Η (ύποπτη) «Σιγή Ασυρμάτου»... Η (εκκωφαντική) «Φωνή της Σιγής»... Η "Απειλή που σέρνεται"... Ναι για ΣΕΝΑ...

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος 

 

Η πιο δύσκολη, η πιο επικίνδυνη στιγμή είναι η στιγμή της Σιωπής...

Τότε που στερεύουν οι λέξεις...

Τότε που τα απανωτά χτυπήματα δεν προκαλούν πλέον κραυγές πόνου...

Τότε που δεν επικοινωνείς τα εσώψυχά σου, απλά γιατί δεν νοιώθεις την ανάγκη να το κάνεις...

 

Τότε που ενώ ξέρεις πως σε λίγο θα σου πάρουν το σπίτι για χρέη στην εφορία από μια εγκληματική υπερφορολόγηση τη στιγμή που ήσουν άνεργος και οικονομικά κατεστραμμένος, εσύ δεν νοιώθεις την ανάγκη ν’ αντιδράσεις φωνάζοντας...

 

Ταυτόχρονα όμως μέσα σου διαισθάνεσαι πως ζυμώνεται μια «άλλου είδους αντίδραση»...

 

Τότε που αποπνέεις την αύρα της «αυτοπαράδοσης»...τότε που η τήρηση των τύπων νοιώθεις πως είναι ανούσια πλέον... και λίγο λίγο βγαίνεις «εκτός»... ίσως γιατί «κάτι άλλο βράζει μέσα σου και όλο και παίρνει κεφάλι»...

 

Τότε που αν και από παντού έρχονται πλήγματα, αναρωτιέσαι κι εσύ ο ίδιος «γιατί δεν βγαίνω να ουρλιάξω;»... και σ’ ανησυχεί και σένα τον ίδιο το «γιατί»...

 

Τότε που μέσα σου γιγαντώνεται μια τιτάνια κατάμαυρη «Σιωπή»... ένα αίσθημα «Σκοτεινού Κενού»... μα τόσο συμπαγούς κενού... λες και κάτι άλλο, με «δική του ζωή» χτίζεται, γεννιέται εκεί μέσα σ’ αυτή την άβυσσο...

 

Μια «εκκωφαντική Σιωπή»... του Ελέους, λυτρωτική αυτοπαράδοση τάχα ή επιθετικός γρύπας Καταστροφής;

Τότε που ενώ ο πόνος από τα εξωθεν ανελέητα χτυπήματα είναι τεράστιος, μέσα σου πέραν μιας βαριάς ανάσας και μιας ασήκωτης θλίψης δεν λέει να θεριέψει και η φωνή, το ουρλιαχτό της διαμαρτυρίας...για την αφόρητη καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας, δικής σου και των άλλων...στην τελική, αυτού του ίδιου, του περιβόητου μα συνάμα ανύπαρκτου για τον απλό Πολίτη Συντάγματος...

Τότε που νοιώθεις πως «και να ουρλιάξω, να διαμαρτυρηθώ θα βγει τίποτα»;

Είναι τόσο «χοντρόπετσοι», αδίστακτοι και κουφοί σε κάτι τέτοια άλλωστε... τζάμπα ο κόπος... «κάτι άλλο θέλουν αυτοί για να συνέλθουν... κάτι άλλο...»

Τότε, κάτι τέτοιες στιγμές είναι και μετά από κάτι τέτοιες σκέψεις που με φουσκωμένη την οργή μέσα του ο νους «στροφάρει με ανάποδα», προς «άλλα κανάλια δράσης»... ακατονόμαστα... τότε είναι που η «όποια εξέλιξη των πραγμάτων» επαφίεται «κάπου αλλού»... όχι στην ψυχρή λογική πάντως...

Είναι τότε που αρχίζει να φλερτάρει με «άλλες διαδρομές»...

Είναι τότε που το φουσκωμένο στα μηνίγγια αίμα, η «ανεβασμένη πίεση» δίνει το αντίστοιχο «κόκκινο χρώμα» και στον καμβά των οργισμένων σκέψεων....

Είναι τότε το «μεταίχμιο» αυτή η Σιωπή και η έλλειψη «εκτονωτικής λεκτικής αντίδρασης»...

Και ναι...Συνειδητοποιείς τότε αποσβολωμένος από την σφοδρότητα συναισθημάτων και «εσωτερικών μεταλλάξεων», πως η «Σιωπή» είναι απλά το Σκοτεινό μεταίχμιο για «κάτι άλλο»....πιθανότατα εξίσου «Σκοτεινό»...

Είναι τότε που στο ξεκίνημά του, ο Λογικός (ακόμη) Νους αποδιώχνει αυτό το «κάτι άλλο» πριν θεριέψει... ακόμη και την «υποψία του κάτι άλλου»...

Αλλά που νοιώθει ότι αυτό το «κάτι άλλο» στις σκέψεις, όσο και να το διώχνει, εκείνο επιμένει να επανέρχεται....

Φουντωμένο, φουσκωμένο, ατίθαση φουσκονεριά, σπίθα που μέρα την μέρα, οργή την οργή, οργιά την οργιά, άγος το άγος, άλγος χωρίς γιατρειά, γίνεται φωτιά που φουντώνει ανεξέλεγκτη και που τον καίει μέσα του....

Στροφή και Σπονδή σ’ έναν λυτρωτικό Πατριωτισμό που αγωνιά σε όρους κοινωνικού συνόλου;

Ή Φωτιά και παλίρροια που παρασέρνει τα υπολείμματα της λογικής...και που προτάσσει άλλα, «κατώτερα εκδικητικά ένστικτα»;... με κατέστρεψες; Θα σε καταστρέψω... κι αν δεν σε καταστρέψω,  θα πάρω μαζί μου όσους περισσότερους από τους δικούς σου μπορέσω...

Μήπως όλα αυτά μαζί;
Άγνωστο... ποτέ δεν ξέρεις πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους...

Όπως και να’ χει, είναι τότε που στερεύουν αμείλικτα οι λέξεις...
Και παίρνουν κεφάλι τα συναισθήματα...

Είναι τότε που ο Θυμός διεκδικεί την Αρχηγία επί όλων των άλλων συναισθημάτων...

Είναι τότε που αυτός, ο Θυμός ψάχνει για να πάρει σάρκα και οστά....

Ψάχνει για το πως να ενσαρκωθεί σε Νέμεση αυτού που προκάλεσε τον ανείπωτο πόνο, την μιζέρια, την εξαθλίωση... την δική σου... των Ελλήνων... των παιδιών σου... όλων των φτωχών αναξιοπαθούντων γύρω σου... Που έσπειρε την στέρηση και την οδύνη σε κάθε γωνιά του κόσμου σου....

Είναι τότε που κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά γίνεται μέσα του... ή μήπως ξέρει καλά και φοβάται να το παραδεχτεί;...

Είναι τότε που κανείς γίνεται πραγματικά επικίνδυνος...

Είναι τότε που ακούς από το διπλανό δωμάτιο τα ανήλικα παιδιά σου την ώρα που η μάνα τους τα βάζει για ύπνο – και που δικαιούνται να κοιμηθούν με γαλήνη και ασφάλεια - να τη ρωτάνε τρομαγμένα:

«... μαμά θα μας πάρουν το σπίτι;».....

Κι εκείνη απλώς να ψελλίζει:

«... ησυχάστε... τίποτα δεν θα συμβεί... όλα θα πάνε καλά... κοιμηθείτε...»

Είναι εκείνη η ώρα που νοιώθεις να σου κόβεται η ανάσα... να σου παγώνει η καρδιά.... κι αμέσως μετά να «γυαλίζει το βλέμμα σου»...

Σκέφτεσαι πως οι Μεγάλοι υποχρεούνται να παρέχουν ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ αυτή την ασφάλεια στα παιδιά τους... έναντι οποιουδήποτε επίβουλου... ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ...

Κι ο νους σου ασυναίσθητα πηγαίνει σε κείνη την καραμπίνα που όλο γυρνάς το βλέμμα από την άλλη να μην την αντικρύσεις κι όλο προς τα κει λοξεύει, όλο και πιο συχνά τελευταία...

Ιδίως εκείνες τις άδειες άγρυπνες ώρες πριν τα χαράματα...τότε, εκείνες τις σκοτεινές ώρες που επιλέγει ο δαίμονας της εξαθλίωσης να σου πνίγει το μυαλό...

Και να σου θυμίζει πως μπροστά σου ανοίγεται άλλη μια μέρα ανεργίας... αγωνίας... φτώχειας κι εξαθλίωσης...

Άλλη μια μέρα που θα πρέπει ν’ αντικρύσεις τα παιδιά σου και να τα πείσεις πως όλα θα πάνε καλά... πως πρέπει να μάθουν ν’ αντιστέκονται και να νικάνε... να επιβιώνουν...

Ενώ δεν έχεις πείσει τον εαυτό σου καλά καλά για το πως μπορεί να γίνει αυτό... με ποιόν τρόπο... όντας έρμαιο της φτώχειας... και της εξαθλίωσης... της μιζέριας που μέρα τη μέρα σας γραπώνει όλο και πιο γερά στα νύχια της...

Κι αυτοί οι εγκληματίες «εκεί πάνω» επιμένουν... όλο και περισσότερο... κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι...

Όλο και πιο φονικοί...

Πόσο ακόμη θα κρατιέται το μυαλό στα συγκαλά του;

Πόσες φορές ακούς αυτή την κουβέντα κάθε μέρα; Όπου κι αν πάς...

Αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι πια...

«Σαν πολύ μου έχει καρφωθεί αυτή η ιδέα στο κεφάλι... δεν είναι καλό αυτό... πρέπει να την βγάλω...»

Αλλά δεν βγαίνει... είναι σαν να έχει αποκτήσει δική της αυτοδύναμη πορεία...

Αυτοτροφοδοτούμενη... λες και αυτοπρογραμματίστηκε για κάτι και χρησιμοποιεί γι’ αυτό κάθε μέσο...

Κάτι που απλά αναβάλλεται διαρκώς... χωρίς να ακυρώνεται... Αντιθέτως... δυναμώνει...

Θυμάσαι επίσης και μια άλλη φράση που ακούς κάθε τρεις και λίγο:

«ας πάρει μωρέ κάποιος πρώτος το ντουφέκι εναντίον τους κι εγώ θα είμαι ο δεύτερος»....

Θυμάσαι κιόλας ότι την πρωτόγραψε κάποιος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα... την σφράγισε στην κυριολεξία με το αίμα του...

Κι αναρωτιέσαι μετά αν είναι αλήθεια ή απλά μια «εύσχημη διαφυγή» η επανάληψή της... για όλους...

Εσύ αναρωτήθηκες; Αναρωτιέσαι...

Όχι... δεν θα πάρεις απάντηση...

Έχεις μια τάση να μην πιστεύεις αυτά που συμβαίνουν... όπως όλοι...

Απλή στοιχειώδης ψυχολογία: το πολύ κακό, ο νους του ανθρώπου αρνείται να το πιστέψει, να το αποδεχτεί. Έχει μια τάση να το βλέπει «απόμακρα». Σαν τρίτος. Σαν να μην συμβαίνει σ’ αυτόν...

... Και όντως... είναι τόσο απροκάλυπτα ωμά και κτηνωδώς βίαια αυτά που συμβαίνουν, που λες δεν είναι αλήθεια.. δεν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια...

Μα δεν φοβούνται τίποτα; Πως είναι δυνατόν να μας εξαθλιώνουν έτσι;

Δεν αναλογίζονται πως αν του την βαρέσει ενός και πάρει το πιστόλι – κατά οποιουδήποτε από δαύτους που θα φανεί τυχαία βολικός στόχος - δεν αργεί να γίνει το κακό;

Έτσι, εκεί απάνου στην ώρα που έχει μια ομιλία στο κοινό του, στην περιοχή του, σε μια ταβέρνα την ώρα που ξεκοκκαλίζει αυτά που μόνος του έφαγε αλλά που τώρα επιχειρεί ξεδιάντροπα να σε πείσει ότι μαζί τα φάγατε και να σε βάλει να πληρώσεις το λογαριασμό... το πως δεν τον ενδιαφέρει... πούλα τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, ότι θες... αδιαφορεί ο αδίστακτος...

Δεν το αναλογίζονται καθόλου; Μα τόσο ψυχροί είναι; Δεν φοβούνται;

Κι εκεί λες:

Ε, δεν μπορεί.... για να μην φοβούνται, ρε μήπως είναι της ιδέας μου όλα αυτά; Μήπως δεν συμβαίνουν στ’ αλήθεια; Και ποιός επιχειρεί έτσι εύκολα να χαλάσει τη ζωή του; Είτε αυτοί εκεί πάνω είτε ο άλλος, ο μικρός από κάτω...

Και πας αμέσως κι ανοίγεις το ψυγείο. Χαράματα.... μπας και συνέβη κάποιο θαύμα και τελικά όλα αυτά τα μαύρα είναι παιγνίδια του μυαλού σου...

Όχι όμως... άλλη μια φορά που στέκεσαι σαν ηλίθιος, χαράματα μπροστά στο ψυγείο...

Όχι... δεν λάθεψες... δεν τρελλάθηκε το μυαλό σου... είναι πραγματικά άδειο το ψυγείο...

Κι αφού αυτό είναι όντως άδειο, κι αφού εσύ δεν τρελλάθηκες, τότε αυτοί είναι φονιάδες... αδίστακτοι φονιάδες....

Και το μάτι σου ξαναπέφτει στο ίδιο σημείο... και στην κάνη που εξέχει πίσω από την καρέκλα με τα ρούχα...

Ξέρεις πως από την ώρα που θα το κάνεις, δεν θα υπάρχει πισωγύρισμα... η πράξη αυτή θα καταλύσει τα πάντα στη ζωή σου... δεν θα ξαναδείς τα παιδιά σου... τουλάχιστον όχι όπως πριν... είτε γιατί θα σε φάνε, είτε γιατί θα σε χώσουν φυλακή, είτε γιατί θα γίνεις φυγάς...

«Οπότε, πάρε όσους μπορείς περισσότερους μαζί σου»,

απαντάει πάλι αυτή η σκοτεινή φωνή που τόσο συχνά την ακούς τον τελευταίο καιρό.... «αν είναι να το κάνεις, τουλάχιστον κάντο καλά. Ν’ αξίζει...».

Ή πέρνα στην επίθεση και τράβα και παραφύλαξε κάποιον απ’ αυτούς με ένα πιστόλι ή απλά περίμενέ τους... και μόλις έρθουν να σου πάρουν το σπίτι ρίξτους... έχεις πέντε φισίγγια στη θαλάμη... και μόλις κλείσει η πόρτα την ξαναγεμίζεις... αν μάλιστα πιάσεις ζωντανό ένα απ’ αυτά τα τομάρια όμηρο μέσα στο σπίτι σου, θα έχεις την ευκαιρία για ένα, ίσως και δύο γεμίσματα ακόμη... μπορείς ακόμη να προμηθευτείς φιάλες γκαζιού, ν’ ανοίξεις το γκάζι, να βάλεις τη μάσκα οξυγόνου και να τους περιμένεις στο τελευταίο δωμάτιο... αφού θέλουν τόσο πολύ το σπίτι σου ας έρθουν να το πάρουν... και κάν’ το Κούγκι μόλις γεμίσει το σπίτι από εισβολείς...

Τα κανάλια θα το ευχαριστηθούν... τέτοια θέλουν για ν’ αναδείξουν το θέμα... ΑΙΜΑ... πολύ ΑΙΜΑ... τα «υπόλοιπα» λοιπόν θα.... τ’ αναλάβουν αυτοί... η δίψα τους για αιματηρό θέαμα είναι τόση που θα στραφούν ακόμη και ενάντια στ’ αφεντικά τους προκειμένου να γεμίσουν τις εικόνες τους από τα αιματηρά συντρίμμια του «απονενοημένου διαβήματός» σου...

Πιθανότατα μετά απ’ αυτό δεν θα τολμήσει κανείς τους να ξαναπειράξει σπίτι της φτωχολογιάς...

Πιθανότατα θα εξαφανιστούν από προσώπου γης...

Ή μήπως είναι τόσο αναίσθητοι που δεν θα χαμπαριάσουν ούτε από κάτι τέτοιο;

Ποιός ξέρει; Ίσως το ανακαλύψουμε σύντομα... ίσως και όχι...

Όπως και να’ χει ήταν να μην ξεκινήσει αυτή η διαδικασία σκέψης... σε πολλούς όπως φαίνεται «εκεί έξω»...

Ήταν να μην μπουν σ’ αυτή την φάση «σιγής ασυρμάτου», σ’ αυτή την φάση της «εκκωφαντικής Σιγής» τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών...

Ήταν να μην θεριέψει όλο αυτό το ΜΙΣΟΣ κατά εκείνων «εκεί πάνω»...όλη αυτή η ΟΡΓΗ, ο ΘΥΜΟΣ... 

 

Το νοιώθεις πως πολλοί, πάρα πολλοί απ’ αυτούς είναι συντονισμένοι στην μαυρισμένη τους ψυχή με κείνη την «στιγμή»....

Τελούν εσωτερικά σε στάση αναμονής...

Έτοιμοι ν’ ακολουθήσουν τη Βία.... ότι κι αν σημαίνει αυτό...

Το «πρωτοβόλι» περιμένει αδημονώντας ο κατεστραμμένος, απελπισμένος ραγιάς... κι όποιον πάρει ο χάρος το κατόπι απ’ όσους έκλεψαν το βιός του και κατέστρεψαν τον κόσμο του...

Είναι να μην ξυπνήσει η δίψα του φτωχού για δικαιοσύνη, εκδίκηση και ΑΙΜΑ....

Και είναι να μην γευτεί ΑΙΜΑ το εξημερωμένο σκυλί... ξαναγίνεται ΛΥΚΟΣ...

Γιώργος Ανεστόπουλος