Εκλογές ή ντεκαπάζ; Ένα έθνος σε κατάθλιψη.

Γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου

Θα είμαι λίγο ψυχρός. Και λίγο μη πολιτικά ορθός. Οι αυριανές εκλογές δεν είναι για τους περισσότερους Έλληνες, τίποτε παραπάνω από ό,τι είναι η κομμωτική αλλαγή για μία γυναίκα, μετά από έναν χωρισμό.
Οι Έλληνες επί δυόμιση χρόνια, υπέστησαν όχι μόνο την οικονομική εξαθλίωση, αλλά και μία ταυτόχρονη και ίσως ακόμη πιο επώδυνη, διεθνή γελοιοποίηση. Μία ενορχηστρωμένη ενοχοποίηση τόσο από μέλη του εσωτερικού πολιτικού συστήματος, όσο και από το εξωτερικό.
Δεν τους έγινε μόνο ο βίος αβίωτος, μέσα στην καταρρέουσα οικονομική κατάσταση, αλλά δεν τους επιτράπηκε καν να διαμαρτυρηθούν. Έπεσαν θύματα της αστυνομικής επιθετικότητας, έφαγαν δακρυγόνα, γκλοπιές, αλλά και της αναρχοαριστερής επιθετικότητας, που τους ανάγκασε να γυρίσουν στον καναπέ του σπιτιού τους.

Ταυτόχρονα είδαν να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους, μία προς μία περιπτώσεις παράνομου και προκλητικού πλουτισμού κάποιων από την υποτιθέμενη ελίτ. Είδαν καταθέσεις στην Ελβετία να παρελαύνουν, είδαν γιώτ στην Ολλανδία και στην Ιταλία, είδαν ακίνητα νεοκλασσικά να περνούν μέσω offshore εταιρειών στην κατοχή πολιτικών.

Ο ελληνικός πληθυσμός αισθάνεται σαν απατημένη γυναίκα. Που ταπεινώθηκε, απατήθηκε και έμεινε χωρίς οικονομική ανεξαρτησία στον δρόμο.
Και τώρα ... εκδικείται, αλλάζοντας κούρεμα. Γιατί αυτό περίπου θα κάνει αύριο, ψηφίζοντας στις εκλογές. Η χώρα ολόκληρη μοιάζει να υποφέρει από μια ψυχοκαταναγκαστική κατάθλιψη. Άλλοι ψηφίζουν μεγάλα κόμματα για να μην καταστραφούμε, θυμίζοντας την γυναίκα που επιστρέφει στον σύζυγο που την δέρνει γιατί δεν έμαθε ποτέ στην ζωή της να δουλεύει.

Ενώ άλλοι εκδικητικά ψηφίζουν μικρότερα κόμματα, ασπαζόμενοι την λογική του θα “πάω με τον πρώτο τυχόντα” για να εκδικηθώ αυτόν που με απατούσε. Θα μπορούσε κανείς να κάνει ανάλυση σχετικά με τον “ψυχαναγκαστικό” χαρακτήρα της κάθε κομματικής επιλογής. ¨Δεν έχει όμως κάποιο ιδιαίτερο νόημα το να το κάνουμε αυτό.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτού του ψυχαναγκασμού οι Έλληνες λειτουργούν υπό το δίλλημα “επιβιώνω ή εκδικούμαι”. Και το κάνουν μέσω της εκλογικής διαδικασίας την οποία θα δούμε αύριο να λαμβάνει χώρα. Πρόκειται περί εκτονωτικής διαδικασίας, ξεκάθαρα. Και γι' αυτό ακριβώς τόσο οι Ευρωπαίοι, όσο και οι αγορές που ερίζουν για τον έλεγχο της πατρίδας μας, επέτρεψαν από κοινού την προσφυγή στις κάλπες. Για να εκτονωθεί η αγανάκτηση του λαού. Να διοχετευθεί η ενέργεια στην εκλογική και προεκλογική διαδικασία και μετά να επιστρέψουμε στους συνηθισμένους ρυθμούς της ζωής, με μία κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή που θα μπορέσει να εφαρμόσει τα σχετικά προγράμματα.

Σε αυτή την περίοδο όμως που διανύσαμε, του τελευταίου σχεδόν χρόνου, είδαμε ένα ακόμη φαινόμενο να επαναλαμβάνεται με τρομακτικά μεγάλη συχνότητα. Τις τρομακτικές αλλαγές πλεύσης εκ μέρους πολιτικών από κάθε πλευρά του δημοσίου βίου που για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση έκαναν ότι χρειάστηκε.
Η πληθώρα των μετακινήσεων από τα κόμματα εξουσίας, σε μικρότερα αντιπολιτευόμενα είναι απλά μία διάσταση. Εξίσου εντυπωσιακές ήταν οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν και ανάμεσα στα μικρότερα κόμματα, με παραιτήσεις, με εντάξεις, με “κοψίματα” δυνητικών αντιπάλων και ούτω καθ' εξής. Με συνάψεις συμμαχιών, με δημόσιες προσκλήσεις, με καταγγελίες για κάθε λογής συναλλαγές και ούτω καθ' εξής.

Κάτι που επιβεβαιώνει την άποψη που θέλει τους πολιτικούς, τους επαγγελματίες πολιτικούς και στελέχη κομμάτων να έχουν ως υπέρτατη αξία, το να αποτελούν μέρος μίας κλειστής ελίτ, που ως αποκλειστική απασχόληση έχει την διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων. Μία ελίτ όμως που αποδεικνύεται κάθε μέρα και περισσότερο ότι αποτυγχάνει θεαματικά, καθώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί με την ταχύτητα που χρειάζεται. Φυσικά την ευθύνη γι' αυτό δεν φέρει μόνον η τάξη των πολιτικών, αλλά και το σύνολο των πολιτών. Οι οποίοι αντιδρούν με τον τρόπο τον οποίο προαναφέραμε. Έχουμε μία Δημοκρατία χωρίς συνειδητοποιημένους πολίτες. Χωρίς πολιτικοποιημένους, με την πραγματική έννοια του όρου πολίτες. Ποιός ευθύνεται γι' αυτό; Πολλοί παράγοντες.

Και λύση; Υπάρχει λύση; Λύση με την έννοια της λύσης του προβλήματος, προς το συμφέρον του ελληνικού λαού δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή την στιγμή. Γιατί η αποτυχία αυτή της Μεταπολίτευσης την χώρα δεν φαίνεται να την οδηγεί προς μία θετικότερη κατεύθυνση, αλλά προς μία διαδικασία περαιτέρω μεταφοράς εξουσιών από την πολιτική ελίτ της χώρας μας, προς την πολιτική ελίτ των Βρυξελλών ή τις διεθνείς αφανείς δυνάμεις που ελέγχουν τις αγορές. Το μέλλον όπως προδιαγράφεται δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, παρόλες τις κορώνες των κομμάτων. Η αισιοδοξία που πουλάνε, υπάρχει μόνο και μόνο για να έχουν κάτι για να δικαιολογήσουν την υπαρξή τους. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο οικονομικός κατήφορος θα συνεχιστεί, καθώς ολόκληρη η Ευρώπη βαδίζει σταθερά στο να μετατραπεί σε υφεσιακή οικονομία. Κάτι καθόλου παράλογο, καθώς η παραγωγική της δραστηριότητα μειούται συνεχώς. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι τον αντίστοιχο δρόμο θα πάρει και η καταναλωτική της ικανότητα. Και είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί ότι η ανατροπή αυτής της πορείας θα έλθει μέσω της εφαρμογής μέτρων λιτότητας ή μέσω της επιστροφής σε ένα πασοκικού τύπου σοσιαλιστικό μοντέλο. Η πορεία της απομόνωσης της χώρας που προτείνεται από κάποια άλλα κόμματα, προκειμένου να οδηγηθούμε σε κάποιου είδους εθνική αυτάρκεια, την οποία όμως δεν δηλώνουν πώς θα πετύχουν και ποία είδη θα περιλαμβάνει μοιάζει εξίσου αδύνατη.
Και κατά πάσα πιθανότητα η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας έχει να κάνει με μια γενικότερη κλιμάκωση της παρακμής της “οικονομίας” του άυλου χρήματος, η οποία δείχνει να βρίσκεται μπροστά σε πολλά προβλήματα. Η προσπάθεια των κρατών της Ευρώπης να πιέσουν τους πληθυσμούς τους, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι “αγορές” είναι σίγουρο ότι θα έχει όρια, προκειμένου να μην φτάσουμε σε φαινόμενα κοινωνικής έκρηξης. Και όταν φτάσουν αυτά τα όρια, θα έχουμε είτε την κατάρρευση των πολιτικών συστημάτων, είτε την ταχεία και ριζική αναδιαμορφωσή τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την δίχως όρια κυκλοφορία του χρήματος. 

Εκεί θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το να δούμε τι θα γίνει. Αυτό που βιώνουμε είναι κατά πάσα πιθανότητα το τέλος της εποχής του φιλελευθερισμού. Του οποίου η άνοδος σημαδεύτηκε από την επέκταση του οικονομικού φιλελευθερισμού και του οποίου η πτώση σημαίνεται από την κατάρρευση ακριβώς των αγορών.

Δ. Παπαγεωργίου

πηγή