, ανήκαν στην Συρία, την Αίγυπτο και την Ιορδανία, όχι στην ανύπαρκτη (ως κράτος) Παλαιστίνη, που δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο για μια γεωγραφική περιοχή. 

Πως δηλαδή η Ελλάδα επισήμως υποστηρίζουμε κάτι παρόμοιο για τη Μακεδονία, ότι δηλαδή το όνομα αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό, μια περιοχή δηλαδή της οποία μέρος έχει η Ελλάδα, η ΠΓΔΜ και η Βουλγαρία, ενώ δεν αντιλαμβανόμαστε την ίδια απλή πραγματικότητα και για την Παλαιστίνη! 

Αν λοιπόν το Ισραήλ αποφάσιζε να επιστρέψει σε κάποιον τη Δυτική Όχθη, αυτός ο κάποιος θα έπρεπε να είναι η Ιορδανία. Και για να μην ξεχνιόμαστε, η Ιορδανία υπήρξε το βασικό εμπόδιο στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, διότι απλούστατα, η ύπαρξη ενός τέτοιου κράτους θα υπονόμευε την εδαφική της ακεραιότητα, αλλά και το μέλλον της χασεμιτικής δυναστείας, αφού ήδη αποτελούν στη χώρα πλειοψηφία! 

Η δε Ιορδανία, ερχόμενη σε σύγκρουση με την PLO του Γιασέρ Αραφάτ, εξακολουθούσε να διεκδικεί τη Δυτική Όχθη, ως δικό της έδαφος, έως το 1988. Όσον αφορά τη Λωρίδα της Γάζας, αυτή ανήκε ως το 1967 στην Αίγυπτο, όχι στο ανύπαρκτο κράτος της Παλαιστίνης! 

Η περιοχή, δε, είναι κενή ισραηλινών στρατευμάτων από το 2005 και διοικείτο από την Παλαιστινιακή Αρχή, μέχρι το 2007 που την εξουσία κέρδισε η Χαμάς, κατορθώνοντας να προκαλέσουν 2-3 φορές πόλεμο για να επικυρώσουν εκ νέου τα… αντιστασιακά τους διαπιστευτήρια, όποτε η δημοτικότητά τους έπεφτε. 

Εξάλλου, είναι γνωστό και από τις δυτικές Δημοκρατίες, ότι το δύσκολο δεν είναι να παριστάνεις τον άτεγκτο αντιστασιακό, αλλά το να κυβερνήσεις μια περιοχή, επιτυγχάνοντας την ευημερία των κατοίκων της. Για να μην προσθέσουμε, ότι η κατάσταση με το Ισραήλ έχει δημιουργήσει έναν «στρατό» αξιωματούχων που δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον από την ειρήνευση στην περιοχή αντιθέτως θα έκαναν ό,τι μπορούσαν να τη σταματήσουν, αν ήταν να απολέσουν τα πλεονεκτήματα που απολαμβάνουν σήμερα… 

Πότε χρηματοδοτούνται από τη μία και πότε από την άλλη μυστική υπηρεσία χωρών της Μέσης Ανατολής, αναλόγως ποια χώρα εξυπηρετείται από την αξιοποίηση του Παλαιστινιακού για την προώθηση των δικών της συμφερόντων, με προεξάρχων την επιβίωση των μοναρχικών καθεστώτων, ένα σύνηθες τρικ των οποίων, είναι το να συσπειρώνουν την κοινωνία τους έναντι του βολικού «μισητού εξωτερικού εχθρού», των Ισραηλινών. 

Ο μη έχων εμφανώς καλές σχέσεις με την Ιστορία, Έλληνας πρωθυπουργός, ακολουθώντας την αλήστου μνήμης πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως απέδειξε και το καλοκαίρι του 2014, ενδυόμενος την παλαιστινιακή μαντήλα, δε διστάζει, για λόγους καθαρά πολιτικά ιδιοτελείς, να δυσαρεστεί έναν κομβικό σύμμαχο της Ελλάδας στην περιοχή. 

Εκτός αν περιμένει οικονομική ή άλλη ενίσχυση από τους Παλαιστίνιους που καλό θα ήταν να το ξέρουμε. Έναν σύμμαχο, που έχει στην παρούσα ιστορική συγκυρία κάθε λόγο να επενδύσει στη συνολικότερη σχέση του με τον Ελληνισμό, για λόγους φυσκά εθνικού συμφέροντος και τίποτε περισσότερο. 

Φυσικά, ο κ. Τσίπρας δεν παρέλειψε, ακριβώς όπως ο αείμνηστος Ανδρέας τον Αραφάτ, να καλέσει στην Ελλάδα τον Μαχμούτ Αμπάς θεωρώντας τον, προφανώς, ηγέτη όλων των Παλαιστινίων… Τη Χαμάς, αλήθεια, τη ρώτησε; Μάλλον εκεί τις σχέσεις θα αναλάβει… ο Λαφαζάνης φαίνεται.

πηγή