Γιατρέ μου θέλω να σκοτώσω Πολιτικό...

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

- Μάλιστα... κάποιον συγκεκριμένο; Έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;

- Όχι ιδιαίτερα... όλοι την ίδια μούρη έχουν... συγγνώμην, θέλω να πω τις ίδιες ευθύνες... το ίδιο εγκληματίες είναι...

- Σκέφτεστε μήπως κάποια ιδιαίτερη μέθοδο;

- Μπαα... αρκεί να ξεκουμπιστούν...

- Αν αυτός είναι ο στόχος, γιατί σκέφτεστε τη θανάτωσή τους και όχι, ας πούμε, μια εξορία;

- Τι λες γιατρέ μου; Ακόμη κι αν βρεθεί κάποιος να τον στείλει εξορία – που δεν πρόκειται - θα ξαναγυρίσει χειρότερος...

- Και γιατί όχι φυλακή;

- Βρε γιατρέ, τα βασικά θα σου μαθαίνω; Διότι πρώτον δεν υπάρχει κανείς να τον χώσει μέσα και δεύτερον και να μπει θα ξαναβγεί εν ριπή οφθαλμού.

- Δεν σκέφτεστε ότι ο θάνατος είναι λίγο ακραίο μέτρο απόδοσης δικαιοσύνης;

- Λες ε; Ναι, όντως... αλλά η δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι εφάμιλλη και αντίστοιχη του κακού που έκανε κάποιος;

- Αν εννοείτε οικονομικά εγκλήματα του Πολιτικού νοιώθετε πως το «αντίστοιχο» είναι ο θάνατός του;

- Όχι κατ’ ανάγκην... αλλά όταν το οικονομικό έγκλημα επιφέρει θάνατο στον πολίτη;

- Και οι ανθρωπιστικές κατακτήσεις του πολιτισμού μας;

- Αυτές θεωρούνται κατακτήσεις όλης της κοινωνίας;

- Και βέβαια.

- Τότε δεν θα έπρεπε να έχουν εφαρμογή σε όλη την κοινωνία;

- Φυσικά.

- Δεν θα έπρεπε να περιφρουρούνται εξίσου απ’ όλους;

- Σωστά.

- Όταν λοιπόν κάποιος συστηματικά δεν τις τηρεί, δεν σημαίνει ότι αρνείται να τις αποδεχτεί;

- Ναι. Οπότε;

- Οπότε αυτός αυτομάτως έχει θέσει εαυτόν εκτός αυτού του συστήματος αξιών.

- Το σύστημα αξιών δεν είναι κάτι ανώτερο της μονάδας ενός εκάστου; Άρα, ασχέτως με την συμπεριφορά του καθενός δεν έχει ισχύ σε όλους ανεξαιρέτως ακόμη κι αν η πράξη τους δεν συνάδει μ’ αυτό το «συνολικό κοινωνικό σύστημα»;

- Και όταν αυτό το «έν έκαστον» κατ’ εξακολούθησιν» εκμεταλλεύεται αυτή την «συμφωνία πολιτισμικής ειρήνης της κοινωνίας» για να κάνει τα εγκλήματά του;

- Τότε άραγε δεν υπάρχει γι’ αυτόν τον λόγο η Δικαιοσύνη και οι Διωκτικές Αρχές;

- Σωστά. Κι αν αυτές δεν κάνουν – κατ’ επανάληψιν και κατά συρροήν – την δουλειά τους;

- Νοιώθετε δηλαδή ότι ξυπνάει το «ένστικτο αυτοσυντήρησης» και «αυτοάμυνας» μέσα σας;

- Πως αλλιώς θα αυτοπροστατευθώ;

- Μήπως ο πολιτικός πολιτισμός επιτάσσει επίμονη προσήλωση σ’ αυτές τις αξίες;

- Με οποιοδήποτε τίμημα του πολίτη;

- Πως αλλιώς θα διασφαλιστεί η διατήρησή του;

- Ακόμη και με τον θάνατο του πολίτη;

- Ευθύνεται άμεσα ο Πολιτικός γι’ αυτόν τον θάνατο;

- Α, όχι... δεν τραβάει αυτός τη σκανδάλη.

- Οπότε δεν έχει και άμεσα την ευθύνη.

- Όταν ο εγκληματίας αφήνεται από τον Πολιτικό να σκοτώσει τον Πολίτη δεν φέρει ευθύνη ο Πολιτικός;

- Δεν τραβάει όμως αυτός την σκανδάλη.

- Καλώς...οπότε το «ισοδύναμο» θα ήταν να βάλω κάποιον άλλον να τον σκοτώσει;

- Μιλάτε για αφαίρεση ανθρώπινης ζωής... το βλέπετε δίκαιο και πολιτισμένο;

- Έχω την αίσθηση πως όσο εγώ φέρομαι πολιτισμένα αυτός το εκμεταλλεύεται προσλαμβάνοντάς το ως «αδυναμία» και «ανικανότητα αντίδρασης» από μέρους μου...

- Οι πολιτικές αποφάσεις επιφέρουν θανάτους; Ή μήπως, επώδυνη μεν, αλλά υπαρκτή αλλαγή, εξέλιξη της κοινωνίας;

- Αλλαγή ναι...όσο για το εξέλιξη, δεν θα τό’ λεγα... ή μάλλον όχι... ναι, εξέλιξη φέρουν...αλλά σίγουρα όχι για μένα...γι’ αυτούς που τα τρώνε μαζί του σίγουρα...

- ΟΚ, διαφωνείτε λοιπόν με τις πολιτικές αποφάσεις και πράξεις του... αυτό είναι επαρκής λόγος για να σκέφτεστε την θανάτωσή του;

- Μα όταν αυτή η «απόφασή» του προκαλεί τον θάνατό μου;

- Και πως το κάνει αυτό;

- Μου κόβει τη σύνταξη, πεθαίνω από πείνα... μου κόβει τα φάρμακα και την περίθαλψη, πεθαίνω από την υγεία μου.... αφήνει να μπει και να κυκλοφορεί ελεύθερος στην Ελλάδα ο εγκληματίας, πεθαίνω από το μαχαίρι και τις σφαίρες του...

- Είναι μόνος του όμως; Μόνος παίρνει τις αποφάσεις του; Δεν ανήκει κι αυτός σε ένα ευρύτερο, τεράστιο πλέγμα θεσμικών παραγόντων που διαμορφώνουν τέτοιες καταστάσεις; Δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί αυτό το «γενικότερο ρεύμα»;

- Μα γι’ αυτό είπα ότι όλοι έχουν την ίδια μούρη και δεν με νοιάζει ποιόν θα σκοτώσω...

- Έτσι; Χωρίς διάκριση;

- Καλά... μερικοί έχουν ίσως πιο μεγάλη ευθύνη από τους υπόλοιπους...αλλά συνολικά ευθύνονται όλοι στον έναν ή τον άλλον βαθμό.

- Πως αυτό;

- Μα γιατί ανέχονται αυτή την κατάσταση, την τρέφουν με τη στήριξή τους και πλουτίζουν απ’ αυτήν... εις βάρος της δικής μου ζωής βεβαίως.

- Κάνουν ότι θέλουν από μόνοι τους; Μήπως είναι μέρος μιας μεγαλύτερης κατάστασης; Πιο περίπλοκης εννοώ. Εγχώριας αλλά και Διεθνούς κατάστασης. Μήπως και να ήθελαν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς;

- Α, όσο γι’ αυτό σίγουρα. Εννοώ για το ότι άγονται και φέρονται από «μεγαλύτερα δίκτυα» συμφέροντος που ξεπερνούν τη χώρα κι εμένα πολύ περισσότερο.

- Και θα θέλατε να σκοτώσετε κι εκείνους;

- Μαζεύονται πολλοί, ε;

- Μήπως;

- Και οι πολλοί συνήθως έχουν δίκαιο, ε;

- Δεν έχουν;

- Ε, τότε, εμείς έχουμε δίκαιο. Γιατί είμαστε περισσότεροι. Ο Λαός εννοώ. Οι λαοί δηλαδή. Και κυρίως η φτωχολογιά. Οι πιο αδύναμοι.

- Μήπως οι άλλοι λαοί όμως δεν συμμερίζονται τις ιδέες σας;

- Ε, αυτοί μπορεί να περνάνε καλύτερα. Ίσως οι πολιτικοί τους δεν είναι τόσο άπληστοι όσο οι δικοί μας.

- Άρα, αυτοί γλιτώνουν από την «εκτελεστική σας απόφαση»; Οι «έξωθεν υψηλοί παράγοντες» εννοώ.

- Δεν ξέρω, είμαι θυμωμένος και μαζί τους. Ας κάτσουν στη γωνιά τους τέλος πάντων, στο σπίτι τους και ας μας αφήσουν κι εμάς ήσυχους να λύσουμε τα δικά μας.

- Εννοείτε, να σας αφήσουν να σκοτώσετε τους πολιτικούς;

- Δηλαδή, ακούγεται εξωπραγματικό;

-Δεν θα κρίνω εγώ το πως ακούγεται. Εσείς θέλω να συνειδητοποιήσετε την εικόνα.

- Και πως θα γίνει αυτό;

- Με το να δείτε ξεκάθαρα και σε όλο τους το χρωματικό φάσμα όλες τις λεπτομέρειες.

- Τις είδα.

- Και τι βλέπετε;

- Αίμα... παντού αίμα... μόνο που είναι μόνο το δικό μας αίμα... της φτωχολογιάς....

- Και πως θα σταματήσει αυτό κατά τη γνώμη σας;

- Αίμα για αίμα...

- Η Πολιτεία και οι θεσμοί δεν δίνουν εναλλακτικές;

- Εννοείτε τη Δικαιοσύνη; Αφού δεν κάνει τίποτα. Πόσοι πολιτικοί και καλοθρεμένοι υποτακτικοί  τους συνελλήφθησαν και μπήκαν φυλακή; Κανένας.

- Άλλοι θεσμοί;

- Εννοείτε τις εκλογές; Πάντα αλλάζουν τα πρόσωπα και πάντα ίδια μένει η πολιτική τους. Το αίμα του φτωχού συνεχίζει να ρέει. Τι άλλο μένει λοιπόν;

- Απ’ τον θάνατο εννοείτε;

- Ε, ναι.... ή θ’ αυτοκτονήσω ή θα τον σκοτώσω....

- Η υπομονή;

- Η υπομονή τελειώνει τη στιγμή που τελειώνουν και τα τρόφιμα... η υπομονή τελειώνει τη στιγμή που καταρρέει η υγεία μου...

- Η Δικαιοσύνη θα σας κυνηγήσει όμως. Αυτό δεν σας απασχολεί;

- Πως θα με κυνηγήσει αφού θα έχω αυτοκτονήσει;

- Μα τόση ώρα δεν μιλάτε για αυτοκτονία. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό θέμα. Για το φόνο ενός άλλου ανθρώπου μιλάτε. Του Πολιτικού.

- Ε, ναι....αφού σκέπτομαι που σκέπτομαι ν’ αυτοκτονήσω, θα τον πάρω μαζί μου...Αυτό εννοώ...

- Εαν όλοι οι Πολίτες κάνουν το ίδιο όμως, η κοινωνία μας που θα βρεθεί;

- Σίγουρα όχι εκεί που είναι ήδη... στην Κόλαση...

- Δεν θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα;

- Γιατί να γίνουν; Αντιθέτως, θα ισορροπήσουν.... χάνεται όλο και περισσότερο αίμα φτωχών ανθρώπων... με λίγο, ελάχιστο αίμα Πολιτικών θα κερδηθούν χιλιάδες τόνοι αίματος φτωχών πολιτών.

- Πως αυτό;

- Μα θα φοβηθούν και οι Πολιτικοί και οι υποστηρικτές τους... θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν πια να σκοτώνουν Πολίτες ατιμώρητα.... θα νοιώσουν αυτομάτως ότι η ποινή θα είναι Αίμα για Αίμα... άρα, θα κάνει πολιτιστικό άλμα η κοινωνία μας...

- Γιατί αυτό;

- Γιατί οι Ηγέτες της θα «εκπολιτισθούν»....θα «εξανθρωπισθούν»...

- Δια του φόβου;

- Έστω, δια του φόβου...αφού αρνούνται να το πράξουν δια της «ειρήνης» και της «υπομονετικής συγκατάβασης του Πολίτη»;

- Δεν νοιώθετε καθόλου ως «ακραίες» αυτές τις σκέψεις;

- Ναι, είναι...

- Και δεν ανησυχείτε γι’ αυτό;

- Γιατί ν’ ανησυχώ;

- Ακραίες σκέψεις σε καιρό ειρήνης έχουν θέση;

- Όχι.

- Τότε;

- Μα δεν είμαστε σε καιρό ειρήνης.... σε καιρό πολέμου είμαστε. Ζωές χάνονται. Χιλιάδες κάθε μέρα. Και σε καιρό πολέμου μόνον ακραίες σκέψεις και πράξεις έχουν θέση. Δεν δαμάζεται αλλιώς αυτό το θηρίο του θανάτου των Πολιτών. Μόνον μ’ αυτόν τον πανάρχαιο τρόπο: Αίμα για Αίμα....

- Δηλαδή, μέσα σας δεν βρίσκετε άλλον τρόπο Πολιτισμένης αντίδρασης;

- Εμένα ή της κοινωνίας;

- Εντάξει. Για σας μου είπατε. Πείτε μου της Κοινωνίας. Ποιά ενέργεια, της Πολιτείας για την ακρίβεια, πιστεύετε ότι θα ήταν επαρκής για να «αναστρέψει μέσα σας αυτήν την κατάσταση Πολέμου και Θανάτου»;

- Α, είναι πολύ απλό. Αρκεί να λειτουργούσε σωστά και αποτελεσματικά η Δικαιοσύνη εναντίον τους. Εαν λειτουργούσε, αυτοί δεν θα τολμούσαν να κάνουν ότι κάνουν. Τα εγκλήματα που διαπράττουν εννοώ. Θα ήταν πιο ηθικοί, πιο συνετοί. Πιο «ανθρωπιστική η Πολιτική» τους. Πιο κοντά στον φτωχό ανήμπορο ανθρωπάκο. Κι εγώ, ο φτωχός Πολίτης, αφού θα έβλεπα ότι η Πολιτεία όντως νοιάζεται, ότι έχει την «έμπρακτη θέληση» για «εναλλακτική αποτελεσματική διαχείριση» κι «επιδιόρθωση» του προβλήματος δεν θα χρειάζονταν να κάνω μέσα μου όλα αυτά τα «ακραία ψυχικά άλματα» και να οδηγούμαι να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Παίρνοντας τα όπλα κι αποφασίζοντας να αποδώσω εγώ την Δικαιοσύνη που δεν αποφασίζει (για «περίεργους και ανησυχητικούς» λόγους) η ίδια η Πολιτεία που θα έπρεπε να το φροντίσει ώστε να μην φτάσουν εδώ τα πράγματα.

- Νοιώσατε καθόλου φόβο από τις σκέψεις αυτές που εκφράσατε φωναχτά;

- Όχι. Καθόλου.

- Το έχετε αποφασίσει δηλαδή;

- Τι άλλο μου μένει;

- Σκέφτεστε πως ίσως όλα αυτά να είναι μια «άρνηση της ζωής» από μέρους σας;

- Ναι.

- Και που καταλήξατε;

- Άρνηση είναι σίγουρα.... αλλά όχι της ζωής... Άρνηση του Θανάτου είναι... του αργού, καθημερινού κι επώδυνου Θανάτου μου....

- Θα μπορούσα να σας βοηθήσω με φαρμακευτική αγωγή...

- Φοβούμαι πως είναι θέμα συνείδησης η απάντηση σ’ αυτό γιατρέ...

- Δηλαδή;

- Εαν σου πω «ναι, δώσε μου», ξέρω πως το βράδυ θα πέσω «ξερός» και πιθανότατα αύριο πρωί δεν θα έχω καμία μα καμία απ’ αυτές τις αγωνίες. Πρέπει όμως;

- Γιατί δεν πρέπει;

- Γιατί πλέον θα έχω μετατραπεί σε ένα «άβουλο ντοπαρισμένο ον» που δεν το «αγγίζει» τίποτα. Αυτός είναι ο «πολιτισμός» μας λοιπόν; Μια «ντοπαρισμένη άβουλη κοινωνία» και κάποιοι που «πατώντας σ’ αυτό» όχι μόνον θα συνεχίσουν να κάνουν τα εγκλήματά τους αλλά θα γίνουν και χειρότεροι;

- Το φάρμακο είναι πολιτισμός. Θεραπεύει.

- Το ψυχοφάρμακο όμως «παρεμβάλλει στην συνείδηση» και στην «οπτική» του ανθρώπου γιατρέ. «Διορθώνει τη θέαση των πραγμάτων», έτσι;

- Εαν είναι όμως για καλό;

- Είναι γιατρέ; Εαν πάρω το φάρμακό σου, θα σωθούν ίσως κάποιες ζωές. Μήπως όμως θα χαθούν πολύ περισσότερες από την άλλη;

- Μήπως θα έπρεπε να το πάρετε για να «αποφορτισθείτε» εσείς και να αφεθείτε στη δικαιοσύνη της Πολιτείας να κάνει τη δουλειά της;

- Ξέρεις κάτι γιατρέ;  Έχεις δίκαιο, από την πλευρά τους...απορώ μάλιστα γιατί δεν έχουν βάλει δωρεάν ψυχίατρο και ψυχοφάρμακα σε κάθε γειτονιά...

- Μήπως ιδεολογικοποιείτε τα πάντα σ’ έναν υπέρμετρο βαθμό; Μήπως τα «φίλτρα» σας θέλουν «βοήθεια» για να «καθαρίσουν»;

- Μήπως είναι τόσο «σίγουροι» για τη δύναμή τους έναντί μου που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν όχι μόνον το κακό που μου κάνουν αλλά και τις πιθανές συνέπειες γι’ αυτούς;

- Κάντε μου μια χάρη... ελάτε να συνεχίσουμε τη θεραπεία κι έχετε το χρόνο να τον σκοτώσετε τον άλλον μήνα, εντάξει;

- Άμα βρω τα λεφτά θα ξαναέρθω... δεν σου είπα ότι αυτός ο άφρονας δεν μου δίνει ούτε δωρεάν ψυχανάλυση; Άσε που και τα ψυχοφάρμακά σου να δεχόμουνα δεν μου άφησε ο ανόητος λεφτά ούτε για την αγορά τους.... ούτε καν την ασφάλειά του δεν λογαριάζει...τόσο πολύ έχει αφιονιστεί απ’ το πολύ φαί.... άσε που το φυσίγγι κοστίζει λιγότερο απ’ τα ψυχοφάρμακα και τις επισκέψεις σου....

- Ε, μα φαγώθηκες πια...κούλαρε, θα βρούμε την άκρη..

- Ποιά άκρη μωρέ; Μετά από τρία εμφράγματα, προχωρημένο καρκίνο, άδειο ψυγείο και παιδιά να πεινάνε, τι άλλο μου έχει απομείνει;

- ......

- Άστο, ο .... «εξομολόγος» θα μου έρθει τζάμπα... εκεί ακόμη δεν έβαλαν «χέρι»....

Γιώργος Ανεστόπουλος

Γεράκι του Αιγαίου