ΕΛΛΑΣ ΕΜΕΙΝΕΣ ΕΝΑ ΤΑΠΕΙΝΟ ΛΥΧΝΑΡΙ.

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

Είναι αλήθεια ότι, η πατρίδα μας η Ελλάδα, ήτο ο προμαχώνας όλης της Ευρώπης έναντι της Ασιατικής λαίλαπας, είναι η πατρίδα μας αυτή, που έδωσε φώτα πολιτισμού στην Ευρώπη και σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο, κι όμως αυτή έμεινε ένα ταπεινό λυχνάρι που και το λίγο αυτό φως της τρεμοσβήνει επικίνδυνα.

Η Πατρίδα μας εδίδαξε στην ανθρωπότητα εδώ και 25 αιώνες την αξία της Δημοκρατίας, την αξιοκρατία στην επιλογή της Ηγεσίας και τις αρχές και αξίες που πρέπει να διέπουν τους Ηγέτες και γενικά τους πολίτες που έχουν την Ευθύνη των Κοινών.

Κατά τον 5ον αιώνα π.Χ. δηλ. κατά τον Χρυσούν αιώνα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, για να γίνει Βουλευτής ένας πολίτης στην Πόλη-Κράτος, όπως ήταν τότε, στην Αθήνα, ο νόμος προέβλεπε: 

Πρώτον: Να είναι Έλλην πολίτης, να κατέχει την Ελληνική Θρησκεία και Παιδεία και να μην είναι κίναιδος.

Δεύτερον: Να καταγραφεί όλη του η περιουσία ατομική και οικογενειακή μέχρι και τα 

σανδάλια που φοράει.

Εάν ετηρούντο όλα τα παραπάνω ο πολίτης αυτός μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για να γίνει Βουλευτής.

Εάν στην συνέχεια, ο οποιοσδήποτε Βουλευτής πρότεινε και περνούσε νόμο, ο οποίος στην εφαρμογή του αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα. Εάν η περιουσία του δεν κάλυπτε το ποσόν, τότε το υπόλοιπο ποσόν το κάλυπτε ο εν λόγω πολιτικός εργαζόμενος σε δημόσια έργα.

Αν όμως, ο νόμος που επρότεινε ο εν λόγω πολιτικός ζημίωνε ηθικά, εθνικά ή εδαφικά την Πόλη-Κράτος, τότε ο νόμος προέβλεπε «Αυθημερόν τελευθησάτω…».

Αυτά τον 5ο π.Χ. αιώνα, τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους. Σήμερα τον 21ο αιώνα:

- Όλοι ευχαριστημένοι και χαμογελαστοί, για την επιτυχία της πολιτικής στήριξης των Μεγάλων και από την άλλη:  

· Ψάχνουμε να βρούμε χρήματα να πληρώσουμε 

· Νοιώθουμε θλίψη και απογοήτευση από το γεγονός ότι η Αθήνα βυθίζεται στα σκουπίδια κάθε τόσο, τα καταστήματα καταστρέφονται από αταξικές ομάδες, ο τουρισμός, το ισχυρότερο μέσο εισροής εσόδων δεν είναι ότι το καλύτερο, η ανεργία καλπάσει, η φτώχεια κτυπά και σπίτια πλέον νοικοκυραίων, μπρος στην αδυναμία κρατικής θωράκισης. Και, τέλος μια συμπεριφορά κομμάτων και πολιτικών, σαν να ζουν σε άλλο πλανήτη. 

· Ντρεπόμαστε για την αναξιοπιστία της χώρας μας, που προέρχεται δυστυχώς από την αβελτηρία των πολιτικών της χώρας μας και την ολιγωρία δυστυχώς των κυβερνήσεων της τελευταίας τριακονταετίας, και όχι μόνο οι οποίες «… περί άλλα ετύρβαζον..». 

· Και! δεν ξέρω τι έφταιξε και η πατρίδα μας, η φωτοφόρος του ευρωπαϊκού Πολιτισμού είναι σήμερα για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «κακόν παράδειγμα προς μίμηση». 

Εγώ βέβαια δεν είμαι οικονομολόγος, σαν όμως προβληματισμένος πολίτης πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο, διότι από την απλή οικιακή οικονομία γνωρίζουμε ότι, όταν βγάζουμε «Α» χρήματα και ξοδεύουμε στο σπίτι μας «2Α» μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα πάμε οπωσδήποτε φυλακή το λιγότερο. Όσο και εάν επιεικής είμαστε στην κρίση μας, ακεραία την ευθύνη έχουν οι Κυβερνήσεις και ειδικότερα οι ηγέτες των τελευταίων τριάντα ετών οι οποίοι έφεραν την χώρα μας σ’ αυτή την κατάσταση. Υπ’ όψιν! αμέσως μετά την μεταπολίτευση η χώρα μας ουδέν όφειλε. 

Ακούμε να λέει η Κυβέρνηση και μερικοί ειδήμονες ότι τα μέτρα είναι προς την σωστή κατεύθυνση, εμείς δεν πρέπει ν’ αμφιβάλλουμε, αλλά τα γεγονότα άλλα μαρτυρούν.  

Εμείς πιστεύουμε ότι χρειάζεται η χώρα μας σκληρά μέτρα, αλλά δίκαια. Δεν χρειαζόμαστε προστάτες για να μας πουλήσουν φθηνό χρήμα, ενώ εκείνοι το αγοράζουν φθηνότερα. 

Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ο ηγέτης εκείνος, ο οποίος θα πείσει τον Ελληνικό λαό ότι: «Πρέπει να τρώμε όσα βγάζουμε». 

Εάν η Πολιτική Ηγεσία της χώρας μας δώσει πρώτη αυτή το παράδειγμα, με δύο απλές κινήσεις: Πρώτον μειώσει τις οποιεσδήποτε Βουλευτικές αποδοχές στο ήμισυ και Δεύτερον μειώσει τον αριθμό των Βουλευτών στις επόμενες εκλογές στους 150, ποιος δεν θα δεχθεί να συμμετάσχει με οιανδήποτε τρόπο, ανάλογα με το βαλάντιό του και τις αποφάσεις της Κυβέρνησης στην ανόρθωση της Οικονομίας μας; 

Αυτός ο Ηγέτης και αυτή η ηγετική ομάδα λείπει από την Χώρα μας, η οποία έδωσε το παράδειγμα προ 2.500 ετών για την συμπεριφορά του πρώτου πολίτη στην Δημοκρατία. Έστω και αργά, υπάρχει ελπίδα, διότι η κατάσταση της χώρας ελπίζουμε ότι κάποτε θα πείσει τους πολιτικούς μας ηγέτες ότι, πρέπει να αλλάξουμε, γιατί αλλιώς θα βουλιάξουμε. 

Πρέπει τέλος να βραβεύουμε την αρετή και την τόλμη στην χώρα που την γέννησε, έστω ακόμη και εάν προέρχεται από ένα ξένο, ένα Γάλλο, τον σκηνοθέτη και στοχαστή Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Ο οποίος διαμαρτυρόμενος στο εγγύς παρελθόν, για τον διασυρμό και την λεηλασία της Γενέτειρας του Πολιτισμού της Ελλάδος, αρνήθηκε να παραστεί στην παρουσίαση της ταινίας του στο φεστιβάλ των Καννών. Πού! είναι το Υπουργείο Πολιτισμού και η Ακαδημία Αθηνών; 

Λέει ο ΣΕΝΕΚΑΣ: «Η σπουδαιότερη ανταμοιβή της Αρετής είναι η γαλήνη της συνείδησης και η μεγαλύτερη τιμωρία της Κακίας οι τύψεις της ενοχής». Υπάρχει άραγε σήμερα!!!

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης  

Αντγος ε.α.