Οι θυσίες τελειώνουν, η χώρα καταστρέφεται.

Δεν έχει πια μεγάλη σημασία αν η κυβέρνηση υποδύεται ότι υπάρχει κρίση και «πόλεμος» στις σχέσεις με την «τρόικα» ή αν όντως υπάρχει αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις. Που δεν είναι διαπραγματεύσεις, αλλά απλή εκτέλεση των ψηφισθέντων από τις ελληνικές κυβερνήσεις ως δεσμεύσεων απέναντι στους δανειστές. Οι διαφωνίες και συζητήσεις που καταχρηστικά αποκαλούνται διαπραγματεύσεις αφορούν στον τρόπο και την ταχύτητα εφαρμογής των δεσμεύσεων κάθε φορά που οι τοποτηρητές της Ελλάδας κρίνουν ότι δεν γίνονται όπως αυτοί επιθυμούν.

 Αυτό που έχει στην πραγματικότητα σημασία είναι ότι το κυβερνητικό σχήμα των δύο κομμάτων (που κυβέρνησαν αδιαλείπτως από το 1974 και περιέργως έχουν αναλάβει να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο όπου τα ίδια την οδήγησαν) είναι απολύτως αποφασισμένο να συνεχίσει την ίδια καταστροφική πολιτική: Όχι γιατί πιστεύει σε αυτήν, αλλά γιατί αυτή είναι το βασικό συστατικό (ή ένα από τα βασικά συστατικά) της κυρίαρχης ιδεολογίας και παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Πεπεισμένο το δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ότι μόνο έτσι έχει μέλλον (;) και υπόσταση, έχει προσδεθεί στο άρμα των σημερινών ισχυρών της Ευρώπης (που πάντως έχασαν και τις δύο φορές που προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στην ήπειρο) θυσιάζοντας ανθρώπους, δουλειές, κοινωνικές ισορροπίες και οικονομική ανάπτυξη.

Είναι προφανές και στους ίδιους που διάλεξαν να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο ότι οι συνεχείς περικοπές, απολύσεις, καταργήσεις τομέων και υπηρεσιών, δημεύσεις και πλειστηριασμοί, απευθείας αφαίρεση χρημάτων από τους λογαριασμούς των καταθετών, δεν οδηγούν σε καμιά ανάπτυξη αλλά σε πλήρη υποβάθμιση της ζωής και σε απελπισία των ανθρώπων.

Η απάντησή τους έχει να κάνει με τις αναγκαίες προσαρμογές που κατά τη γνώμη τους πρέπει να γίνουν για να αλλάξει μορφή η ελληνική κοινωνία και να εδραιωθεί σε άλλη βάση η οικονομική μας υπόσταση. Το γεγονός ότι αυτή η υπόσταση οδηγεί σε τριτοκοσμικές συνθήκες και απώλεια εισοδημάτων, καταθέσεων και περιουσιών παρακάμπτεται ως μοιραίο αποτέλεσμα αυτής της επιλογής. Την οποία όμως επιλογή θεωρούν απαραίτητη για την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ έχουμε μια ταυτολογία που δεν οδηγεί πουθενά και αποδεικνύει το ανεπαρκές λόγου, επιχειρημάτων και πράξεων όσων απεργάζονται και πραγματοποιούν την απομείωση περιουσιών, εργασιών και ανθρώπων.

Έτσι, αυτό που γίνεται όλο και πιο προφανές, όλο και πιο αναγκαίο, είναι η απομάκρυνση του λαού από την εφαρμοζόμενη λύση άρα και από τα κόμματα που την εφαρμόζουν επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να δουν άλλη λύση. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ απορρίπτουν οποιαδήποτε άλλη προοπτική χωρίς καν συζήτηση. Επαναλαμβάνουν μονότονα την πρόταση «μόνη λύση είναι αυτή που εφαρμόζουμε».

Ο εξ ορισμού αποκλεισμός κάθε διαφορετικής λύσης καταδεικνύει ταύτιση της τύχης και της πορείας των κομμάτων αυτών με την επιβολή εξωγενούς συγκεκριμένης λύσης. Η στήριξη στα συγκεκριμένα κόμματα δεν κινείται στα όρια της αυταπάτης αλλά της συνειδητής επιλογής που έχει κάνει ο ψηφοφόρος, είτε από συνήθεια είτε με φόβο μήπως έρθει άλλο κόμμα, άλλη πολιτική συνεργασία και εφαρμόσει άλλη λύση που θα φέρει «την καταστροφή».

Τον φόβο αυτό καλλιεργούν έντεχνα και επαγγελματικά τα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης που δεν θέλουν επ’ ουδενί να αλλάξει κάτι στη διακυβέρνηση της χώρας. Το σύνολο των συμφερόντων που εκφράζουν αυτά τα ΜΜΕ λειτουργεί ως τρομοκρατικός φορέας σε βάρος των ήδη φοβισμένων πολιτών, που συχνά αδυνατούν να σκεφτούν ότι δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν ή πως έχουν υποστεί τα χειρότερα από τα κόμματα που επέλεξαν για κυβέρνηση. Η επιχείρηση τρομοκράτησης εφαρμόστηκε με επιτυχία στις δύο εκλογές του 2012 όταν συγκεκριμένα ισχυρά και διαπλεκόμενα ΜΜΕ έσπειραν τον πανικό στους ψηφοφόρους, για να αποτρέψουν την επικράτηση αριστερών πολιτικών δυνάμεων.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η κυβέρνηση των τριών κομμάτων (η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε αρχικά πιστεύοντας ότι αυτό είναι το καθήκον της ως «Αριστερά της ευθύνης») ακολούθησε την ίδια εξοντωτική πολιτική για τον ελληνικό λαό στη λογική της παραμονής στο ευρώ: «Ευρώ με κάθε θυσία». Όμως οι θυσίες τελειώνουν και η χώρα πρέπει να εξετάσει και άλλες λύσεις. Πριν από τις συμμαχίες και τις σχέσεις με τους εταίρους προέχει η επιβίωση και η ευημερία των πολιτών της Ελλάδας.

To Παρόν

πηγή