Πολυπολιτισμικότητα και Ευρώπη…

«Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον». Γεν. 11,7

Η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη οι άνθρωποι στην αρχή μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα. Θέλησαν κάποτε να δείξουν στο Θεό πως μπορούν να τον φτάσουν. Ξεκίνησαν να χτίζουν έναν Πύργο μεγάλο που θα έφτανε στο Θεό. Ο Θεός οργισμένος από την αλαζονεία τους, προκάλεσε σύγχυση αλλάζοντας τη γλώσσα που μιλούσαν σε διαφορετικές για τον καθένα. Έτσι οι άνθρωποι δε μπορούσαν να συνεννοηθούν και παράτησαν το χτίσιμο του Πύργου…

Γράφει ο Βασίλης Παπαγιαννίδης (φοιτητής νομικής)

Στη συνέχεια χωρίστηκαν ανά γλώσσα και έζησαν χωριστά μεγαλουργώντας και θεμελιώνοντας διαφορετικούς πολιτισμούς. Ένα έθνος δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια. Ένα έθνος είναι το σύνολο αυτών των ανθρώπων που έχουν κοινή γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, αξίες. Και τα χρηστά κοινωνικά ήθη διαφέρουν από έθνος σε έθνος. Αρχικά τα έθνη δεν ήταν ανεξάρτητα. Ήταν επαρχίες αυτοκρατοριών. Μοναδική εξαίρεση ήταν οι ελληνικές πόλεις-κράτη του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα. Σύντομα όμως και αυτές έγιναν τμήμα πρώτα της Αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου και στη συνέχεια της Ρωμαϊκής.

Τα έθνη όμως ταυτίστηκαν με την έννοια του κράτους με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 όταν άρχισε να παρουσιάζεται το φαινόμενο του έθνους-κράτους. Έτσι στη Γαλλία ζούσαν Γάλλοι, στη Γερμανία Γερμανοί κτλ. Η οριστική διάλυση των αυτοκρατοριών στην Ευρώπη έγινε το 1918 οπότε και κάθε έθνος απέκτησε μια κρατική υπόσταση.

Μετά δε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διαλύθηκαν ουσιαστικά και τα αποικιακά κράτη… Και φτάσαμε στον 21ο αιώνα και στα σύγχρονα πρότυπα. Νέα πρότυπα. Διαφορετικά πρότυπα που προωθούν ένα νέο φαινόμενο: αυτό του Πολυπολιτισμού. Δηλαδή σε ένα κράτος να ζούνε παραπάνω του ενός έθνους.

Η αρχή γίνεται κυρίως με τη μετανάστευση. Και ως κράτος πρότυπο παρουσιάζονται οι ΗΠΑ. Με μια διαφορά όμως: στις ΗΠΑ αν και ζούνε πολλοί πολιτισμοί έχουν κοινό παρονομαστή μια ενιαία εθνική συνείδηση, κάτι που δε συμβαίνει στις Ευρωπαϊκές πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Και κάπου εδώ φτάνουμε στα γεγονότα της Στοκχόλμης. Σε μια χώρα προοδευτική και ανεκτική με το διαφορετικό. Μια χώρα μη ρατσιστική και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη. Ναι, σε αυτή τη χώρα έγινε μια εξέγερση μεταναστών…

Γιατί; Δέχονταν επιθέσεις; Απειλούνταν;

Μάλλον καταρρέει αυτό το πρότυπο του πολυπολιτισμού. Και αυτό γιατί είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον να συνυπάρξουν άνθρωποι από τόσο διαφορετικούς πολιτισμούς. Τι θέλω να πω; Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα που σήμερα έχει 11 εκατομμύρια κατοίκους και πρόσθετα 2 εκατομμύρια μετανάστες από χώρες της Ασίας και κυρίως Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπαγκλαντές κτλ. Μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να ενσωματωθούν στην κοινωνία μας; Όχι. 

Δεν είναι χαζοί, ούτε κατώτεροι, ούτε τους λείπει κάτι. Απλά προέρχονται από εντελώς διαφορετικές πολιτιστικά κοινωνίες. Οι δικές μας κοινωνίες είναι ανεκτικές, προοδευτικές, ευρωπαϊκές, δημοκρατικές και έχουν ως βασική θρησκεία τον Χριστιανισμό που στην ουσία του συμπορεύεται αρμονικά , με τις παραπάνω έννοιες. Αντιθέτως στις χώρες προέλευσης των ανθρώπων αυτών επικρατεί ο Ισλαμικός Νόμος. Δεν είναι κάτι απαραίτητα «κακό» απλά κάτι πολύ διαφορετικό για τη δική μας κουλτούρα. Δεν είναι το ίδιο ένας Έλληνας στην Ιταλία με έναν πχ Αλγερινό. Γιατί;

Γιατί απλά έχουν άλλα πρότυπα. Π.χ. Ο Αλγερινός ή Πακιστανός (η πλειοψηφία) έχει μάθει να θεωρεί τη γυναίκα κατώτερη και γενικά κάτι σαν αντικείμενο για τον άνδρα (κρίνοντας από την ιδιαίτερη πατρίδα του). Αυτό γενικά μπορεί να μην είναι επικίνδυνο αν δεν εξωτερικεύεται. Όμως οι αυξανόμενοι βιασμοί γυναικών από μετανάστες τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας μάλλον δείχνουν πως εξωτερικεύεται η αντίληψη αυτή και σαν συνέπεια δημιουργεί εχθρικά αισθήματα στους κατοίκους της Ελλάδας απέναντι στους μετανάστες.

Και οι Έλληνες δεν είναι ένας αφιλόξενος και ρατσιστικός λαός. Από την αρχαιότητα σεβόταν ιδιαίτερα την φιλοξενία και τη θεωρούσε ιερή. Και στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξε ιδιαίτερα φιλόξενος. Για παράδειγμα το 1943 όταν οι Ιταλοί προσχώρησαν στο πλευρό των Συμμάχων και οι Γερμανοί τους έσφαζαν, ο ελληνικός λαός βοήθησε πολύ τους μέχρι τότε Ιταλούς κατακτητές του να ξεφύγουν… Γιατί, λοιπόν, αν και βοήθησε τους κατακτητές Ιταλούς δε βοηθάει αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται εδώ αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και μια ελπίδα για να συνεχίσουν τη ζωή τους;

Κάθε άλλο. Οι Έλληνες αρχικά υποδέχτηκαν τους μετανάστες τη δεκαετία του 90’ πολύ θερμά. Τους φίλεψαν, τους βοήθησαν να ενσωματωθούν. Μέχρι που η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε τον κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αριθμό 343/2003, ή όπως αλλιώς είναι γνωστός «Δουβλίνο ΙΙ». Τι προβλέπει; Το παρακάτω κομμάτι είναι από την ιστοσελίδα «europa.eu»:

«Ο κανονισμός θέτει την αρχή ότι ένα μόνο κράτος μέλος είναι υπεύθυνο για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου. Στόχος είναι η αποφυγή της αποστολής των αιτούντων άσυλο από τη μια χώρα στην άλλη, αλλά επίσης η αποτροπή της κατάχρησης του συστήματος με την υποβολή περισσοτέρων αιτήσεων ασύλου από ένα μόνο άτομο. Επομένως, ορίζονται αντικειμενικά και ιεραρχημένα κριτήρια, προκειμένου να προσφέρουν τη δυνατότητα προσδιορισμού, για κάθε αιτούντα άσυλο, του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο.

Κριτήρια

Τα κριτήρια για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο πρέπει να εφαρμόζονται σύμφωνα με τη σειρά παρουσίασής τους. Θα εφαρμόζονται ανάλογα με την κατάσταση που επικρατεί κατά τη στιγμή που ο αιτών το άσυλο υπέβαλε για πρώτη φορά την αίτησή του σε κράτος μέλος.

Αρχή της ενότητας των οικογενειών

Εάν ο αιτών άσυλο είναι ασυνόδευτος ανήλικος, υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησής του είναι το κράτος μέλος στο οποίο ευρίσκεται νομίμως ένα μέλος της οικογένειάς του, εφόσον αυτό είναι προς το μείζον συμφέρον του ανηλίκου. Εάν δεν υπάρχει μέλος της οικογένειας, υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησης είναι το κράτος μέλος στο οποίο ο ανήλικος υπέβαλε την αίτησή του για άσυλο.

Για τους ενήλικους, εάν ένα μέλος της οικογένειας του αιτούντος έλαβε άδεια παραμονής σε κράτος μέλος ως πρόσφυγας ή εάν η αίτηση του εν λόγω ατόμου τελεί υπό εξέταση, αυτό το κράτος μέλος είναι υπεύθυνο για την αίτηση ασύλου υπό τον όρο ότι το επιθυμεί ο ενδιαφερόμενος. Επιπλέον, οι αιτήσεις ασύλου που υποβάλλονται ταυτόχρονα ή σε παραπλήσιες ημερομηνίες από πλείονα μέλη μιας οικογενείας μπορούν να εξετάζονται από κοινού.

Έκδοση αδειών διαμονής ή θεωρήσεων

Το κράτος μέλος που χορήγησε στον αιτούντα ισχύοντα τίτλο διαμονής ή έγκυρη θεώρηση θα είναι υπεύθυνο για την αίτηση ασύλου. Εάν ο αιτών είναι κάτοχος περισσότερων αδειών ή θεωρήσεων που εκδόθηκαν από διαφορετικά κράτη μέλη, υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησης ασύλου θα είναι το κράτος που εξέδωσε το έγγραφο με την απώτερη ημερομηνία λήξεως ισχύος.

Οι ίδιοι κανόνες ισχύουν εάν ο αιτών άσυλο είναι κάτοχος ενός ή περισσοτέρων τίτλων διαμονής που έχουν λήξει για διάστημα μικρότερο από πριν από δύο έτη ή μίας ή περισσοτέρων θεωρήσεων που έχουν λήξει για διάστημα μικρότερο από πριν από έξι μήνες, αλλά εφόσον ο αιτών άσυλο δεν έχει εγκαταλείψει το έδαφος των κρατών μελών.

Παράνομη είσοδος ή διαμονή σε κράτος μέλος

Εάν ο αιτών διέβη παράνομα τα σύνορα ενός κράτους μέλους, αυτό το κράτος μέλος θα είναι υπεύθυνο να εξετάσει την αίτηση ασύλου. Η ευθύνη αυτή παύει να υφίσταται δώδεκα μήνες μετά την ημερομηνία κατά την οποία έλαβε χώρα η παράνομη διάβαση των συνόρων.

Όταν ο αιτών άσυλο διέμεινε σε κράτος μέλος για μία συνεχή περίοδο τουλάχιστον πέντε μηνών πριν υποβάλει την αίτησή του, το κράτος μέλος αυτό είναι υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησης. Εάν ο αιτών άσυλο διέμεινε για διάστημα τουλάχιστον πέντε μηνών σε πλείονα κράτη μέλη, υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησης ασύλου είναι το κράτος μέλος της τελευταίας διαμονής.

Νόμιμη είσοδος σε κράτος μέλος

Εάν υποβάλλει αίτηση ασύλου υπήκοος τρίτης χώρας σε κράτος μέλος όπου αυτός δεν υπόκειται σε υποχρέωση θεώρησης, υπεύθυνο είναι το κράτος μέλος υποβολής της αίτησης.

Αναδοχή του αιτούντος άσυλο

Το κράτος μέλος που έχει προσδιοριστεί ως υπεύθυνο για την αίτηση ασύλου πρέπει να αναδεχτεί τον αιτούντα και να εξετάσει την αίτηση. Εάν ένα κράτος μέλος στο οποίο έχει υποβληθεί αίτηση ασύλου θεωρεί ότι άλλη χώρα της ΕΕ είναι υπεύθυνη, μπορεί να απευθύνει προς αυτήν αίτημα αναδοχής της αίτησης.

Η αίτηση αναδοχής ή εκ νέου ανάληψης θα πρέπει να υποδεικνύει κάθε στοιχείο που επιτρέπει στο κράτος προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα να προσδιορίσει εάν είναι πράγματι υπεύθυνο. Όταν το κράτος προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα δέχεται την αναδοχή ή εκ νέου ανάληψη του ενδιαφερομένου προσώπου, αποστέλλεται στον αιτούντα αιτιολογημένη απόφαση που δηλώνει ότι η αίτησή του κρίνεται απαράδεκτη στο κράτος μέλος όπου υποβλήθηκε, και ότι υπάρχει υποχρέωση μεταφοράς του αιτούντος άσυλο στο κράτος μέλος που είναι υπεύθυνο».

Ουσιαστικά ,λοιπόν, ο παραπάνω κανονισμός επιτρέπει την παραμονή του μετανάστη στη χώρα της Ε.Ε. που εισήλθε μέχρι να του χορηγηθεί η άδεια παραμονής αφού εγκριθεί η αίτηση ασύλου και γίνει δεκτός ως πρόσφυγας. Μέχρι τότε παραμένει στο κράτος εισόδου.

Και έτσι άρχισαν να μαζεύονται όλο και περισσότεροι μετανάστες μέχρι που έφτασαν τα 2 εκατομμύρια. Και ζούσαν μέσα στη φτώχεια ωθούμενοι στην εγκληματικότητα και στον εύκολο πλουτισμό…

Όμως δεν είναι μόνο η φτώχεια που τους οδηγεί στη «γκετοποίηση» αλλά είναι και το πολιτιστικό χάσμα που τους χωρίζει με τους λαούς της Ευρώπης. Και πόσο μάλλον με τους πιο ανεπτυγμένους και προοδευτικούς λαούς όπως η Σουηδία. Στη Σουηδία λοιπόν πριν λίγες μέρες αυτή η γκετοποίηση οδήγησε σε μια εξέγερση που όχι μόνο είχε απίστευτες υλικές ζημιές αλλά –το χειρότερο- δημιούργησε δυο αντίπαλα στρατόπεδα: τους μετανάστες και τους αυτόχθονες, με το ένα να θέλει να πατάξει το άλλο.

Αν κάτι τέτοιο έγινε στην προοδευτική Σουηδία φανταστείτε τι θα μπορούσε να γίνει στην πολύ πιο συντηρητική και λιγότερο ανεπτυγμένη Ελλάδα. Αρκεί μια σπίθα να πέσει στη φωτιά και όλο αυτό το χάσμα: οικονομικό σε πρώτη φάση αλλά και πολιτιστικό μπορεί να εξελιχθεί σε μια άνευ προηγουμένου εξέγερση που θα αποσυντονίσει και θα καταστρέψει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Ήδη η Αθήνα έχει χωριστεί σε στρατόπεδα: οι δυτικές συνοικίες του κέντρου είναι τα ορμητήρια των μεταναστών που πράττουν συνήθως αδικήματα σε βάρος Ελλήνων και από την άλλη οι Έλληνες που πάνω στην ανησυχία τους ωθούνται σε ακραίες στάσεις και αντιλήψεις απέναντι στους μετανάστες.

Και εδώ πρέπει να επέμβει το κράτος. Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία πρέπει να πάρουν αποφάσεις για τον περιορισμό του αριθμού των λαθρομεταναστών στη χώρα και την ομαλή ένταξη όσων μένουν νόμιμα ώστε η ελληνική κοινωνία να απαρτίζεται από Έλληνες και όχι από τις 12 φυλές του Ισραήλ σε ένα καζάνι που θα βράζει σε πολύ περισσότερους από 100 βαθμούς Κελσίου…

Πηγή Defence-Point

το είδαμε στο Ας Μιλήσουμε Επιτέλους