Kοντά στα 50, άνεργος, με έμφραγμα & ανήλικα παιδιά: Πεθαίνουμε ή... μας σκοτώνουν;

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Ο Ταξίαρχος Χ. πλησίασε με σκοτεινό πρόσωπο τον προσωπικό γραμματέα του πολιτικού του προϊσταμένου.

- Διάβασε αυτό, του είπε κοφτά.

- Τι έγινε; άλλη μια απειλητική επιστολή;

- Περίπου.

- Καλά, άστην.

- Θες να την δώσω κατ’ ευθείαν στον Υπουργό;

- Σου είπα, άστην κι αφού την διαβάσω θα την δώσω εγώ.

Ο Ταξίαρχος παρέμεινε ακίνητος και συνέχισε να τον κοιτάζει επίμονα.

- Ωχουου, καλά, καλά. Θα την δω τώρα... Μια μανία που έχετε εσείς οι ένστολοι να μεγαλοποιείτε τα πάντα ρε παιδί μου.

Ο Ταξίαρχος το άφησε ασχολίαστο. Έκατσε βαριά σε μια πολυθρόνα και περίμενε να τελειώσει το διάβασμα ο γραμματέας.

Μια Επιστολή προς το Άγνωστο.... 

 

«... Είμαι ήδη κοντά στα 50...Έκτη μέρα χωρίς τίποτα στο ψυγείο...ούτε καν γάλα για τα παιδιά... Η «Χαρά» δε μένει πια εδώ... το σπίτι, το περιβάλλον των παιδιών θυμίζει νεκροταφείο... Η διασκέδαση έχει κοπεί εδώ και πολλά χρόνια στην οικογένεια... Τα λίγα ψευτομεροκάματα που βγάζω που και που δεν αρκούν για τίποτα... Είμαστε άρρωστοι κι εγώ και η γυναίκα μου... Πλέον, το ίδιο και τα παιδιά... Δεν έχουμε όμως περίθαλψη... Ούτε λεφτά για γιατρούς... Στο σπίτι επικρατεί γκρίνια και κατάθλιψη... Θυμός, ουρλιαχτά και μιζέρια όλη μέρα... Πάει να μας στρίψει... Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί ως τα βάθη της ψυχούλας τους...

 

Έχουν πέσει κι αυτά στα νύχια της κατάθλιψης... Τα χαράματα τα βρήκα να κάθονται πάλι μπροστά στο άδειο ψυγείο... Είναι μικρά, ανήλικα, τι να καταλάβουν;... Το στομαχάκι τους που γουργουρίζει πεινασμένο ακούνε μόνο... ακόμη και μέσα στον ανήσυχο λιγοστό ύπνο τους... Πόση υπομονή να κάνεις;.. Πόσο κουράγιο;.. Πουλήσαμε τα λίγα γαμήλια κοσμήματα που είχαμε... Ρεύμα δεν υπάρχει πια στο σπίτι... Χτες ο Νικόλας από δίπλα προσπάθησε να το συνδέσει μόνος του... Κάηκε σαν λαμπάδα... Άφησε δυό παιδιά ορφανά... Εμείς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια... Μας έχουν ήδη αφαιρέσει ολόκληρο το ρολόι... Παράνομη επανασύνδεση είπανε... Και σαββατοκύριακο στο κρατητήριο, στο αυτόφωρο πριν ένα μήνα... Θέρμανση δεν έχουμε από πέρυσι κιόλας... Όλο το χειμώνα κι εμείς και τα παιδιά ήμασταν διαρκώς άρρωστοι με τα βροχικά μας... Κουτσά στραβά αντέξαμε... Φέτος όμως;.. Ο χειμώνας έρχεται... Και είμαστε πια τόσο αποδυναμωμένοι όλοι μας... Πως θ’ αντέξουν τα παιδιά γαμώτο άλλον έναν κρύο χειμώνα;.. Πως θ’ αντέξει η ασθενική καρδιά μου και μένα και της γυναίκας μου άλλον έναν κρύο χειμώνα χωρίς θέρμανση;... Το λιγοστό φαγητό πια έρχεται από τους άρρωστους γέρους γονείς μου... Από την φτωχική τους σύνταξη... Πετσοκομμένη κι αυτή... 300 ευρώ σύνταξη ΟΓΑ η κατάκοιτη μάνα μου... Και της έκοψαν τα 30 ευρώ...700 ο χειρουργημένος στην καρδιά παππούς των παιδιών...του έκοψαν τα 100...προνομιούχος προφανώς...

 

Τολμάνε μόνο οι εγκληματίες να λένε ότι δεν πειράζουν τις χαμηλές συντάξεις... Ψεύτες!..Αδίστακτοι εγκληματίες... Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμη... Δεκαπέντε χρόνια έβγαλα με σοβαρή ανεπάρκεια στην καρδιά... Πλέον δεν κάνω τις τακτικές εξετάσεις... Πως να τις κάνω;... Με ποιά ασφάλιση;... Με τι λεφτά;... Μέχρι και τα χάπια πλέον αδυνατώ να τ’ αγοράσω... Ούτε λόγος για την απαραίτητη επέμβαση... Και τα παιδιά είναι μικρά ακόμη... Η γυναίκα, τη βλέπω... Καταρρέει η υγεία της μέρα τη μέρα... Τι θα κάνουν χωρίς εμάς;... Και φως δεν βλέπω μπροστά... Ποιός να μας πάρει στην δούλεψή του σε τέτοια ηλικία και με τέτοια υγεία;... Ελπίδα καμία... Βλέπω την καταστροφή να έρχεται... Ο νους μου θολώνει όλο και πιο συχνά πλέον από το θυμό... Την οργή... Εκατό φορές τη μέρα φοβάμαι ότι δεν θ’ αντέξω άλλο και θα κάνω καμία τρέλα... Η σκέψη των παιδιών και μόνο με κρατάει... Για πόσο όμως;... Το μόνο που σκέπτομαι όλο και πιο συχνά είναι να πάρω την καραμπίνα και να φάω όσο περισσότερα λαμόγια  μπορέσω πριν με φάνε... Αλλά πως να τους πλησιάσεις;... Τους φυλάνε καλά τους μπάσταρδους... Ξεσκίζοντας εμάς, την φτωχολογιά, πληρώνουν απέραντες φρουρές να τους φυλάνε για να συνεχίζουν να μας ξεσκίζουν... Να μας σκοτώνουν...

 

Μετά σκέπτομαι τους παρακάτω τους... Γραμματείς και φαρισαίους, παρατρεχάμενους και σύμβουλους, τους μπιστικούς τους... Αλλά κι αυτά τα τομάρια φυλάσσονται καλά... Και μετά σκέπτομαι τους πιο κάτω... Μεγαλοδιευθυντάδες και γενικούς.... Ή την φρουρά των Μεγάλων... Ποιός τους είπε να  δουλεύουν γι’ αυτούς;... Ποιός τους είπε να φυλάνε τα καθάρματα;... Μετά σκέπτομαι ότι όλοι τους αυτοί οι τελευταίοι είναι εγκλωβισμένοι σ’ ένα λαβύρινθο διαταγών και υποχρεώσεων προς το Κράτος... Πως κι αυτοί είναι ίσως ο τελευταίος τροχός της αμάξης... Είναι έτσι άραγε;... Άλλωστε, την υπογραφή για να μας κόψουν το ρεύμα, κάποιος «μικρός» την έβαλε... Αυτός μας σκοτώνει τώρα... Απ’ την άλλη, ούτε εγώ είμαι εγκληματίας... Δεν είναι εύκολο να πάρεις τ’ όπλο και να ρίξεις σ’ έναν άνθρωπο... Και νά’ ταν «στόχος» ο «άμεσα υπεύθυνος» θα ήταν πιο εύκολο... Ανεβοκατεβαίνω ασταμάτητα από το «ένα άκρο στο άλλο»... Μανιοκατάθλιψη-Διπολική διαταραχή το είπε κάποιος πριν καιρό... Υπονοούσε προφανώς ότι έχω άδικο να οργίζομαι και να επαναστατώ μέσα μου με τον αργό θάνατό μας.... Αμέσως μετά παίρνω ένα από τα τελευταία lexotanyl που μας απέμειναν και ηρεμώ κάπως... Η «πραγματική θεραπεία» κοστίζει και λεφτά δεν υπάρχουν... Ποιά θεραπεία δηλαδή; Απλώς τα φάρμακα θα με πακτώνανε σε μια κατάσταση ζόμπι... έτσι, για να μην γίνομαι «επικίνδυνος» μάλλον ...

 

Γαληνεύει ο νους μου για λίγο, ξαναβρίσκω την ψυχραιμία μου... Κοιτάζω τα μάτια των στερημένων ασθενικών παιδιών μου και δακρύζω... Σκέπτομαι ότι με το να αυτοκτονήσω – έστω και «παίρνοντας κάποιους μαζί» μου – τα παιδιά δεν θα κερδίσουν τίποτα... Αντιθέτως, θα χάσουν το μοναδικό τους στήριγμα μέσα στην φτώχεια και τη δυστυχία τους...

 

Οφείλω ν’ αντέξω, οφείλω, έστω αυτό το λίγο που θα ζήσω ακόμη να σταθώ δίπλα τους... Οφείλω να σφίξω τα δόντια και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου... Να βρω μια λύση... Να παρέχω γύρω τους μια όσο το δυνατόν πιο καλή αίσθηση ασφάλειας... Ποιόν κοροϊδεύω γαμώτο; Και πως θα το κάνω αυτό χωρίς καμία βοήθεια; Τι θα απογίνουν μόλις πεθάνω;... Η γυναίκα μου δεν θ’ αντέξει μόνη της... Καταρρέει κι αυτή μέρα τη μέρα... Η υγεία της έχει κλονιστεί άσχημα... Γράφω προσπαθώντας να τα βγάλω από μέσα μου μπας και ηρεμήσω... Μπας και ισορροπήσω... Μπας και βρω μια λύση που πιθανόν να μην την βλέπω μέσα στην θολούρα της μιζέριας, των στερήσεων και της οργής... Αλλά δεν βρίσκω καμία λύση... Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά τα λίγα ψευτομεροκάματα... Τι θα γίνει;..  Πόσο θ’ αντέξω ακόμη; ... Πόσο θ’ αντέξουμε ακόμη;... Πόσο κοντά είμαι άραγε στην τρέλα;... Η καρδιά μου χτυπάει πλέον τόσο άστατα που ξέρω ότι ξαφνικά κάποια στιγμή απλά θα σταματήσει να χτυπάει... Όπως πέρυσι.... σ’ εκείνο το έμφραγμα που παρά τρίχα με πρόλαβαν, όπως είπαν... Η χαλασμένη κωλοβαλβίδα δεν θ’ αντέξει για πολύ ακόμη... Ίσως δεν έχει νόημα να είμαι πλέον «ψύχραιμος»... Αφού θα με χάσουν που θα με χάσουν τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, τουλάχιστον να φανώ σε κάτι χρήσιμος με τον θάνατό μου... Που ξέρεις;... Ίσως αν φάω μερικά τομάρια, οι υπόλοιποι να συμμορφωθούν... Έτσι, έστω και με τον χαμό μου θα κάνω καλό στα παιδιά μου... αλλά και στην υπόλοιπη φτωχολογιά που υποφέρει... γαμώτο, πάλι «με κυριεύει η Οργή και ο Θάνατος»... μάλλον πρέπει να πάρω το τελευταίο lexotanyl... Αύριο όμως που δεν θα έχω ούτε αυτό το χάπι, τι θα γίνει;... Μήπως αύριο θα είναι η D-Day;»

 

*** *** *** *** *** ***

- Τι είναι αυτό πάλι κύριε Ταξίαρχε;

- Δεν κατάλαβες;

- Που το βρήκατε;

- Η Ασφάλεια το εντόπισε στο διαδίκτυο. Μεταξύ «πολλών άλλων».....

- Τον συλλάβατε;

- Το εννοείς αυτό που ρωτάς;

- Φυσικά και το εννοώ. Ο.... «Ξανθόπουλος» απο δω, μέσα από μπόλικη κλάψα είναι έτοιμος να κάνει έγκλημα. Είναι έτοιμος να σκοτώσει κανέναν πολιτικό. Ή να μπουκάρει σε καμία εφορία ή ΔΕΗ και να σκοτώσει όποιον βρει μπροστά του.

- Υπάρχει κάποιος λόγος ν’ ανησυχείς; Έκανε αδιόρατα εύθυμα ο Ταξίαρχος.

- Άσε τις εξυπνάδες και πες μου αν το χειρίζεστε.

- Ξαναθέτω αλλιώς το ερώτημα: θα δώσει διαταγή ο Υπουργός να κάνει η Αστυνομία «Δίκην προθέσεων» και να συλλάβει κάποιον που «ίσως» προτίθεται να προβεί σε εγκληματική ενέργεια; Έχουμε μπει μήπως σε τίποτα φουτουριστικές διαδικασίες τύπου minority report; Θέλω «σαφή απάντηση» και όχι «αοριστίες» που απλά «θα πετάξουν έξυπνα το μπαλάκι σ’ εμάς χωρίς σαφή εντολή».... Είμαι «σαφής» τώρα;

- ΟΚ, ΟΚ...τον παρακολουθείτε τουλάχιστον; Αυτός χρειάζεται εγκλεισμό σε ψυχιατρείο, το λιγότερο.

- Όσον αφορά στο δεύτερο, σου θυμίζω ότι του έχετε κόψει την περίθαλψη. Ως προς το πρώτο, θα μπορούσαμε, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, αλλά....

- Τι εννοείς «αλλά»....

- Παρατήρησες το «πυκνογραμμένο», το «άστατο» και το «αγχωμένο» της επιστολής, έτσι; Γι’ αυτό και «ταράχτηκες», σωστά;

- Ας πούμε ότι είναι έτσι χάριν οικονομίας της συζήτησης.

- Ε, λοιπόν αυτή η επιστολή δεν είναι η μόνη. Παρόμοιες μ’ αυτήν κυκλοφορούν στο διαδίκτυο καμιά εκατοστή χιλιάδες. Κι εννοώ κάμποσες δεκάδες χιλιάδες τέτοιες κι ακόμη χειρότερες επιστολές απόγνωσης. Κι εννοώ στις «κλειστές ομάδες». Που δεν τις πιάνουν οι μηχανές αναζήτησης. Άρα, δεν έχουν πρόσβαση «ακόμη» σ’ αυτές οι πολλοί χρήστες. Αλλά όλο και φουντώνει αυτή η θύελλα. Ευτυχώς για την ώρα, οι «ανοιχτές σελίδες», blogs και λοιπές ιστοσελίδες αρνούνται να τις δημοσιεύσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον. Θέλεις να τους θέσουμε όλους αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες συγγραφείς αυτών των «απεγνωσμένων επιστολών» υπό παρακολούθηση; Για να δούμε. Προσπερνώ το «ηθικό μέρος» της υπόθεσης και πάω κατ’ ευθείαν στο «τεχνικό» : με δέκα άτομα, περίπου και κάθε ειδικότητας που θα απαιτήσει η κάθε παρακολούθηση για να γίνει σωστά, θέλουμε περίπου 1.000.000 αστυνομικούς, καμιά εκατοστή χιλιάδες εισαγγελείς και εκατό φορές μεγαλύτερο εξοπλισμό απ’ αυτόν που έχουμε. Τι λες; Θα μας τα δώσεις; Κι εννοώ μέχρι αύριο το πρωί. Γιατί τόσο γρήγορα τρέχουν τα πράγματα.

- Μην ειρωνεύεσαι κύριε Ταξίαρχε.

- Το ύφος της απάντησης ήταν ανάλογο του ύφους της ερώτησης. Έτσι απλά...

- Καλά, καλά... και τι κάνουμε τώρα;

- Δεν ξέρω. Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω σ' αυτό. Εσύ θα μου πεις. Εσύ και οι πολιτικοί σου προϊστάμενοι. Προτού καλέσει πάντως ο Υπουργός το Αρχηγείο για να δώσει εντολές, μάλλον θα πρέπει να το έχει σκεφτεί πάρα πολύ καλά. Όπως κι εσείς οι διάφοροι... «σοφοί σύμβουλοί» του ολόγυρα.

- Πάλι η ειρωνεία σου. Ταξίαρχε, μην ξεχνάς ότι ανήκεις κι εσύ σ’ αυτούς τους «Συμβούλους» που μόλις τώρα ειρωνεύτηκες. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς τα ΜΜΕ είναι ελεγχόμενα και δεν δημοσιεύουν τέτοια σκουπίδια. Πλην αμελητέων αντιδραστικών εξαιρέσεων.

- Αυτά τα... «σκουπίδια» σε «τάραξαν» όμως, ξανάκανε εύθυμα ο Ταξίαρχος.

- Σου είπα κόψε τις αηδίες. Δεν έχω κάτι να φοβάμαι εγώ.

- Ναιαι... ναι, σωστά...

- Γαμώ τον διάολό σου σήμερα με τις ειρωνίες σου, τι σ’ έχει πιάσει; Εν πάση περιπτώσει, μέχρι και τα blogs καταφέραμε να τα ελέγξουμε. Λίγοι τολμάνε να δημοσιεύσουν τέτοιες αηδίες. Αλλά που θα πάνε, θα τους κουμαντάρουμε κι αυτούς. Μόλις τους σκάσουμε κάμποσα ευρώ θα κλείσουν και τις δικές τους πόρτες στον κάθε τρελαμένο ψυχοπαθή που αποφασίζει να γράψει μια βλαμμένη επιστολή και να διασαλεύσει την τάξη. Και μόλις κλείσουμε και κάμποσα blogs να δεις για πότε θα το βουλώσουν όλοι. Ήδη πολλοί έχουν τρομάξει και συμμορφώθηκαν. Τό’ παιζαν τολμηροί μέχρι πριν λίγο καιρό με την δήθεν «αποκαλυπτική δημοσιογραφία» που έχει γίνει καραμέλα πλέον στον κάθε τυχάρπαστο πολίτη που την είδε δημοσιογράφος και μας δημιουργούσε τόσα προβλήματα. Αλλά τα καταφέραμε και τους το βουλώσαμε σε μεγάλο βαθμό. Ένας ένας κάνουν τουμπεκί.

- Κοίτα να δεις τι σου είναι οι «συνειρμοί».

- Τι εννοείς πάλι;

- Α, τίποτα σπουδαίο. Απλά θυμήθηκα ότι υπήρξε μέχρι και ένας παράξενος θάνατος blogger πριν λίγο καιρό. Κάποια «εκτέλεση» μου έρχεται στο νου. Ανεξιχνίαστη βεβαίως, βεβαίως. Που, εντελώς «συμπτωματικά» - αλίμονο, τι άλλο θα μπορούσε να είναι; - έκανε πολλούς bloggers να το «βουλώσουν». Κοίτα να δεις κάτι «συμπτώσεις», ε;

- Να λείπουν οι «υπαινιγμοί», έτσι κύριε Ταξίαρχε; Ο φάκελος εκεί είναι, εσείς φταίτε που δεν το εξιχνιάσατε. Εγώ έστειλα την υπόθεση στο αρχείο;

- Α, ναι, ξέχασα. Εμείς φταίμε πάντα. Εν πάση περιπτώσει, εγώ δεν υπαινίχθηκα τίποτα. Απλά «πρόσθεσα στο παραπάνω τοπίο» που με τόση ρητορική μαεστρία εξέθεσες, μια μικρή «πινελιά»... Περίεργο πάντως. Κάποιοι δημοσιογράφοι εκεί έξω «αναρωτιούνται φωναχτά και δημόσια» καιρό τώρα κι επιμόνως για «κάποιους πολιτικούς» που «γνώριζαν λεπτομέρειες» και παρ’ όλα αυτά άφησαν να «κλείσει» αυτή η υπόθεση...

- Σου θυμίζω ότι «αυτοί οι δημοσιογράφοι» που επικαλείσαι βρέθηκαν αυτομάτως στην αντιτρομοκρατική... και παρ’ όλ’ αυτά, ουδέν βρέθηκε... μήπως λοιπόν με «δική σας υπογραφή» έκλεισε η υπόθεση;

- Λες, ε;

- Κάνω πως δεν το άκουσα κι αυτό το «λακωνίζειν». Κι εν πάση περιπτώσει, άλλη κυβέρνηση επιμελήθηκε αυτού του θέματος. Και για να καταλήγουμε και να τελειώνουμε, σου επισημαίνω ότι ούτε Πολιτικός, ούτε αστυνομικός πήρε την ευθύνη να κλείσει την υπόθεση. Εισαγγελέας την έκλεισε. Συνεπώς, άλλος πήρε την ευθύνη. Κι αυτός θα την έχει σε ενδεχόμενο έλεγχο στο μέλλον. Μην ασχολείσαι λοιπόν.

- Α, σωστά. Έχουμε νίψει τας χείρας μας εμείς. Καθαρίσαμε για πάρτη μας από πιθανές μελλοντικές ευθύνες.

- Σου θυμίζω ότι "κάποιοι ανέλαβαν" την ευθύνη αυτής της εγκληματικής πράξης. Οπότε, ουδείς φέρει ευθύνη για "δυσοίωνο" κλείσιμο της υπόθεσης.
- Σωστά, σωστά. Άρα, πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτοί οι "φωνασκούντες δημοσιογράφοι" δεν ξέρουν τι τους γίνεται, μάλλον, έτσι;
- Τέλος πάντων. Προσπερνώ κι αυτή την ειρωνεία. Κι επανέρχομαι στο θέμα μας. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Κι εμείς οφείλουμε να τους «ελέγξουμε» όλους. Μέσα στα πλαίσια της «νομιμότητας» βεβαίως.

- Τάξη και Ηθική, έτσι; Κι όταν λες «ελέγξουμε», εννοείς «κουμαντάρουμε», «χειραγωγήσουμε», υποθέτω, έτσι;

- Όλο ειρωνεία είσαι σήμερα που να σε πάρει.

- Καλά, καλά, αυτά είναι δική σας δουλειά. Εγώ αυτό που έχω να πω σαν αστυνομικός είναι πως αυτόν εδώ δεν τον βλέπω σαν έναν οποιοδήποτε παραβατικό πολίτη. Δεν είναι καν παραβατικός. Είναι ένας «κακομοίρης», ένας άνθρωπος που πεθαίνει στην κυριολεξία από μια κρίση για την οποία δεν ευθύνεται αυτός αλλά που «παραδόξως και όλως τυχαίως» όλα τα βάρη έπεσαν πάνω του. Άλλοι έφαγαν, άλλοι κατέστρεψαν τα πάντα κι αυτός ο κακομοίρης καλείται να πληρώσει με την ίδια του την ζωή και με την ζωή της γυναίκας του και των ίδιων των παιδιών του και των αρρώστων γέρων γονιών του. Κι αυτό τον χείμαρρο απωλειών ζωών Ελλήνων συμπολιτών μας οι Πολιτικοί και οι «συμβουλάτορές» τους τον χαρακτηρίζουν απλά «αναγκαίες θυσίες του Λαού». Όχι, αγαπητέ, δεν μπορώ λοιπόν να τον δω σαν εγκληματία.

- Μα τι λες τώρα; εδώ είναι έτοιμος να πάρει το όπλο και να βγει έξω να βαράει πολιτικούς.

- Και όχι μόνον αυτός. Κάμποσα εκατομμύρια ακόμη. Θες να τους συλλάβουμε όλους; Ξαναρωτάω.

- Το καταλαβαίνεις ότι κινδυνεύουν να καταρρεύσουν τα πάντα; Από κάτι τέτοιους κλαψιάρηδες ψυχοπαθείς σαν και δαύτον ίσως τιναχτούν τα πάντα στον αέρα. Αυτό θέλεις;

- Όχι. Αλλά άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Έχει τα δίκηα του. Πεθαίνει. Το καταλαβαίνεις; Με πολιτικά και ανθρωπιστικά μέσα θα έπρεπε να το αντιμετωπίσετε και όχι με καταστολή. Μην κάνετε το λάθος να μας το φορτώσετε κι αυτό. Ξέρετε καλά ότι αν το μετατρέψετε σε «αστυνομικό» το θέμα, θα εκτραπεί εντελώς η κατάσταση. Θα χυθεί αίμα και το αίμα θα φέρει αίμα. Θα χωθούμε ως το λαιμό στον εμφύλιο. Ο άνθρωπος αυτός χρειάζεται βοήθεια και άμεση μάλιστα. Τον σκοτώνετε κάθε λεπτό και είναι ήδη με το ένα πόδι στον τάφο, μπορείτε να το αντιληφθείτε αυτό;

 

- Ρε συ Ταξίαρχε με ποιανού το μέρος είσαι, δεν κατάλαβα;

- Με το Δίκιο και την Έννομη τάξη. Και γι’αυτό οφείλω να βλέπω όλες τις πλευρές προληπτικά. Μπας και αποφύγουμε την «επώδυνη φάση καταστολής και αίματος».

- Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφεντικά. Το ξέρεις κι αυτό φαντάζομαι, έτσι;

- Τι θέλεις να πεις; Ξέρουμε και οι δύο ότι έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται βρωμιές. Από μεγάλα κεφάλια. Και τώρα καλούνται να την πληρώσουν – με την ίδια τους τη ζωή, στο ξανατονίζω – οι «μικροί». Τον οποίο «μικρό», ένα βήμα πριν τον τάφο του θέλεις να του ασκήσεις και δίωξη από πάνω. Δηλαδή, να βάλεις εμάς και τους εισαγγελείς να του την ασκήσουμε και να τον κυνηγήσουμε. Πως περιμένεις να αντιδράσω;

- Και τι θέλεις να κάνουμε; Να πάμε και να πούμε στον δισεκατομμυριούχο και στον κάθε ισχυρό μεγάλο «έλα αγόρι μου, δώσε μας τώρα 400 δις να ξελασπώσουμε, αρκετά έφαγες»; Είσαι μεγάλο παιδί ταξίαρχε, σύνελθε....

- Ναι, είμαι μεγάλο παιδί.... γι’ αυτό και βλέπω «αυτό που έρχεται».... κι εσύ το βλέπεις... έτσι;

- Ναι, το βλέπω... γι’ αυτό και πρέπει να παρθούν σκληρά μέτρα...να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του το πρόβλημα προτού προκύψει....όλοι αυτοί που απλά και μόνον σκέπτονται να «αντιδράσουν» πρέπει να χτυπηθούν άμεσα, σκληρά και παραδειγματικά πριν καν τολμήσουν να αντιδράσουν.... αυτός ο «Ξανθόπουλος» πρέπει να βρεθεί στη φυλακή ή στο ψυχιατρείο.... έτσι οι υπόλοιποι θα το σκεφτούν δυό φορές προτού κάνουν τα ίδια....οι επιστολές αυτές πρέπει να «κοπούν» με το μαχαίρι, κατάλαβες; Και κυρίως, ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ από κάθε είδους ΜΜΕ, μεγάλο ή μικρό δεν πρέπει να ξαναδημοσιεύσει τίποτα....

- Υποννοείς ότι κι αυτό – το «κυνήγι μαγισσών» στα ΜΜΕ - σε μας θα το φορτώσετε; Δε μου λες; Είναι και γνώμη του Υπουργού και της Πολιτικής Ηγεσίας γενικότερα αυτή η «άποψη» ή μόνο των ... «σοφών συμβούλων» τους σαν και του λόγου σου;

- Θα είναι σε λίγο.... να είσαι σίγουρος... «πολλά τρέχουν»... 

 

- Κι αν δεν υπακούσει η Αστυνομία;

- Να είσαι σίγουρος ότι θα υπακούσει....

- Κι αν δεν υπακούσουν οι Εισαγγελείς;

- Κι αυτοί θα υπακούσουν... να είσαι σίγουρος και γι’ αυτό...σου θυμίζω το «παραπάνω περιστατικό» του νεκρού blogger που τόσο πολύ σε «άγγιξε αν και όψιμα»... είδες κανέναν να τολμάει να «ξανανοίξει την υπόθεση»; Θα κάνουν και τώρα λοιπόν ότι τους πούμε... κανείς μα κανείς blogger δεν θα ξανατολμήσει να σταθεί στο πλευρό αυτών των ψυχοπαθών, κλαψιάρηδων, αντιδραστικών Πολιτών... και οι Εισαγγελείς θα «καλύψουν και με το παραπάνω» όλη αυτή την «επιχείρηση».... στο υπογράφω αυτό....

(Το παραπάνω αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική).

Γιώργος Ανεστόπουλος

Γεράκι του Αιγαίου