Εθνομηδενισμού συνέχεια… Ο Νίκος Θεοτοκάς "πλήττει" στο τελευταίο βιβλίο του τον στρατηγό Μακρυγιάννη!!!

Ο ιδεολογικός πόλεμος με τα εθνοκτόνα αποδομητικά αποβράσματα συνεχίζεται αμείωτος...

Παρακάτω σας παραθέτω ένα άρθρο του κ. Νίκου Ντάσιου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Αρδην και αναρτήθηκε από το ιστολόγιο Ρωμαιϊκο Οδοιπορικό το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο του καθηγητή Πανεπιστημίου Νίκου Θεοτοκά, στο οποίο επιχειρείται η αποηρωοποίηση του αγωνιστή της ελευθερίας Μακρυγιάννη κι όχι μόνο...

Επιχειρείται επίσης ο εξευτελισμός του παρουσιάζοντάς τον ως τοκογλύφο!!!!

Το ιστολόγιο μας έχει επανειλλημένως παρουσιάσει αποσπάσματα του έργου του μεγάλου Ελληνα αγωνιστή μερικά από τα οποία μπορείτε να δείτε στις παρακάτω αναρτήσεις. 

Μαθήματα Πατριωτισμού από τον ήρωα Μακρυγιάννη. 

Ακούστε τον στρατηγό Μακρυγιάννη στα προφητικά λόγια κατά των προδοτών του Γένους που είναι πάντα ίδιοι.

Εχουμε όμως αναφερθεί και στον Νίκο Θεοτοκά, ο οποίος δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα των προδοτών που υπέγραψαν τότε το κατάπτυστο ανθελληνικό και προδοτικό Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο μας... 

(Δείτε παρακάτω την σχετική ανάρτησή μας, την οποία μπορείτε να φυλάξετε σαν μια λίστα προδοτών του Εθνους μας... Αλλωστε χρόνο με τον χρόνο, αν παρατηρήσετε την εμπλουτίζουμε με σχετικά λινκ πάνω στα ονόματα που την απαρτίζουν, ώστε να συνειδητοποιούμε όλοι ότι η στάση των ξεπουλημένων είναι συνεχής και διαχρονική με αντικειμενικό σκοπό να καταστρέψουν το ελληνικό Γένος, χτυπώντας τα δύο κύριαρχα συστατικά του, τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία) 

Ποιοί υπέγραψαν το κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν το 2004. Και λίγα λόγια για το τι προέβλεπε.

Τελικά ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι οι προδότες αυτού του έθνους κάνουν συνεχώς κύκλους και βρίσκονται μόνιμα πίσω από κάθε προδοτική ενέργεια κατά της Ελλάδος αλλά και γενικώς του Ελληνισμού... 

Δεν πειράζει αυτοί το ανίερο έργο τους κι εμείς το δικό μας....

Κάποτε πάντως θα πρέπει να καθαρίσει η κόπρος του Αυγίου.... 

ΘΑΝΟΣ

τοῦ Νίκου Ντάσιου ἀπὸ τὴ Ρήξη φ. 93 

Ἡ παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Νίκου Θεοτοκά Ο βίος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, στὴν αἴθουσα τοῦ Συλλόγου Μακρυγιάννη στὴν Ἄρτα, τὴν Παρασκευή, 10 Μαΐου 2013, παρουσία τῆς βουλευτοῦ τοῦ Σύριζα κ. Γεροβασίλη καὶ λοιπὸν τοπικῶν παραγόντων, ἀποτέλεσε μία ἀκόμα δυσάρεστη ἔκπληξη ἐκ μέρους τῆς γνωστῆς ἀποδομητικῆς σχολῆς, μαρξίζουσας προέλευσης, στὴν ὁποία ἀνήκει ὁ ἐν λόγω πανεπιστημιακός του Παντείου. 

Τὸ βιβλίο αὐτὸ –συνέχεια ἐκείνων τῆς Ρεπούση, τῆς Φραγκουδάκη, τῆς Ψιμούλη, τοῦ Λιάκου, τοῦ Μαζάουερ καὶ πλείστων ἄλλων «προοδευτικῶν» ἱστορικών–, ἐπιχειρεῖ τὴν ἀναθεώρηση τῆς ἱστορικῆς ἀφήγησης τοῦ Βλαχογιάννη, ποὺ ἀνακαλύπτει, στὰ 1900, μέσα σ’ ἕναν τενεκέ, τὰ χειρόγραφα (τὰ ἀπομνημονεύματα) τοῦ στρατηγοῦ καὶ τὰ ὁποία ἐκδίδει τελικὰ στὰ 1907. Ἡ σημασία αὐτῆς τῆς «ἀφήγησης» ποὺ ἀπέκτησε ἰδιαίτερο συμβολισμὸ στὰ κείμενα τῶν ποιητῶν τοῦ ’30 καὶ ἰδιαίτερα σ’ αὐτὰ τοῦ Γ. Σεφέρη, θὰ πρέπει κατὰ τὸν συγγραφέα νὰ μετριαστεῖ, ἐνῶ δὲν ἀποφεύχθηκε καὶ μία ἔκφραση ἀποστροφῆς γιὰ τὴ «λαϊκότητα» τοῦ ἐπαναστάτη Μακρυγιάννη, ποὺ συνέγειρε ἀκόμα καὶ τοὺς... ἀντάρτες τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ «… παρασυρμένοι μᾶλλον ἀπὸ ἕναν ἀγνωστικιστικὸ ποπουλισμό».

 

 Ἡ προσέγγιση τοῦ Ἄνθρωπου-Μακρυγιάννη –καὶ ὄχι τοῦ Ἥρωα τοῦ ’21– δηλαδὴ τῶν παθῶν καὶ τῶν ἀδυναμιῶν του στὸ πλαίσιο μίας ψυχαναλυτικῆς θεώρησης, ἀποτελεῖ τὴν κλασικὴ μέθοδο ἀποηρωοποίησης καὶ συντελεῖ ἐν τέλει στὴν κατάρριψη τοῦ συμβολισμοῦ τῶν ἡρωικῶν μορφῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας.

 

 Ἑστιαζόμενος πρωταρχικὰ στὸ Ὁράματα καὶ Θάματα –τὸ δεύτερο σύγγραμμά του– ὁ Θεοτοκᾶς τὸν χαρακτηρίζει «βλάσφημο» καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν πίστη του στὴν Ὀρθοδοξία, ἑρμηνεύοντας ἔτσι τὴν ἀναφορὰ τοῦ Μακρυγιάννη στὴν προδιάθεσή του νὰ ἀνέβει στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ Χριστοῦ ἐκ δεξιῶν του Πατρός!!! Νὰ θυμίσουμε στὸν συγγραφέα τὶς τραγικὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες ἔγραφε ὁ στρατηγὸς τὸ ἔργο αὐτὸ στὰ 1851, μὲ ἑφτὰ βαρύτατες πληγὲς στὸ σῶμα του, ἀπογοητευμένος ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες του γιὰ τὴ διχόνοια ποὺ ξέσπασε μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, τὴν καταρράκωσή του ἀπὸ τὰ δικαστήρια ὅπου τὸν ὁδήγησε ἡ βαυαροκρατία τοῦ Ὄθωνα, μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας, λόγω τῆς συμμετοχῆς του στὸ Κίνημα τῆς 3ης τοῦ Σεπτέμβρη. Γεγονότα ποὺ τὸν ὁδήγησαν νὰ κλειστεῖ στὸν ἑαυτό του καὶ νὰ ζητάει τὴν ἐλπίδα γιὰ τὸ «ἀνολοκλήρωτό της Ἐπανάστασης τοῦ ’21» μόνο στὸν Θεὸ μὲ αὐτὸ τὸν ἰδιότυπο μυστικιστικὸ καὶ ἀνορθόλογο, ἀλλὰ πολὺ ἀνθρώπινο τρόπο.

 

 Ὅμως, πῶς ὁρίζει ὁ Νίκος Θεοτοκᾶς τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ’21 καὶ τὸν ρόλο τοῦ Μακρυγιάννη σ’ αὐτή; Ἁπλῶς σὰν μία μάχη ἰδεῶν: «…. γιὰ τὴν τάξη τοῦ κόσμου ποὺ κληρονόμησε καὶ ἐκείνων τῶν καινούριων ποὺ δεξιωνόταν καὶ διαμόρφωνε, ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ ἀναζητήσει νέες ἰσορροπίες ἀνάμεσα στὸ κληροδοτημένο ἀνελαστικὸ σύστημα σκέψης καὶ σ’ ἕνα ρηξικέλευθο δέον» (σελ 62). Καὶ ὅπως γλαφυρὰ ἀναφέρει στὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου του, «… ὁ βίος τοῦ Μακρυγιάννη δείχνει ἀνάγλυφα τὴν Ἱστορία τῶν Ἀνθρώπων ποὺ δίνοντας τὴν ψυχὴ καὶ τὸ αἷμα τους βάλθηκαν νὰ γκρεμίσουν τὸν παραδοσιακὸ κόσμο (καὶ ὄχι τὸν ὀθωμανικὸ ζυγό). Καὶ ἀνέτρεψαν ἔτσι τὸν μόνο κόσμο ποὺ μποροῦσε νὰ τοὺς χωρέσει». Ἄρα, κακῶς ἔκαναν τὴν Ἐπανάσταση, ἀφοῦ ἡ τραγική τους μοίρα τοὺς ἐνέταξε σ’ ἕναν νέο κόσμο ποὺ δὲν τοὺς χωροῦσε (καὶ ὄχι βέβαια οἱ Βαυαροὶ τοῦ Ὄθωνα).

 

 Πῶς ἑρμηνεύει ὅμως ὁ συγγραφέας τὴν ἀπόφαση τοῦ Μακρυγιάννη νὰ «βάλει τὸ κεφάλι του στὸν τορβὰ τῆς Ἐπανάστασης»; Σίγουρα ὄχι ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Σύμφωνα μὲ τὸ ἑρμηνευτικὸ σχῆμα τοῦ συγγραφέα, ἡ τάση αὐτονόμισης τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ στὴν Ἤπειρο ἔναντι τοῦ σουλτάνου ἔπληξε τὸ ἐμπόριο στὴν Ἄρτα καὶ ἀνέδειξε νέες δυναμικὲς περιοχὲς ὅπως τὴν Πάργα, τὴ Ναύπακτο καὶ τὴν Πρέβεζα.

 

Ὁ Μακρυγιάννης, λοιπόν, βρέθηκε νὰ χάνει οἰκονομικὰ προνόμια καὶ αὐτὸ προκάλεσε τὴν ἀντίδρασή του, ἀφοῦ ἕως τότε (τὸ 1820) εἶχε καταστεῖ οἰκονομικὰ ἐπιφανὴς παράγοντας –καὶ μάλιστα πολὺ νέος– πλουτίζοντας ἀπὸ τὸν τοκισμὸ καὶ τὸ ἐμπόριο ἀκόμα καὶ κατὰ τὴν περίοδο τοῦ λιμοῦ στὴν πόλη τῆς Ἄρτας στὰ 1816!!! Ἔμπορος λοιπόν, καὶ συνωμότης ὁ Μακρυγιάννης –ὅπως ἐπιγράφεται τὸ δεύτερο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου– «τοκιστὴς καὶ ἄρα τοκογλύφος» εἶναι τὸ σύμβολο τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης κατὰ τὸν πανεπιστημιακὸ δάσκαλο Ν. Θεοτοκά!!!

 

Θὰ εἶχε ἐνδιαφέρον μία ὁλοκληρωμένη ἀπάντηση στὸ νέο αὐτὸ πόνημα, ἀναδεικνύοντας τὸ σύνολο τῶν ἀκριτομυθιῶν τῆς ἐπιστημονικῆς ὁμάδας. 

 

Παραμένει ὅμως ἕνα βασικὸ ἐρώτημα: Γιατί ἡ συγκεκριμένη σχολὴ ἐπιχειρεῖ, σ’ αὐτὴν εἰδικὰ τὴ συγκυρία, τὴν ἀποψίλωση ἕως καὶ τὴν πλήρη ἀποδόμηση τῶν ἐθνικῶν μας συμβόλων;

 

Μὰ γιατί ὁ ἀγώνας τους, ποὺ συνεχίστηκε ἕναν αἰώνα περίπου μετὰ τὸ ’21 –καὶ ἴσως μέχρι τὸ ’55-59 στὴν Κύπρο– παραμένει ἕως σήμερα τραγικὰ ἐπίκαιρος. Ἀποδομώντας λοιπὸν τὰ σύμβολα ἑνὸς Ἀντιστασιακοῦ Ἔθνους, καταστρέφεις τὰ ἀντανακλαστικά της λαϊκῆς ψυχῆς ποὺ καλεῖται καὶ πάλι σήμερα νὰ ἀντισταθεῖ, περνώντας ἀπὸ τὸ «Ἐγὼ στὸ Ἐμεῖς», ὅπως ἔγραφε ὁ στρατηγός, ἔχοντας νὰ παλέψει καὶ πάλι μὲ τοὺς Γερμανούς, τοὺς νεοθωμανοὺς καὶ τοὺς ἐγχώριους ὑποτακτικοὺς καλαμαράδες…

 

Ὅσο κι ἂν ἐπικαλοῦνται οἱ «ἐπιστήμονες ἱστορικοὶ» αὐτῆς τῆς τάσης τὸ δικαίωμά τους νὰ βρίσκονται καὶ νὰ ρυπαρογραφοῦν στὸ δημόσιο πανεπιστήμιο τὸ ὁποῖο καὶ ὑπερασπίζονται –ἰδιοτελώς–, θὰ παραθέσω μία ἀναφορὰ τοῦ Σεφέρη γιὰ τὸν στρατηγὸ Μακρυγιάννη, ποὺ ἀποκαθιστᾶ τὴν ἰσορροπία τῶν πραγμάτων:

 

«Τὰ γράμματα εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ εὐγενικὲς ἀσκήσεις κι ἀπὸ τοὺς πιὸ ὑψηλοὺς πόθους τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ παιδεία εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ βίου. Κι ἐπειδὴ οἱ ἀρχὲς αὐτὲς εἶναι ἀληθινές, πρέπει νὰ μὴν ξεχνοῦμε πὼς ὑπάρχει μία καλὴ παιδεία, ἐκείνη ποὺ ἐλευθερώνει καὶ βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ ὁλοκληρωθεῖ σύμφωνα μὲ τὸν ἑαυτό του, καὶ μία κακὴ παιδεία ἐκείνη ποὺ διαστρέφει καὶ ἀποστεγνώνει καὶ εἶναι μία βιομηχανία ποὺ παράγει τοὺς ψευτομορφωμένους καὶ τοὺς νεόπλουτούς της μάθησης, ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια κίβδηλη εὐγένεια μὲ τοὺς νεόπλουτούς του χρήματος. Ἂν ὁ Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, πολὺ φοβοῦμαι πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, γιατί τὴν παιδεία τὴν κρατοῦσαν στὰ χέρια τοὺς οἱ «τροπαιοῦχοι του ἄδειου λόγου», καθὼς εἶπε ὁ ποιητής, ποὺ δὲν ἔλειψαν ἀκόμη. Δὲν ἐπαινῶ τὸν Μακρυγιάννη γιατί δὲν ἔμαθε γράμματα, ἀλλὰ δοξάζω τὸν πανάγαθο Θεὸ ποὺ δὲν τοῦ ἔδωσε τὰ μέσα νὰ τὰ μάθει. Γιατί ἂν εἶχε πάει σὲ δάσκαλο, θὰ εἴχαμε ἴσως πολλὲς φορὲς τὸν ὄγκο τῶν Ἀπομνημονευμάτων σὲ μία γλώσσα, ὅλο κουδουνίσματα καὶ κορδακισμούς• θὰ εἴχαμε ἴσως περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὰ ἱστορικὰ τῶν χρόνων ἐκείνων, θὰ εἴχαμε ἴσως ἕναν Σοῦτσο τῆς πεζογραφίας, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν ἀστέρευτη πηγὴ ζωῆς, ποὺ εἶναι τὸ βιβλίο τοῦ Μακρυγιάννη, δὲ θὰ τὴν εἴχαμε. Καὶ θὰ ἦταν μεγάλο κρίμα. Γιατί ἔτσι ὅπως μᾶς φανερώνεται ὁ Μακρυγιάννης, βλέπουμε ὁλοκάθαρα πὼς ἂν καὶ ἀγράμματος, δὲν ἦταν διόλου ἕνας ὀρεσίβιος ἀκαλλιέργητος βάρβαρος. Ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἐναντίον: ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ μορφωμένες ψυχὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ. Καὶ ἡ μόρφωση, ἡ παιδεία ποὺ δηλώνει ὁ Μακρυγιάννης, δὲν εἶναι κάτι ξέχωρο ἢ ἀποσπασματικὰ δικὸ τοὺ• εἶναι τὸ κοινὸ χτῆμα, ἡ ψυχικὴ περιουσία μίας φυλῆς, παραδομένη γιὰ αἰῶνες καὶ χιλιετίες, ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἀπὸ εὐαισθησία σὲ εὐαισθησία• κατατρεγμένη καὶ πάντα ζωντανή, ἀγνοημένη καὶ πάντα παροῦσα -εἶναι τὸ κοινὸ χτῆμα τῆς μεγάλης λαϊκῆς παράδοσης τοῦ Γένους. Εἶναι ἡ ὑπόσταση, ἀκριβῶς, αὐτοῦ του πολιτισμοῦ, αὐτῆς τῆς διαμορφωμένης ἐνέργειας, ποὺ ἔπλασε τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ λαὸ ποὺ ἀποφάσισε νὰ ζήσει ἐλεύθερος ἢ νὰ πεθάνει στὰ ‘21» 

 

Γ. Σεφέρης «Δοκιμές», ἐκδ. Ἴκαρος, Ἀθῆναι 1981 (4).

 

Ἄρδην