Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ.

Γράφει η Μαίρη Καρά 

Μες στο πλήθος είμαι ΜΟΝΟΣ. Νοιώθω την ερημιά της ΨΥΧΗΣ μου. Με τα μάτια της… δεν διακρίνω κανένα ΦΩΣ. Με τα μάτια μου όμως βλέπω γύρω μου να περνάνε βιαστικοί και μελαγχολικοί άνθρωποι, τρέχοντας να προλάβουν... Με παρασύρει η ανάγκη μου για «συμμετοχή» (σε ό,τιδήποτε που θα μου έδινε την ψευδαίσθηση) πως δεν υπάρχω ΜΟΝΟΣ. Τους βλέπω να τρέχουν… και μαζί τους τρέχω κι εγώ, ελπίζοντας πως κάπου στο βάθος της ΥΠΑΡΞΗΣ μου, κάποιος με περιμένει. Κι ας είμαι σίγουρος πως κανένας δεν ενδιαφέρεται για μένα, δεν θα κλάψει για μένα… αν εξαφανιστώ! Ο,τι κι αν πάθω, ό,τι κι αν μου συμβεί, καλό ή κακό, κανένας δεν θα χαρεί μαζί μου ή θα λυπηθεί για μένα. Μόνος μου θα τα βιώσω όλα κι από κανέναν δεν έχω λόγο να ζητήσω τα ρέστα. Αφού μόνος μου τα δημιουργώ όλα (νοητικά) κι όλα τα απαραίτητα για την διαβίωσή μου, εξαρτώνται από μένα. 

Το μόνο που με κρατάει σε εγρήγορση και διατηρεί την ΕΛΠΙΔΑ μέσα μου είναι η ΛΟΓΙΚΗ μου. Ευτυχώς δηλαδή που έχω σώας τα φρένας και κατανοώ πως πρέπει να σκέφτομαι και να ενεργώ, για να καταφέρνω να διατηρούμαι ψυχικά και σωματικά ανέπαφος. Δηλαδή να μην επιτρέπω στην κατάθλιψη της ΜΟΝΑΞΙΑΣ μας να επηρεάζει και την ψυχική μου διάθεση. Πόσο μάλλον την σωματική μου ακεραιότητα, για την απώλεια της οποίας δεν θα υπήρχε γυρισμός. Κι ένα μικρό παιδί βέβαια καταλαβαίνει πως η φθορά του ανθρώπινου οργανισμού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια… στο τέλος. Στο τέλος και των ψυχικών και σωματικών διεργασιών. Στο τέλος της πορείας του ΑΝΘΡΩΠΟΥ πάνω στον πλανήτη. Πόσο μάλλον ένας ενήλικας, που έχει καταθέσει ήδη αρκετές του ικανότητες στο γήινο ΤΑΞΙΔΙ της επιβίωσής του. 

Αν όμως δεν κατείχα (νοητικά επιμένω) αυτές τις ΓΝΩΣΕΙΣ ή ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ για την υπαρξιακή μου πορεία… θα ήμουνα για κλάματα. (Ποιος θα έκλαιγε δεν ξέρω, αλλά δεν με απασχολεί!) Εμένα με απασχολεί να διατηρώ την δημιουργική ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ μου ανάμεσα στις ψυχικές και σωματικές μου λειτουργίες. Γιατί αυτό είναι το ΜΥΣΤΙΚΟ για μια αξιόλογη παρουσία του ΑΝΘΡΩΠΟΥ μέσα στο κοινωνικό ή επαγγελματικό του περιβάλλον. Αν λοιπόν δεν λειτουργεί η λογική... όλα τ’ άλλα είναι άχρηστα. Και μάλιστα αν είσαι ΤΟΣΟ ΜΟΝΟΣ, ΜΟΝΟ η λογική σε διατηρεί... λογικό και Γ Ε Μ Α Τ Ο Ε Λ Π Ι Δ Α. 

Παντού νοιώθω μόνος. Στην δουλειά ανάμεσα σε χιλιάδες συναδέλφους και στον δρόμο ανάμεσα στους περαστικούς και στις κοινωνικές παρέες μου, ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς, αλλά προπάντων στο σπίτι μου, στο καταφύγιό μου. Εκεί κι αν είμαι μόνος κι έρημος και μιλάω με τα... ντουβάρια. Μόνο αυτά ακούνε τον καημό μου και τα παράπονά μου. Μήπως με καταλαβαίνουν; Όπως κι αρκετά «ζωντανά» ντουβάρια που αδιαφορούν ακόμα και για την ύπαρξή μου. Με γράφουν όμως, αυτοί; Τους γράφω κι εγώ κι έτσι πατσίζουμε τις μοναξιές μας. Καλά να πάθουν κι αυτοί καλά να πάθω κι εγώ, που δεν αφήνουμε τις «κλειστές» μας και να ανοίξουμε τις καρδιές μας διάπλατα. Τι κερδίσαμε μ’ αυτή την απομόνωση; Μήπως καλυτερέψαμε σαν άνθρωποι ή εξασφαλίσαμε ένα καλύτερο μέλλον; Τίποτα απ’ αυτά δεν καταφέραμε. Το μόνο που κερδίσαμε σίγουρα, είναι η Ε Ρ Η Μ Ι Α  Τ Η Σ  Μ Ο Ν Α Ξ Ι Α Σ  Μ Α Σ!