Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε σε μία ακόμη μεγάλη προσωπικότητα, που γέννησε η Ελλάδα, έναν λεοντόκαρδο άνθρωπο με ατσαλένια θέληση και μαχητικότητα.
Ο λόγος για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο, τον «τρελό» Έλληνα Αεροπόρο! Τον πρώτο Έλληνα Αεροπόρο, ο οποίος με δίμηνη μόλις εκπαίδευση, τόλμησε όχι μόνο να πετάξει αλλά να πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους!
Συγκεκριμένα, στις 5 Οκτωβρίου του 1912, πραγματοποίησε την πρώτη αναγνωριστική αποστολή… Αυτή η ημέρα ήταν και η αρχή ενός τεράστιου αγώνα που έδωσε ο Υπολοχαγός Καμπέρος μέχρι το τέλος της ζωής του. Γιατί έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία μας. Ήταν να μην γίνει η αρχή… Άπαξ και γινόταν δεν μας συγκρατούσε τίποτα και κανείς…
Αργότερα, κατά την συμμετοχή του στους Βαλκανικούς Πολέμους, διέλυσε τα τουρκικά στρατεύματα, αναδεικνύοντας την ελληνική πολεμική αεροπορία σε υπολογίσιμη δύναμη παγκοσμίως.
Ο Καμπέρος συνέχισε να μάχεται και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από όπου βγήκε επίσης άθικτος, έχοντας πρώτα δώσει σπουδαίες μάχες στον αέρα.
Το απαράμιλλο θάρρος του και η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά του στον αέρα του χάρισαν το παρανόμι «Τρελλοκαμπέρος», το οποίο έχει μείνει στον καθημερινό μας λόγο, ως συνώνυμο της περιφρόνησης του κινδύνου, μέχρι σήμερα.
Ο Τρελλοκαμπέρος, έχοντας συμμετέχει επιτυχώς σε δύο από τους μεγαλύτερους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας, ανέλαβε έπειτα αρχηγός και εκπαιδευτής στην σχολή πιλότων.
Στο τέλος, όμως, ο μεγάλος αυτός αγωνιστής έμεινε στο περιθώριο από το ελληνικό κράτος (τι πρωτότυπο!) και πέθανε από την πείνα την περίοδο της γερμανικής κατοχής το 1942…
Η Αντιγόνη Καμπέρου του αφιέρωσε του ακόλουθο ποίημα:
«Ωκεανός τρικυμισμένος που πετρώθηκε
σε μι’ αχανή, σκληρή πολιορκία βράχων
και συ πάνω στους βράχους να πηδάς ολόμονος
αγρίμι να περπατάς, να φεύγεις και να βλέπεις.
Έρημος απέναντι τριγύρω να σε ζώνη πετροθάλασσα.
Μα πέτρινη ερημιά! Απροσδιόριστα να ζώνη
πετροθάλασσα! Και να ρωτάς πώς βρέθηκες;
Από την πάλη των καιρών κατατρεγμένος
συ που δεν κρύφτηκες στο σπήλαιο των φόβων σου
μα παλληκάρι πάλεψες στον στρόβιλο των θυελλών, ώσπου
σε κούρσεψ’ η κακία που σ’ έφερε στην πέτρινη εξορία σου».
«Ἀεὶ ὑψικρατεῖν»!
Πάντα έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό και τα πόδια στέρεα στην γη, οι Έλληνες δεν υπολογίζουν κανένα ίδιον όφελος μπρος στον κίνδυνο, πάνε κόντρα στις πιθανότητες και στο τέλος νικούν. Ή ακόμα και αν δεν νικήσουν, αφήνουν την θυσία τους παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Ένα μικρό σπίρτο, το οποίο όμως, θα δώσει φως στο αχανές έρεβος.
ΠΥΓΜΗ.gr
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.