Συνέντευξη του καθηγητή κ Πιπερόπουλου στην "Ελληνική Γνώμη" των ομογενών μας στην Γερμανία.

Για τις γιορτές,  και τη διαφθορά μιλά σήμερα στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ  ο γνωστός πανεπιστημιακός κ. Γιώργος Πιπερόπουλος. 

Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη. 

“Κάποιες άλλες εποχές, στην ευλογημένη χώρα, που την κατοικούν 11 εκατομμύρια Ελλήνων ( και αλλοδαπών ) αλλά είναι άγνωστος ο αριθμός των…φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί…». Αυτά δηλώνει σήμερα στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ  ο πανεπιστημιακός κ. Γιώργος Πιπερόπουλος με αφορμή τη γιορτή των Χριστουγέννων και όχι μόνο…

- Τι έχετε να πείτε για τις μέρες των Χριστουγέννων με μια λέξη;

«Μοναξιά!  Και θα ζήσουμε  την γέννηση του Θεανθρώπου, την Θεϊκή υπόσχεση για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους… Καθώς γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα γευόμαστε τα ευλογημένα εδέσματα και τα πατροπαράδοτα γλυκίσματα, καθώς θα ανοίγουμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δένδρο τα δώρα μας κάποιοι συνάνθρωποί μας, ίσως και μέσα στην ίδια μας την πολυκατοικία, θα βουλιάζουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς τους…. Μοναξιά! Φέρνει η λέξη δυναμικά στο προσκήνιο το βουβό, ανελέητο δράμα συνανθρώπων μας που έπαψαν να υπάρχουν για μας λησμονημένοι, τυλιγμένοι στον μανδύα της τραγικής πραγματικότητας της μοναξιάς!…». 

- Μπορείτε να μιλήσετε πιο αναλυτικά;

«Ποιός θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε «Ψωροκώσταινα», τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας, της γειτονιάς των ονείρων και της γονεϊκής προτροπής του τύπου : «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την ομάδα, της απομόνωσης, της καταδίκης στον φριχρό κόσμο της…Μοναξιάς!

Και καθώς σε καθημερινή βάση γευόμαστε τα καταναλωτικά αγαθά, καθώς ανοίγουμε το δέκτη της έγχρωμης τηλεόρασης για να βιώσουμε την εικονική πραγματικότητα της δήθεν συμμετοχικής διαδικασίας σε συνάξεις με ποικιλλώνυμους «επώνυμους και επώνυμες», μισόγυμνες καλλονές, μη-φανατικούς αρσενικούς και χαζοχαρούμενες γλάστρες, πολλοί συνάνθρωποί μας θα ζούνε στην μοναξιάς τους….  Μοναξιά!
Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος συλλογικά και για εμάς τους νεο-Ελληνες ειδικά; Μέσα στα σύγχρονα,πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικοβιομηχανικά κέντρα, η μοναξιά μας έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί σε σημείο καθημερινά επαναλαμβανόμενης απελπισίας για πολλούς συνανθρώπους μας. Ζούμε τώρα πιά σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της … ζωής!». 

- Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;

«Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας. Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, πάμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολιά και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας, μόρφωσης και αναψυχής. Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!…

Είμαστε τώρα πιά  και οι νέο-Ελληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιάς πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την  πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας – όχι του θανάτου – αλλά του ψυχοκοινωνικού του υποκατάστατου που είναι η μοναξιά!». 

- Τι θα πρέπει να μάθουμε στον εαυτό μας;

«Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα. Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, το ανθρώπινο μυαλό μας φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει  ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα. Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν. Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μας πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας… Για να υπάρχω χρειάζεται να αγωνισθώ με πάθος, με υπομονή και ναι, πάνω από όλα, με ελπίδα!…

Ο κόσμος μας μοιάζει να είναι γεμάτος λαμόγια, ψευτρόνια, αυλοκόλακες και βλάκες και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό τότε καλύτερα να ζήσει μόνος του αλλά πρώτα να φροντίσει να  σπάσει όλους τους καθρέπτες γύρω του…

Την μεγάλη απόφαση, αυτή που μένει στην προσωπική μας ιστορία και την προδιαγράφει το πρώτο βήμα μας την παίρνουμε μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες – απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές», κάποια μέρα…». 

- Και με τη διαφθορά; Ποια η άποψή σας;

«Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της διαφθοράς σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που μας κυβερνούν. Και η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από όπου πηγάζει η μίζα ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή. Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα. Είχα πληγωθεί πενήντα χρόνια πριν ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του Τζον Γκάνθερ με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» που ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα προφανώς χαριτολογώντας ότι «μετά την χειραψία με τους Έλληνες που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού-κακού, μετρήστε και τα δάκτυλά σας!…».

πηγή