Χωρίζουν για να μην απολυθούν!!!

H Σοφία ξεκίνησε να εργάζεται στο Δημόσιο με σύμβαση ορισμένου χρόνου το 1998. Το 2000 με νόμο, που αναγνώριζε ότι η κατηγορία των συμβασιούχων στην οποία ανήκε κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, μετατράπηκε σε υπάλληλος με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου. 

 

Τα τελευταία χρόνια εργάζεται σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, έχοντας υποστεί φυσικά τις προβλεπόμενες περικοπές σε επιδόματα και μισθό. Καθώς βρέθηκε όμως στο Δημόσιο χωρίς ΑΣΕΠ, αποτελεί με το νέο νόμο υποψήφια για υπαγωγή σε καθεστώς διαθεσιμότητας. 

 

Και με ένα γιο 5 ετών και τον άντρα της με επίσης πετσοκομμένο μισθό (είναι καθηγητής) το πλήγμα θα είναι μεγάλο. Όπως λέει, πολλοί συνάδελφοί της έχουν αναλογιστεί τη ''λύση'' του διαζυγίου, θεωρώντας ότι οι μονογονεϊκές οικογένειες θα εξαιρούνταν από τη διαθεσιμότητα. 

 

Ποιοι είναι οι 9.820 εργαζόμενοι - θύματα της διαθεσιμότητας του Σεπτεμβρίου   

 

Οι δικηγόροι επιβεβαιώνουν την τάση για έκδοση συναινετικών διαζυγίων. Χαρακτηριστική η περίπτωση ενός  ζευγαριού που έφυγε αγκαλιασμένο από το δικαστήριο με το χαρτί στο χέρι. 

 

''Ο κόσμος προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει. Εδώ που φτάσαμε δε θεωρείται προσόν ένα πτυχίο, αλλά το αν έχεις την επιμέλεια του παιδιού'' δηλώνει η δικηγόρος Χριστίνα Γαλανοπούλου. 

 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Καθημερινής της Κυριακής, η Σοφία με τον Χρήστο είχαν ξεκινήσει τις διαδικασίες έκδοσης εικονικού διαζυγίου, όταν ενημερώθηκαν μετά τις σχετικές ρυθμίσεις που εισήγαγε το πολυνομοσχέδιο, οι μονογονεϊκές οικογένειες στην ουσία δεν εξαιρούνται από τη διαθεσιμότητα. 

 

Πάντως, στο αρμόδιο τμήμα του Πρωτοδικείου Αθηνών, σύμφωνα με το δημοσίευμα,οι υπάλληλοί γράφουν υπερωρίες. ''Γίνεται χαμός με τα συναινετικά διαζύγια''. ''Δεν προλαβαίνουμε να διεκπεραιώνουμε υποθέσεις''. Το 2011, τα συναινετικά διαζύγια δεν ξεπερνούσαν τα 4.000, πέρυσι έφτασαν τα 4.600, ενώ φέτος, έχουν ήδη φτάσει τα 4.500.

 

πηγή Καθημερινή

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

ΣΧΟΛΙΟ

Ρε που μας έφθασαν οι ανθέλληνες ξεπουλημένοι προδότες...

Η διοίκηση της Εκκλησίας μας έχει να πει κάτι περί τούτου;