Η αληθινή δημοκρατία….

Γράφει ο Παπα-Ηλίας Υφαντής

Πριν το Πάσχα γράφαμε ότι η Ε΄(πέμπτη) Κυριακή των Νηστειών, θα μπορούσε να ονομαστεί Κυριακή των Αντεξουσιαστών. 

Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να πούμε ότι και η δεύτερη μετά το Πάσχα Κυριακή (των Μυροφόρων) θα μπορούσε να ονομαστεί Κυριακή της Δημοκρατίας. Της αληθινής, βέβαια δημοκρατία. Που, στα κοσμικά πολιτεύματα, ποτέ δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα.

Γιατί και η αθηναϊκή δημοκρατία, για την οποία καυχόμαστε εμείς οι Έλληνες, δεν ήταν πραγματική.

Αν ληφθεί υπόψη ότι οι πολλαπλάσιοι δούλοι δεν συμμετείχαν στις δημοκρατικές διαδικασίες και αντιμετωπίζονταν, περίπου, με τον τρόπο, που σήμερα αντιμετωπίζουμε τα ζώα. Αλλά και οι τωρινές, λεγόμενες, δημοκρατίες δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική δημοκρατία. Αφού πρόκειται για συγκεκαλυμμένες ολιγαρχίες, φασιστικού μάλιστα χαρακτήρα. Οι οποίες και αυτές αντιμετωπίζουν τους πολίτες, πάνω-κάτω, σαν δούλους. 

Η αληθινή δημοκρατία υπήρξε μία και μόνη φορά-πρώτη και, δυστυχώς, μέχρι τώρα, τελευταία-στην πρώτη χριστιανική κοινωνία.

Η οποία ως βασικό της άξονα είχε την κοινωνική δικαιοσύνη και, πιο συγκεκριμένα, την κοινοκτημοσύνη. Αφού «είχαν, όπως μας  λένε οι Πράξεις των Αποστόλων (Δ, 32-35), οι πρώτοι χριστιανοί όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και κανένας τους δεν έλεγε για κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Όπου ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους»! Ιδανικό, που προβλήθηκε δεκαοχτώ αιώνες αργότερα (1848) από το «κομμουνιστικό μανιφέστο» του Μαρξ. 

Αλλά και η υποδειγματική αυτή κοινωνία διαταράχθηκε απ’ την ιδιοτέλεια των εχόντων και κατεχόντων.

Εναντίον των οποίων διαμαρτυρήθηκαν οι θιγόμενοι προς τους αποστόλους. Οι οποίοι δεν ενήργησαν αυταρχικά, ώστε να επιβάλουν κάποιους «ημέτερους». Αλλά, προκειμένου να λύσουν τα προβλήματά τους, τους συνέστησαν να κάμουν εκλογές (Πράξεων: ΣΤ:1-7): 

Είναι δε αξιοσημείωτες οι αρχές, που έθεσαν, ως προϋπόθεση, για τη διεξαγωγή των εκλογών: 

Τους συνέστησαν να εκλέξουν ανθρώπους με καλή φήμη. Γεγονός, που, αναπόφευκτα, μας παραπέμπει στη σημερινή πραγματικότητα. Οπότε ο λαός εκλέγει, συχνά, τους πλέον διεφθαρμένους και διεστραμμένους προδότες, με τη χειρότερη φήμη. Σε σύγκριση με τους οποίους πολλοί απ’ αυτούς, που είναι έγκλειστοι στις φυλακές, να φαντάζουν αγγελούδια. Και το πλέον ακατανόητο είναι ότι οι απατεώνες αυτοί εκλέγονται, κάποτε, με την υπόδειξη των πνευματικών, υποτίθεται, καθοδηγητών του λαού. Που, στην περίπτωση των χριστιανών, είναι οι ιερείς και οι επίσκοποι.

Και πώς θα μπορούσε να γινόταν διαφορετικά, όταν στην περίπτωση της εκλογής των μητροπολιτών συμβαίνει το ασύγκριτα χειρότερο:

Αφού οι μητροπολίτες, σε αντίθεση με τις υποδείξεις των αποστόλων και τις υποδειγματικές εκλογές των πρώτων χριστιανών, εκλέγονται απ’ την ολιγαρχία των δεσποτάδων, ερήμην του λαού.

Μια άλλη αρχή ήταν να έχουν οι εκλεγόμενοι σοφία. 

Δηλαδή γνώση του αντικειμένου, με το οποίο θα καταπιαστούν. Και πάλι, σε αντίθεση με ο, τι συμβαίνει, πολύ συχνά, σήμερα. Οπότε, για κάποιες αρμοδιότητες ζωτικής σημασίας εκλέγονται οι πλέον ακατάλληλοι. Με αποτέλεσμα, αντί να βρίσκονται λύσεις, να δημιουργούνται περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα.

Και το πάντων χείριστο είναι που εκλέγονται, κάποτε, όχι οι απλά ακατάλληλοι, αλλά και οι πλέον εχθρικοί προς το λαό.

Οι οποίοι χαλκεύουν σε βάρος του  άλυτα προβλήματα και θανάσιμες παγίδες. Όπως, συμβαίνει, τώρα, με την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ. Η οποία δεν αποβλέπει, στη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, όπως οι απατεώνες  πολιτικοί διατείνονται, αλλά εκτέλεση δολοφονικού σχεδίου σε βάρος μας. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν  τα σκοτεινά συμφέροντα τα δικά τους και των τοκογλύφων.

Η τρίτη αρχή, που οι απόστολοι υπέδειξαν στο λαό ήταν να εκλέγουν ανθρώπους φωτισμένους από το Άγιο Πνεύμα. 

Γιατί η εμβέλεια του ανθρωπίνου πνεύματος είναι περιορισμένη. Με αποτέλεσμα, ακόμη και οι πιο σοφοί άνθρωποι, που στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, να κάνουν, συχνά, σφάλματα. Γεγονός, για το οποίο οι απόστολοι είχαν πικρή πείρα, πρώτα-πρώτα, απ’ τον ίδιο τον εαυτό τους. Γιατί, πριν την Πεντηκοστή, είχαν περιπέσει σε αλλεπάλληλες αλλοπρόσαλλες καταστάσεις. Ενώ, όταν έμαθαν τη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος, πέτυχαν πράγματα πολύ ανώτερα απ’ τις δυνατότητές τους… 

Έκαμαν, λοιπόν, οι πρώτοι χριστιανοί τις εκλογές, με βάση τις αρχές, που τους υπέδειξαν οι απόστολοι. 

Με τη συμμετοχή, για πρώτη φορά, στην παγκόσμια ιστορία, και των γυναικών. Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτούς, που εξέλεξαν, τους ονόμασαν διακόνους. Που σημαίνει υπηρέτες και όχι αφεντάδες του λαού. Και το αποτέλεσμα ήταν αξιοθαύμαστο. Αφού η χριστιανική κοινωνία αυξανόταν, με ραγδαία ταχύτητα, και πληθυσμιακά και ποιοτικά… 

Άμποτε, κάποτε, οι άνθρωποι-και πρώτοι απ’ όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί-να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. 

Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωνόταν, ως η Κυριακή της δημοκρατίας. Όμως….

Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια καθιέρωση; ‘Όταν ακόμη και οι, λεγόμενοι, εκπρόσωποι της Εκκλησίας φοβούνται τη δημοκρατία!

Όταν τρέμουν το Ευαγγέλιο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν!…

παπα-Ηλίας

ΣΧΟΛΙΟ

Θα πρέπει να τονίσουμε βέβαια ότι ορισμένοι Ιεράρχες μας είναι αξιολογότατοι και λογιώτατοι και ένας μικρός αριθμός μπορούν να χαρακτηριστουν και φωτισμένοι Γέροντες...

Ισως αυτοί είναι που κρατούν ακόμα όρθια την Εκκλησία μας...