ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ. ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ.

Παρακάτω σας παραθέτω την εκπληκτική εισαγωγή του περιοδικού Φωτεινή Γραμμη κατά την δημοσίευση του πρυτανικού λόγου του αειμνήστου καθηγητή Αστικού Δικαίου του της Νομικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών Εμμανουήλ Βουζίκα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κατωτέρω δημοσιεύομεν, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, τὸν πρυτανικὸν λόγον (1981-1982), τὸν  ὁποῖον ἐξεφώνησεν ὁ Καθηγητὴς  τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου τῆς  Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου  Ἀθηνῶν, ἀείμνηστος Ἐμμανουὴλ Βουζίκας μὲ θέμα ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΙ.

Διετηρήσαμε τὸ κείμενον τῆς ὁμιλίας ἀκριβῶς ὡς τό πρωτότυπον, ἀλλὰ παρελείψαμε  τὰς μεστὰς καὶ ὑψηλῶν νοημάτων συχνὰς καὶ μακροσκελεῖς παραπομπὰς τοῦ ὁμιλητοῦ.

Εἴμεθα λίαν δυστυχεῖς διὰ αὐτὴν τὴν παράλειψιν, τὴν πράττομεν μετὰ βαρυτάτης καρδίας∙ ἀλλὰ ἦτο, κατὰ τὴν γνώμην μας, ἀναγκαῖον, διότι, δυστυχῶς, ἡ συντριπτικὴ  πλειοψηφία τῶν ἀναγνωστῶν, ἰδίως  τῶν νεωτέρων γενεῶν, δὲν θὰ εἶναι  εἰς θέσιν, ὄχι μόνον νὰ ἐμβαθύνῃ εἰς τὰς πνευματικὰς ἐννοίας, αἱ ὁποῖαι μεταρσιώνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἀναβιβάζουν εἰς  πολὺ ὑψηλὰς πνευματικὰς σφαίρας, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ τὰς ἀναγνώσῃ, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὰς ἐννοήσῃ. Θὰ ἐφηρμόζετο, δηλαδή, τὸ γνωμικὸν : «οὐ  γὰρ ἔγνως, ἅ ἀνέγνως, εἰ γὰρ  ἔγνως, οὐ κἄν κατέγνως» (δὲν κατάλαβες  τὶ διάβασες, διότι ἄν τὰ καταλάβαινες, δὲν θὰ τὰ ἀγνοοῦσες).

Ζητοῦμεν συγγνώμην ἀπὸ τοὺς ἐπαΐοντας καὶ ἐγκρατεῖς τῆς  σωστῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, διότι, καὶ χάριν χώρου καὶ ἐλλείψεως  χρημάτων, δὲν δημοσιεύομεν τὰς  μακροσκελεῖς παραπομπὰς τοῦ συγγραφέως, αἱ ὁποῖαι δὲν ἀναφέρονται μόνον εἰς χωρία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ  τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀλλὰ καὶ εἰς πληθώραν συγγραφέων, ἰδίως ξένων καὶ κυρίως Γερμανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσχοληθῆ ἐμπεριστατωμένως μὲ τὰ ἔργα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, θαυμάζοντες τοὺς τρεῖς μεγίστους  φωστήρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος καὶ, ὡς ἐρασταὶ τῶν λόγων αὐτῶν, μᾶς ἀποδεικνύουν, ὅτι οἱ μελίρρυτοι αὐτοὶ ποταμοὶ τῆς σοφίας δὲν  ἦσαν μόνον ἡ κορυφὴ τῆς Θεογνωσίας καὶ πρυτάνεις τῶν γραμμάτων ἀλλὰ καὶ διαπρύσιοι νομικοὶ ἐπὶ  μακρὸν.

Μόνον ὁ χρυσορρήμων Ἅγιος Ἰωάννης ἐγκατέλειψεν τὴν «μεγαλοδικηγορίαν» ἐνωρίς, διότι διέγνωσεν, ὅτι εἰς τὰ δικαστήρια εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ δικηγόροι τὸν κάθε πελάτην των νὰ τὸν βγάζουν ἐπάνω ἀπὸ τὸ λάδι ὡς «κάτασπρο περιστέρι», ἀκόμη καὶ  ἄν εἶναι «κατάμαυρο κοράκι» καὶ  τὸν εἰδεχθέστατον ἐγκληματίαν καὶ θύτην τῶν παραγκωνιζομένων καὶ τῶν κατατρεγμένων θυμάτων ὡς θύμα, γεγονὸς ἀπάνθρωπον καὶ  λίαν ψυχοκτόνον.

Ὄντως, τὰς ἀποφάσεις, ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, δὲν τὰς «βγάζουν» οἱ δικασταὶ ἀλλὰ κυρίως οἱ «ἀετονύχηδες» δικηγόροι, παρουσιάζοντες τὸ «μαῦρο ὡς ἄσπρο, τὸ πικρὸ ὡς γλυκό, τὸ σκοτάδι ὡς φῶς», μὲ τὴν  ἀξιοποίησιν ἀνειλικρινῶν καὶ  κυρίως ψευδῶν μαρτύρων. Αὐτὸ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὸν ἀκέραιον χαρακτῆρα, τὸ χρηστὸν ἦθος καὶ τὴν εὐσυνειδησίαν τῶν μεγίστων αὐτῶν ρητόρων∙ οὕτω ἐγκατέλειψαν τὴν λίαν κερδοφόρον ὑπηρεσίαν τῆς Θέμιδος καὶ  ἠκολούθησαν τὴν ὁδὸν τῆς ἀναλώσεως ὑπὲρ τῶν πεινώντων καὶ διψώντων τὴν ἀλήθειαν, τὸν φωτισμὸν καὶ  τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν  ἀνθρώπων, καταρδεύοντες τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὰ νάματα τῆς Θεογνωσίας.

Βεβαίως αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι  ὅλοι, ὅσοι ὑπηρετοῦν τὴν Θέμιδα, ἐργάζονται μὲ ψεύδη καὶ ἀσυνειδησίαν∙  ἀλλ’, ὅμως, εἶναι κοινὸν μυστικὸν τὸ «ὁ Θεὸς νὰ σὲ φυλὰῃ ἀπὸ (σ.σ.κακοὺς) γιατροὺς καὶ δικηγόρους»…

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι εἶναι τὸ σὺμβολον τῆς ὑγιοῦς συνενώσεως τοῦ  Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ μὲ τὸν ἀθάνατον Ἑλληνισμὸν, δηλαδὴ τῶν  Ἀρχῶν τοῦ Ἔθνους μας, τὰς ὁποίας ὀφείλομεν νὰ διατηρήσωμε ἡμεῖς  οἱ Νεοέλληνες ἀναλλοιώτους.

Τὸ ὅτι αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις, διὰ νὰ ὑποδουλώνουν τοὺς λαούς, ἔχουν  ὡς δόγμα των νὰ ἀλλοιώνουν τὴν  γλῶσσαν, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα  τῶν λαῶν- ἰδιαιτέρως δὲ διὰ τὸν  ἑλληνικὸν λαὸν ἰσχύει τὸ δόγμα τοῦ Γερμανοεβραίου Σιωνιστοῦ Kissinger, τὸ ὁποῖον λέγει: «Μόνον ἐὰν ἀποχριστιανοποιήσωμεν καὶ ἀφελληνίσωμεν τοὺς Ἕλληνας, θὰ ἐπιτύχωμεν τὸν σκοπόν μας»- δὲν  εἶναι τόσον ἐπικίνδυνον καὶ  αἰσχρόν.

Αἴσχιστον καὶ χαριστικὴ  βολὴ εἶναι ἡ υἱοθέτησις τῶν σκοπῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἀπὸ ἡμετέρους δοτοὺς ἰθύνοντας, ἐξωμότας καὶ ἀνδρείκελα, προδότας, τοποθετημένους ἀπὸ τὰς σκοτεινὰς δυνάμεις εἰς θέσεις κλειδιά.

Αὐτοί, ὡς γενίτσαροι τοῦ πνεύματος, γίνονται ἑκατομμύρια φορὲς περισσότερον ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς γενιτσάρους τῆς ξιφολόγχης. Τὰ δυστυχισμένα αὐτὰ πλάσματα εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἐξοφλοῦν «γραμμάτια», τὰ ὁποῖα ὑπέγραψαν μὲ τὰς σκοτεινὰς δυνάμεις διὰ  τὴν προώθησίν των καὶ διὰ  νὰ ἐκτελοῦν ὅλας τὰς ἀπανθρώπους καὶ ἀντιχριστιανικὰς ἐντολὰς τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.

Φθάνουν, παραδείγματος χάριν, μέχρι τοῦ  σημείου ἀναισχύντως καὶ ἀνερυθριάστως  νὰ διαστρεβλώνουν βαναύσως καὶ τὴν  ἱστορίαν μας καὶ νὰ παρουσιάζουν ἀκόμη καὶ τὸν Κολοκοτρώνην καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους ἥρωας τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας  ὡς δῆθεν «αἱμοχαρεῖς καὶ δολοφόνους τῶν φιλησύχων καὶ εὐπρεπῶν νοικοκυραίων Τούρκων τῆς Τριπολιτσᾶς  καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν τῆς  ὑποδουλωμένης Ἑλλάδος»… 

Καὶ  ἐνῷ οἱ γενίτσαροι τῆς ξιφολόγχης πιθανῶς νὰ ἀηδιάσουν, νὰ κουρασθοῦν καὶ νὰ σταματήσουν νὰ ξεκοιλιάζουν τὰ θύματά των, οἱ γενίτσαροι, ὅμως, τοῦ  πνεύματος μεθοῦν, καὶ, ὡς «μαινόμενοι  ταῦροι ἐν ὑαλοπωλείῳ», κόπτονται  νὰ ὑλοποιήσουν ὅλα τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, κατακρημνίζοντες συστηματικῶς ὅλας τὰς ἠθικὰς καὶ πνευματικὰς  ἀξίας, διὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν δυνάμεις ἀντιστάσεως…

Πρὸς τοῦτο ἐπαναλαμβάνομεν,  ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ δημιουργήσωμεν σθεναρὰν ὠργανωμένην ἀντίστασιν ἐναντίον τοῦ πολυωνύμου ὠργανωμένου  κακοῦ καὶ νὰ ὑπερασπιζώμεθα  τὰς ἠθικὰς καὶ πνευματικὰς  ἀξίας, καὶ νὰ ἐπανέλθωμεν  εἰς τὰς ρίζας μας. Ὅσοι  διατεινόμεθα, ὅτι ἐμφορούμεθα  ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τῆς Φυλῆς  μας, ὀφείλομεν νὰ προβληματισθῶμεν, τὶ πρέπει νὰ κάνωμεν, διὰ  νὰ δύνανται αἱ ἑπόμεναι γενεαὶ  νὰ μελετοῦν καὶἐννοοῦν εἰς  τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν π.χ. τὴν «Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν»  τοῦ Θεανθρώπου ἤ τὸν «Περικλέους  Ἐπιτάφιον Λόγον» τοῦ Θουκυδίδου (διὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἐπανέλθωμε  ἐκτενῶς), διὰ νὰ παραμείνωμεν  ἁγνοὶ Ἕλληνες καὶ ἐνσυνείδητοι  Χριστιανοί∙ διαφορετικῶς, κινδυνεύομεν  νὰ μεταγλωττίσωμεν τὰ κείμενα,  διὰ νὰ τὰ ἐννοοῦν οἱ  νέοι ἄνθρωποι καὶ μὲ τὴν  μεταγλώττισιν χάνουν ὄχι μόνον  πολὺ ἀπὸ τὰ νοήματά των,  ἀλλὰ καὶ τὴν ζωτικότητα  καὶ τὴν πνοήν των.

 Ἐὰν δὲν σοβαρευθῶμε καὶ  δὲν λάβωμε ριζικὰ μέτρα ἀντιμετωπίσεως, συντόμως θὰ πρέπῃ νὰ μετακαλῶμε  Γερμανοὺς καὶ λοιποὺς ἑλληνιστὰς  νὰ μᾶς διδάσκουν τὰ σωστὰ  ἑλληνικά, δηλαδὴ «ζήτω ποὺ καήκαμε»…

(ακολουθεί ο πρυτανικός λόγος του κ καθηγητού που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ) 

πηγή

(ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο κ. Νίκο Β)