Πολιτικός αχταρμάς.

Γραφει ο αρισταρχος
“ο πολιτικός αχταρμάς που επιμένει να θέλει να λέει πως είναι κέντρο” 

Φίλε, βρισκόμαστε στο έτος 2014 που κανα-δυό δεκαετίες πριν φάνταζε σαν το έτος που τα διαστημόπλοια θάφευγαν για ξένους πλανήτες, λέμε τώρα. Γύρω γύρω ανάβουν θρησκευτικοί πόλεμοι και οι πολιτικές μητροπόλεις, σημεία αναφοράς των εδώ πολιτικών κομμάτων, έχουν αλλάξει τρόπο ζωής γιατί αυτό είναι η πολιτική τοποθέτηση. Τρόπος ζωής. Αριστερός… ποιος αριστερός. Ο μόνος  κωδικοποιημένος αριστερός έμεινε ο οπαδός του ΚΚΕ. Σαν μια διατηρητέα αντίκα του παρελθόντος. Ακόμη κι αυτή η Κίνα είναι αυτή τη στιγμή μια υπερκαπιταλιστική χώρα. Δεν μιλάμε για Ρωσία. Όλοι στο κυνήγι του χρήματος. Εμπόριο, παραγωγή, εισαγωγές, εξαγωγές… το λένε ανάπτυξη.

Η Ελλάδα πρώτη διδάξασα τι θα πει σοσιαλισμός με τον ΓΑΠ. Ο Σαμαράς μπόρεσε να συγκεράσει πασοκτζήδες, νεοδημοκράτες, αριστερούς και ακροδεξιούς.

Πολυσυλλεκτικότητας το εγκώμιον! Τώρα όλοι μιλούν για κεντρώο ζωτικό χώρο και μπουρμπούτσαλα. Σήμερα το θέμα πολιτική τοποθέτηση είναι μια λέξη χωρίς απολύτως κανένα περιεχόμενο. Οι Έλληνες ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που έχουν δουλειές και τα κουτσοβολεύουν φτύνοντας τον κόρφο τους μη τυχόν και βγει στα πράγματα κάποιος άλλος έξω από αυτούς που τους συντηρούν με αιμοδοσία και αυτοί περάσουν στην αντίπερα που βρίσκεται η άλλη κατηγορία. Αυτοί που τέλειωσαν ή βλέπουν το τέλος να μπαίνει οσονούπω στη ζωή τους. Σοσιαλισμός, καπιταλισμός και τα τοιαύτα είναι ιστορικά απολιθώματα  στο βιβλίο του Μπέρναρντ Σώ  “Τα κοινωνικά συστήματα”. Ο φασισμός είναι άλλη ιστορία ακραίου τρόπου ζωής με μηδενική αξία στην ανθρώπινη ζωή. Είχαμε το μεγάλο παράδειγμα της ναζιστικής θηριωδίας, έχουμε το μεγάλο δείγμα της σημερινής με τους βιασμούς και τους αποκεφαλισμούς.

Οι πολιτικοί, φίλε μου, έγιναν πια διαχειριστές εξουσίας χωρίς ιδεολογίες και οράματα, με ότι αυτό σημαίνει. Κάποτε η δεξιά απειλούσε με τον μπαμπούλα της αρπαγής των σπιτιών αν τυχόν και έρχονταν οι αριστεροί στην εξουσία. Σήμερα ο πολιτικός αχταρμάς που επιμένει να θέλει να λέει πως είναι κέντρο κάνει αυτό το πράγμα. Σε εξαγνίζει από το μικρόβιο της ιδιοκτησίας. Γίνεσαι ένοικος στο ίδιο σου το σπίτι ακριβώς ότι έκανε ο κομουνισμός πριν σαράντα χρόνια στη Βουλγαρία.  Τους έδιναν το σπίτι τους με χαμηλό ενοίκιο και σχεδόν τζάμπα ρεύμα από κείνη τη βόμβα του Κοζλοντούϊ και όλα καλά… επιβίωναν! Έχετε καμιά αμφιβολία ότι πάμε για κει;

Η ανεργία βαράει κόκκινο κοντά στο 28%. Άντε τράβα και πες έναν από αυτούς τους εξορθολο(ρ)γισμένους(ανέργους) για αριστερά ή δεξιά. Θα γελάσουμε όλοι. Αυτό έμεινε μονάχα σαν ξεπεσμένο επιχείρημα για κάποιους σαν τον Άδωνι. Η ιδεολογική τοποθέτηση έμεινε μόνο κατ’ όνομα ανάλογα με την γεωγραφική κατοικία του κόμματος στην βουλή.

Η Γαλλία πέθανε! Ζήτω η Γαλλία του Ολάντ του “σοσιαλιστή” που ρίχνουν τα εργασιακά στον Γερμανικό καιάδα. Μήπως το λένε κι εκεί εξορθολογισμό; Ότι και νάναι εκεί ξαποστείλαμε τους εξ αποδώ, τους και τρόϊκα αποκαλούμενους. Έτσι για να ακολουθούμε τα σοφά παραγγέλματα “αν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζει… έκβαλέ τον” Όχι βέβαια στο πυρ το εξώτερον αλλά εκτός έδρας δυό βήματα μακριά από την πρεσβεία μας(για να μη λένε πως τους παίζουμε εντός έδρας) αλλά στην έδρα του ΟΟΣΑ. Έχει όνομα η υποκρισία; Και τα σκουπίδια κάτω από το χαλί!

Φίλε, φτάσαμε στο “ο σώζων εαυτό σωθήτω”. Αν αυτό δεν είναι το πρώτο σκαλοπάτι για τον ολοκληρωτισμό και την καταστροφή. Χτες ζήτησα από το αφεντικό μου να μου δώσει 400ευρώ από τα τόσα χιλιάρικα που μου χρωστάει. Ξέρετε τι μου είπε; “Την προηγούμενη βδομάδα σούδωσα πεντακόσια τι τάκανες, τάφαγες;!” Αλήθεια τι τάκανα; Τα ρούχα μου αν δεν είναι από την λαϊκή είναι σίγουρα από την “καλή” εποχή. Και το να ζητήσω για δεύτερη φορά λεφτά άκρως επικίνδυνη για την ακριβή μου εργασία. Κι εγώ που ανήκω στην πρώτη κατηγορία(*********~), που λέγαμε, τι νομίσατε. Είμαι κι εγώ από αυτούς που λατρεύω την δουλειά μου γιατί “Arbeit macht frei”. Αυτό είναι το ένα.

Φίλε, ο κόσμος άλλαξε τόσο πολύ και με τόση ταχύτητα μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια που με κάνει να θαυμάζω και συνάμα να φοβάμαι την προσαρμοστικότητα του ανθρώπου.

Κάτι που πριν πολλά χρόνια χτυπούσαμε το χέρι δυνατά να θυμίσουμε στον εαυτό μας ότι έχουμε χαραγμένες αξεπέραστες γραμμές. Σήμερα διαπιστώσεις κάνουμε. Αύριο; Έχει κι απ’ αυτό;