Γράφει ο Κωνσταντίνος
Παίζουν με την λογική μας, παίζουν με την υπομονή μας και σαν ανάλγητοι
ξεδιάντροποι συνένοχοι δολοφόνων, παίζουν και με την ζωή μας… Και
παίζουν για το κέρδος των αφεντάδων τους..., πρεζόνια της εξουσίας που
ζούνε με την υπόσχεση πως θα πάρουν την δόση που ποθούν... Σαπρόμυαλοι
κι ανίκανοι που βολεύονται πετώντας μία πατρίδα κι έναν λαό στις
δεξαμενές της κρεατομηχανής της Νέας Τάξης...
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…», αλλά και αδίστακτοι συνεργοί εκείνων που μας θέλουν πειραματόζωα στην κλούβα, δεν μπορούν να διανοηθούν πως η βία που ασκούν μόνο με μεγαλύτερη βία θα αντιμετωπισθεί στο τέλος. Άλλους από εμάς τους έχουν ναρκώσει, άλλους τους ξεγελάνε χαρίζοντάς τους αστραφτερά μπιχλιμπίδια, άλλους πάλι τους έχουν «πείσει» μέσα από τους συνεχείς εκβιασμούς και τις απειλές τους. Μα κάποιοι τους ξέφυγαν κι είναι αυτό το σπουδαίο εκείνο γεγονός, που θα οδηγήσει τους υπανθρώπους θρασείς υπαλλήλους και τα απάνθρωπα αφεντικά τους στο τέλος εκείνο που τους αξίζει.
Ορμούν τα σκυλιά να πάρουν το βιός μας.
Ορμούν οι μισεροί να αρπάξουν τα όνειρά μας.
Ορμούν οι άθλιοι να ξεπουλήσουν την πατρίδα μας.
Ορμούν οι τιποτένιοι να ξεπουλήσουν τα παιδιά μας.
Ελάτε κόσμε! Όλα μία δραχμή. Μπιρ παρά, για να μην ξεχνάμε και την Ελληνοτουρκική φιλία…
Ξεπουλάμε και δίνουμε δώρα ανθρώπινες ψυχές, κορμιά ζωντανών – νεκρών στην μακάβρια δούλεψή σας…
Ελάτε ισχυροί! Αρπάξτε τα όλα και σώστε τους ανέντιμους εφιάλτες που σας (εξ)υπηρετούν. Δώρα σας δίνουν, όλα εκείνα που δεν τους ανήκουν. Τσιμέντα, σίδερα, χώμα κι ανθρώπινα κορμιά… χάρισμά σας, αρκεί να σώσετε εκείνους που κάθονται δίπλα σας σαν τα υπάκουα αγριόσκυλά σας.
Σειρές ανθρώπων στέκουν για ένα πιάτο φαγητό.
Σειρές ανθρώπων στέκουν τρέμοντας μην τους κόψουν το ρεύμα.
Σειρές ψυχών περιμένουν να τις ποδοπατήσει η επόμενη μαριονέτα που παίζει τον ρόλο του ανάλγητου κυβερνήτη.
Σειρές παιδιών που περιμένουν μπροστά στον σύγχρονο Καιάδα, να παραδώσουν την ζωή τους στα χέρια εκείνων που περιμένουν ανυπόμονοι να τα συνθλίψουν για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα.
Σειρές γερόντων που αποκαμωμένοι ελπίζουν πως θα βρούνε το φάρμακό τους για να ζήσουν.
Σειρές σχηματίζουν οι άνθρωποι πειραματόζωα, αναμένοντας το νεύμα του δυνάστη, στη σύγχρονη φρικιαστική αρένα του τρόμου.
Τους τα πήραν όλα και θέλουν περισσότερα. Στοχεύουν ίσια μέσ’ την καρδιά και την ψυχή τους. Στοχεύουν να αρπάξουν ή να δολοφονήσουν θύμισες προγονικές και αξίες που μήτε τα χρυσάφια όλου του κόσμου μπορούν να εξαγοράσουν. Τουλάχιστον, όχι απ’ όλους, αφού οι πρόθυμοι έκαναν το βήμα μπροστά και εθελοντικά ανέλαβαν τον ρόλο του δήμιου, χωρίς κουκούλα, που θα θανατώσει παραδειγματικά -κατά τις προσταγές του αφέντη του- όλους εκείνους που τολμούν ακόμη να σκέφτονται, όλους εκείνους που λαχταρούν την λευτεριά τους, όλους εκείνους που δεν έσκυψαν ακόμη το κεφάλι να προσκυνήσουν το θεριό που τους απειλεί.
Αλαζόνες οι δήμιοι, ζωντανοί καθρέφτες των αφεντάδων τους, τροχίζουν το σπαθί, ελέγχουν την θηλιά και ανέκφραστοι μετρούν τα κορμιά που πέφτουν άψυχα μπροστά στα πόδια τους. Και δεν λογαριάζουν οι μισεροί πως ετούτη την οργή που γεννούν δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσουν. Δεν είναι σε θέση να σταθούν ούτε μπροστά στην σκιά εκείνου που πρώτος θα σηκωθεί και θα τους πει: «Τέρμα. Ως εδώ. Εσείς ότι ήταν να κάνετε το κάνατε. Τελειώσατε. Τώρα αρχίζω εγώ».
Δεν σκέφτονται οι μαριονέτες, πως το αφεντικό τους θα τους πετάξει στην φωτιά για να σωθεί το ίδιο. Πάντα έτσι γίνεται. Και τώρα έτσι θα γίνει, σαν θα αρχίσει η φωτιά να δυναμώνει και να βγαίνει από τις καρδιές όλων μας. Ψίχουλα θα μας πετάξουν για να μας ηρεμήσουν οι αφεντάδες. Ταξίματα πολλά θα μας κάνουν για να αναβάλουν το τέλος που τους προσμένει. Και μια θα έχει ζέστη, και μια θα έχει κρύο, για να μπορέσουν να κάνουν καλά έναν λαό που τον χασισοπότισαν και του έδωσαν τα μύρια όσα κακά για να τον ναρκώσουν. Για να μην τους αντισταθεί.
Ψέμα στο ψέμα θα σπείρουν, αφού άλλο στη ζωή τους δεν ξέρουν να κάνουν. Στο ψέμα γεννήθηκαν, από το ψέμα ζούνε και σε αυτό μπροστά θα βρεθούν για να τους δικάσει.
Αυτοί στο ναρκωτικό της εξουσίας, κανονικά πρεζόνια, αντάλλαξαν τις ζωές μας για να παραμείνουν στον άθλιο μικρόκοσμό τους, κι εμείς απέναντι, στην ουρά περιμένουμε τον δήμιό μας… Και υπάρχει τόση ηρεμία μέσα σε αυτόν τον πόνο. Και υπάρχει τόση οργή σε αυτή την ακινησία… Όμως, η βία γεννά την βία και ετούτη η γέννα έχει πολύ πόνο, πολλές κραυγές και πολύ θανατικό. Μεγαλύτερο από αυτό που σήμερα ανέκφραστα ο δήμιος μοιράζει…
Αυτοί που στην σειρά καρτερικά περιμένουν, ξέρουν πως υπήρχαν πριν από ετούτους που σήμερα θέλουν να τους χαλάσουν τις ζωές, να τους πάρουν το αίμα, να τους κάνουν κομμάτια που θα μοσχοπουλήσουν στις αγορές της ελπίδας, να τους αρπάξουν τα χώματα τα ιερά και να χτίσουν με αόρατα σίδερα φυλακές για αδούλωτα πνεύματα.
Ελπίζουν έτσι οι ανθρωπόμορφοι δαίμονες πως θα γίνουν δυνατότεροι μέσα από τον θάνατο ενός λαού. Ελπίζουν πως η ιστορία καταγράφει στατιστικά στοιχεία. Ελπίζουν πως το αιματοβαμμένο παντεσπάνι τους δεν είναι ορατό από τον Θεό…
Ελπίζουν, όμως μέσα τους το ξέρουν οι απάνθρωποι προσωρινοί αφεντάδες, πως ο χρόνος τους είναι λίγος, απέναντι σε έναν λαό που πιότερο βάζει την πατρίδα του πάνω κι απ’ τη μάνα του την ίδια. Και ετούτη την πατρίδα θέλουν να αρπάξουν οι δόλιοι με τα δουλικά τους. Μα, δεν θα τα καταφέρουν… Γιατί η υπομονή τελειώνει και ο φόβος άρχισε να γίνεται συνήθεια…
Πιστέψτε το εσείς οι φθονεροί γλοιώδεις προσωρινοί δυνάστες… Αυτό που έρχεται δεν είναι επανάσταση. Είναι αποκατάσταση, είναι η μοίρα που κανείς δεν απέφυγε, είναι η αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί, είναι το δίκιο που εσείς θελήσατε να εξαφανίσετε. Κρυφτείτε, φύγετε ή μετανιώστε.
Όταν η Νέμεσις ξεκινήσει τον βηματισμό της, θα είναι αργά για όλους… Ιδίως για εσάς που ξεδιάντροπα την προκαλέσατε…
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…», αλλά και αδίστακτοι συνεργοί εκείνων που μας θέλουν πειραματόζωα στην κλούβα, δεν μπορούν να διανοηθούν πως η βία που ασκούν μόνο με μεγαλύτερη βία θα αντιμετωπισθεί στο τέλος. Άλλους από εμάς τους έχουν ναρκώσει, άλλους τους ξεγελάνε χαρίζοντάς τους αστραφτερά μπιχλιμπίδια, άλλους πάλι τους έχουν «πείσει» μέσα από τους συνεχείς εκβιασμούς και τις απειλές τους. Μα κάποιοι τους ξέφυγαν κι είναι αυτό το σπουδαίο εκείνο γεγονός, που θα οδηγήσει τους υπανθρώπους θρασείς υπαλλήλους και τα απάνθρωπα αφεντικά τους στο τέλος εκείνο που τους αξίζει.
Ορμούν τα σκυλιά να πάρουν το βιός μας.
Ορμούν οι μισεροί να αρπάξουν τα όνειρά μας.
Ορμούν οι άθλιοι να ξεπουλήσουν την πατρίδα μας.
Ορμούν οι τιποτένιοι να ξεπουλήσουν τα παιδιά μας.
Ελάτε κόσμε! Όλα μία δραχμή. Μπιρ παρά, για να μην ξεχνάμε και την Ελληνοτουρκική φιλία…
Ξεπουλάμε και δίνουμε δώρα ανθρώπινες ψυχές, κορμιά ζωντανών – νεκρών στην μακάβρια δούλεψή σας…
Ελάτε ισχυροί! Αρπάξτε τα όλα και σώστε τους ανέντιμους εφιάλτες που σας (εξ)υπηρετούν. Δώρα σας δίνουν, όλα εκείνα που δεν τους ανήκουν. Τσιμέντα, σίδερα, χώμα κι ανθρώπινα κορμιά… χάρισμά σας, αρκεί να σώσετε εκείνους που κάθονται δίπλα σας σαν τα υπάκουα αγριόσκυλά σας.
Σειρές ανθρώπων στέκουν για ένα πιάτο φαγητό.
Σειρές ανθρώπων στέκουν τρέμοντας μην τους κόψουν το ρεύμα.
Σειρές ψυχών περιμένουν να τις ποδοπατήσει η επόμενη μαριονέτα που παίζει τον ρόλο του ανάλγητου κυβερνήτη.
Σειρές παιδιών που περιμένουν μπροστά στον σύγχρονο Καιάδα, να παραδώσουν την ζωή τους στα χέρια εκείνων που περιμένουν ανυπόμονοι να τα συνθλίψουν για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα.
Σειρές γερόντων που αποκαμωμένοι ελπίζουν πως θα βρούνε το φάρμακό τους για να ζήσουν.
Σειρές σχηματίζουν οι άνθρωποι πειραματόζωα, αναμένοντας το νεύμα του δυνάστη, στη σύγχρονη φρικιαστική αρένα του τρόμου.
Τους τα πήραν όλα και θέλουν περισσότερα. Στοχεύουν ίσια μέσ’ την καρδιά και την ψυχή τους. Στοχεύουν να αρπάξουν ή να δολοφονήσουν θύμισες προγονικές και αξίες που μήτε τα χρυσάφια όλου του κόσμου μπορούν να εξαγοράσουν. Τουλάχιστον, όχι απ’ όλους, αφού οι πρόθυμοι έκαναν το βήμα μπροστά και εθελοντικά ανέλαβαν τον ρόλο του δήμιου, χωρίς κουκούλα, που θα θανατώσει παραδειγματικά -κατά τις προσταγές του αφέντη του- όλους εκείνους που τολμούν ακόμη να σκέφτονται, όλους εκείνους που λαχταρούν την λευτεριά τους, όλους εκείνους που δεν έσκυψαν ακόμη το κεφάλι να προσκυνήσουν το θεριό που τους απειλεί.
Αλαζόνες οι δήμιοι, ζωντανοί καθρέφτες των αφεντάδων τους, τροχίζουν το σπαθί, ελέγχουν την θηλιά και ανέκφραστοι μετρούν τα κορμιά που πέφτουν άψυχα μπροστά στα πόδια τους. Και δεν λογαριάζουν οι μισεροί πως ετούτη την οργή που γεννούν δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσουν. Δεν είναι σε θέση να σταθούν ούτε μπροστά στην σκιά εκείνου που πρώτος θα σηκωθεί και θα τους πει: «Τέρμα. Ως εδώ. Εσείς ότι ήταν να κάνετε το κάνατε. Τελειώσατε. Τώρα αρχίζω εγώ».
Δεν σκέφτονται οι μαριονέτες, πως το αφεντικό τους θα τους πετάξει στην φωτιά για να σωθεί το ίδιο. Πάντα έτσι γίνεται. Και τώρα έτσι θα γίνει, σαν θα αρχίσει η φωτιά να δυναμώνει και να βγαίνει από τις καρδιές όλων μας. Ψίχουλα θα μας πετάξουν για να μας ηρεμήσουν οι αφεντάδες. Ταξίματα πολλά θα μας κάνουν για να αναβάλουν το τέλος που τους προσμένει. Και μια θα έχει ζέστη, και μια θα έχει κρύο, για να μπορέσουν να κάνουν καλά έναν λαό που τον χασισοπότισαν και του έδωσαν τα μύρια όσα κακά για να τον ναρκώσουν. Για να μην τους αντισταθεί.
Ψέμα στο ψέμα θα σπείρουν, αφού άλλο στη ζωή τους δεν ξέρουν να κάνουν. Στο ψέμα γεννήθηκαν, από το ψέμα ζούνε και σε αυτό μπροστά θα βρεθούν για να τους δικάσει.
Αυτοί στο ναρκωτικό της εξουσίας, κανονικά πρεζόνια, αντάλλαξαν τις ζωές μας για να παραμείνουν στον άθλιο μικρόκοσμό τους, κι εμείς απέναντι, στην ουρά περιμένουμε τον δήμιό μας… Και υπάρχει τόση ηρεμία μέσα σε αυτόν τον πόνο. Και υπάρχει τόση οργή σε αυτή την ακινησία… Όμως, η βία γεννά την βία και ετούτη η γέννα έχει πολύ πόνο, πολλές κραυγές και πολύ θανατικό. Μεγαλύτερο από αυτό που σήμερα ανέκφραστα ο δήμιος μοιράζει…
Αυτοί που στην σειρά καρτερικά περιμένουν, ξέρουν πως υπήρχαν πριν από ετούτους που σήμερα θέλουν να τους χαλάσουν τις ζωές, να τους πάρουν το αίμα, να τους κάνουν κομμάτια που θα μοσχοπουλήσουν στις αγορές της ελπίδας, να τους αρπάξουν τα χώματα τα ιερά και να χτίσουν με αόρατα σίδερα φυλακές για αδούλωτα πνεύματα.
Ελπίζουν έτσι οι ανθρωπόμορφοι δαίμονες πως θα γίνουν δυνατότεροι μέσα από τον θάνατο ενός λαού. Ελπίζουν πως η ιστορία καταγράφει στατιστικά στοιχεία. Ελπίζουν πως το αιματοβαμμένο παντεσπάνι τους δεν είναι ορατό από τον Θεό…
Ελπίζουν, όμως μέσα τους το ξέρουν οι απάνθρωποι προσωρινοί αφεντάδες, πως ο χρόνος τους είναι λίγος, απέναντι σε έναν λαό που πιότερο βάζει την πατρίδα του πάνω κι απ’ τη μάνα του την ίδια. Και ετούτη την πατρίδα θέλουν να αρπάξουν οι δόλιοι με τα δουλικά τους. Μα, δεν θα τα καταφέρουν… Γιατί η υπομονή τελειώνει και ο φόβος άρχισε να γίνεται συνήθεια…
Πιστέψτε το εσείς οι φθονεροί γλοιώδεις προσωρινοί δυνάστες… Αυτό που έρχεται δεν είναι επανάσταση. Είναι αποκατάσταση, είναι η μοίρα που κανείς δεν απέφυγε, είναι η αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί, είναι το δίκιο που εσείς θελήσατε να εξαφανίσετε. Κρυφτείτε, φύγετε ή μετανιώστε.
Όταν η Νέμεσις ξεκινήσει τον βηματισμό της, θα είναι αργά για όλους… Ιδίως για εσάς που ξεδιάντροπα την προκαλέσατε…
Πηγή: Aς Μιλήσουμε Επιτέλους!
!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή