Δύο απ' τα πολλά λάθη μας.

Γράφει ο Κλεισθένης.

“Πριν μιλήσεις, σκέψου αν έχεις κάτι να πεις, διαφορετικά σώπασε”.

Παρατηρώ στο διαδίκτυο και όχι μόνο, όλοι μιλούν, διαμαρτύρονται, βρίζουν κτλ.

Κλασσική περίπτωση πολίτη που συνομιλεί φανταστικά με τον πολιτικό, τεχνοκράτη ή “ειδήμονα” που μιλάει στην TV ή στο ραδιόφωνο. 

“Τι λέει ρε ο μ@λ@κ@ς”;;; “Βρε πουλημένο τομάρι”, “βρε κλεφταρά”, “βρε προδότη” κτλ.

Ο οποιοσδήποτε απ' τους προαναφερθέντες μπορεί να πει κάτι άλλο απ' αυτό που στηρίζει πολιτικά έστω κι αν διαφωνεί και ο ίδιος μ ' αυτό;;;;;

Τι περιμένουμε πχ να πει ένας πρωθυπουργός ότι είναι αυταρχικός; αντιδημοκρατικός; να πει ότι απέτυχε η πολιτική του; να πει ότι εξυπηρετεί συμφέροντα; να πει ότι είναι δουλικό των αφεντικών του;

Τι περιμένουμε να πει ένας υπουργός; να πει ότι περιμένει εναγωνίως την προκαθορισμένη “μίζα” αφού έφερε στην βουλή κατ' εντολήν το νομοσχέδιο της ντροπής που τούδωσαν οι πάτρωνές του;

Τι περιμένουμε να πει ένας βουλευτής που ψηφίζει τα νομοσχέδια της καταστροφής; να πει ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι η καρεκλίτσα του; να πει ότι νοιάζεται μόνο για την επανεκλογή του; να πει ότι είναι πρόβατο στο κομματικό μαντρί;

Τι περιμένουμε να πει ένας τεχνοκράτης-δουλικό της άρχουσας, διεφθαρμένης και απάτριδας τάξης; να πει ότι άλλα λέει η επιστήμη του και άλλα πράττει για να εξυπηρετήσει καλύτερα τα αφεντικά του που τον τοποθέτησαν στη ακριβοπληρωμένη θέση;

Όχι, δεν πρόκειται, θα πουν ότι παλεύουν για το καλό του λαού, θα πουν ότι δρουν για το καλό της πατρίδας, θα πουν ακόμη αναίσχυντα ότι κόπτονται για το καλό του έθνους. Απλά και ανερυθρίαστα.

Εμείς βρίζουμε κοιτάζοντας το γυαλί ή ακούγοντας το ραδιόφωνο. Μέγα λάθος, τζάμπα εκνευρισμός, άνευ ουσίας οι παραινέσεις, εις μάτην τα βρισίδια.

Ναι! Θα πει κάποιος αλλά μας ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.

Κακώς, είναι η απάντηση, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για γέλια, τζάμπα θεατρική κωμωδία.

Εμείς αν θέλουμε να αντιδράσουμε μπορούμε κάλλιστα να βγούμε όλοι στους δρόμους και να αγωνιστούμε. Πέραν τούτου χρήσιμο ουδέν.

Ένα δεύτερο μεγάλο λάθος μας είναι η επίκληση του συντάγματος.

Ακούμε συχνά κάποιον να λέει ότι αυτή η πολιτική πράξη, αυτός ο νόμος, αυτή η υπουργική απόφαση παραβιάζουν το σύνταγμα.
Ναι! Αλλά ποιο σύνταγμα;;;;

Το ισχύον σύνταγμα κόπηκε και ράφτηκε απ' τους πολιτικάντηδες όχι για να προασπίσει τον λαό αλλά τους ίδιους, όχι για το καλό της κοινωνίας αλλά των αφεντικών τους. Το ισχύον σύνταγμα φτιάχτηκε για να παραβιάζεται εύκολα, να έχει πολλαπλές ερμηνείες κατά το δοκούν. Είναι ένα συνονθύλευμα νομικισμών, αοριστιών και πολλαπλά ερμηνευόμενων διατάξεων που επικαλύπτονται από νόμους, είναι γνωστή η φράση που υπάρχει κατά κόρον στο σύνταγμα , “'οπως ο νόμος ορίζει”.

Το ισχύον σύνταγμα είναι κατ' επίφαση δημοκρατικό όπως κατ' επίφαση είναι και η δημοκρατία μας οπότε κάθε αναφορά στο σύνταγμα, κάθε στήριξη του, είναι μέγα λάθος.

Ναι! Θα πει κάποιος αλλά χωρίς το σύνταγμα τι θα γίνει;

Φυσικά η αναγκαιότητα ύπαρξης συντάγματος είναι αδιαμφισβήτητη όχι όμως του ισχύοντος αλλά ενός άλλου που θα προκύψει απ' τον λαό και θα τον υπερασπίζεται ενάντια στην αυθαιρεσία και την εκμετάλλευση. Ένα σύνταγμα με προκαθορισμένα και σαφή όρια πέραν των οποίων όποιος κινηθεί θα τύχει της ανάλογης τιμωρίας. Ένα σύνταγμα που θα φέρει τον λαό στο κέντρο των αποφάσεων και όχι παρακολουθητή τους. Πεδίον δόξης λαμπρόν για κάθε δημοκρατικό πολίτη; η κινητοποίηση για αλλαγή του συντάγματος.

πηγή