Τα αίσχιστα των Τούρκων: Σκότωσαν εν ψυχρώ και βίασαν γυναίκες στην Κυθρέα το 1974.

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ 

Εκτέλεσαν τον 75χρονο παππού Νικόλα Κανικλίδη που αρνείτο να τους δείξει τον κρυψώνα των γυναικών.

Τις γυναίκες των ηττημένων έψαχναν για να τις ατιμάσουν, την επόμενη που μπήκαν στην Κυθρέα κατακτητές οι Τούρκοι. Κι επειδή ο 75χρονος παππούς Νικόλας Κανικλίδης αρνείτο να προδώσει τον κρυψώνα των γυναικοπαίδων, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Έξω από το σπίτι του, το Σάββατο 17 Αυγούστου 1974, στη γειτονιά της Καμάρας. Μπροστά στα έντρομα μάτια του επιζήσαντος τελικά συγχωριανού του 70χρονου Νικόλα Καρπασίτη που δεν άντεξε να φάει κι εκείνος μια σφαίρα στο κεφάλι.

Άλλος γέροντας γείτονας, ο Ανδρέας Πανταζής, είχε εκτελεστεί στον ίδιο χώρο και την επόμενη μέρα τούς έθαψαν και τους δύο στο διπλανό χωράφι. Μετά από 39 χρόνια, τα εκταφέντα μαρτυρικά οστά του δολοφονηθέντος Νικόλα Κανικλίδη, μεταφέρθηκαν στις ελεύθερες περιοχές, ταυτοποιήθηκαν με το DNA και κηδεύτηκαν το περασμένο Σάββατο, με τιμές, στο κοιμητήριο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία.

Μία φάλαγγα Τούρκων στρατιωτών, των δυνάμεων εισβολής, καθοδηγούμενη από αιμοβόρους Τουρκοκύπριους της περιοχής, ήσαν οι δράστες των αποτρόπαιων κακουργημάτων. Και γνωστός Τουρκοκύπριος, καταγόμενος από την Άσσια, νυμφευμένος στο Μπέκκιουγιου, ο επικεφαλής εκτελεστής δολοφόνος. Ζη ακόμη, παράλυτος, σε νοσοκομείο στην κατεχόμενη Λευκωσία, είπε την Παρασκευή στο Ράδιο Πρώτο, ο γιος του εκτελεσθέντος, Ανδρέας Ν. Κανικλίδης, αδελφός του μακαριστού βιβλιοπώλη στη γειτονιά της Αρχιεπισκοπής Κώστα Ν. Κανικλίδη και της Ρίτσας Ζαμπακίδου, μητέρας του φονευθέντος σε ατύχημα πεδίου βολής το 1993 αειμνήστου υπολοχαγού της Εθνικής Φρουράς Νικόλα Ζαμπακίδη 29 χρ., που είχε τ’ όνομα του εκτελεσθέντος απ’ τους Τούρκους παππού του. Ο Ανδρέας Ν. Κανικλίδης, ήδη στα 74 του, διατηρεί μέχρι σήμερα αγαστές σχέσεις με Τουρκοκύπριους φίλους του που τον επισκέπτονται στις ελεύθερες περιοχές.

Το Σάββατο 17 Αυγούστου 1974 στη σκλαβωμένη δύο ήδη μέρες Κυθρέα, Τούρκοι στρατιώτες με Τουρκοκύπριους «μουτζαχίντ» τής ΤΜΤ επικεφαλής καθοδηγητές, αναζητούσαν τον κρυψώνα των Ελληνίδων της Κυθρέας, στη γειτονιά της Καμάρας. Επιχείρησαν με άγρια κτυπήματα να εξαναγκάσουν τον 75χρονο Νικόλα Κ. Κανικλίδη, να τους καταδώσει τον κρυψώνα. Εκείνος αρνήθηκε κι αντιστάθηκε. Τον πυροβόλησαν και στα δύο του πόδια. Παρέμεινε πεισματικά ακλόνητος. Έβγαλαν το πιστόλι, το κόλλησαν στο κεφάλι του και τον εκτέλεσαν. Πεσμένο στο έδαφος νεκρό, λήστεψαν απ’ τις τσέπες του τα χρήματά του, 800 περίπου λίρες. Ο 70χρονος Παύλος Ζαμπάς που ήταν κοντά του, με τους πρώτους πυροβολισμούς διέφυγε απ’ το σημείο κι έκτοτε είναι αγνοούμενος. Τρίτος παρών συγχωριανός, ο 70χρονος Νικόλας Καρπασίτης υπέστη ανήκουστες κτηνωδίες και τα βασανιστήρια των Τούρκων, του μοίρασαν το πρόσωπο μέχρι να τον εξαναγκάσουν να τους δείξει το σπίτι της γειτονιάς όπου κρύβονταν τα γυναικόπαιδα. Ο Καρπασίτης τελικά επέζησε κρατούμενος και τον παρέδωσαν πολύ αργότερα στην ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Εισέβαλαν στον κρυψώνα των γυναικοπαίδων οι Τούρκοι στρατιώτες κι οι Τουρκοκύπριοι καθοδηγητές τους και «δεν μπορώ να σου περιγράψω τα όσα υπέστησαν εκεί οι θείες και οι κόρες, που τις βίαζαν μπροστά στα μάτια των γονιών τους. Απαίσια, αισχρά και αίσχιστα πράγματα που έχουν κάνει και είναι αδύνατο να τα περιγράψω», είπε ο Ανδρέας Ν. Κανικλίδης. 

Ανταπέδωσαν με εκτελέσεις 

Ο Νίκος Κανικλίδης θυμάται, με πίκρα, πόσους και πόσους Τουρκοκύπριους είχε ευεργετήσει όλα τα χρόνια προηγουμένως ο πατέρας του, φιλεύσπλαχνος και συμπονετικός, όπως οι περισσότεροι Κυθρεώτες. Μικρή μειονότητα στην περιοχή οι Τουρκοκύπριοι των γύρω χωριών, Μπέκκιουγιου, Επηχώ, Πέτρα του Διγενή, Κορνόκηπος, έτρωγαν ψωμί απ’ τους Έλληνες. Έβρισκαν δουλειά στα χωράφια τους. Κι όταν αποκλείστηκαν στις δύσκολες ώρες της τουρκανταρσίας του 1963-64 απ’ την ένοπλη μειοψηφία των τρομοκρατών της ΤΜΤ του Ντενκτάς, με το κάρο και τη μούλα του ο Νικόλας Κανικλίδης τούς κουβαλούσε φάρμακα και προμήθειες για να επιζήσουν. «Του το ανταπέδωσαν με σκυλίσιο μίσος», λέει με φρίκη ο γιος του ο Ανδρέας και υπενθυμίζει την παλιά παροιμία, «σκύλον πλύνεις, σκύλον λούσεις, πάλι σκυλιές θα μυρίζει:

Εμείς οι Ελληνοκύπριοι της Κυθρέας και όλης της περιοχής, δεν είχαμε σπάσει ούτε μύτη Τουρκοκυπρίου στη διάρκεια όλων των αγώνων μας. Αλλ’ αυτοί, με την πρώτη ευκαιρία που ανέβηκαν από πάνω μας, έκαμαν τα αίσχιστα. Ευεργετήθηκαν τόσο πολύ από μας κι αυτοί μας το ανταπέδωσαν πολύ χειρότερα κι απ’ τον ίδιο τον θάνατο. Έχουν βιάσει γυναίκες, έχουν βιάσει παιδιά, έχουν εξολοθρεύσει ολόκληρες οικογένειες. Στην Κυθρέα, στο Νέο Χωρίο και στο Παλαίκυθρο. Είχαμε τα περισσότερα αθώα θύματα αμάχων, από όλες τις άλλες περιοχές». 

Το μακελειό στο Νέο Χωρίο 

Πριν από ένα μήνα, την Κυριακή 21 Απριλίου 2013, στον Άγιο Ελευθέριο του προσφυγικού συνοικισμού στα Λατσιά κηδεύτηκαν τα μαρτυρικά οστά οκτώ άλλων δολοφονηθέντων από τους Τούρκους αμάχων. Μελών δύο οικογενειών, που βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο σκλαβωμένο Νέο Χωρίο Κυθρέας και στο τουρκοκυπριακό Τζιάος: Χαράλαμπος Ζερβός 65χρ., η σύζυγός του Μαρίτσα 59χρ., ο παράλυτος γιος τους Ανδρέας 34χρ., η 85χρονη μητέρα της Μαρίτσας, Ελενίτσα Φελλά Κοντού, η 50χρονη κόρη της Ελενίτσας, Λούλλα Φελλά Κοντού με τη δική της 25χρονη θυγατέρα Σωτηρούλα Κοντού Ρωτού, τον αδελφό Παναγιώτη Κοντού και τον Ανδρέα Κοντού. Δεν βρέθηκαν ακόμα τα μαρτυρικά οστά της 38χρονης τότε παράλυτης, αγνοούμενης έκτοτε Ελένης Ζερβού. Τους είχαν εκτελέσει με ριπές οι Τούρκοι, εισβάλλοντας μέσα στο σπίτι τους τη νύκτα της Πέμπτης 15 Αυγούστου 1974.

Μέσα σ’ εκείνο το μακελειό γλίτωσε απ’ τις σφαίρες κι επέζησε, κάτω απ’ το σώμα της νεκρής μητέρας της, το 12 μηνών βρέφος της Σωτηρούλας, η 40χρονη σήμερα Μαρία. «Ήταν ο κοινοτάρχης στο Νέο Χωρίο κι η οικογένειά του, ήταν το ένα τρίτο του χωριού», θυμάται ο Ανδρέας Ν. Κανικλίδης και απαριθμεί τα ίδια και χειρότερα κακουργήματα των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων σε βάρος των απροστάτευτων αμάχων που δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν τα χωριά της περιοχής όταν εξαπολύθηκε από 14 Αυγούστου 1974 ο 2ος Αττίλας. Κακουργήματα για τα οποία, το κακούργο τουρκικό κράτος και το κατοχικό του καθεστώς στις σκλαβωμένες περιοχές της Κύπρου, εξασφάλισαν μέσα από τις συμφωνίες και διαδικασίες της ΔΕΑ (Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων) το αδίωκτο και την ατιμωρησία.

εφημ. Σημερινή

το είδαμε στο Ινφογνώμων