Θα παραιτηθείς; Δεν θα παλέψεις;

Γράφει ένας άνεργος Οικονομολόγος.

Το κακό με τις αυτοκτονίες έχει παραγίνει. Κάθε λίγες μέρες όλο και κάποιος συνάνθρωπός μας επιλέγει αυτή την λύση για να ξεφύγει από τα προβλήματά του. Επιλέγει την φυγή από την μάχη. Κάθε λίγες μέρες μία οικογένεια και κάποιοι φίλοι και γνωστοί θρηνούν τον άδικο χαμό ενός δικού τους ανθρώπου.

Έφτασε στα χέρια μου(στο mail μου) μία συνομιλία ενός συνομηλίκου μου με διαχειριστή blog. Λίγο πολύ το παλικάρι αντιμετώπιζε προβλήματα που δεν μου είναι διόλου άγνωστα. Ανεργία, άγχος, ψυχολογική πίεση. Προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε(ή οι περισσότεροι). Η αντιμετώπιση του διαχειριστή εκπληκτική, αν και πιστεύω πως ξέρω ποιος είναι και δεν με εκπλήσει καθόλου η στάση του.

Ας τα πιάσουμε από την αρχή,

• ανεργία, δυστυχώς οι περισσότεροι νέοι επιστήμονες (κάτοχοι πτυχίου ΑΕΙ ή μεταπτυχιακού διπλώματος) δεν βρίσκουν εύκολα ή δεν βρίσκουν καθόλου εργασία. Σαφώς και δεν μιλάω να εργαστούν στο αντικείμενό τους εξ αρχής, αυτό θα ήταν ιδανικό, αλλά δεν βρίσκουν ούτε κάτι προσωρινό να βγαίνουν τα έξοδα του μήνα. Οι εργοδότες θέλουν το μέγιστο όφελος με την ελάχιστη αμοιβή, να βγάλουν και από την μύγα ξίγκι που έλεγαν οι παλιότεροι. Ζητούν προϋπηρεσία ακόμη και στην διανομή φυλλαδίων, σιγά την πολύπλοκη εργασία. Θέλουν να ξέρεις ότι και ο κάτοχος Μ.Δ.Ε. (μεταπτυχιακού) αλλά να σε πληρώνουν σαν απόφοιτο λυκείου ή γυμνασίου, να κάνεις υπερωρίες και να είσαι και ευχαριστημένος, σε όλα αυτά θα προσθέσουμε και την απαραίτητη προϋπηρεσία. Το γελοίο είναι για τους άντρες πως πριν πας στρατό θέλουν απολυτήριο στρατού και δεν σου δίνουν δουλειά και αφού απολυθείς θέλουν προϋπηρεσία. Τους κοπανάς για δεν τους κοπανάς τους κόπανους;
• ως αποτέλεσμα της ανεργίας και της αβεβαιότητας που υπάρχει είναι το άγχος και δυστυχώς όπως έλεγαν και οι μαφιόζοι της Αμερικής "τα προβλήματα έρχονται πάντα δυο-δυο και βάλε". Το άγχος προκαλεί συνήθως προβλήματα υγείας με την χειρότερη περίπτωση να οδηγεί στην κατάθλιψη. Δεν κοιμάσαι νωρίς, κοιμάσαι λίγες ώρες, τα βάζεις με τον εαυτό σου, κλαις, αισθάνεσαι πως απέτυχες πλήρως είναι συμπτώματα που είναι εμμέσως αποτελέσματα του άγχους. Την πιο απλή συνέπεια την βιώνουμε οι περισσότεροι, ασπρίζουν τα μαλλιά μας. Ναι ακούμε και την μαλακία (συγγνώμη από τις κυρίες για την έκφραση) "είναι γοητεία τα γκρίζα μαλλιά" ναι αλλά στα 40 όχι στα 30.
• ψυχολογική πίεση, συνήθως αυτοί που την ασκούν δεν το καταλαβαίνουν και νομίζουν πως είναι απλά το ενδιαφέρον τους που το εκφράζουν έτσι. Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο κακό είναι να ρωτάς, να ζητάς, να ενδιαφέρεσαι πιεστικά απέναντι σε κάποιον. Όσο άσχημα και αν είναι ψυχολογικά αντιλαμβάνεται την αγάπη και το ενδιαφέρον σου ακόμα και αν δεν το κάνεις τόσο έντονα.
• περισσότερα προσωπικά προβλήματα. Μπορεί να είναι προβλήματα υγείας ατομικά είτε μελών της οικογένειας του καθενός, μπορεί να είναι οικονομικά, συναισθηματικά και για κάποιους (που δεν τους θεωρώ σοβαρούς) προβλήματα της αγαπημένης τους ομάδας. Όλα αυτά λειτουργούν σωρευτικά στον καθένα και τον κάνουν να αισθάνεται όλο και χειρότερα, όλο και πιο αδύναμος.

Και φτάνουμε στο θέμα μας, την αυτοκτονία. Για πολλούς είναι η απελευθέρωση από τα προβλήματα, το τέλος του άγχους, της αβεβαιότητας, των προβλημάτων. Αν πω πως δεν καταλαβαίνω έναν υποψήφιο αυτόχειρα πως αισθάνεται θα είμαι ψεύτης. Δεν θα είχα χρόνο να κάνω δικό μου blog αν εργαζόμουν, ίσα που θα προλάβαινα να στέλνω στα αδέρφια του mypanathinaikos επιστολές (οπού αφού τις ελέγχανε θα τις δημοσίευαν όπως και πριν). Δεν θα σκεφτόμουν πως να το φτιάξω, τι να προσθέσω πως να το εμφανίσω, να προσέχω και τι γράφω και πως το γράφω και δεν θα έβαζα διαφημίσεις. Σε δύσκολες στιγμές από πολλούς πέρασε η ιδέα της ηρωικής εξόδου. Θα ήταν ιδανικό να μπορέσεις να γλιτώσεις μία και καλή από τα προβλήματά σου. Οι περισσότεροι το σκέφτονται και ψάχνουν τρόπους, ποσοστά επιτυχίας, συνδυασμούς τρόπων και σίγουρα όσοι είναι βέβαιοι βρίσκουν τον τρόπο να αυτοκτονήσουν με μηδενική πιθανότητα αποτυχίας.

Στον αντίποδα τώρα, θα μιλήσω βάσει μιας ιδιότητας που οι περισσότεροι που γνωρίζουν αγνοούν, πως μπορείς να στερήσεις κάτι που δεν μπορείς να δώσεις; Πως μπορείς να κόψεις το νήμα της ζωής όταν δεν μπορείς να χαρίσεις ζωή; Και για να πάω σε πιο βαθιά νερά, πως μπορείς να κουραστείς και να απογοητευτείς τόσο σε αυτή την ζωή όταν είναι ο προθάλαμος της αιώνιας; Σαν Έλλην Ορθόδοξος αυτό πιστεύω, αλλά έχω φτάσει στο σημείο να μην με απασχολεί πότε θα με πάρει κοντά του ο Δημιουργός. Θα με πάρει στην καλύτερή μου στιγμή, που μάλλον δεν ήρθε ακόμη. Ο θάνατος είναι μια νέα αρχή αλλά δεν θα επιλέξω εγώ πότε θα έρθει, ούτε θα τον επιδιώξω. Όταν έρθει όμως θα τον δεχτώ με θάρρος και χωρίς να λυπηθώ που τελειώνει ο πρώτος κύκλος.

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, σκέψεις ενός άνεργου οικονομολόγου, κατόχου Μ.Δ.Ε. που τα μαλλιά του αρχίσανε και γκριζάρουν επικίνδυνα στα 33 του. Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν είμαι γιατρός, ψυχίατρος, ειδικός και μπορεί να έχω λάθη σε κάποια από όλα όσα έγραψα. Αυτά όμως είναι όσα εγώ πιστεύω πως ισχύουν. Αντίθετες γνώμες ή συμπληρωματικές δεν είναι απλά ευπρόσδεκτες αλλά απαραίτητες.

Καλή δύναμη σε όλους. Στο τέλος εμείς θα βγούμε νικητές, κουράγιο.

πηγή 

Ποσειδώνας