Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ καὶ ἡ σημασία της στὴ διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς μας Ταυτότητας.

Στὶς 24 Ἀπριλίου τὸ ἀπόγευμα, στὴν Αἲθουσα Διαλέξεων «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ –ΔΙΓΕΝΗΣ», (Πανεπιστημίου 64 - 6ος  Όροφος), ἐγινε ἡ παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Λ. Παπαγαρυφάλου :

«Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, καὶ  ἡ σημασία της στὴ διατήρηση  τῆς Ἐθνικῆς μας Ταυτότητας»,

απὸ τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ‘’ΠΕΛΑΣΓΟΣ’’, μὲ πρόλογο του συγγραφέα ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΚΑΚΗ καἰ εισαγωγή του Γ.Γ. της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΥΡΜΑ.

Το βιβλίο εδράζεται στις διϊστάμενες  απόψεις, όπως διατυπώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2004, μεταξύ του τότε Αρχιεπισκόπου (μακαριστού πλέον) Χριστοδούλου και του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανὀπουλου. Ο Χριστόδουλος είπε τα εξής:   

-(γιὰ τὸ θέμα τῆς Παράδοσης) «Σήμερα σὲ ὃλον τὸν κόσμον συντελοῦνται κοσμογονικὲς ἀλλαγὲς, ὃμως οἱ λαοὶ στηρίζουν τὶς παραδόσεις καὶ τὶς ρίζες τους».

-(γιὰ  τὸ θέμα τῆς Παιδείας): «Εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνουν ἐπειγόντως διορθωτικές ἀλλαγὲς, ὣστε ἠ ἐκπαίδευση νὰ προσλάβει καὶ πάλι ἐνισχυμένο τὸν ἀνθρωπιστικό της χαρακτήρα».

Ἀμεση ήταν η αντίδραση του  Κ. Στεφανόπουλου, ο οποίος  είπε ότι δεν θα  ήθελε να συμφωνήσει με την αναφορά του Αρχιεπισκόπου: 

α) περὶ  επιστροφής στις ρίζες μας,  καθώς οι ρίζες πρέπει κυρίως  να μας εμπνέουν και β) η  εποχή μας έχει πολλές ανάγκες  και είναι πολύ δύσκολο το  έργο των εκάστοτε υπουργών  Παιδείας, οι οποίοι πρέπει να  προσδιορίσουν τις ανάγκες της  εκπαίδευσης. 

Η διαφωνία αυτή αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ, προκάλεσε  ποικίλες συζητήσεις και οι αυτοαποκαλούμενοι  ‘’προοδευτικοί’’ πήραν αναφανδόν  το μέρος του Προέδρου.

Και όμως ο Κ. Στ. δεν είχε  από την αρχή της μακρόχρονης  πολιτικής του καριέρας τέτοιες αντιλήψεις. Το έτος 1979, (με κυβέρνηση του Κων/νου Καραμανλή, στην οποία μετείχε ο Κ.Στ.), ήταν αφιερωμένο στην νεοελληνική παράδοση. Η ηγεσία της Παιδείας μας έδωσε εντολή στους διδάσκοντες στην Μέση Εκπαίδευση να ενημερώσουν τους μαθητές του  γύρω από σπουδαίο αυτό για τον Πολιτισμό μας θέμα. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι ο Κ.Στ. συμμορφώθηκε με την γραμμή της κυβερνήσεώς του, όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ὀταν το 1989, απεχώρησε από την Ν.Δ. και ίδρυσε την ΔΗ.ΑΝΑ., ἐδωσε έναν  έντιμο προεκλογικό αγώνα (υποστηρίζοντας τις ανωτέρω απόψεις), αλλά πολεμήθηκε από το όλο σύστημα, καθηλώθηκε γύρω στο 2% και, στο τέλος, ο μοναδικός βουλευτής του που εξέλεξε προσχώρησε στην Ν.Δ. 

Η ΔΗ.ΑΝΑ. αυτοδιαλύθηκε και  σε ενάμιση χρόνο, ο Κ.Στ. εκλέχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ΑΜΕΣΩΣ συντάχθηκε πίσω από τις (ξένες για αυτόν μέχρι τότε) ‘προοδευτικές’ αντιλήψεις, τις οποίες υπηρέτησε με ιδιαίτερο ζήλο, επιστρατεύοντας μέχρι και τον … Ισοκράτη, προκειμένου να ξεπουληθεί η Ελληνική Ιθαγένεια στους λαθρομετανάστες !!! (ξέρετε «οἱ μετέχοντες τῆς ἡμετέρας Παιδείας….» κλπ, κλπ)

Επιστρέφοντας στον τίτλο του  βιβλίου, βλέπουμε ότι ο συγγραφέας  είναι ένθερμος θιασώτης της  παραδόσεως και αναλύει τους  παράγοντες που την συντηρούν, αναφερόμενος σε πολλούς συγγραφείς, Έλληνες και ξένους που έχουν γράψει για την Ελληνική παράδοση. Παράλληλα, τους αντιπαραβάλλει με τους καθόλα ύποπτους ‘’προοδευτικούς’’, αλλά παράλληλα καυτηριάζει και την μερίδα των Ελλήνων που δεν υποστηρίζει τις παραδόσεις της, ή και αδιαφορεί για αυτές, χάριν του στενά προσωπικού της συμφέροντος.

- TI EINAI ΠAΡΑΔΟΣΗ

Το 1979, έτος αφιερωμένο στην παράδοση, κυκλοφόρησε στην Αθήνα το βιβλίο των Τ.Βουρνά και της Ε. Γαρίδη «Ἡ παρἀδοση καὶ ἡ ἐπιβίωσὴ της στὸν σημερινὸ πολιτισμὸ», όπου επιχειρούν να προσδιορίσουν το εννοιολογικό περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά της παράδοσης, γράφοντας, 

«Μὲ τὸν ὃρο  ‘’παράδοση’’, πρέπει νὰ νοήσουμε τὶς  πολιτιστικές ἀξίες τοῦ παρελθόντος, ποὺ ἒδωσαν τὸ ἰδιαίτερο χρῶμα  στὴν παρουσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ στὸν χῶρο του, στὸν χῶρο τῶν Βαλκανίων καὶ, γενικότερα, στὸν Εύρωπαϊκὸ…… Ἡ παράδοση δὲν εἶναι, βέβαια, μονοσήμαντη. Ἒχει πολλοὺς κλάδους, ποὺ σὰν παραπόταμοι ἀρδεύουν τὀν ἐθνικὸ μας πολιτισμὸ. Ἐτσι ἒχουμε τὴν  γλωσσικὴ μας παράδοση, τὴν ἐθνικὴ μας παράδοση, τὴν πνευματικὴ μας παράδοση …. καὶ τόσους ἂλλους κλάδους ποὺ συνθέτουν τὸν παραδοσιακὸ θησαυρὸ τοῦ τόπου μας».

- ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Ως προς τα εννοιολογικά στοιχεία  του έθνους, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά τα προσδιόρισε ήδη ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος (484 -426 π.Χ.). 

«Τὸ Ἑλληνικὸν, ἐόν ὃμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν íδρύματά τε κοινά καὶ θυσίαι, ἢθεά τε ὁμότροπα» Ἡρόδοτος Θ΄ ‘’ΟΥΡΑΝΙΑ’’ 144. 

Η αφετηρία της συνειδητοποίησης της Εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, έγινε  με κύρια όπλα την φυλή, την γλώσσα, την θρησκεία και τις πολιτιστικές παραδόσεις. Ειδικά, η αντίσταση στην Φραγκοκρατία και οι ρίζες της Εθνεγερσίας του 1821 είναι μπολιασμένες με αυτἐς τις αρχές.

Είναι αναμφίβολο ότι η τήρηση των παραδόσεων από τον Ελληνικό λαό επιβάλλεται πολύ περισσότερο σε τούτη την εποχή της αποεθνικοποίησης, την οποίαν με υπομονή και μέθοδο επιδιώκει η Παγκοσμιοποίηση, προκειμένου να μετατρέψει, ιδιαίτερα τα μικρά έθνη σε έναν πολιτισμικό πολτό.

-Ο  ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ Ο ἘΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ’ 

Πρόκειται  για μία παράδοση, η οποία έλκει  την καταγωγή της από την  εποχή του Ομήρου, ο οποίος  μας άφησε περιγραφές των Γενικών  Συνελεύσεων του δάμου (=λαού) σε ‘’Ιλιάδα’’ καἰ ‘’Οδὐσσεια’’. Σε αυτές, πολεμιστές και πολίτες διατύπωναν την γνώμη τους ενώπιων των αρχόντων και του βασιλέως, η οποία πολλές φορές τροποποιούσε  τις αποφάσεις τους ’’ηχῆ θεσπεσίη’’ (=διὰ βοῆς μεγάλης, μτφρ. Κ.Παπαρηγοπούλου) 

Το εθνικό θέμα του Ελληνικού Κοινοτισμού θεσμοθετήθηκε από την περίφημη διοικητική μεταρρύθμιση του Κλεισθένη του Αθηναίου, η οποία έγινε το 508 π.Χ. και επάνω της οικοδομήθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία υπήρξε το πρότυπο για την δημιουργία των συγχρόνων πολιτευμάτων της Δύσης. Στα χρόνια της Ελληνικής  Κλασικής Αρχαιότητας έχουμε τις συνελεύσεις της Αγοράς και του Δήμου.

Αυτό το δημοτικό – κοινοτικό  σύστημα θα μεταγγιστεί στο Βυζάντιο στο οποίο οι δήμοι της Κων/λεως απέκτησαν τόσο μεγάλη ισχύ ώστε να κλονίσουν αυτή τούτη την αυτοκρατορική ισχύ του Ιουστινιανού, στην περίφημη ‘’Στάση του Νίκα’’ το 532. Ο Κ. Παπαρηγόπουλος επίσης αναφέρει ότι με την ‘’Νεαρά’’ του Ρωμανού, το έτος 922, καθιερώνεται ο όρος ‘’Μητροκωμία’’ δηλ. ‘’πρωτεύουσα κοινότητος’’.

Πρόκειται για παραδοσιακούς θεσμούς, οι οποίοι θα αντέξουν σε όλες τις ξενικές κατακτήσεις και που, με διάφορο περιεχόμενο και μορφή, θα λειτουργήσουν και κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, η οποία μάλιστα τους έδινε και διάφορα προνόμια. Αυτή η πλούσια κοινοτική παράδοση θα επηρεάσει ευεργετικά την πορεία του Ελληνισμού και θα συντελέσει στην διατήρηση των εθνικών παραδόσεων και της εθνικής συνείδησης των υποδούλων Ελλήνων.

Ὀταν η ελεύθερη Ελλάδα έγινε κράτος, η βαυαροκρατία εστράφη κατά των κοινοτήτων και του πνεύματος της αυτοδιοίκησης γενικά.  Οι τότε κυβερνώντες και οι ‘ἐτερόφωτοι’ επιστήμονες, ο οποίοι δεν εθεώρουν τις εθνικές ρίζες ως καθοριστικό στοιχείο της εθνικής πορείας και αναζητώντας ξένα πρότυπα που αγνοούσαν, δεν έβλεπαν αυτό που είχε σφυρηλατήσει στο διάβα των αιώνων η Ελληνική λαϊκή παράδοση: Τον Κοινοτισμό και την Αυτοδιοίκηση. Πρόκειται για φραγκοφορεμένους και φραγκοσπουδαγμένους, όπως τους αποκαλούσε ο Ίων Δραγούμης, οι οποίοι πάσχιζαν να μεταφυτέψουν στην Ελλάδα αλλότρια διοικητικά και κοινωνικά ἠθη και έθιμα, εντελώς ξένα προς την διοικητική και πολιτική οργάνωση των Ελλήνων.

Τις  ‘σύγχρονες αντιλήψεις’ για  το ξεπερασμένο των εθνικών  ριζών διετύπωσε με τον πιο  πανηγυρικό τρόπο ο ‘’ἐκσυγχρονιστής’’  πρωθυπουργός Κ. ΣΗΜΙΤΗΣ το 1992, αναφερόμενος εμμέσως πλην σαφώς στην ‘ξεπερασμένη’ έννοια του έθνους, της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο συγγραφέας Παν. Παπ. απεκάλυψε ευθύς αμέσως τον ανθελληνικό ρόλο της πολιτικής του Κ.ΣΗΜΙΤΗ, γράφοντας:

«… Πρὀκειται για το πιο μεγάλο και πιο επικίνδυνο εθνικό έγκλημα, γιατί η κονιορτοποίηση και η άλωση  της ψυχής ενός λαού, εν προκειμένω του Ελληνικού, οδηγεί ευθέως στον εθνικό θάνατο».

- ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ  ΞΕΝΟΛΑΤΡΕΙΑ

Κάτω από την επίδραση αυτών  των ‘εκσυγχρονιστών’ Ελλήνων, που πλειοδοτούν στην εγκατάλειψη των εθνικών παραδόσεων, οικοδομήθηκε σταδιακά ένα αυτοαποκαλούμενο ‘’προοδευτικό’’ ρεύμα, το οποίο αντιτίθεται στις εθνικές παραδόσεις και τις ρίζες των της Ελλάδος και παραδίδει την Πατρίδα μας στα ανεξέλεγκτα στίφη των λαθρομεταναστών, τα οποία μελλοντικά θα την αλλοιώσουν ποικιλότροπα και επικίνδυνα. 

Η ξενομανία  και η ξενολατρία των ‘προοδευτικών’ εκσυγχρονιστών δεν έχει όρια. «Ξένο  νᾶ’ναι καὶ ὃ,τι νᾶ’ναι», ενώ οι ξένοι επιστρέφουν διαρκώς στις αναβλύζουσες πηγές της αρχαιοελληνικής γραμματείας, η οποία αποτελεί την ζείδωρο πνοή για όλους τους κλάδους των επιστημών και του πνεύματος. 

Ο Ιων Δραγούμης γράφει σχετικά στο δοκίμιό του «Ξενολατρία» (1907):

«Ἡ ξενομανία  εἶναι χωριατιά, εἶναι προστυχιά, εἶναι κουταμάρα, εἶναι ἀφιλοτιμία. Καὶ εἶναι καὶ ξιπασιά, καὶ εἶναι καὶ ὰμάθεια». 

«Δὲν μᾶς  ἒβλαψε ἡ ἀρχαιοπρέπεια, ὁ ἀρχαϊσμός. Μᾶς ἒβλαψαν φοβερά οἱ ξένοι  …  Μᾶς ἔβλαψε πάρα πολύ ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός».

Η  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΓΛΩΣΣΑ

 Η Ελληνική Γλώσσα είναι ένας μοναδικός και παγκόσμιος θησαυρός. Επί 3.000 χρόνια στα χείλη των Ελλήνων υπάρχουν οι ίδιες λέξεις και η ίδια δομή του λόγου. H σημασία της γλώσσας μας υπήρξε καθοριστική για την Παιδεία μας, την Ιστορία μας και για την ύπαρξη μας ως Φυλής και ως Ἐθνους. Υπήρξε επίσης μητέρα γλώσσα όλων των ευρωπαϊκὠν γλωσσών και βάση της διεθνούς επιστημονικής ορολογίας. Και όμως γίνονται αλλεπάλληλες προσπάθειες αποδόμησής της από τους υψηλά ιστάμενους παράγοντες της Ελληνικής (!) Πολιτείας, με αιχμή του δόρατος το εθνοκτόνο λαϊκισμό.

Οι κυριότερες είναι: 

- κατάργηση  του πολυτονικού και παράλληλες  προσπάθειες εισαγωγής του ατονικού,

- προσπάθεια αντικατάστασης του Ελληνικού αλφαβήτου με το λατινικό, 

- διαστρέβλωση  της Ελληνικἠς ορθογραφίας, γραμματικής, συντακτικού και  ὀ,τι  άλλο  ήθελε επινοήσει η ‘προοδευτική’  διανόηση και τα ξένα κέντρα αποφάσεων,  από τα οποία αυτή παίρνει  διαταγές.

- πρόταση της  γνωστής Ελληνίδας (!) πρώην Επιτρόπου  στην ΕΕ και Υπουργ .  . Παιδείας (!), γνωστού μέλους της Λέσχης Bilderberg, να καθιερωθεί η αγγλική γλώσσα ως … επίσημη γλώσσα  της Ελλάδος (!).

Μοναδική απάντηση σε όλους αυτούς τους επίδοξους καταστροφείς της Ελληνικής γλώσσας (και  όχι μόνο) δίνει ο Γ. Τερτσέτης,  ο οποίος έγραψε ήδη στα  1843:

«Ὃποιος μικροφωνεῖ διὰ τὴν Πατρίδα  του, διὰ τὰ ἒθιμα τῶν γονέων, διὰ τὴν γλὼσσαν τῆς μητρὸς του, εἶναι προδότης τοῦ Ἒθνους του».

- Η ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Αρχίζοντας από τον προορισμό και το περιεχόμενο της Ελληνικής Παιδείας, θα πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τους ‘Νομους’ του Πλάτωνος,, η Παιδεία ἔχει διττό χαρακτήρα ¨Ανθρωπιστικό και Χρησιμοθηρικό¨, με την παρατήρηση ότι ο πρώτος θεωρείται αληθινή  παιδεία. Οι θιασώτες του ανθρωπισμού λένε ότι: 

«Ὁ Ἀρχαῖος  Ἑλληνισμὸς καὶ ὁ Ἑλληνικός Ἀνθρωπισμός, καὶ μάλιστα ὁ ὑγιής, δἐν εἶναι ἱστορία καἰ γνῶσις καὶ μάθησις περὶ τῶν Ἀρχαἰων και χάριν αὐτῶν, ἀλλὰ μὀρφωσις διὰ τῶν Ἀρχαίων χάριν τοῦ σύχρονου πολιτισμοῦ καὶ τῆς σύγχρονης ζωῆς. Ὃλοι γνωρίζουμε ὁτι η νεωτέρα ἐπιστήμη ἒχει τὶς ρίζες της εἰς τὴν Ἑλληνικήν ἐπιστημονικήν παράδοσιν».

EKKΛΗΣΙΑ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία είναι ένας θρησκευτικο –κοινωνικός θεσμός, ο οποίος όχι μονο συντήρησε τις εθνικές μας παραδόσεις, αλλά τις σφυρηλάτησε δια μέσου των πλείστων όσων εθνικών περιπετειών, και ιδιαίτερα κατά τους χρόνους της μακραίωνης τουρκικής δουλείας, την οποίαν αποτελεσματικώς καταπολέμησε στην Εθνεγερσία. 

Είναι έξω από  κάθε ιστορική αμφιβολία ότι το τρίπτυχο ΘΡΗΣΚΕΙΑ –ΠΙΣΤΗ –ΠΑΤΡΙΔΑ, υπήρξε ο  ακρογωνιαίος λίθος της Επανάστασης του 1821, στην οποίαν η Εκκλησία πρόσφερε και χρήμα και αίμα και καρτερία. Η ίδια, εκτός από την οικονομική ενίσχυση και το πολεμικό υλικό, συμμετείχε και με τους μπροστάρηδές της στον ένοπλο αγώνα, με επικεφαλής τον Γρηγόριο Δικαίο –Παπαφλέσσα. 

Αμέσως μετά την απελευθέρωση, άρχισε ο αγώνας των ευρωπαϊκών δυνάμεων για την επιρροή τους  στα θρησκευτικά πράγματα της Ελλάδος, με πρώτο τον βασιλιά  της Γαλλίας, ο οποίος επιχείρησε  να υποβαθμίσει την θρησκεία  των Ελλήνων, με υποχείρια Έλληνες πολιτικούς και ιδιαίτερα τον φαύλο γαλλόφιλο πολιτικό Ι. Κωλέττη. Η απάντηση έρχεται από τον Στρατηγό Μακρυγιάννη, η οποία κάλλιστα μπορεί να δοθεί και στους σημερινούς παγκόσμιους εξουσιαστές και στους δικούς μας ‘προοδευτικούς’ πολιτικούς.

ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ  ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΓΡΑΦΕΙ:

«…Οἱ θρησκεῖες  εἶναι ἒργα ἑνὸς ἀνώτερου βασιλέα, τοῦ Θεοῦ. Θέλει κάθε Ἒθνος, κατὰ τὴν  θρησκεία του, νὰ Τὸν σέβεται, νὰ Τὸν λατρεύει και νὰ Τὸν δοξάζει…. Καὶ ὂχι να κάθεσαι ἐσὺ, ἓνας μεγάλος βασιλέας καὶ νὰ καταγένεσαι να αλλαξοπιστήσεις μίαν χούφταν ἀνθρὼπους, οἱ ὁποῖοι ἦταν τόσους αἰῶνες χαμένοι και σβησμένοι ἀπὸ τὴν κοινωνίαν. Ἐκεῖνος ὃπου τοὺς ἐκυρίεψε, τοὺς ἒκαιγε εἰς τοὺς φούρνους, τοὺς ἒκοβε γλῶσσες, τοὺς παλούκωνε νὰ ἀλλάξουν τὴν θρησκείαν τους καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτας῾

ΣΤΟΝ ΑΚΑΠΝΟ ΚΑΙ ΑΔΕΚΑΡΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ Ι. ΚΩΛΕΤΤΗ (ὁ οποῖος ἦταν γιατρός τῶ ἐπάγγελμα, ἒγινε Πρωθυπουργὸς, ἐλέῳ Γάλλων, καὶ, σὺν τοῖς ἂλλοις, βυσσοδομοῦσε να σβήση ἀπὸ τὴν συνείδηση τῶν Ἑλλήνων τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη), ΛΕΕΙ:

(« Ὁ ‘κουμπάρος’  ἦρθε σὲ αὺτήνη τὴν πατρίδα ξυπόλητος, γυμνὀς. Οἱ άλλοι γιατροὶ ὁποὐ’ ρθαν φὲραν καὶ άπὸ’ να γλυστῆρι καὶ γιατρικὰ καὶ τήραγαν τοὺς ἀστενεῖς») 

«Ἐσὺ οὒτε αὐτὰ ἒφερες, οὒτε ἀστενεῖς κοίταξες. Ἐτιμήθης, δοξάστης, ἀπὸ τὴν πατρίδα  σου. Γιὀμωσες σταυροὺς, χρήματα, δὲν μᾶς ἀφήνεις πλέον ἣσυχους νὰ ζήσωμεν ἐδῶ εἰς τὴν αἱματοκυλισμένη μας πατρίδα μὲ τὴν θρησκείαν μας, ἀλλὰ μᾶς τζαλαπατᾶς καὶ μᾶς διαιρεῖς.

Θρησκείαν δὲν ἀλλάζομεν ἐμεὶς, οὒτε πουλοῦμεν».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στον επίλογό του, ο συγγραφέας  Παν. Παπ. κάνει μία σύνοψη του ανωτέρω πονήματός του, ὀπως το χαρακτηρίζει. Επισημαίνει ότι χωρίς την παράδοση και την διαφύλαξή της ως κόρην οφθαλμού, δεν θα μπορούσε να υπάρξει γλωσσική παράδοση, θρησκευτική παράδοση, εθνική παράδοση, εθνική συνείδηση και ό,τι συνιστά εθνική συνοχή και εθνική αντοχή. Είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει το χθες με το σήμερα και το αύριο και, συνακόλουθα, τα άτομα με την κοινωνία, με το Κράτος και το Έθνος.

Πρόκειται για μία πανάρχαια  ατομική και κοινωνική ιδιότητα  των Ελλήνων, η οποία τα  τελευταία χρόνια δέχεται πολλαπλά χτυπήματα στο όνομα, πότε του νοσηρού διεθνισμού και πότε στον βωμό της αρρωστημένης παγκοσμιοποιήσεως. Το πολιτικό σύστημα της παρακμής και οι ταγοί του εργάστηκαν μεθοδικά για την μετατροπή του ‘’κυρίαρχου’’ λαού σε μία πολτοποιημένη μάζα, χωρίς την παραδοσιακή λεβεντιά και υπερηφάνεια, που αποτελούσαν άλλοτε το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ράτσας των Ελλήνων. 

Η Εκκλησία, μέσα σε μία παραπαίουσα  Ελληνική Κοινωνία και Πολιτεία, ὀχι μόνο πρέπει, αλλά και έχει χρέος εθνικό να ομιλεί και να παίρνει θέση στα φλέγοντα εσωτερικά κοινωνικά ζητήματα, «ὃταν ἠ χρεία τῆς Πατρίδος κουρταλῆ ταὶς θύραις της».

Μάλιστα, ο συγγραφέας δεν  έμεινε στα λόγια, αλλά , εκ  μέρους της ‘’Κίνησης Ενεργών Πολιτών’’, είχε ζητήσει συνάντηση απὀ τον μακαριστό Χριστόδουλο, τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος (1992) και τον Μίκη Θεοδωράκη. Και από τους δύο έλαβε θετική απάντηση, και πλέον ου. 

- Ο μεν Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι πλέον μακαριστός και ο διάδοχός

  του Ιερώνυμος  διαπράττει το μέγα λάθος της αποστατικοποίησης από τα

  φλέγοντα  προβλήματα της Ελληνικής Κοινωνία  και Πολιτείας’*

(* σημείωση δική μας : ἐνῶ παράλληλα

α) νοιάζεται ΜΟΝΟ γιὰ τοὺς ‘’περιφερόμενους Χριστούς’’, ὃπως ἀποκαλεῖ

τοὺς λαθρομετανάστες, καὶ γράφει τὸ Ἑλληνορθόδοξο ποίμνιό του στὰ

παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του (τοὐλάχιστον)

β) καθίσταται συνομιλητὴς καὶ ὁμοτράπεζος τῶν ΣΥΡΙΖοΠΑΣΟΚων, τιμῶντας

τὶς ἀριστερές του καταβολές ποὺ εἶχε ὡς κατὰ κόσμον ΙΩΑΝΝΗΣ

ΛΙΑΠΗΣ, καὶ ἀδιαφορώντας ἂν αὐτοί εἶναι οἱ υπ’ἀριθμ.1 πολέμιοι τῆς

Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ὑποτίθεται ὃτι προϊσταται).  

- Ο δε Μίκης Θεοδωράκης  ίδρυσε την δική του Κίνηση  Πολιτών’‘ΣΠΙΘΑ’, προκειμένου   να πολεμήσει το σάπιο κοινωνικό  σύστημα.

Και καταλήγει ο συγγραφέας:

«Ἡ Ἑλλάδα ἐνταφιάζεται καὶ ὁ πολιτικὸς κόσμος παραμένει  στὰ ταμπούρια του

  τα κομματικὰ». 

Ἐπιμέλεια  Κειμένου: ΘΩΜΑΪΣ  ΠΑΡΙΑΝΟΥ