Όρθιοι και παλεύοντας ή γονατιστοί και ζητιανεύοντας τον οίκτο των δαιμόνων;

Γράφει ο Κωνσταντίνος 

Να λοιπόν που έπεσαν κι οι μάσκες και φανήκανε οι δαίμονες γεμάτοι υπεροψία να αλυχτούν, να φοβερίζουν και να απειλούν πως θα μας λιανίσουν...

Να λοιπόν που είδαμε τώρα πως εκείνοι που θέλανε να τους νομίζουμε για φίλους, είναι εκείνοι που χρόνια τώρα σχεδιάζανε πως να μας τα πάρουν όλα...

Όχι, δεν είναι μόνο το σπίτι σου που βάλανε σημάδι οι μιαροί...

Όχι, δεν είναι που μας θέλουν εξαθλιωμένους και ρημαγμένους... 

Όχι, δεν είναι που βάλανε την ζωή μας στόχο...

Ετούτοι δεν θέλουν τα λεφτά μας...

Μήτε τον ήλιο ή τις θάλασσές μας θέλουν να μας πάρουνε...

Αυτά που θέλουν να μας στερήσουν είναι πολύ ανώτερα και σπουδαία…

Είναι η περηφάνια μας και η περπατησιά μας.

Είναι η ελπίδα και η πίστη μας.

Είναι η ψυχή μας, τελικά, που ποθούν να λυγίσουν, να την κατακτήσουν και να την κάνουνε δικιά τους…

Βάλανε, το λοιπόν, σαν παγίδα τον μαμωνά για να μας ξεγελάσουν και να αλλοιώσουν εκείνα που οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν.

Ετούτοι οι δαίμονες θέλουνε να τους προσκυνήσουμε σαν θεούς, στη θέση του Θεού μας...

Αυτός είναι ο σκοπός τους.

Και βάζουνε τα δουλικά τους να μας λένε πως άμα αναγνωρίσουμε την αξία τους, άμα υποταχθούμε στις βουλές τους, τότε όλα θα γίνουν καλά…!

Μα, τόσα χρόνια τώρα, εμείς κάνουμε ό,τι μας προστάζουν και είδαμε όλα να γίνονται χειρότερα. Έτσι δεν είναι;

Τι, άραγε, θα μας συμβεί σαν δοθούμε ολάκεροι στις άνομες βουλές των καταχθόνιων αυτών;

Τι, άραγε, θα ζήσουμε αν αφήσουμε όλα εκείνα που τίμησαν τους προγόνους μας;

Και σε ρωτάω πατριώτη: Έχει μπέσα ο διάολος;

Αν νομίζεις πως οι δουλειές μαζί του αφήνουνε κέρδος, τότε να το μελετήσουμε για να δούμε τι θα κάνουμε επιτέλους.

Αλλά, για πες μου, τι θέλει να ορίσει σαν δικό του ο μαύρος ετούτες τις στιγμές που ζούμε;

Και σε ξαναρωτάω αδελφέ, επειδή το δικό σου το μυαλό γνωρίζει περισσότερα από το δικό μου το αγράμματο:

Ποια τιμή θα βάλεις στην ζωή σου αδερφέ;

Ποια τιμή θα ορίσεις για το χώμα στους τάφους των γονιών σου;

Πόσα θα ζητήσεις να σου δώσει ο μαύρος, για να τον προσκυνήσεις;

Και άντε, εσύ κι εγώ, πες ότι την ζωή μας και την ψυχή μας την έχουμε για πούλημα ή και για πέταμα. Πόσο περισσότερο αχρείοι μπορούμε να γίνουμε, αφού σήμερα οι δαίμονες θέλουν να τους παραδώσουμε και των αγέννητων τις ψυχές;

Το αντέχεις αυτό;

Χωρίς μέρος να σταθείς...

Χωρίς μέρος να ταφείς...

Δίχως πατρίδα, χωρίς ψυχή, χωρίς Θεό…

Έτσι θα μείνεις…

Κι όλα αυτά επειδή λύγισες, έσκυψες και προσκύνησες τους δαίμονες, ενώ γνώριζες τις διαθέσεις του αφεντικού τους…

Τέλος, επειδή οι ώρες είναι τέτοιες, όλοι μας πρέπει να αναλογισθούμε τι είναι το καλύτερο για εμάς:

Να πεθάνουμε όρθιοι και παλεύοντας ή γονατιστοί και ζητιανεύοντας την καλοσύνη των δαιμόνων;

Και σε ετούτη την απόφαση δεν χωρεί αναβολή.

Και να θυμάσαι καλά πως ετούτη η πατρίδα, ετούτη η γη δεν μας ανήκει. Ανήκει σε εκείνους που την τίμησαν και σε εκείνους που έρχονται μετά από εσένα.  Δικό μας χρέος είναι να την παραδώσουμε ολόκληρη σε εκείνους που πραγματικά ανήκει. Μονάχα αυτό έχουμε... 

Κωνσταντίνος