Οι οδυνηρές συνέπειες στις εθνικές υποχωρήσεις.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

Ο τουρκοκύπριος ψευδοπρόεδρος Έρογλου προσφάτως αποσαφήνισε ότι η λύση, την οποία συζητεί με τον Κύπριο Πρόεδρο Ανστασιάδη, αναφέρεται σε δύο κράτη που θα δημιουργήσουν χαλαρή συνομοσπονδία και δεν προβλέπει αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο.

Οι Τούρκοι μας προσγειώνουν απότομα και μας αναγκάζουν να πάψουμε να τρέφουμε αυταπάτες. Και εκείνοι, βεβαίως, κάνουν τη δουλειά τους και έχουν σταθερούς στόχους 50 και 60 ετών για όλα τα εθνικά τους θέματα.

Εμείς, όμως, γιατί αισθανόμαστε μονίμως αδικημένοι από τους άλλους, όταν έχουμε ευθύνη για τις υποχωρήσεις που κάνουμε σε όλα τα εθνικά θέματα;

 

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η τακτική του καλού παιδιού που υποχωρεί, παραχωρεί και μάλιστα άνευ ανταλλαγμάτων, δεν επιβραβεύεται στην εξωτερική πολιτική. Οι μεν γείτονες αποθρασύνονται από τις υποχωρήσεις μας, οι δε ισχυροί της γης μας πιέζουν ακόμη περισσότερο, διότι λειτουργούν ως ψυχροί διαχειριστές.

 

Θυμίζω ορισμένες από τις πρόσφατες αλλαγές στάσεως της ελληνικής πολιτικής, οι οποίες έγιναν με δική μας πρωτοβουλία και χωρίς χειροπιαστό κέρδος.

 

Στο Κυπριακό ξεκινήσαμε το 1954 τον αγώνα μέσω ΟΗΕ για την αυτοδιάθεση – ένωση, κάτι που ήταν συμβατό κα με την Ιστορία μας (π.χ. Ένωση Κρήτης) κα με το τότε διεθνώς διαμορφωμένο κλίμα κατά της αποικιοκρατίας. Η Ελληνοκυπριακή νεολαία έδωσε έναν επικό αγώνα για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα και τελικά ο αγώνας εγκαταλείφθηκε.

 

Αρχίσαμε να μιλούμε για ανεξάρτητη Κύπρο, οδηγηθήκαμε στην σταδιακή διχοτόμηση, αποδεχθήκαμε τον ρόλο της Τουρκίας, η οποία από το 1878 είχε πουλήσει την Κύπρο στους Βρετανούς και τώρα κινδυνεύουμε να αποδεχθούμε τα τετελεσμένα της εισβολής – κατοχής. Ένα ελληνικό νησί με μικρό ποσοστό τουρκοκυπρίων θα μεταβληθεί –ο μη γένοιτο- σε ένα δυσλειτουργικό πείραμα δύο κρατών σε συσκευασία ενός, όπου η Τουρκία θα έχει τον πλήρη έλεγχο του βόρειου κρατιδίου και τον μερικό έλεγχο του νότιου.

 

Στο θέμα του Αιγαίου, ενώ το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης μας δίνει το δικαίωμα για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αργούμε να την ανακηρύξουμε.

 

Συμφωνώ ότι η οριοθέτηση με κάθε γείτονα ξεχωριστά είναι δύσκολη. Αλλά αυτό είναι το επόμενο βήμα. Η δήλωση βουλήσεως γίνεται μονομερώς και δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε. Η μικρή Κύπρος του Τάσσου Παπαδόπουλου ανακήρυξε, οριοθέτησε και ήδη αρχίζει να αξιοποιεί την ΑΟΖ σε συνεργασία με το Ισραήλ. Εμείς δεν πρέπει να αργοπορήσουμε ούτε να επηρεασθούμε από ενδοτικές φωνές που ζητούν μόνο χάραξη υφαλοκρηπίδας και όχι ΑΟΖ.

 

Στο Μακεδονικό ξεκινήσαμε με την πανελλήνια και παλλαϊκή δήλωση ότι δεν δεχόμαστε το όνομα «Μακεδονία» ούτε ως σύνθετο, ούτε ως παράγωγο στην ονομασία του υβριδίου των Σκοπίων. Κερδίζαμε πόντους όσο επιμέναμε. Αποσπάσαμε θετική δήλωση των εταίρων μας τον Δεκέμβριο του 1991 και τον Ιούνιο του 1992. Ακόμη και ο υπονομευτής της Κύπρου, Χένρι Κίσινγκερ, αποδέχθηκε τα ιστορικά δίκαιά μας. Και ξαφνικά, μόνοι μας αλλάξαμε γραμμή, δεχθήκαμε την σύνθετη ονομασία και έτσι αποθρασύναμε την εθνικιστική ηγεσία των Σκοπίων.

 

Απέναντι σε ένα θνησιγενές κρατίδιο που αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί από τους ανέμους του αλβανικού και του βουλγαρικού εθνικισμού, εμφανισθήκαμε φοβισμένοι, με αποκορύφωμα την προσφυγή των Σκοπίων εις βάρος μας στο Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου. Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι (παρ’ ολίγον)!

 

Στο Βορειο-ηπειρωτικό έχουμε εδώ και ακριβώς 100 χρόνια ένα σημαντικό διπλωματικό όπλο που λέγεται Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Από τον Μάιο του 1914 η Αλβανία και όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, έχουν αποδεχθεί γραπτώς την διοικητική και εκπαιδευτική αυτονομία των Ελλήνων εντός Αλβανίας.

 

Το ξεχάσαμε κι αυτό και σήμερα οι Βορειο-ηπειρώτες υποφέρουν.

 

Επιτέλους, ας αποκτήσουμε μία μακροπρόθεσμη και σταθερή πολιτική εθνικών στόχων και απαιτήσεων. 

 

Εφημ. «Δημοκρατία»