Το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει.

Του Ιωάννη Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος 

 

Η τελευταία πράξη της διαμάχης Ισραηλινών και αυτοχθόνων, γηγενών Παλαιστινίων εξελίσσεται εδώ και λίγες ημέρες στη Λωρίδα της Γάζας. Ως είθισται, εκατοντάδες νεκροί άμαχοι μεταξύ των Παλαιστινίων. Πολύ λιγότεροι νεκροί Ισραηλινοί. Σχεδόν όλοι στρατιωτικό προσωπικό. 

 

Μόνιμη επωδός των Ισραηλινών αξιωματούχων και των ανά τον κόσμο υποστηρικτών της ισραηλινής πολιτικής αποτελεί «το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει». Δικαίωμα, όμως, το οποίο δεν ταυτίζεται με την εκπλήρωση κάποιων βασικών προϋποθέσεων ασφάλειας αλλά με την απόλυτη ηγεμονία στην περιοχή. Το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει σημαίνει την δημιουργία παλαιστινιακού προτεκτοράτου, πλήρως εξαρτώμενου από το Ισραήλ. Το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει σημαίνει ότι μόνο αυτό, στην περιοχή,  πρέπει να διαθέτει πυρηνικά όπλα και κανένας άλλος. Το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει σημαίνει την πλήρη ευθυγράμμιση/υποταγή των γειτονικών κρατών με τη δική του πολιτική. Εν τέλει, το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει σημαίνει την υποχρέωση των άλλων λαών να μην υπάρχουν. Τουλάχιστον ως ανεξάρτητοι… 

 

Η έλλειψη αμοιβαιότητας - να μην επιθυμείς για τον άλλο αυτό που θέλεις για τον εαυτό σου - πηγάζει από την πολύ βολική θεώρηση των Εβραίων ως περιούσιου λαού. Ένας περιούσιος λαός έχει καθήκον να επιβιώσει ανεξάρτητα από το κόστος που θα κληθούν να καταλάβουν άλλοι υποδεέστεροι λαοί. Οι ανάγκες και τα συμφέροντα αυτού του λαού είναι πάνω από τις ανάγκες και τα συμφέροντα των άλλων. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Αλλιώς δεν θα ήταν περιούσιος λαός…

 

Η νοοτροπία της στενής σχέσης ενός λαού με τη Θεία Πρόνοια συναντιέται συχνά στην ιστορία. Ηγέτες, ιδιαίτερα σε συνθήκες πολέμου, εκφράζουν τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι με το μέρος του δικού τους λαού και ότι αυτό θα επισφραγίζει την τελική νίκη. Η παρουσία του Θεού με το δικό μας στρατόπεδο εξαγνίζει την πολιτικής της εκάστοτε χώρας και αναδεικνύει το δίκαιο της αγώνα, ο οποίος δεν μπορεί παρά να μην έχει νικηφόρα κατάληξη…

 

Διαχρονικά, επίσης, λαοί, έθνη, κράτη λόγω σημαντικών επιτευγμάτων νιώθουν να στέκονται ψηλότερα από άλλους λαούς. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα και το μέγεθος της αμερικανικής οικονομία έχουν θρέψει την νοοτροπία της «αμερικανικής μοναδικότητας» (American exceptionalism).

 

Πουθενά, όμως δεν συναντιέται τόσο η απόλυτη ενστάλαξη αυτής της νοοτροπίας όσο στον ψυχισμό των Εβραίων και ιδιαίτερα των Ισραηλινών όντας αυτοί οι τελευταίοι τμήμα του εβραϊκού κράτους, της «έμπρακτης απόδειξης» ότι ο Θεός είναι με το μέρος τους. Η πεποίθηση ότι ο Θεός έδωσε τη γη στους Εβραίους στερεί τον όποιο διάλογο από κάθε περιεχόμενο. Δεν υπάρχουν περιθώρια συζήτησης με κάποιον, ο οποίος  πιστεύει ότι κατέλαβε μια γεωγραφική περιοχή με εντολή Θεού. Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια συζήτησης με κάποιους  που θέλουν τη δημιουργία παγκόσμιου χαλιφάτου. Η πεποίθηση περί περιούσιου λαού πάει χέρι-χέρι με την ισλαμική τζιχάντ… Και οι δύο χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού στην επιδίωξη των πολιτικών τους στόχων.

 

Και η Ελλάς; Τι κάνει η Ελλάς; Αποκαμωμένη από την οικονομική κρίση, εθισμένη στις γονυκλισίες στους δανειστές τι να κάνει; Κάθεται και βλέπει.

 

Η αντίθεση πολλών από εμάς – και του γράφοντος – στο Ισλάμ και η συμπαράσταση που λαμβάνει το ψευδοκράτος από τον ισλαμικό κόσμο, καθώς και η προοπτική συνεργασίας με το Ισραήλ για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου, ίσως ενθαρρύνουν κάποιους να μην τοποθετηθούν από φόβο μήπως αντιδράσει το Τελ- Αβίβ.

 

Η συνεργασία, όμως, με το Ισραήλ προϋποθέτει την ύπαρξη ενός σοβαρού, συγκροτημένου κράτους, που δεν θα φοβάται, αν χρειαστεί, να διαφωνήσει ανοικτά με την ισραηλινή κυβέρνηση κερδίζοντας το σεβασμό φίλων και εχθρών προστατεύοντας πάνω από όλα την αξιοπρέπεια του να μην ετεροπροσδιορίζεται σύμφωνα με τα συμφέροντα τρίτων.

 

Συνεργασία με το Ισραήλ δεν σημαίνει υποταγή στα καπρίτσια και στην όποια πολιτική του Τελ Αβίβ. Εκτός αν η Αθήνα έχει αποδεχθεί πως δεν έχει τα ίδια δικαιώματα σε μια συμμαχία με έναν περιούσιο λαό και άρα δεν υφίσταται η έννοια της αμοιβαιότητας, τόσο απαραίτητης σε κάθε διακρατική συμμαχία.

 

Η Αθήνα θα πρέπει να αποκτήσει αυτοδύναμη ισχύ, συντεταγμένο κράτος, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Να επιδείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη της στους Έλληνες της Κύπρου και τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Μόνον τότε θα πείσει τρίτα κράτη, και το Ισραήλ, ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο ενεργειακό εταίρο. Δεν χτίζεις αξιοπιστία ως σύμμαχος όντας δουλικό του κάθε επίδοξου ηγεμόνα…

 

Ο  πόνος και η δυστυχία στη ανθρώπινη ιστορία δεν είναι τσιφλίκι κανενός, όπως πιστεύουν οι Ισραηλινοί και οι Εβραίοι γενικότερα. Πότε τα θύματα είναι χριστιανοί, πότε μουσουλμάνοι, πότε βουδιστές, άθεοι κ.ο.κ. Το ίδιο ισχύει και για τους θύτες. Η ταυτότητα ποικίλλει. Τα ανατριχιαστικά βιώματα των Ελλήνων από τους μουσουλμάνους Τούρκους κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, στη Μικρά Ασία ( 1913-1922), στην Κύπρο το 1974 δεν πρέπει να μας κάνει να ταυτιζόμαστε ενστικτωδώς με κάθε εχθρό κάθε μουσουλμανικού λαού. Ευτυχώς, ο ελληνικός λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση.

 

Ας αγνοήσουμε τους εκλεκτούς και τους περιούσιους και ας προσευχηθούμε για το δικαίωμα στη ζωή των παιδιών της Γάζας. 

 

www.syntiritikoi.gr

το είδαμε ΕΔΩ