Ελλάδα, Κύπρος: Δύο κράτη, ένας λαός.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

Θέλω να αρχίσω αυτό το άρθρο, αφιερώνοντάς το στους ανθρώπους του Δεύτερου και του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που μας έδωσαν, όσο τους το επέτρεψαν, τα δύο καλύτερα, πιστεύω, μουσικά προγράμματα στην Ελλάδα,  από τα καλύτερα στην Ευρώπη.

Βιώνω τη διακοπή τους ως πράξη βιασμού. Βρίσκω πολύ δυσάρεστο και πολύ φυσικό ότι τα σταμάτησε η κυβέρνηση της Τρόικας και του Μνημονίου, αφήνοντάς μας στο έλεος των «νταβατζήδων» της ψευτο-ενημέρωσης και της βαρβαρικής «ψυχαγωγίας».

Το Μνημόνιο δολοφονεί την Ελλάδα κι αν αυτή δυσκολεύεται ακόμα να βρει λόγια και όπλα να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται, έχει απελπιστικά ανάγκη την καταπληκτική μουσική και ποιητική της παράδοση για να υπάρξει. Είναι κρίμα που η ηγεσία των δημοσιογράφων δεν μπόρεσε/θέλησε να κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό το «κίνημα της ΕΡΤ» και τις συχνότητές της φωνή όλου του λαού, κέντρο αντίστασης μιας κοινωνίας που καταστρέφεται και οργανωτή σε βάθος συζήτησης για την προοπτική της χώρας.

Εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και εργαζόμενοι στη χώρα είναι κρίμα ότι δεν πολυκατάφεραν να τα κάνουν αυτά. Μπορεί να μην το ομολογούμε, αλλά ως χώρα, παρόλο που αντιμετωπίζουμε μια σπάνιας καθολικότητας καταστροφή, κυριαρχούμεθα πάντα, στην καλύτερη περίπτωση από το «σώζων εαυτόν σωθήτω», στη χειρότερη από θανάσιμη δόση καιροσκοπισμού, ιδιοτέλειας και ευτέλειας, ενίοτε και μεταξύ «αντιμνημονιακών».

Ελλάδα και Κύπρος

‘Όταν λέμε χώρα εννοούμε Ελλάδα και Κύπρο, παρά την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών. ‘Όχι γιατί είμαστε κάποιας μορφής «εθνικιστές», αλλά γιατί έχουμε βαθειά συνείδηση του αλληλένδετου της μοίρας του ελληνικού λαού. Την ίδια βαθειά συνείδηση έχει ο ιμπεριαλισμός, για να ξαναπούμε τα πράγματα με το όνομά τους, είτε μιλάμε για Βρετανική, είτε για «Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης». Αυτοί δεν μπερδεύονται, ποτέ δεν μπερδεύτηκαν. Η αποκοπή Κύπρου και Ελλάδας υπήρξε ανέκαθεν κεντρική στρατηγική επιλογή τους.

Η επιλογή τους είναι, αντιστρόφως, ο καλύτερος δάσκαλος για μας. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να ενεργούν διεθνώς με όλους τους τρόπους σαν να είναι ένα κράτος. Πρέπει να το κάνουν οι κυβερνήσεις, αν δεν θέλουν αυτές πρέπει να το κάνουν οι λαοί και οι δυνάμεις που διακηρύσσουν ότι θέλουν διακοπή των Μνημονίων και κοινωνική-εθνική αναγέννηση.

Πολύ περισσότερο σήμερα, καθώς ο ελληνικός λαός δέχεται, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, μια από τις φονικότερες επιθέσεις στην ιστορία του από την «Παγκοσμιοποίηση», έναν οικονομικό και «πληροφοριακό» πόλεμο, που οδήγησε ήδη σε σχεδόν κατάλυση της ελλαδικής και κυπριακής εθνικής κυριαρχίας δια των Δανειακών και των Μνημονίων, στη μετατροπή των δύο κρατών σε «αποικίες χρέους», υπό διαμόρφωση πρότυπα νέου, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, σε ιδιότυπο καθεστώς ισοδύναμου ξένης κατοχής από τους Πιστωτές. ‘Ολος ο ευρωπαϊκός Νότος υποφέρει, αλλά Ελλάδα και Κύπρος υποφέρουν κατά τρόπο κρίσιμο για την επιβίωση των δύο κρατών και, στην περίπτωση ιδίως της Κύπρου, δέχονται άμεση γεωπολιτική απειλή.

Νέο σχέδιο Ανάν, σχέσεις με Ισραήλ

Δεν εννοούμε την οπωσδήποτε σοβαρή, αλλά σχετικά περιορισμένη τουρκική απειλή, όσο την προσπάθεια της «γεωπολιτικής τρόικας» (ΗΠΑ, Βρετανία, Χρήμα) να ελέγξουν το νησί και, δι’ αυτού, την Ελλάδα. Αυτοί ήταν που έβαλαν τον παράγοντα Τουρκία στο παιχνίδι για να μην γίνει η ‘Ενωση, αυτοί οργάνωσαν τα δύο πραξικοπήματα (1967, 1974) και την εισβολή για να το ελέγξουν, αυτοί έφτιαξαν το σχέδιο Ανάν, της αφοπλισμένης Κύπρου υπό την «Τρόικα» των «τριών ξένων δικαστών», αυτοί ετοιμάζονται να το επαναφέρουν εντός του τρέχοντος έτους, μαζί με σειρά άλλων μέτρων που θα το καθιστούν αναπόφευκτο, με ή χωρίς δημοψήφισμα.

Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό να βλέπει κανείς σήμερα την ελληνική κυβέρνηση να κάνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Τουρκία ή το Ισραήλ και να μην κάνει με την Κύπρο! Είναι εξίσου τραγικό να βλέπουμε τις ισραηλινές δυνάμεις να εμφανίζονται ή να επιχειρούν στο νησί, να μην εμφανίζονται όμως οι ελληνικές, καθώς Αθήνα και Λευκωσία έχουν καλύτερες στρατιωτικές σχέσεις με το Τελ Αβίβ παρά μεταξύ τους! Για περισσότερο από δέκα χρόνια, η ελληνική αεροπορία και το ναυτικό δεν εμφανίζονται στην Κύπρο και ματαιώνουν τις ασκήσεις που προβλέπει το «ενιαίο αμυντικό δόγμα», για να μην «προκαλούν» την Τουρκία. Φαίνεται όμως ότι, με την ίδια ευκολία που «κατεβάζουμε τα βρακιά» απέναντι στην ‘Αγκυρα, όταν μας το ζητήσει ο «διεθνής παράγων», με την ίδια ακριβώς κάνουμε «τον μάγκα» αν μας το ζητήσει δύναμη που εκτιμάμε πιο δυνατή (ή, για να είμαστε ωμά ακριβείς, πιο επωφελής για την καριέρα και την τσέπη των πολιτικών μας!) Αποφασίσαμε τώρα να κάνουμε κοινά γυμνάσια Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με σενάριο την προστασία του οικοπέδου 12 της Noble. Η οποία Noble, πίσω από την πλάτη μας, και αντίθετα με τις δημόσιες διακηρύξεις της, εργάζεται, σύμφωνα με εγκυρότατες πληροφορίες, για τη μεταφορά μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη του φυσικού αερίου!

Στοιχειωδώς ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη, όταν συνεργάζονται, πολύ περισσότερο «συμμαχούν», δίνουν και παίρνουν (quid pro quo). Είναι προφανές και αυτονόητο ότι το Ισραήλ θα προστατεύσει τις εγκαταστάσεις της Noble. Δεν εξαρτάται αυτό από τη δική μας συμμετοχή. Ούτε η Τουρκία θα αποπειραθεί ποτέ να πλήξει αυτές τις εγκαταστάσεις, εκτός ενός σεναρίου, αν κάποιος αποφασίσει να στήσει μια μεγάλη διεθνή προβοκάτσια.

Κάνοντας κοινές ασκήσεις με το Ισραήλ του προσφέρουμε πολύτιμη διπλωματική αναγνώριση, διακινδυνεύουμε μεγάλο κόστος στις σχέσεις μας με την αραβο-μουσουλμανική θάλασσα που μας περιβάλλει, του επιτρέπουμε να μας «μελετήσει», χωρίς να κερδίζουμε το παραμικρό. Γιατί, αφού τα κάνουμε αυτά, δεν του ζητάμε ασκήσεις που να περιλάβουν π.χ., στο σενάριό τους, την υπεράσπιση της ελεύθερης Κύπρου;

Μερικοί αναγνώστες μας «προσάπτουν» ότι είμαστε κατά της συνεργασίας με το Ισραήλ.
Κάνουν λάθος. Είμαστε κατά της υποταγής στο Ισραήλ, όπως είμαστε επίσης κατά της υποταγής στη Ρωσία, την Αμερική ή οποιονδήποτε άλλο. Θέλουμε συνεργασία, όχι ασκήσεις υποτέλειας. Το Ισραήλ είναι μια «κρυμμένη υπερδύναμη», με τεράστια πρόσβαση στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, στο ΔΝΤ, στην ΕΕ, στις πολιτικές και εκδοτικές ελίτ όλου του πλανήτη. Θα έκανε πολύ νόημα να ζητήσουμε τη συνδρομή του - και έχει αυτή τη δυνατότητα - για να μας προστατεύσει από τον οικονομικό πόλεμο που δεχόμαστε. Αν το Ισραήλ σκέφτεται με όρους ιστορικούς και όχι βραχυπρόθεσμου στρατηγικού κέρδους, αυτό θα έκανε. Ακόμα κι αν οι ‘Ελληνες χαθούμε, η Ιστορία θα μετρήσει στο τέλος τους ρόλους πούπαιξε ο καθένας. Κι αν υπάρχει ένας λαός που θάπρεπε να ξέρει, από την ίδια του την τραγική πείρα, τη δύναμη της Ιστορίας να κάνει τους τελευταίους πρώτους και τούμπαλιν, αυτός θάπρεπε να είναι οι Εβραίοι.

Ο άξονας Λευκωσία-Μόσχα

Τα ίδια που λέμε για το Ισραήλ, ισχύουν και για τη Ρωσία, τον δυνητικά σημαντικότερο γεωπολιτικό σύμμαχο Κύπρου και Ελλάδας. Το ζήτημα και πάλι δεν είναι να συμμετάσχουν και Ρώσοι στη λεηλασία της Ελλάδας δια των ιδιωτικοποιήσεων, έστω κι αν είναι πολύ προτιμότερο να πάρει τον ΔΕΣΦΑ η Μόσχα παρά η … Τουρκία δια του Αζερμπαϊτζάν! Να δοθούν στους Ρώσους διευκολύνσεις που χρειάζονται στην αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» και το ναύσταθμο του Μαρί. Για να κάνουν νόημα αυτές όμως οι σχέσεις, πρέπει να αποτελέσουν οργανικό τμήμα μιας ελληνο-ρωσικής συμμαχίας, που να αποβλέπει στην απελευθέρωση και σωτηρία των δύο κρατών μας. Κάτι που (πρέπει να) ενδιαφέρει ζωτικά το Κρεμλίνο, για το οποίο η όποια οικονομική αξία φερ’ ειπείν της Ελλάδας είναι μηδαμινή συγκρινόμενη με το διακύβευμα, τη σημασία για την διεθνή τάξη και την ίδια τη Ρωσία, της ύπαρξης των δύο κρατών, Ελλάδας και Κύπρου, ως στοιχειωδώς ανεξάρτητων και κυρίαρχων.

Ο άξονας Ρωσίας-Κύπρου είναι σήμερα η πιο άμεση δυνατότητα της Λευκωσίας να πετύχει τη σωτηρία της. Οι «άλλοι» έκαναν και θα κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να τον τορπιλίσουν. Το κυριότερο χαρτί που έχουν να παίξουν για να το πετύχουν, είναι το πολιτικό προσωπικό και η ιθύνουσα τάξη Λευκωσίας και Αθήνας, άμεσα, πολύπλευρα, βαθιά εξαρτημένοι σήμερα, όσο σπάνια στην ελληνική ιστορία. 

πηγή