ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΕΠΑΝΙ.

Γράφει ο Χρίστος Γούδης 

Το πρόβλημα στην πολιτική δημιουργείται όχι αν διαπράξεις κάτι που θεωρείται μεμπτό, αλλά αν συλληφθείς να το κάνεις. Το θέμα ανέκυψε με την πολυδιαφημιζόμενη, εδώ και κάμποσο καιρό, ιστορία με το καρότο, την υποτιθέμενη χρήση του ως σεξουαλικού υποκατάστατου ή υπόθετου, και την επί του παρόντος «αόρατη» οπτική καταγραφή της όλης αυτοϊκανοποιητικής πράξεως, η οποία θρυλείται ότι έλαβε χώρα μέσα από τις δυνατότητες  που παρέχει η τεχνολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την κακότητα κάποιου ή κάποιων από τους διαδικτυακούς ηδονοβλεψίες που αλληλοετέρποντο αλληλοαυνανιζόμενοι. 

Το πρόβλημα είναι επίσης το κατά πόσο ένα τέτοιο γεγονός έχει την βαρύτητα που του αποδίδεται. Και από ποιούς του αποδίδεται και γιατί, την στιγμή που, πάντα κατά Βησσαρίωνα, «το έθνος ημών βλακίεται και μαλακίεται». Όλοι όσοι το αποδοκιμάζουν μετά βδελυγμίας και εκδηλώνουν συμπτώματα ναυτίας που τους προκαλεί το «θέαμα», ως εγράφη, και όχι γιατί οι ίδιοι βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης, μήπως αν τους ψάξει κανείς έναν-έναν αποδειχθεί ότι πολλοί εξ’ αυτών «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν» επί «τοιούτου» θέματος ή υποθέματος;

Ας πούμε ότι το υποθετικό επί του παρόντος «υπόθετο» συμβάν συνέβη. Κι ας πούμε ότι αφορά έναν νέο άνθρωπο πρωτοεισερχόμενο στο πεδίο της πολιτικής. Ινα τί εφρύαξαν οι λαοί της γης; Γιατί τόσα μαχαίρια και σφυριά και δρεπάνια από τόσους και τόσους ξενέρωτους τιμητές και κήνσορες; Κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι οι νέοι, κατά την περίοδο της αθωότητας και της αφέλειας και της ευπιστίας που τους χαρακτηρίζει, δεν υποπίπτουν σε σφάλματα ηθικής, αισθητικής, πολιτικής ή κοινωνικής συμπεριφοράς;  Οι ίδιοι οι άκριτοι και αδιάκριτοι επικριτές, ως νέοι - ή τα παιδιά τους σήμερα - δεν υπέπεσαν - ή υποπίπτουν αντίστοιχα - σε σφάλματα για τα οποία έχουν μετανιώσει και έχουν αποκρύψει, τόσο από την δημοσιότητα όσο και από τον ίδιο τους τον εαυτό; Γιατί επιδιώκουν την διαπόμπευση ενός νέου, που πέραν των όποιων πολιτικών διαφορών μπορεί να έχει κανείς μαζί του ή με την παράταξή του, έχει επιδείξει σεμνότητα στην δημόσια συμπεριφορά του και έχει επισύρει θετικά σχόλια από τους πανεπιστημιακούς του διδασκάλους, αντιθέτων μάλιστα πολιτικών φρονημάτων, που εγώ προσωπικά γνωρίζω και τους εκτιμώ για την ακαδημαϊκή ποιότητα και την εντιμότητα του χαρακτήρα τους; Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και όλοι μας μπορούμε εύκολα να μάθουμε για όλους και για την πορεία τους στη ζωή. Οι αποκλίσεις είναι απλά αποκλίσεις της ορμής της νεότητας, και τίποτε άλλο. Η υποκρισία στην πατρίδα μας περισσεύει μεν, περιττεύει δε.

Δεν είναι ότι επικροτεί κανείς το συμβάν, αν όντως συνέβη. Όμως όλα τα πράγματα πρέπει να τίθενται στο σωστό τους πλαίσιο, στη σωστή κλίμακα βαθμολόγησης και αξιολόγησης, και με τα ίδια ζύγια για όλες τις περιπτώσεις. Όχι επιλεκτικά, γιατί πάντα ισχύει η ιταλική θυμοσοφία oggi a me… domani a te («σήμερα για μένα… αύριο για σένα»), και αντιστρόφως. Κάτω από αυτό το πνεύμα, δεν είναι όλα αυτά τα κακόηχα και σαράβαλα δρεπανηφόρα άρματα της ηθικής σεμνοτυφίας που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους σήμερα για την προσβολή που υφίσταται η (δημόσια ή ιδιωτική;) αιδώς, τα οποία κάτω από τα κυριλέ κουστούμια τους, τις μεταξωτές γραβάτες τους ή κιλότες τους, τις σπασμένες οδοντοστοιχίες τους από το ξύλο που έφαγαν από κερασφόρους συζύγους, και την «καθώς πρέπει» προς τα έξω μακιγιαρισμένη εικόνα τους, με τα «σούσι» τους και το «μούσι» τους, έχουν ευτελίσει, γονατίσει, χειραγωγήσει και ποδηγετήσει την πατρίδα μας; Τι ακριβώς μπαίνει σήμερα στη ζυγαριά για να αποδώσουμε τους σωστούς συντελεστές βαρύτητας σε πράξεις και παραλείψεις όλων αυτών που θέλουν να λέγονται πολιτικοί ταγοί ή απολίτιστοι τράγοι;

Μην χτυπάτε τους νέους. Αρκετά προβλήματα τους έχετε δημιουργήσει ένθεν κακείθεν των πολιτικών σας φληναφημάτων, τα οποία δεν είναι παρά διάτρητοι μανδύες επικάλυψης ανομημάτων και ιδιοτέλειας. Μην τους λασπώνετε, μην τους σπιλώνετε, και προ παντός μην τους ζηλεύετε. Αφήστε τους, θα συνέλθουν μόνοι τους από τα όποια λάθη τους. Είναι η μόνη ελπίδα για τη πατρίδα μας. Η παλιά γενιά σας απέτυχε. Και όχι μόνον δεν έχει το θάρρος να το παραδεχθεί, αλλά επιπρόσθετα έχει το θράσος να επικρίνει τους νέους μαχητές της ζωής. Όμως αυτοί «εξέρχονται νικώντες και ίνα νικήσουν». Και οφείλουν να νικήσουν. Εκάς οι βέβηλοι, οι υποκριτές, οι φαρισαίοι, οι δουλόφρονες, οι κλέφτες, οι ψεύτες και το κακό συναπάντημα. Αυτοί πρέπει να σαρωθούν και να εκλείψουν. Αφήστε τους νέους ήσυχους, αυτοί είναι οι μόνοι που με την «τρέλα» τους μπορούν να το κάνουν, εσείς, όσοι καλοπροαίρετοι το προσπαθήσατε, κολλήσατε στο τέλμα των «νταβατζήδων». Παραμερίστε και απομακρυνθείτε από κοντά τους. Μην τους αγγίζετε, μην τους χλευάζετε, μην τους λοιδορείτε, μην τους λερώνετε. Ως κυνηγημένοι λαγοί, που η ζωή απέδειξε ότι είστε, ζήστε όσο ζήσετε, με την αμερικάνικη νοοτροπία και κενότητα που σας διακατέχει, και ικανοποιηθείτε με το δικό σας «καρότο» και τον δικό σας «μπαγκς μπάννυ» αγκαλιά. Το δρεπάνι δεν είναι για τα δικά σας χέρια. Είναι για τον Χάρο που έρχεται… 

Χρίστος  Γούδης