56 χάπια, το τελικό άθροισμα!... Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου.

Αυτό που δεν γράφτηκε  στην είδηση, ανήκει σε εκείνα  που ούτε γράφονται ούτε λέγονται  «από καθώς πρέπει» στόματα  αν και είναι, τελικά, αυτά που  πραγματικά μετράνε και αναμφισβήτητα έχουν... νόημα!...

Θα έγραφε το μονόστηλο, εάν έφτανε στη δημοσιότητα, με την γνωστή ανωνυμία και  συντομία: «Απόπειρα αυτό-αναίρεσης έκανε η κ. Τάδε, έγγαμη, μητέρα δυο ανηλίκων παιδιών, παίρνοντας 56 ηρεμιστικά - αγχολυτικά χάπια... Μετά τις πολύωρες προσπάθειες του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού η γυναίκα ξέφυγε τον κίνδυνο ...»

Και θα συμπληρώνατε, καλοπροαίρετα, εσείς φίλες και  φίλοι, «...προς μεγάλη χαρά  του κ Δείνα, των παιδιών,  των συγγενών και φίλων της...»

Μη βιαστείτε να το κάνετε, ακόμη!...

Η νεαρή γυναίκα που στάθηκε απέναντι μου εκεί στο σπίτι φίλων ξεκόβοντας από τη ζωηρή νεανική παρέα για να με πλησιάσει, είναι μόλις τριάντα δύο χρονών. Κομψή,  έχει την προσεγμένη επιμέλεια που προδίδει άτομο με ανεπτυγμένη την ανάγκη της καλαίσθητης παρουσίας.. Χαμογελά εκφράζοντας ανάμικτα συναισθήματα ανακούφισης, λύπης και μαζί αβεβαιότητας για το επεισόδιο... Καλά το καταλάβατε, πρόκειται για την κ Τάδε του μονόστηλου, της οποίας η προσπάθεια να κλείσει αυτόβουλα την προσωπική της υπαρξιακή παρένθεση αποδείχτηκε... απλά…απόπειρα!...

Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ακόμη και ο πιο έμπειρος επιστήμονας της συμπεριφοράς  δεν βρίσκει ούτε τα λόγια ούτε και τα συναισθήματα να περιγράψει τον ανθρώπινο πόνο, τον ανθρώπινο θυμό, τις συναισθηματικές συγχύσεις των προσώπων που έρχονται και στέκονται απέναντί του ζητώντας μια σύντομη, πρακτική αλλά επαγγελματική συμβουλή...

Στην περίπτωση της νεαρής γυναίκας, στο γρήγορα ξετύλιγμα μιας ζωής, στη διάρκεια μιας νυχτεριμής σύναξης σε παρτυ φίλων, ήρθαν στο φως απωθημένα στα άδυτα του υποσυνείδητου συναισθήματα, εμπειρίες, πικρές και πόνοι, και μαζί θυμοί και παρεξηγήσεις που ξεκινούσαν από παλιά από τις σχέσεις ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς του... 

Ναι τα πηρέ  τα 56 χάπια και μετρώντας βρήκαμε ότι 10 ανήκαν στον πατέρα που  δεν κατάλαβε ότι δεν έφτανε μόνο το χρήμα που έφερνε στο σπιτικό για να γεμίζει  η ζωή του παιδιού...

Και αλλά 10 στην μητέρα που πίστευε ότι  εφόσον μαγειρεύει και πλένει, και σιδερώνει, πάει, ολοκληρώθηκε ο ρόλος της ... 

Άλλα 5 στην αδελφή που σαν μικρότερη το μόνο που ήξερε ήταν να ζητά, προτάσσοντας "μα εγώ είμαι μικρή" όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν συνδρομή, και " μα  εσύ είσαι η μεγάλη " όταν  οι περιστάσεις απαιτούσαν γενναιοδωρία ανάμεσα στα αδέλφια... 

Έτσι έχουμε 15 χάπια...

Από ένα για παππούδες και γιαγιάδες, από ένα για καθηγητές και καθηγήτριες που λειτουργούσαν με την άποψη ότι «το να  είσαι δάσκαλος είναι απλά  και μονό μια βιοποριστική ενασχόληση» και από ένα για κάποιους χαμένους «έρωτες της νιότης...» και αισίως φτάσαμε τα 45 χάπια!... 

Μετά έχουμε 5 για  τον σύζυγο, και από 3 για τα δυο παιδιά τους που όντας ακόμη μικρά δεν μπορούν να συνεισφέρουν αλλά μπορούν, ώ  ΝΑΙ, μπορούν να ζητούν και να απαιτούν... 

Τη συμβούλεψα τώρα στα 32 της, την κυρία «Τάδε της… απόπειρας», να ζητήσει  τη βοήθεια ενός ειδικού και να βάλει σε τάξη την καθημερινότητα, τα συναισθήματα, ολάκερη τη ζωή της...

Λίγοι άνθρωποι πλησιάζουν τόσο πολύ τον θάνατο και ξανάρχονται στη ζωή ώστε να μπορούν να εκτιμήσουν ότι δεν είναι καθόλου λογικό να πετάς «στα σκουπίδια» τη ΜΟΝΗ ζωή που έχεις καταπίνοντας σε τελικό άθροισμα 56 χάπια!...