Έρχεται το κυνήγι των μαγισσών......

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

Το 1692 στο χωριό Σάλεμ στη Μασαχουσέτη, δυο κορίτσια, η Ελίζαμπεθ Πάρις (Μπέτι), 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει, μέχρι που ένας εξ αυτών, o Γουίλιαμ Γκριγκς, απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα.

Ο αιδεσιμότατος Πάρις, πατέρας της Ελίζαμπεθ, άρχισε να υποψιάζεται μια Ινδιάνα σκλάβα.Στην ιστορία ενεπλάκησαν και άλλα άτομα με την υπόθεση να λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως όποιος είχε καταγγελθεί  από τα κορίτσια να συλλαμβάνεται και να περνά από δίκη με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης. Εκτός από τις δυο κοπέλες στην πορεία υπήρξαν και άλλα μέλη της μικρής κοινωνίας που  άρχισαν να κατηγορούν συμπολίτες τους για μαγεία.

Έτσι, ξεκίνησε ένα ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών που επεκτάθηκε και στην ευρύτερη περιοχή για να τελειώσει τον Ιανουάριο του 1693 όταν δόθηκε αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.

Οι δίκες μαγισσών είχαν σημαντικές επιπτώσεις στη πολιτεία της Μασαχουσέτης. Οι σοδειές αφέθηκαν στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα άρχισαν να πεθαίνουν  καθώς οι κάτοικοι εγκατέλειπαν την περιοχή και κατέφυγαν στη Νέα Υόρκη φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν και συλληφθούν.

Έκτοτε έμεινε ο όρος κυνήγι μαγισσών στην ιστορία ως η καταδίωξη μαγισσών, η οποία διεξάγεται με ιδιαίτερα επίμονη έρευνα για εξακρίβωση ενοχοποιητικών στοιχείων που αποδεικνύουν πιθανή χρήση μαγείας. Η συγκεκριμένη έρευνα συνήθως σχετίζεται με τη δημιουργία κλίματος ηθικού κινδύνου, μαζικής υστερίας και λιντσαρισμάτων.

Ο όρος κυνήγι μαγισσών σήμερα συχνά αναφέρεται σε εξονυχιστικές έρευνες που προκαλούνται από πανικό για 'υποτιθέμενες' παρατυπίες που δεν έχουν σχέση πλέον με τη μαγεία. Παράδειγμα στη νεώτερη ιστορία αποτελούν οι έρευνες για τη δραστηριότητα των 'Μακαρθιστών' στις Η.Π.Α. για υποτιθέμενη ύπαρξη κομμουνιστικών καταλοίπων κατά τον Ψυχρό πόλεμο, η οποία  και συγκρίθηκε με την δίκη των μαγισσών του Σάλεμ.

Ελλάδα 2013 τα μνημόνια έχουν εξαντλήσει την ανοχή και την αντοχή ενός λαού που παραπαίει από την αδιαφορία, στην ομαδική τρέλα και τούμπαλιν προσπαθώντας  να επιβιώσει. Να επιβιώσει μέσα σ΄ένα δύσκολο πλαίσιο με φόρους, μέτρα, κομμένους μισθούς, κουτσουρεμένες συντάξεις, ανεργία, ύφεση, ανέχεια. Να επιβιώσει σηκώνοντας το βάρος των μεταρρυθμίσεων εξ΄ολοκλήρου- αλήθεια δεν είδα να γίνεται μεταρρύθμιση σε μισθούς και συνθήκες πολιτικών- ενώ παράλληλα  καλείται να είναι συνεργάσιμος. Μην απεργήσεις, μην φωνάξεις, μην αντισταθείς. Μπες απλά στη μηχανή του κιμά που μετατρέπει τους πολίτες σε κουκκίδες αριθμών και μην τολμήσεις να βγάλεις μιλιά.

Γιατί αν βγάλεις μιλιά, θα χαλάσεις τη συνταγή. Τη συνταγή του καλού και αγαθού, πειθήνιου εργαζόμενου που συμμετέχει με όλες του τις δυνάμεις στο success story. Αλήθεια ποιανού είναι αυτό το περιβόητο success story;; Πάντως δεν είναι δικό σου, δεν είναι της Ελλάδας. Είναι η επιτυχία εκείνων που κλεισμένοι στα  γραφεία τους μετρούν αριθμούς, βγάζουν νούμερα κι αδιαφορούν  για την πραγματικότητα.

Φαντάζομαι ότι ο όρος ή σλόγκαν success story επινοήθηκε από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τους συνεργάτες του σε μια προσπάθεια να αντικαταστήσει τον άρτο στο γνωστό και χιλιοειπωμένο από την εποχή των Ρωμαίων ''άρτος και θεάματα''. Και σε κάποιες περιπτώσεις έπιασε. Ήταν τα σταγονίδια του κοινωνικού αυτοματισμού από την εποχή του εκσυγχρονιστή Σημίτη που βοήθησαν το success story να βρει πρόσφορο έδαφος.

Αυτό το πρόσφορο έδαφος είδαν και οι συνεργάτες του Σαμαρά στο Μαξίμου και επινόησαν τη θεωρία των δυο άκρων. Μάλιστα, για να είμαι δίκαιη , η θεωρία των δυο άκρων είναι παιδί του Χρύσανθου Λαζαρίδη, πιστού συνεργάτη του πρωθυπουργού από τα χρόνια του πολιτικού χειμώνα του Αντώνη.

Πρώην αριστερός ο Χρύσανθος και πολύ έξυπνος, είναι ο άνθρωπος στον οποίον τρέχει ο Αντώνης για να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται. Ποτέ δεν λέει κάτι στην τύχη, ποτέ δεν ανοίγει το στόμα του να πει το παραμικρό αν δεν το έχει μελετήσει καλά. Και όταν μιλάει πάντα έχει μετρήσει τις εντυπώσεις που θα προκληθούν από τα λεγόμενα του. Αυτή είναι η δουλειά του Χρύσανθου,να μελετά και να προβλέπει.

Δεν ήταν τυχαία η σύγκριση που έκανε ο Χρύσανθος της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τα άκρα.
Όχι, δεν τα έχει με την Ζωή ο Χρύσανθος. Ξέρει, όμως, πολύ καλά ότι ένα μεγάλο κομμάτι, αντιμνημονιακό, της κοινωνίας, είτε ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι, αναγνωρίζει τη βουλευτή ως αντιμνημονιακή φωνή.

Η δήλωση του Χρύσανθου σ΄αυτή την αντιμνημονιακή πλευρά της κοινωνίας αναφερόταν. Αυτή τη κοινωνία ήθελε να ενοχοποιήσει. Την κοινωνία που μέρες τώρα ενοχοποιείται για όλα τα κακώς κείμενα. Για τις αποτυχίες των προγραμμάτων, για τη μη έξοδο της χώρας στις αγορές, για το γεγονός ότι δεν έχουν πάρει σάρκα και οστά τα προαπαιτούμενα, γιατί το χρέος δεν είναι βιώσιμο, γιατί το πλεόνασμα είναι λιγότερο από τα σχέδια του ΥΠΟΙΚ, γιατί... γιατί... γιατί....

Και ας ξαναγυρίσουμε στο ιστορία της αρχής: τότε ήταν δυο κορίτσια που εμφάνισαν περίεργα συμπτώματα. Στην Ελλάδα του μνημονίου και της οικονομικής κρίσης ήταν οι πολίτες που εμφάνισαν τα δικά τους συμπτώματα, μετατρέποντας τη Χ.Α από ένα κόμμα ναζιστικό στο απόλυτο αντιμνημονιακό κόμμα.

Και η πολιτεία σιώπησε. Και οι δημοσιογράφοι έχασαν τις φωνές τους. Εφημερίδες και ραδιόφωνα απειλούσαν ακόμη  και με απόλυση, δημοσιογράφους που είχαν σκοπό να αναφερθούν στη Χ.Α.

Το ίδιο το σύστημα σιώπησε μπροστά στην άνοδο ενός κόμματος που έφερε βαριά τα ναζιστικά σημάδια του παρελθόντος. Το ίδιο σύστημα που ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτό το κόμμα ως δοχείο συγκέντρωσης των αγανακτισμένων, αγανακτισμένοι που στην πορεία θα γυρνούσαν στην αγκαλιά του προηγούμενου κόμματος τους.

Και έρχεται η δολοφονία ενός νεαρού στο Κερατσίνι. Μια δολοφονία που όλοι σχεδόν θέλησαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά και πρώτα απ όλα το ίδιο το σύστημα.
Ένα σύστημα που μέρες τώρα λειτουργεί λες και ανακάλυψε ξαφνικά την Αμερική.΄Ενα σύστημα που μετατόπισε το κέντρο βάρους της ειδησεογραφίας κατά τέτοιον τρόπο ώστε ο πολίτης να νιώσει μίσος και φόβο, συναισθήματα ανάμεικτα που θα εναλλάσσονται.

Κάπου εδώ έρχεται και δένει και η θεωρία των δυο άκρων του Χρύσανθου, μια καθόλου τυχαία θεωρία. Αν το σλόγκαν success story δημιουργήθηκε με σκοπό να ρίξει στάχτη στα μάτια του αποκοιμισμένου και κουρασμένου πολίτη, η θεωρία των άκρων δημιουργήθηκε για να του  βγάλει τα μάτια. H θεωρία των δυο άκρων δημιουργήθηκε για να βάλει στο τραπέζι το νέο δίλημμα. Είναι γνωστό ότι η κοινωνία μας λειτουργεί με πιεστικά διλήμματα τα τελευταία έτη. Το δίλημμα μνημόνιο -αντιμνημόνιο θα ξεχαστεί και με τη θεωρία των δυο άκρων θα μετατραπεί σε αριστερά-δεξιά. Ήδη το βλέπεις να κυριαρχεί παντού, στα ΜΜΕ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε συζητήσεις...

Στη συνέχεια με τη κατάλληλη προπαγάνδα και ίσως με κάποια άλλη θεωρία-προερχόμενη κατευθείαν από το γραφείο των συμβούλων του πρωθυπουργού-τα άκρα θα συμψηφιστούν και στη μηχανή του κιμά θα μπουν όλοι οι πολίτες που ανήκουν σ΄αυτά. Στο όνομα της τάξης, της ασφάλειας, της ηρεμίας και των επιταγών του μνημονίου-ναι, του μνημονίου που θα αποτελεί το νόμο του κράτους- οι αντιμνημονιακές φωνές θα πρέπει να πάψουν, να σιγήσουν, να εξαφανιστούν και το κυριότερο να μην εμπνεύσουν κανέναν στο μέλλον.

Στο όνομα της μεταρρύθμισης, των προαπαιτούμενων και των νέων μέτρων οι φωνές των μαγισσών-αντιμνημονιακών, απ' όπου κι αν προέρχονται, θα πρέπει να χαθούν γιατί οι φωνές τους θα απειλούν την τάξη, την μνημονιακή τάξη του πολιτικού συστήματος....και το κυνήγι των μαγισσών θα ξεκινήσει..........

πηγή