Αρθρα του Νίκου Λυγερού για την ΑΟΖ.

Του Νίκου Λυγερού*

Η θέσπιση της ΑΟΖ είναι προτεραιότητα

Την ώρα που δεχόμαστε οικονομικές πιέσεις και επιθέσεις, το θέμα δεν είναι μόνο οι δηλώσεις και οι αντιδηλώσεις, αλλά οι πράξεις. Προσπαθούν μερικοί να ερμηνεύσουν τα λεγόμενα ξένων αξιωματούχων για να υπερασπισθούν τις θέσεις τους. Πάλι καλά που υπάρχουν πολιτικοί που διαβάζουν καλά αυτά τα λεγόμενα και δίνουν τις σωστές απαντήσεις, αλλιώς δεν θα ήξερε τι να πει και ο ελληνικός λαός. Η θέσπιση της ΑΟΖ είναι προτεραιότητα για την Ελλάδα και τώρα πλέον το ξέρουμε όλοι. Διότι ήδη η Κύπρος έχει προτείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση δύο προγράμματα: το Interconnector EuroAsia και τον αγωγό. Και τα δύο θα περάσουν και θα λειτουργήσουν στις ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας. Κατά συνέπεια πρέπει να προωθήσουμε τη θέσπισή μας. Είναι επίσης σημαντική η πρόσβαση σε εταιρείες που έχουν τεχνογνωσία στα σεισμικά δεδομένα και αυτή πρέπει να ενεργοποιηθεί άμεσα με τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Όσον αφορά στις φοβίες με την Τουρκία και τα δικαστήρια, το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο. Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και βέβαια δεν έχει ψηφίσει κυρωτικό νόμο. Επιπλέον, όταν υπάρχει μια διαφωνία, πρέπει και τα δύο κράτη να συμφωνούν επί του θέματος για να απευθυνθούν στο δικαστήριο. Το θέμα της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ δεν έχει απολύτως καμία σχέση. Η θέσπιση της ΑΟΖ γίνεται πάντα μονομερώς και δεν προβλέπεται καν άλλη διαδικασία. Η προώθηση της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ από τα κόμματα και της Κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης γίνεται πάνω σε αυτή τη βάση και σε καμιά άλλη. Δεν πρέπει να μπούμε τώρα σε πολιτικάντικες αντιπαραθέσεις πάνω στο θέμα της θέσπισης της ΑΟΖ. Έχουμε τώρα όλες τις προδιαγραφές, έχουμε την τεχνογνωσία, έχουμε τα υποδείγματα, υπάρχει η πολιτική βούληση, τώρα μπορούμε δυνατά και δυναμικά να προχωρήσουμε και να αποκτήσουμε δικαιωματικά το δικό μας απέραντο γαλάζιο. Η Κύπρος έχει ακόμα τουρκική κατοχή κι όμως έχει θεσπίσει την ΑΟΖ και έχει κάνει τρεις συμφωνίες με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ. Ήρθε η ώρα να δικαιωθεί ο Σ. Κασσίνης με το έργο του, να υλοποιηθεί το όραμα του Θ. Καρυώτη και του Β. Μαρκεζίνη, να αρχίσουν οι γεωτρήσεις που τόσο περιμένουν ο Α. Φώσκολος και ο Η. Κονοφάγος. Αυτή η Βουλή πρέπει να πάρει μια ιστορική απόφαση και να συνειδητοποιήσει ότι στο μέλλον θα ονομάζεται πια η Βουλή της ΑΟΖ. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να περιμένει άλλο την ώρα της ανακήρυξης, δεν μπορεί μόνο να αντέχει τις πιέσεις δίχως να λέει τίποτα. Έχει αντοχές, αλλά θέλει και μέλλον για τα παιδιά του. Η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ είναι το πρώτο βήμα της ουσιαστικής αλλαγής για την πατρίδα μας. Αυτό χρειαζόμαστε και αυτό είναι το πρέπον να κάνουμε. 

πηγή

ΑΟΖ, Αρκτική, Η.Π.Α και Ε.Ε

Όπως το υπενθυμίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση το ιστορικό πλαίσιο της Αρκτικής είναι το εξής. Η περίοδος 2005-2010 υπήρξε η θερμότερη που έχει καταγραφεί ποτέ στην Αρκτική, και η περιοχή προβλέπεται ότι δεν θα έχει πάγους κατά το θέρος εντός των επομένων 30 έως 40 ετών. Οι ραγδαίες αυτές αλλαγές θα μπορούσαν δυνητικά να ελευθερώσουν την πρόσβαση σε τεράστιους φυσικούς πόρους, όπως πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και να επιτρέψουν την πραγματοποίηση θαλασσίων διαδρόμων οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να καταστήσουν συντομότερες και λιγότερο δαπανηρές σημαντικές εμπορικές οδούς μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Το Αρκτικό Συμβούλιο αποτελεί το κατεξοχήν διεθνές φόρουμ που έχει ως αποστολή τη βιώσιμη ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος στην Αρκτική. Απαρτίζεται από τα κράτη της Αρκτικής (τον Καναδά, τη Δανία, η οποία εκπροσωπεί επίσης τη Γροιλανδία και τις Φερόες Νήσους, τη Φιλανδία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία, τη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Σουηδία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής). Οι οργανώσεις των αυτόχθονων πληθυσμών είναι μόνιμα μέλη του Αρκτικού Συμβουλίου. Τον Δεκέμβριο του 2008, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπέβαλε αίτηση εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποκτήσει καθεστώς παρατηρητή. Η αίτηση αυτή επιβεβαιώθηκε τα τέλη του 2011. Απόφαση για την αίτηση αυτή αναμένεται να ληφθεί κατά την υπουργική σύνοδο του Αρκτικού Συμβουλίου, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Κίρουνα τον Μάιο του 2013. Σε αυτό το πλαίσιο αναφερόμαστε λοιπόν για να κατανοήσουμε την αλλαγή των ΗΠΑ σε σχέση με τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Διότι οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα από το Αρκτικό Συμβούλιο που δεν την υπέγραψε. Παλαιότερα η αμερικανική ιδέα ήταν γιατί να υπογράψει ένα κείμενο που την περιορίζει de jure στα 200 ΝΜ ενώ στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό δεν υπάρχει κανένα κράτος κοντινό και κατά συνέπεια θα μπορούσε να επεκτείνει τη ζώνη της στα 350 ΝΜ. Η αλλαγή φάσης έρχεται λοιπόν από τις δυνατότητες που θα προσφέρει η Αρκτική και το αμερικανικό Κογκρέσο έκανε άμεση αναφορά στην περιοχή. Κι αν οι αμερικανικές εκλογές καθυστερούν την διαδικασία, διότι θεωρείται ότι δεν πρέπει να υπάρξει μια κομματική αξιοποίηση του θέματος και η ψηφοφορία θα γίνει μετά, είναι αναμενόμενο ότι οι ΗΠΑ θα αλλάξουν δόγμα πάνω σε αυτό το θέμα. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, θα έχουμε ένα επιπλέον κράτος και βέβαια επιχείρημα που θα υποστηρίξει την ελληνική ΑΟΖ, η οποία θα έχει θεσπισθεί εκείνη την περίοδο και θα είμαστε σε διαπραγματεύσεις με τα άλλα κράτη σε σχέση με την οριοθέτηση και τη μέση γραμμή. Πρέπει λοιπόν να το υπολογίσουμε από τώρα, στη μελλοντική μας φαρέτρα, ειδικά αυτήν την περίοδο όπου η Κύπρος έχει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι διπολικό και αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα με την περιοχή της Αρκτικής.

πηγή

* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.

Δείτε επίσης:

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού στην εκδήλωση με θέμα: "38 χρόνια μετά... Προοπτικές και διέξοδοι της Ελλάδας και του ελληνισμού" Δημοτικό Θέατρο Αίγινας 29/07/2012 ΕΔΩ

Συνέντευξη των Νίκος Λυγερός, Βασίλης Καρκούλιας, Λεοντιος Πορτοκαλάκης, Γεώργιος Φίλης, Αντώνης Φώσκολος στην εκπομπή Κόντρα στη νύχτα ΕΔΩ

Αρθρο στα Επίκαιρα ΕΔΩ