Φέτος, να μη φύγουμε αμέσως μετά το «Χριστός Ανέστη» από την Εκκλησία - Ας καθήσουμε μέχρι το τέλος της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας, για να καταλάβουμε Ανάσταση!

Γράφει ο Δημήτριος Σωτηρόπουλος 

Εφτασε και φέτος η κορύφωση του Θείου Δράματος και των συνταρακτικών γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας, που ολοκληρώνεται με το Άγιο Πάσχα, την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το τι έκανε ο καθένας μας για να προετοιμαστεί γι' αυτή τη μεγάλη ημέρα, το γνωρίζει καλύτερα εκείνος. Ελπίδα όλων είναι αυτή η περίοδος κατανύξεως και προσευχής, να μας έκανε όλους έστω λίγο καλύτερους. 

Υπάρχει όμως ένα ακόμα πράγμα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε: Να γιορτάσουμε κανονικά την Ανάσταση! 

Τι σημαίνει αυτό; Πως η συνήθεια που έχουν πολλοί συμπατριώτες μας να πηγαίνουν στην Εκκλησία για λίγα λεπτά και να αποχωρούν αμέσως μετά το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να καταργηθεί! 

Δυστυχώς, πολύς κόσμος το κάνει αυτό επειδή «έτσι έμαθε»: Να στολίζεται και να πηγαίνει «για το καλό» (τι ακριβώς σημαίνει αυτό, μπορεί να μας εξηγήσει κανείς;) στην Εκκλησία, ν' ακούει τον παπά που αναγγέλει την Ανάσταση του Κυρίου μας, να διασκεδάζει με τα βεγγαλικά και μόλις η χαρμόσυνη αναστάσιμη πομπή επιστρέψει στον Ιερό Ναό για τη συνέχιση της Ακολουθίας, εκείνος να αποχωρεί και να κατευθύνεται είτε σπίτι για να απολαύσει το πασχαλινό τραπέζι, είτε - ακόμα χειρότερα - σε κάποιο «νυχτερινό κέντρο», που πραγματικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτή την Αναστάσεως Ημέρα. 

Αποτέλεσμα, να αντιμετωπίζουμε την Ανάσταση ως κάτι το τετριμμένο, φολκλορικό θα έλεγε κανείς, συστατικό μίας ακόμα αφορμής για αχαλίνωτο γλέντι, διασκέδαση και ακολασία. Είναι όμως έτσι; 

Φυσικά και όχι! Η αναστάσιμη Ακολουθία είναι «πολύ μεγαλύτερο γλέντι απ' όλα αυτά», όπως μου είπε κάποτε ένας γνωστός μου, που μέχρι πρότινος γιόρταζε κοσμικώ τω τρόπω την Ανάσταση, μέχρι να τον πείσω με τα χίλια ζόρια να καθήσει στην Εκκλησία και να μη φύγει μετά τις 12 τα μεσάνυχτα (Από τότε, ούτε που ξανασκέφτηκε να πάει σε άλλα...γλέντια). 

Έχει άδικο; Οι ουρανομήκεις, θριαμβευτικές ψαλμωδίες, οι αναμμένες λαμπάδες, ο Ναός που φεγγοβολεί, τα χαρούμενα πρόσωπα ιερέων και λαϊκών, όλα αυτά συμβάλουν στο να ζήσουμε όλοι εκείνες τις στιγμές «εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα»! 

Στιγμές μοναδικές, για όσους τις ζουν κάθε χρόνο. Στιγμές που στερούνται πολλοί συνάνθρωποί μας, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω εγωισμού. 

Για φανταστείτε! Ο Κύριος μας καλεί στην αναστάσιμη χαρά Του, στην ολόφωτη Εκκλησιά Του κι εμείς τι κάνουμε; Συνωστιζόμαστε στα σκοτεινά καταγώγια και τα άλλα «κέντρα διασκέδασης», αυτούς τους τόπους αμαρτίας, κραιπάλης, μέθης, ναρκωτικών και εκτρώσεων! 

Εκείνος, μέσω του Αγίου Του Ιωάννη Χρυσοστόμου μας καλεί να προσέλθουμε «πάντες του συμποσίου της πίστεως», δηλαδή την Θεία Κοινωνία, κι εμείς επιλέγουμε να παραδοθούμε στην λαιμαργία του πασχαλινού τραπεζιού με τα αρνιά, τις μαγειρίτσες, τα κόκκινα αυγά κλπ. Καλά είναι κι αυτά, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ. 

Αυτή, βρίσκεται μέσα στην αναστάσιμη Θεία Λειτουργία: Μόνο εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ και δεν πρόκειται για ένα «έθιμο» που τηρεί τυπικά κάθε χρόνο από... συνήθεια ή ακόμα και γούρι! 

Ας κάνουμε λοιπόν κάτι διαφορετικό φέτος. Ας περιμένει για λίγο το τραπέζι μας, αφού είναι αγένεια να μας καλεί ο Οικοδεσπότης στον δικό Του Δείπνο κι εμείς ν' αρνούμαστε να συμμετάσχουμε, ενώ έχουμε ήδη φτάσει στην Οικεία Του! 

Ας αρνηθούμε τις ανώφελες, κενές διασκεδάσεις που δεν μας προσφέρουν τίποτα. Εξάλλου, από τη ζωή μας δεν λείπει η υλιστική καλοπέραση και κραιπάλη, αλλά ο προβληματισμός, η σκέψη και η πνευματικότητα. 

Καλή Ανάσταση σε όλους! Και ΜΕΣΑ στην Εκκλησία...! 

Υ.Γ. Ένας από τους στίχους που συνοδεύει τα εξαίσια, χαρμόσυνα τροπάρια της αναστάσιμης ακολουθίας, είναι και αυτός: 

Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. 

Άραγε, σε ποιους αναφέρεται; Ποιοι είναι αυτοί που διασκορπίζονται και φεύγουν από προσώπου του αναστηθέντος Ιησού Χριστού; 

Μήπως είμαστε εμείς, που εγκαταλείπουμε την Εκκλησία για τις υλικές απολαύσεις; Μήπως η εικόνα της φυγής και του διασκορπισμού μας από τον Ιερό Ναό αμέσως μετά το «Χριστός Ανέστη» θυμίζει λίγο τα φοβερά αυτά λόγια; 

...Ανήκουμε, λοιπόν, στους εχθρούς και μισούντες Αυτόν...; 

 

Ας το σκεφθούμε καλά και, ας πράξουμε αναλόγως. 

 

*Η φωτογραφία είναι από τον Άγιο Δημήτριο Πειραιώς. 

 

πηγή

 

Ποσειδώνας