Προς 10 - 15% πλαφόν για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή... Τουτέστιν: Γουδή 1922 ή Γουδή 1909;

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Πρόσφατα, ο Αλβανικός επεκτατισμός έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις του. Εγκαινιάζουν την κομματική παρουσία τους στην Ελλάδα (Θεσπρωτία) και λένε:

«υπάρχουν 1.000.000 Αλβανοί στην Ελλάδα. Απ’ αυτούς, οι 500.000 έχουν πολιτικά δικαιώματα. Θα κατεβάσουμε Αλβανούς υποψήφιους στις Ελληνικές εκλογές. Θα προστατέψουμε και θα διεκδικήσουμε τα ιστορικά δικαιώματά μας στην Τσαμουριά. Και όχι μόνον. Θα προστατέψουμε όλους τους μετανάστες. Θα έχουμε υποψήφιους και από άλλες εθνικότητες.».

Όραμα αυτών – κυρίως - η «Τσαμουριά». Η Ελληνική Ήπειρος με άλλα λόγια (αν και τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Πολλοί απ’ αυτούς τους θρασύδειλους κυρίους ονειρεύονται Αλβανία ως τη Λειβαδιά).

Σκοπός τους να μπουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και να σηκώσουν «Παντιέρα Αυτονομίας» σε ελληνικά εδάφη.

 

Εάν όντως, οι Έλληνες Πολιτικοί τα κατάφεραν και υπάρχουν 500.000 Αλβανοί με εκλογικά δικαιώματα, τότε ο εφιάλτης μόλις αρχίζει να κορυφώνεται. Με το 3% που ορίζει η Ελληνική Εκλογική Νομοθεσία βάζουν στην Ελληνική Βουλή καμιά εικοσαριά Βουλευτές.

Τα υπόλοιπα μπορούμε να τα φανταστούμε άνετα.

 

Εκτός από την Ήπειρο, η ίδια «Σημαία» θα σηκώνονταν και στην Θράκη. Γιατί όχι μετά και σε τμήμα της Μακεδονίας και σε νησιά του Αιγαίου, αφού πρώτα «σωρρεύονταν εκεί» οι κατάλληλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί. Που θα «δήλωναν Τούρκοι» βεβαίως. Συν τοις άλλοις, οι Ελληνοποιημένοι Μουσουλμάνοι (που μετά απ’ αυτή την εξέλιξη με τους Αλβανούς, δικαιολογημένα θα πρέπει ν’ ανησυχούμε πλέον για τον «αριθμό τους»), εάν δηλώσουν διαμονή την Θράκη (και Πίστη στο Τουρκικό Προξενείο), τι τους εμποδίζει να ενταχθούν στο «πακέτο της Λωζάνης» και να ανατρέψουν άρδην την εθνοτική ισορροπία της περιοχής;

Βουλευτές άφθονους θα έχουν πλέον για να κάνουν «διεθνή φασαρία».

Με το ρυθμό δε «ελληνοποιήσεων ισλαμιστών μεταναστών» που προαναγγέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να φανταστούμε «τι έρχεται» και πόσο ταχέως θα διογκωθεί αυτός ο εφιάλτης.

Τι μπορούμε να μαντέψουμε τώρα;

Ο βασικός λόγος – λένε οι «εθνοπατέρες» – που ίσχυσε το 3% ήταν για να μην μπορέσουν να μπουν οι Μουσουλμάνοι της Θράκης αυτόνομα στην Βουλή και αρχίσουν να εγείρουν σοβαρά εδαφικά ζητήματα.

 

Βεβαίως, αυτό ήταν η «πρόφαση». Η αφορμή. Η αιτία αλλού εντοπίζονταν και δεν ίσχυσε ποτέ η Απλή Αναλογική. Στο να μην επιτραπεί ποτέ στα μικρά κόμματα να έχουν εκπροσώπηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Κι αν κατορθώνουν – κάποια απ’ αυτά - να έχουν, αυτή να είναι πάντα «αδύναμη».

Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα περισσότερα απ’ αυτά βρίσκονταν πάντα εκτός Βουλής. Με διάφορα «εκλογικά ενισχυτικά τερτίπια» - πχ «δωράκια εδρών» στα πρώτα κόμματα – τα «τζάκια και οι ελίτ» κατόρθωναν να έχουν πάντα την απόλυτη κυριαρχία στο Κοινοβούλιο. Και μέσω αυτού, σε όλο το Πολιτειακό Γίγνεσθαι και το Δημόσιο Βίο.

Εύκολα μπορούμε λοιπόν να μαντέψουμε ποιά θα είναι η «ανακλαστική κίνηση» του Ελληνικού Μεγαλοκομματικού Κατεστημένου.

Επικαλούμενο «Εθνικούς Λόγους» (πιθανότητα εκλογικής επέλασης των (ελληνοποιημένων) Αλβανών και γενικά των (ελληνοποιημένων) μεταναστών) θα θεσπίσει «εκλογικό φραγμό/πλαφόν» τέτοιο που να μην επιτρέπει σε ανάλογα «εγχειρήματα» να βρεθούν μέσα στην Ελληνική Βουλή και δη με ισχυρή δύναμη. Και τέτοιο ποσοστό, για να είναι ασφαλές –  πλέον και βάση των «νέων δεδομένων» - αλλά και ακολουθώντας άλλους «νοσηρούς σχεδιασμούς», εύκολα υποθέτουμε πως θα πρέπει να αγγίζει το 10 -15%.

Κάτι τέτοιο – με παρόμοια φιλοσοφία -  να θυμηθούμε εδώ πως εφαρμόζεται χρόνια στην Τουρκία. Για τους ίδιους λόγους και με τα ίδια «προσχήματα». Δοκιμασμένη συνταγή.

Φυσικά, πίσω από μια τέτοια κίνηση θα υποκρύπτονται «άλλες δεύτερες σκέψεις». Πιο «ζωτικές» και «πιο ουσιαστικές σκέψεις».

 

Σκέψεις που συμμερίζονται ένθεν κι ένθεν στα «Μεγάλα Κόμματα Εξουσίας» και στα «Σαλόνια των Ελίτ». Όπως και στα αντίστοιχα «διεθνή μυστικά σαλόνια της Τρόϊκα» βεβαίως.

Βασικός σκοπός θα είναι ν’ αποκλειστούν με «εύσχημο τρόπο» (Λόγοι Εθνικής Ασφάλειας) όλες οι (ανεξέλεγκτες) «δευτερεύουσες πολιτικές φωνές» της Ελληνικής κοινωνίας και κατ’ επέκτασιν του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Και δη, «αντιδραστικές» (βλ. αντιμνημονιακές) φωνές.

Θα βλέπαμε δηλαδή να «εξαφανίζονταν» στην κυριολεξία όλα μα όλα τα μικρότερα κόμματα πλην των δύο «Μεγάλων».

 

Το «διαφορετικό» φυσικά εδώ σε σχέση με το παρελθόν εντοπίζεται στο ότι δεν θα εξοβελίζονται πια μόνον «μικρά» αλλά και «μικρομεσαία κόμματα».

Πως να αποκαλέσεις άλλωστε μικρό ένα κόμμα που αγγίζει ποσοστά του τύπου 8, 10 και 15%; Ιδίως όταν τα λεγόμενα «Μεγάλα» πλέον παίζουν σε ποσοστά του τύπου 20 + κάτι; (και που «αδημονούν» για έναν τέτοιο κανιβαλισμό που θα τα ξανακάνει «κυρίαρχους του παιγνιδιού» με «φτιαχτά υπερ-ποσοστά»).

 

Ας συνεχίσουμε όμως να τ’ αποκαλούμε έτσι χάριν διαχωρισμού τους από τα δύο (εκάστοτε) «Μεγάλα».

 

Τα οποία, λοιπόν, «μικρά κόμματα» δεν θα είχαν πλέον καμία μα καμία άλλη επιλογή από την «εκλογική συμπόρευση» με τα Μεγάλα (για την ακρίβεια «απορρόφησή» τους από τα Μεγάλα) αρκεί να δέχονταν το πρόγραμμα του «Μεγάλου» βεβαίως, βεβαίως. Δηλαδή, να δώσουν Γην και Ύδωρ. Αλλιώς, απλά θα έμεναν εκτός Βουλευτικού Νυμφώνος.

Τεχνηέντως λοιπόν και δη με το ζόρι θα ωθηθούν οι πολιτικές δυνάμεις να σχηματίσουν – για μια ακόμη φορά – δύο κεντρικές Μεγάλες Πολιτικές Πλατφόρμες.

Μια της Κεντροδεξιάς και μια της Κεντροαριστεράς.

Τι είχες Γιάννη μ’; Τι ‘ χα πάντα;

Αν ακολουθηθεί η «ευθεία Πολιτειακή Διαδρομή», το βάρος φυσικά σε μια τέτοια κίνηση θα το λάμβανε η Μνημονιακή Κυβέρνηση, με τις ευλογίες βέβαια της Τρόϊκα. Γιατί θα σήμαινε «ανέλπιστο δώρο» κάτι τέτοιο. Για ΟΛΟΥΣ τους. Θα κόβονταν «μαχαίρι» όλες οι «αντίθετες φωνές» στην Βουλή. Και όχι μόνον.

 

Με το πρόσχημα των «Λόγων Εθνικής Ασφάλειας» θα πνίγονταν στην κυριολεξία κάθε μα κάθε αντίθετη φωνή. Απ’ όλο το Πολιτικό Φάσμα.

Βεβαίως, υπ’ αυτή τη δικαιολογία, οι Κυβερνώσες Μνημονιακές Δυνάμεις θα είχαν την ευκαιρία να παίξουν και το «Πατριωτικό Χαρτί». Σαρώνοντας ένα μεγάλο ποσοστό της Πατριωτικής Δεξιάς. Σε μια εξτρήμ μεν και αιφνιδιαστική πλην «οιονεί κατανοητή» (ως «τακτική») στα πλαίσια των «εθνικών ανακλαστικών» και της «έκτακτης ανάγκης» που προκύπτει και που θα πρότειναν για την δικαιολόγησή της οι επικοινωνιολόγοι τους.

Η Αντιπολίτευση της κεντροαριστεράς (ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν το ρόλο επιζητεί για όποιον Αριστερό δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη) θα «γαύγιζε» μεν λίγο, ίσα για την τιμή των όπλων, αλλά δεν θα ξεσήκωνε και τον κόσμο στους δρόμους.

Θα είχε συμφέρον ν’ αφήσει να «περάσει» (αυτό το «Θείο Δώρο») και μάλιστα χωρίς να έχει αυτή την ευθύνη για κάτι τέτοιο.

Θ’ αποκόμιζε τεράστια εκλογικά κέρδη (μονοκρατορία στην Κεντρο-αριστερά) χωρίς καμία μα καμία ζημία. Ούτε στα καλύτερα όνειρά της δεν θα μπορούσε να δει το ΚΚΕ εκτός Βουλής...και τους πάντες πια στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς να έχουν την «ανάγκη του» για να εκλεγούν.

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας;

Μάλλον όχι. Όλοι οι κρίκοι του παζλ, τα πάντα μα τα πάντα εκεί οδηγούν.

Ο Απόλυτα Εύσχημος Τρόπος πνιγμού της πολυφωνίας και κάθε μα κάθε αντίδρασης.

Μην ξεχνάμε πως η εκλογή στο Κοινοβούλιο είναι το απόλυτο όπλο στην Πολιτική Κονίστρα.

Αν δεν είσαι εκεί, απλά δεν υπάρχεις. Ούτε σε ΜΜΕ, ούτε σε διεθνή Φόρα, ούτε πουθενά.

Παρεμπιπτόντως, αν δεν είσαι εκεί, δεν έχεις χρηματοδότηση για να συνεχίσεις να υπάρχεις και ν’ αναπτύσσεσαι ως Πολιτικός Οργανισμός.

Και βεβαίως, δεν έχεις καμία ελπίδα ν’ αναχαιτίσεις νομοθετικά εκτρώματα, ούτε και να προτείνεις νέες θεσμοθετήσεις. Δεν υπάρχεις στο Ανώτατο Όργανο της Πολιτείας για να εκπροσωπείς τον Πολίτη, ούτε και για να ελέγχεις την Εξουσία.

Τόσο απλά.

Μια δεύτερη αιτιολόγηση μιας τέτοιας ενέργειας – προς το «εσωτερικό ακροατήριο» των Μεγάλων Κομμάτων που θα είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την «Πολιτειακή Ολιγαρχική εκτροπή» - θα είναι πως ενόψει της παρατεταμένης κρίσης απαιτείται ένα είδος «έκτακτων Υπερεξουσιών» προκειμένου να μπορέσουν να κυβερνήσουν απρόσκοπτα και να «περάσουν τα απαραίτητα σκληρά μέτρα» για το «Καλό του Τόπου». Έτσι θα επιχειρηθεί να δικαιολογηθεί η παραπάνω εκτροπή και να πειστούν ακόμη και οι διαμαρτυρόμενοι των Μεγάλων Κομμάτων να συναινέσουν.

Είναι όμως η «Μόνη Διαδρομή» αυτή;

Θα διακινδύνευε άραγε μια εκλεγμένη κυβέρνηση, ένα κόμμα το όνομά του κάνοντας μια τόσο καραμπινάτη «χοντράδα»;

Έχουν κάνει και χειρότερα ( Πχ φορολογούν ανέργους και σκοτώνουν καθημερινά χιλιάδες άρρωστους ανθρώπους κόβοντάς τους την περίθαλψη επειδή οφείλουν στο ασφαλιστικό τους ταμείο ή στην εφορία).

Το θέμα είναι κατά πόσο έχει την απαραίτητη ισχύ για να κάνει κάτι τέτοιο.

Οπότε, αυτό που συνεπακόλουθα προκύπτει σαν ερώτημα είναι:

Εάν κρίνεται «από όλους αυτούς τους Μεγάλους Απαραίτητο» να γίνει κάτι τέτοιο και για χ, ψ λόγους αδυνατεί ή «δεν πρέπει» να το κάνει η Μνημονιακή Κυβέρνηση, τότε «ποιός» και με «ποιά μεθόδευση» θα το κάνει;

Ας το κρατήσουμε αυτό...ως μια από τις «Πτυχές του Πολιτειακού Προβλήματος» που «υπόγεια ζυμώνεται και φουντώνει» μέχρις ότου «εκραγεί»...θα το ξαναδούμε πιο κάτω...

Και ας δούμε μια «Δεύτερη Πτυχή» του...

Ενώ τα πάντα γύρω διαλύονται μετά από 6 ολόκληρα συναπτά έτη κρίσης και Ύφεσης, οι μηχανισμοί «αυτορύθμισης» της Πολιτείας δεν λειτουργούν.

Ή μήπως...λειτουργούν και «παραλειτουργούν»;

Ναι, λειτουργούν.

Προς το συμφέρον του κάθε «παράγοντα».

Του Κομματάρχη.

Του Πολιτικού.

Του (όποιου) Οργάνου της Πολιτείας.

Και των «ημετέρων»...

Αλλά όχι προς το συμφέρον του Πολίτη.

Λείπουν θεσμοί λοιπόν;

Από θεσμούς άλλο τίποτα, θα πει κάποιος.

Από τη στιγμή όμως που δεν αποδίδουν, τότε κρίνονται ανεπαρκείς.

Κάτι δεν λειτουργεί.

Κάτι στην «εγγενή τους λειτουργία» είναι ελαττωματικό.

Συνεπώς, έχουν ανάγκη διόρθωσης και βελτίωσης. Και βεβαίως «ορθού ελέγχου».

Πιθανότατα δε, ακόμη και αλλαγής εκ βάθρων αυτών των – όποιων – ανεπαρκών Θεσμών.

Όταν στην ιδιωτική επιχείρηση κάτι δεν αποδίδει, απλά «αντικαθίσταται από κάτι άλλο».

Αν είναι διαδικασία/λειτουργία, από κάποια άλλη διαδικασία/λειτουργία.

Αν είναι άτομο, τότε από κάποιο άλλο άτομο.

Και μάλιστα ταχύτατα. Διαφορετικά, το πρόβλημα δυσλειτουργίας θα μετατραπεί  σε καταστροφική ρουτίνα που θα βγάλει ρίζες και θα απλωθεί σε όλο τον οργανισμό της επιχείρησης. Σαν καρκίνωμα καλπάζον που μοιράζει φονικές μεταστάσεις παντού γύρω του.

Ο βασικός εντοπισμός του προβλήματος είναι πάντα την ώρα του ταμείου.

Εκεί είναι που βαράει το καμπανάκι για «διορθωτικές κινήσεις».

Αν δεν γίνουν αυτές ακαριαία, τότε αρχίζει ο δανεισμός και απλά συντηρείται ο ασθενής στην εντατική με «μηχανική υποστήριξη». Μετά σωρρεύονται τα «πανωτόκια» κι έρχονται οι Τρόικες και τα «έξωθεν κοράκια» που αδημονούν για τέτοιες καταστάσεις πτωματοφαγίας.

Τα ανώτατα στελέχη της επιχείρησης αυτόν τον ρόλο παίζουν. Να εντοπίσουν έγκαιρα το πρόβλημα, να συλλέξουν έγκαιρα τις κατάλληλες πληροφορίες γύρω από το πρόβλημα και να κάνουν εξίσου έγκαιρα τις κατάλληλες «διορθώσεις».

Η Πολιτεία και οι Πολιτικοί Ταγοί της γιατί δεν τηρούν λοιπόν αυτόν τον στοιχειώδη κανόνα του management;

Γι’ αυτό δεν εκλέγονται εκεί πάνω όλοι αυτοί οι «Χρυσοκάνθαροι» και παίρνουν έναν σκασμό λεφτά συν ένα βουνό από προνόμια και προίκες γι’ αυτούς και τα τρισέγγονά τους;

Γιατί επιτρέπουν την χρόνια διατήρηση του προβλήματος και συνακόλουθα του χάους που χτίζεται γύρω από ένα «χρονίζον πρόβλημα» που παραμένει ανεπίλυτο;

Γιατί πολύ απλά, η διατήρηση αυτής της «θολής, χαοτικής κατάστασης» είναι που επιτρέπει τα «πονηρά υπερκέρδη» για τους «μετέχοντες του χάους».

Απλά γιατί μέσα απ’ αυτή την συντήρηση του «χάους», κάποιοι «κερδίζουν».

Έτσι στήθηκε πριν διακόσια χρόνια το Ελληνικό Κράτος και έτσι διατηρείται.

Θα ρωτήσει κάποιος,

«και καλά, δεν υπάρχουν μηχανισμοί και διαδικασίες στο Πολιτειακό μας Σύστημα ώστε να διορθώνει τα κακώς κείμενα»;

Και ναι και όχι. Γιατί το «καρκινικό αυτό χάος» είναι εξαπλωμένο παντού.

Σε όλες μα ΟΛΕΣ τις Πολιτειακές διαδικασίες. Είναι αυτοτροφοδοτούμενο πλέον και έχει καταντήσει ένας θανάσιμος Φαύλος κύκλος...

Και οι Πολιτικοί είναι βεβαίως οι πρώτοι άμεσοι υπεύθυνοι.

Έχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους για να κάνουν τα «παιγνίδια» τους.

Να συντηρήσουν την «κερδοφόρα αυτή χαοτική κατάσταση».

(Να χτίσουν «καριέρες»  και «Μπάνκες» θα έλεγε κάποιος πιο «αθυρόστομα»)

Σε συμπαιγνία με όλα τα διάφορα κέντρα ισχύος. ΜΜΕ, οικονομικά, Κρατικός Μηχανισμός.

Τα Πολιτειακά όργανα «αυτορύθμισης» βαλτώνουν μέσα σ’ αυτό το χάος. Ακόμη κι αν κάποιος έχει την διάθεση να βάλει μια τάξη ή ν’ αποδώσει δικαιοσύνη, το «Χάος» αποδεικνύεται ακατανίκητο.

Ταυτόχρονα «ο ένας κρατάει τον άλλον». Οι πάντες έχουν και «κάτι να κρύψουν» από την ιδιωτική τους ζωή. Και κάποιοι άλλοι φροντίζουν πάντα να τα μαθαίνουν και να τα «αρχειοθετούν αυτά». Για «κατάλληλη χρήση εν ευθέτω χρόνω».

Κι ο Λαός, ο Πολίτης γιατί δεν αντιδρά;

Ο Πολίτης έχει βασικά τρεις τρόπους ν’ αντιδράσει (τουλάχιστον Θεωρητικά):

Τις εκλογές, την Δικαιοσύνη και τις Ανεξάρτητες Αρχές ελέγχου του Δημοσίου. Την «Τέταρτη», την «εξτρήμ», που σημαίνει «Αίμα», βάσει και του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος, την αφήνουμε στην άκρη, «θετικά σκεπτόμενοι».

Ευελπιστείς πάντα πως υπάρχει ακόμα ειρηνική, δημιουργική λύση πριν το «Τελικό Χάος».

Αλλιώς δεν θα συζητούσαμε και δεν θα γράφαμε. Θα είχαμε περάσει όλοι σε «Σιγή Ασυρμάτου» και θα επιδιδόμασταν σε άλλα έργα. Εκ του αφανούς.

Όλοι όσοι συμμετέχουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο σ’ αυτό το καμίνι Πολιτικού Λόγου. Απ’ το ένα άκρο του Πολιτικού Φάσματος ως το άλλο.

Για να’ μαστε εδώ και να συνεχίζουμε να μιλάμε, σημαίνει πως ακόμη «ελπίζουμε». Κι ακόμη προσπαθούμε. ΟΛΟΙ. Τουλάχιστον όσοι δεν «επωφελούνται» απ’ αυτή την δυσώδη κατάσταση.

Οι εκλογές πολύ απλά είναι κάθε τέσσερα χρόνια. Και το εκλογικό σώμα έχει «κοντή μνήμη». Όταν κοντοζυγώνει η «Μεγάλη Ώρα» χαλαρώνουν τα λουριά, παίρνουν τα «Κομματικά Μοντέλα» το όμορφο προσωπείο του «γητευτή» (μοιράζουν βεβαίως και κάμποσα καλούδια δεξιά αριστερά σε «κρίσιμους ημέτερους» που ελέγχουν μάζες ψηφοφόρων) και του βάζουν μπροστά του ένα τεράστιο πακέτο «θολών γενικευμένων ζητημάτων» στα οποία βεβαίως ο Πολίτης απαντάει «συνολικά». Αυτόν ή τον Άλλον.

Ουσιαστικά δίνει ταυτόχρονα «συγχωροχάρτι» για τα προηγούμενα και καλή Πίστη για τα επόμενα. Γιατί έχει ανάγκη να πιστέψει, να ελπίσει για κάτι καλύτερο. Και γιατί εξαπατάται εύκολα από τις «ψεύτικες εικόνες». Κι έτσι συνεχίζει το χάος.

Η Δικαιοσύνη (κατά του Δημοσίου/Πολιτείας) είναι ταυτόχρονα χρονοβόρα, ατελέσφορη και πανάκριβη.

Οι λειτουργίες ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου – που δεν υφίσταται στην Ελλάδα – έχουν διαμοιραστεί ουσιαστικά στο ήδη υπάρχον Δικαστικό Σύστημα. Εάν κρίνει το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ότι πρέπει να παραπέμψει – κατά την εκδίκαση μιας υπόθεσης – τον Νόμο – βάση του οποίου δικάζει – σε Ανώτατο Βαθμό για Συνταγματικό Έλεγχο θα το πράξει.

Και το Ανώτατο Δικαστήριο θα αποφανθεί.

Θεωρητικά αυτό ισχύει.

Στην πράξη όχι.

Η Δικαστική Εξουσία – στατιστικά – δεν εναντιώνεται ποτέ στην Νομοθετική και την Εκτελεστική Εξουσία.

Αυτό έδειξε η ως τώρα πρακτική. Παραδείγματα άπειρα.

Ταυτόχρονα, η στατιστική έδειξε επίσης ότι η Δικαστική Εξουσία – δεκαετίες τώρα - δεν έδρασε «ελεγκτικά/τιμωρητικά/ρυθμιστικά» ούτε ως προς την εκτεταμένη διαφθορά των Οργάνων της Πολιτείας. Και των Πολιτικών συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και πρωτίστως.

 

Έβαλε το χεράκι του φυσικά και το «Σκοτεινό Πέπλο της Ίσιδος που λέγεται Παραγραφή Πολιτικών – και ποινικών - ευθυνών» και που καλύπτει τα πάντα μην τυχόν και τα «ματιάσει» κανένας «αγανακτισμένος εισαγγελέας».

Α, όλα κι όλα. Εκεί που θέλουν οι Πολιτικοί είναι απίστευτα «οργανωμένοι» και «εκσυγχρονισμένοι».

(Πάλι καλά που εσχάτως άρχισε να γίνεται λόγος για «Ομάδα Ντι Πιέτρο». Ομάδα μερικών δεκάδων «Ακτιβιστών Εισαγγελέων/Δικαστών» που «καραδοκεί» και «καταδιώκει». Αυτό είναι «ιδιαζόντως ενθαρρυντικό» πως «κάτι κινείται» επιτέλους σ’ αυτό τον κρίσιμο χώρο).

Οπότε, τι μένει;

Οι Ανεξάρτητες Αρχές από καταβολής τους είναι έτσι φτιαγμένες που να είναι έμπλεες από «τεχνητούς φραγμούς». Διαχειριστικούς και Ουσίας. Άλλωστε, το καρκίνωμα/χάος (και όλα τα λοιπά συμπαρομαρτούντα) που πλήττει τον Οργανισμό της Πολιτείας πλήττει εξίσου κι αυτές. Τμήμα του γαρ.

Στο δια ταύτα:

Η Στατιστική - και πάλι – εν ολίγοις, δείχνει αμείλικτα πως ΟΠΟΙΟΣ και να αναλάβει το Τιμόνι της Πολιτείας με τις γνωστές και παγιωμένες εκλογικές υπερεξουσίες, πολύ απλά κάνει και προφανώς θα συνεχίσει να κάνει τα ίδια. Ακόμη κι αν κάποιος έχει τις καλύτερες των προθέσεων, η «διελκυστίνδα» είναι εκεί πανίσχυρη και τον περιμένει.

Θα συμπεριφερθεί όπως και οι προηγούμενοι. Θα διατηρηθεί το Χάος και η Διαφθορά. Και βεβαίως, θα είναι εξίσου ελέγξιμος από τα διάφορα Μυστικά Κέντρα Εξουσίας.

Άλλωστε, αυτός είναι ο κανόνας της Διαφθοράς.

Όσο πιο λίγοι ανακατεύονται στην Εξουσία, τόσο και πιο εύκολη είναι η στρατολόγησή τους και η εκμαύλισή τους.

Που καταλήγουμε ύστερα από τα παραπάνω;

Ότι το μόνο που δεν μπορούν να ελέγξουν και τρέμουν οι «εκμαυλισμένες εξουσίες» και οι «εκμαυλιστές» τους είναι ο «Αστάθμητος Παράγοντας».

Κι αυτός είναι μόνον ένας.

Ο Λαός.

Και δη, την ώρα που ασκεί τα εκλογικά του δικαιώματα. ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ. Εκείνα τα 5 λεπτά. ΠΟΤΕ άλλοτε.

Γιατί ο Λαός;

Διότι, πέντε κυβερνητικοί εκμαυλίζονται.

Ολόκληρος ο Λαός μαζί αποκλείεται, είναι φύση και τεχνικά αδύνατον να εκμαυλιστούν όλοι οι μυριάδες που τον συναποτελούν. Πάντα οι (εκατομμύρια) γνώμες τους θα δυΐστανται, θα διχάζονται, θα αλληλοαντιτίθενται. Κι αυτό εκτός από «ευτύχημα» είναι και «προίκα». Και κυρίως η «Μόνη (Πολιτειακή) Διέξοδος».

Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε αυτός – ο «Αστάθμητος Παράγοντας Λαός» - να εκδηλώνεται όσο το δυνατόν πιο «συχνά», πιο «καίρια» και «δημιουργικά».

Να γίνει ο Εφιάλτης του «υποψήφιου προς εκμαύλιση Κυβερνητικού» χωρίς να γίνει και καταιγίδα που θα σαρώσει τα πάντα αν αφεθεί να σωρευθεί ένταση και να ξεσπάσει τυχαία και ανεξέλεγκτα.

Πως μεταφράζεται αυτό σε πράξη;

Κατ’ αρχήν,

Πολυδιάσπαση των Εξουσιών των κυβερνώντων.

Και ενίσχυση αυτού ακριβώς που «τρέμουν» οι κυβερνώντες.

Του όπλου των Εκλογών. Του Όπλου των Πολιτών.

Του ΜΟΝΟΥ Όπλου των Πολιτών, του Λαού.

Όταν ο Πολίτης ενοχλείται από τα «καρκινώματα» της Πολιτείας και της Κυβερνητικής Πρακτικής θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να αντιδράσει. Κι αυτό σημαίνει «πολύ πιο συχνά από τα τέσσερα χρόνια» της εκλογικής διαδικασίας.

Ταυτόχρονα, πρέπει να διαρραγεί η παντοδυναμία των (εκάστοτε) Κυβερνώντων. Πρέπει να «κουρευτεί» η ισχύς τους.

Δεν πρέπει ν’ αφήνεται η Κυβέρνηση να «κάνει παιγνίδι μόνη της». Πρέπει να καταργηθεί/εξοβελιστεί δια ροπάλου και αποφασιστικά η έννοια της «Αυτοδυναμίας χάριν της Κυβερνησιμότητας».

Πρέπει να έχει απέναντί της/δίπλα της κι ένα άλλο αντίπαλο δέος.

Μια – τροπον τινά – «δεύτερη Βουλή». Μια «Γερουσία» ας πούμε. Από 150 βουλευτές η κάθε μια.

Ταυτόχρονα όμως κι ένα δεύτερο «αντίπαλο δέος».

 Έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας εκλεγέντα κι αυτόν κατ’ ευθείαν από το Λαό.

Επίσης, Βουλευτές εκλεγμένους με μια καθαρή, ανόθευτη, Απλή Αναλογική. Χωρίς τερτίπια και φραγμούς του τύπου 3% για είσοδο στη Βουλή και δωράκια 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.

Συν τοις άλλοις,

 να απαγορεύεται να γίνουν μαζί δύο διαφορετικές εκλογικές διαδικασίες. Ούτε καν με το πρόσχημα της «οικονομίας».

Οι εκλογές είναι για να εκφράζει ο Λαός την δυσαρέσκειά του και να «διορθώνει τις επιλογές» του ως προς τους Κυβερνώντες του.

Είναι «Μέσο Τιμωρίας». Του «Μόνου Κολασμού» που έχει στα χέρια του ο Πολίτης και που φοβάται ο Πολιτικός.

Δεν πρέπει να νοθεύεται λοιπόν ούτε και να αποδυναμώνεται αυτό το όπλο.

Δεν πρέπει να «σπαταλιέται».

Μια «εκλογή» τη φορά.

Και «αναμονή» κατόπιν για την επόμενη. Μια «θανάσιμα αγωνιώδης» αναμονή για τους Πολιτικούς καθώς θα ξέρουν πως αυτή η «επόμενη» δεν είναι μακριά. Είναι πολύ κοντά. Θα νοιώθει στην κυριολεξία την «παγωμένη ανάσα» της στον αυχένα του.

Ας έχουμε συμμαχικές κυβερνήσεις.

Θα είναι αδύναμες; Τις είδαμε και τις «Ισχυρές Αυτοδύναμες» τόσα χρόνια πόσο «αποτελεσματικές» ήταν. Την αποτελεσματικότητά τους την νοιώθουμε σήμερα και επί χρόνια στο σβέρκο μας με όλα αυτά τα χαράτσια. Που αφού έφαγαν καλά καλά «κάποιοι άλλοι» επί χρόνια, καλούνται σήμερα η φτωχολογιά και ο Λαός να πληρώσουν το λογαριασμό.

Κάθε «χοντράδα» λοιπόν που θα κάνουν κατά την Κυβέρνησή τους, απλά θα «πέφτουν» σαν σάπια μήλα. Και θα έρχονται άλλοι στη θέση τους.

Αφού θα υπάρχουν τόσοι πολλοί κομματικοί σχηματισμοί στην Βουλή, δεν θα είναι και δύσκολες οι «επανεντολές σύνθεσης κυβερνήσεων». Συνεπώς, πάντα θα υπάρχει μια «Δεδηλωμένη» ώστε να εξαντλείται η τετραετία και να μην τρέχουμε κάθε τόσο σε εκβιαστικές εκλογές του ενός ή του δεύτερου «Μεγάλου».

Ταυτόχρονα, με τον παραπάνω τρόπο, επιτέλους, θα μπουν στη Βουλή και άνθρωποι/παιδιά του Λαού. Πολίτες με ροζιασμένα χέρια που ξέρουν τι πάει να πει φτώχεια, πείνα, στερήσεις και αδικία. Που ξέρουν τι πάει να πει σκληρή κακοπληρωμένη δουλειά και ανεργία. Γιατί ένας εργάτης θα βρει την θέση του σε ένα μικρό Λαϊκό Κόμμα και μέσω αυτού στη Βουλή. Δεν θα την βρει ποτέ του όμως σε ένα μεγάλο Κόμμα των Ελίτ και των Τζακιών. Η φτωχολογιά θα βρει επιτέλους τη θέση της στην Ηγεσία της Πολιτείας. Όπως Πρέπει....

 

Τα «δύο κοινοβούλια» επιτέλους θα έχουν «πολυφωνία».

Καθώς, το μόνο σίγουρο είναι πως στις επόμενες εκλογές ο Λαός θα ψηφίσει «διαφορετικά» για την δεύτερη Βουλή απ’ ότι για την Πρώτη.

Μια «ισχυρή κυβέρνηση» με «συγκεντρωμένη την ισχύ σε λίγα χέρια» είναι εύκολο να «ελεγχθεί».

Τόσο από συμφέροντα εγχώρια όσο και εξωχώρια.

Μια τέτοια πανσπερμία Κοινοβουλευτικών απόψεων όμως που κάθε τρεις και λίγο θα αναδείκνυε διαφωνίες δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί. Από κανέναν και, τουλάχιστον, ποτέ «καθ’ ολοκληρίαν».

Μονίμως θα υπήρχαν εκείνες οι (υπεραρκετές) «ενοχλητικές φωνές» που θα ανάδευαν διαρκώς τα νερά της εξουσίας και δεν θα επέτρεπαν το «βάλτωμα». Και το «βρώμισμα» των νερών της εξουσίας βεβαίως.

Εάν σ’ αυτές τις τρεις εκλογικές διαδικασίες προσθέσουμε και τις άλλες δύο ήδη υπάρχουσες (Τοπική Αυτοδιοίκηση και Ευρωεκλογές) τότε ο Λαός θα μπορούσε να έχει κάθε πχ οχτώ μήνες την ευκαιρία να «δείξει εμπράκτως την σφοδρή ενόχλησή» του από την εκάστοτε κυβέρνηση. Τους εκάστοτε «κυρίαρχους πολιτικούς». Να δείξει «ξεκάθαρα» και «δραστικά» την εναντίωσή του σε συγκεκριμένες Πολιτικές.

Θα είχε το περιθώριο να κάνει τις «διορθωτικές κινήσεις» του.

Κι αυτή είναι η απαραίτητη «ώθηση» που απαιτείται για να «αντιμετωπιστεί το σκοτεινό καρκινογόνο χάος» των «επιτήδειων χρυσοκάνθαρων» της εξουσίας, των λαμογιών και των «επιτηδείων ημετέρων».

Γι’ αυτό και «τέτοιες απόψεις» πολεμιούνται πάντα και αμείλικτα από το Καθεστώς, τις Ελίτ και τα ΜΜΕ τους. Γιατί, αν ισχύσουν τέτοια Πολιτειακά Συστήματα, αυτοί «χάνουν την κουτάλα». Γι’ αυτό και δεν εφαρμόστηκαν ποτέ ως τώρα τέτοιες Πολιτικές.

Όσο για το ότι θα επικρατούσε ακυβερνησία διότι πχ η Γερουσία ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα ενέκριναν το τάδε ή το δείνα νομοσχέδιο της Βουλής και της Κυβέρνησης, ας βρουν τον τρόπο να συμφωνήσουν ώστε να περνάνε τα νομοσχέδια. Να μάθουν να συνεργάζονται για το καλό του Πολίτη και χωρίς πονηρές φωτογραφικές διατάξεις – δωράκια στους δικούς του «ημέτερους» ο καθένας.

Κι αν κάτι είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να τα βρουν, ε, υπάρχει και ο Λαός και τα Δημοψηφίσματα για κείνες τις περιπτώσεις.

Ας τα θυμηθούν επιτέλους κι αυτά καμιά φορά.

Χώρια που η νέα τεχνολογία πλέον (βλ. διαδίκτυο) επιτρέπει ταχύτατες διεκπεραιώσεις δημοψηφισμάτων. Πολιτική Βούληση να υπάρχει κι αυτό δεν είναι αξεπέραστο πρόβλημα πια.

Αναπόφευκτα Διαχειριστικά Κενά

Οι συνεχείς εκλογές και αλλαγές κυβερνήσεων, λογικό είναι πως θα δημιουργήσουν και κάποια «κενά διαχείρισης». Έστω και πρόσκαιρα.

Αυτά τα κενά δεν πρέπει επ’ ουδενί να επηρεάσουν την λειτουργία κάποιων νευραλγικών τομέων της Δημόσιας και της Εθνικής Ασφάλειας.

Που σημαίνει ότι θα πρέπει να οργανωθούν – τουλάχιστον - αυτοί προς την κατεύθυνση της «αυτάρκειας». Έτσι ώστε να μπορούν να λειτουργούν υπό οιεσδήποτε συνθήκες αυτόνομα κι απρόσκοπτα.

 

Και κατ’ αρχήν ο Πυλώνας της Δικαιοσύνης.

Η οποία οφείλει να παίξει καίριο ρόλο. Πρέπει επιτέλους να επιδείξει «αυτενέργεια».

Να αντιληφθούν πως ο Οργανισμός της Πολιτείας ΝΟΣΕΙ απ’ αυτό το καρκίνωμα (Χάος και Ανεπάρκεια των Πολιτικών) και πως πρέπει αυτοί – τα όργανα της Δικαιοσύνης – να εντοπίζουν ζωτικά σημεία του «προβλήματος» (βλ. Διαφθορά αλλά και Νομοθετική Ανεπάρκεια) και να «παρεμβαίνουν». Καίρια, με Διάκριση, ακατάπαυστα και με επιμονή. Να επιδέχονται – επιτέλους πια - απλές καταγγελίες και επισημάνσεις Πολιτών και να τις ελέγχουν. Κι αν πρέπει, να δρουν «αυτεπάγγελτα».

Επίσης, ο Πυλώνας αυτός θα πρέπει να αποκαθαρθεί από κάθε Κυβερνητική παρέμβαση.

Μόνοι τους πρέπει να αναδεικνύουν τις «Κορυφές τους» στα Ανώτατα Σώματα και όχι η εκάστοτε Κυβέρνηση.

Κι επιτέλους, πρέπει να επαναθεσπιστεί το Συνταγματικό Δικαστήριο. Να μπορεί ο Πολίτης να αποτανθεί για πιθανή αντισυνταγματικότητα ενός Νόμου. Εφόσον, η άλλη «εναλλακτική» που εφαρμόζεται ως τώρα απέτυχε παταγωδώς.

Επίσης, ο εκάστοτε Υπουργός Δικαιοσύνης θα πρέπει να αναδεικνύεται από το ίδιο το Σώμα των Δικαστών. Και όχι από τους Πολιτικούς.

Ο Πυλώνας της Δικαστικής Εξουσίας πρέπει να ενισχυθεί και να απογαλακτιστεί από τον «ετεροκαθορισμό» του και τον «έλεγχό» του από την εκάστοτε Κυβέρνηση.

Αντίστοιχα:

Ως προς την Εθνική Ασφάλεια.

Αρκετά πια με την παντοδυναμία των εκάστοτε Υπουργών Αμύνης και των μυστικοσύμβουλών τους καθώς και των διαδρομιστών Μεσαζόντων Εξοπλιστικών προγραμμάτων. Αρκετά πια με τις μίζες.

Όλη η «σχετική Ισχύς» θα πρέπει να φύγει από την Κυβέρνηση και να περάσει σε ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.

Στο οποίο να συμμετέχουν κατά 50% οι Ένστολοι, και από 25% η Κυβέρνηση και η Προεδρία της Δημοκρατίας.

Στην σύνθεση των Ενστόλων θα πρέπει να συμμετέχουν κατά βάση οι απόστρατοι και εν ενεργεία Αρχηγοί  Επιτελείων και ΓΕΕΘΑ, καθώς και εκπρόσωπος των Απόστρατων Στρατηγών.

Σ’ αυτό το Όργανο να συμμετέχουν ισότιμα και οι απόστρατοι Αρχηγοί των Σωμάτων Ασφαλείας καθώς και της ΕΥΠ.

Σε σταθμισμένη αναλογία θα πρέπει επίσης να συμμετέχουν οι αντίστοιχοι Υπαρχηγοί.

 Καμία κυβερνητική πράξη (πχ νομοθέτημα) που αφορά την Εθνική/Δημόσια Ασφάλεια και την Άμυνα να μην περνάει αν δεν έχει και την σύμφωνη γνωμοδότηση αυτού του οργάνου.

Και να καθορίζει αυτό το Όργανο τις Αποστρατείες, τους Νέους Αρχηγούς Επιτελείων και ΓΕΕΘΑ. Καθώς και τους Αρχηγούς Σωμάτων Ασφαλείας και ΕΥΠ.

Και όχι οι Πολιτικοί από μόνοι τους.

Τα Υπουργεία Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως να ενωθούν σε ένα Υπερυπουργείο Εθνικής Ασφάλειας (Εκρηκτικές εποχές σαν αυτή που περνάει η χώρα μας απαιτούν Συγκέντρωση κι ενίσχυση των Δυνάμεων της Εθνικής Ασφάλειας και όχι πολυδιασπάσεις).

Ο Υπουργός, αναπληρωτές Υπουργοί και Υφυπουργοί αυτού του Υπουργείου να πρέπει να εγκριθούν απ’ αυτό το Όργανο.

Άρση της εμπιστοσύνης αυτού του Οργάνου προς κάποιο απ’ αυτά τα πρόσωπα να επιφέρει και αυτόματη άρση της Υπουργικής Ιδιότητας.

Και βεβαίως, τα εξοπλιστικά προγράμματα να πρέπει να έχουν πρωτίστως την έγκριση αυτού του Οργάνου.

Θα μπορούσε τάχα ποτέ να υπάρξει ξανά «λαμογιά» και «μίζα» με στημένα εξοπλιστικά προγράμματα εάν υπήρχε ένας Μηχανισμός σαν τον παραπάνω;

Εν κατακλείδι:

Θα υπήρχε ποτέ περίπτωση τα Μεγάλα Κόμματα της Ελίτ να βγάλουν μόνα τους τα μάτια τους προωθώντας ένα Πολιτειακό Μοντέλο σαν το παραπάνω;

Όχι βέβαια.

Συνεπώς, να μην περιμένουμε απ’ αυτούς να αλλάξουν τον Πολιτειακό Χάρτη της χώρας προς την παραπάνω κατεύθυνση.

Αντιθέτως.

Έχουν πλέον την «αφορμή» (η δεδηλωμένη πρόθεση των Αλβανών για είσοδο στο Ελληνικό κοινοβούλιο και δη με «αξιώσεις») για να επιβάλλουν μια δραματική αύξηση του εκλογικού πλαφόν για είσοδο στην Βουλή από 3% σε ένα 10 – 15%.

Και θα γίνει ξαφνικά.

Έχουν γίνει άλλωστε άσσοι στα «ξαφνικά και ιδιαιτέρως σκληρά και απίστευτα μέτρα». Την έχουν εκπαιδεύσει καλά την Κοινή Γνώμη επ’ αυτού.

Πόσο πιο εμφανές πρέπει να γίνει πια το πρόβλημα του δυσθεώρητου όγκου των Μεταναστών και το ότι άρχισε πια να επηρεάζει την ίδια την «Καρδιά της  Πολιτειακής μας Υπόστασης»;

Πόσο παράλογο ακούγεται πλέον το ότι :

«πρέπει, εκτός όλων των παραπάνω προτεινόμενων, ταυτόχρονα να βρεθεί τρόπος να αφαιρεθεί ΕΓΚΑΙΡΑ η Ελληνική Υπηκοότητα απ’ όλες αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ξένων που σε λίγο θα μετατραπούν σε ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ελληνικής Πολιτείας»;

Εν είδη επιλόγου: Γουδή και... Γουδή...

Ακόμη κι αν προκαλεί «ρίγη» το άκουσμα και μόνο της λέξης, πρέπει να εξοικειωθούμε μαζί της. Καθώς είμαστε σα χώρα τόσο μα τόσο πολύ βουτηγμένοι στο χάος που μια σπίθα μόνο αρκεί για να τιναχτούν όλα στον αέρα.

Το Γουδή έχει την ιδιομορφία να είναι ένας Σκοτεινός Ιανός. Μια «Διπρόσωπη Υπόσταση».

Θα το αντιμετωπίσουμε – μας αρέσει δεν μας αρέσει - είτε στην μια του μορφή είτε στην άλλη.

Δική μας είναι η επιλογή.

Θα το αντιμετωπίσουμε είτε σαν 1909 είτε σαν 1922.

Αν αφήσουμε να εκραγεί το «Χάος», τότε μας περιμένει το 1922.

Η έκρηξη του Χάους θα μπορούσε να έχει πολλές αφορμές και μορφές εξέλιξης.

Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν το ίδιο.

Πόλεμος, εσωτερικός και εξωτερικός, απώλειες εδαφών, μεγάλες ανυπολόγιστες καταστροφές.

Πόνος, Οργή, τάσεις εξέγερσης και εκδίκησης.

Αναπόφευκτα, μια νέα Στρατιωτική Κυβέρνηση τύπου «Πλαστήρα» θα γεννιόταν μέσα από το Χάος και τις Στάχτες για να χαλιναγωγήσει τα πράγματα. Και να σώσει ότι μπορεί να περισωθεί. Τουλάχιστον, αυτές τις «αγαθές προθέσεις» πιθανότατα θα έχουν οι πρωτεργάτες μιας τέτοιας απέλπιδας κίνησης.

Θα είχε δε την «έξωθεν στήριξη», τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, αν και με «Πατριωτικό Προσωπείο» θα ήταν μια Στρατιωτική Κυβέρνηση της Τρόικας. Είτε θα το ήθελε αυτό η ίδια είτε όχι, Όργανο της Τρόικα θα γίνονταν. Πρωτίστως, για να επιβιώσει η ίδια. Έστω κι αν είχε τις αγαθότερες των προθέσεων δεν θα απέφευγε αυτό το ναρκοπέδιο.

Πέραν όλων των άλλων αισχών που θα προκαλούσε – ηθελημένα ή αθέλητα, θα οδηγούσε σε ένα Κοινοβουλευτικό Χάρτη σαν τον παραπάνω που περιγράφαμε.

Το απαραίτητο ποσοστό για να μπει κάποιος στην Βουλή θα ήταν απαγορευτικό για τα μικρά κόμματα – όλου του Πολιτικού Φάσματος.

Θα ήταν η Ταφόπλακα της Δημοκρατίας – που ούτως ή άλλως ποτέ της δεν υπήρξε ως «Αληθής Δημοκρατία».

Και η χαρά των Τζακιών και των Ελίτ.

Κι αυτή ακριβώς είναι η «Δεύτερη Διαδρομή» που λέγαμε πιο πάνω.

Μια Μνημονιακή Κυβέρνηση πιθανότατα δεν θα μπορούσε (ή δεν θα ήθελαν να την «σπαταλήσουν» έτσι) να κάνει κάτι τέτοιο.

Συνεπώς, ξένα και εγχώρια «παρά-κεντρα εξουσίας» θα έπρεπε να «μεθοδεύσουν» μια Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης προκειμένου να φέρουν – έστω και για λίγο – στην εξουσία μια Στρατιωτική Κυβέρνηση Χρήσιμων Ηλιθίων. Που θα αναλάμβανε να οδηγήσει σε εκλογές μ’ αυτό το έκτρωμα «υπερ – ενισχυμένης Αναλογικής».

Το πρόσχημα βεβαίως υπάρχει πλέον.

Οι μετανάστες (πχ οι Αλβανοί) είναι έτοιμοι να μπουν στην Βουλή και να οδηγήσουν σε απώλεια Εθνικών Εδαφών.

Μετά απ’ αυτό, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης και θα αποχωρούσε.

Εν πλήρει αμνηστία και «επιβραβεύσεων» βεβαίως.

Ένα πανίσχυρο «δικομματικό σύστημα» θα είχε εγκαθιδρυθεί και όλος ο υπόλοιπος Πολιτικός Χάρτης θα είχε εξαφανιστεί μέσα σ’ ένα μήνα.

Εκτός, εάν συνέλθουμε όλοι έγκαιρα, συνειδητοποιήσουμε το «τι μας έρχεται» και προχωρήσουμε μόνοι μας και «ελεγχόμενα» σε ένα Γουδή 1909. Ένα Δημοκρατικό Γουδή.

Που ΜΟΝΗ ευθύνη και ΣΚΟΠΟ θα έχει να συμβάλλει να γεννηθεί ένας πραγματικά Δημοκρατικός Χάρτης στο Κοινοβούλιο.

Να οδηγήσει σε Εκλογές με νέο Συνταγματικό Εκλογικό Μπούσουλα τα παραπάνω προτεινόμενα.

Απλή ανόθευτη Αναλογική, Βουλή και Γερουσία (από 150 Βουλευτές) και εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας απ’ ευθείας από τον Λαό.

Κι αφού βεβαίως αφαιρέσει τα πολιτικά δικαιώματα όλων αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων ξένων που ετοιμάζονται να μπουν στο κοινοβούλιο και να σηκώσουν Σημαίες Ανεξαρτησίας σε Ελληνικά Εδάφη.

Φυσικά, μια τέτοια ενέργεια θα ήταν κόκκινο πανί για τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Αλλά ας σκεφτούν το αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και την επόμενη μέρα.

Γιατί, αν δεν κοπεί με το μαχαίρι αυτή η γάγγραινα, τότε, το Βαθύ Κράτος των Ελίτ και των Τζακιών εν αγαστή συνεργασία με την Τρόϊκα θα φροντίσουν με τις  «κατάλληλες μεθοδεύσεις» να εξαφανίσουν κάθε μα κάθε Πολιτική φωνή από τον εκλογικό χάρτη.

Μαζί κι αυτούς.

Πλέον είναι ή οι Μετανάστες ή αυτοί.

Πρέπει να το συνειδητοποιήσουν. Πριν είναι αργά για όλους.

Μια τέτοια Κίνηση τέλος, τύπου Γουδή 1909 και προκειμένου να καθησυχάσει τους φόβους της Αριστεράς για «φασιστικές εκτροπές», θα μπορούσε (και ίσως θα έπρεπε) να προσφέρει την Ηγεσία της σε κάποια ευρέως αποδεκτή στο χώρο της Κεντροαριστεράς Πολιτική Φυσιογνωμία....

Κάποιον του διαμετρήματος ενός Μίκη Θεοδωράκη ας πούμε...

Και ίσως μια τέτοια σειρά ενεργειών να ήταν και η ιδανική γέφυρα προκειμένου να βρουν κοινή γλώσσα συνεννόησης επιτέλους όλοι μα όλοι οι Μετέχοντες του Πατριωτικού Χώρου.

Αυτοί τουλάχιστον που ακόμη πιστεύουν σε Εθνικά Σύνορα και νοιάζονται να υπάρχουν ΟΛΑ τα Εθνικά Εδάφη μας και αύριο.

Γιώργος Ανεστόπουλος